Znajoma w pracy bo bliższym poznaniu zachlysnęla się moją osobą, bardzo chciała zbliżyc,zapraszała na wyjścia ,zaangażowała mnie emocjonalnie,dawała mi sygnały że jestem dla niej ważna Po czasie zaczęła mnie punktować w pracy, bardzo oceniac moje zachowanie,głośno wyrażać niezadowolenie, nawet oburzenie z moich wyborów,dziwiła się jak to mogła ze mną wychodzić...a w międzyczasie normalnie rozmawiała. Nie słyszę żeby taka była do innych,albo nie tak bardzo, raz ich tuli,raz gani jak matka. Tylko ja nie umiem sobie z tym poradzić,czuję się oszukana,wykorzystana Każde kolejne takie zachowanie przeżywam,zależy mi żeby było dobrze,ale "czekam" na strzał... Jak mam sobie ze sobą poradzić?

Wez mi chlopie pomoz. Moja matka jest jakas nienormalna, wyzywa kazda dziewczyne czy to w tv czy realnym zyciu od kurew, szmat itp. po wygladzie. Dzisiaj chcialam ja poinformowac, ze na instagramie mozna pobierac filmy i nie musi wchodzic w moje linki ktore jej wysylam bo wiem ze ona nie ma tam konta. I ja mowiac to sie cieszylam bo w koncu by mogla ogladac filmiki o kotach ktore jej wysylam. Ale ona mi odpowiada; nie interesuje mnie ta jebana platforma nie bede wzbogacac szmaciarzy. Pomoz mi to co ona gada jest juz wkurwiajace, kiedys taka nie byla. A jestem zmuszona mieszkac z nia jeszcze dlugo (mam 15 lat). Od dziecka malego chcialabym zeby moja ciocia byla moja mama, ona sie nigdy na mnie nie darla i nie ma przedewszystkim cos z glowa. Gdy moja matka przychodzi do mnie juz chce mi sie plakac, u mojej cioci odczuwam szczescie i harmonie gdy do mnie przychodzi (do pokoju). Terapia dla matki nie wchodzi w gre, juz jej to proponowalam. Wywyzszyla sie ze jest normalna i ciul.

Co powinnam zrobić jeśli chłopak uderzył mnie jak dowiedział się że go okłamałam

Czym się objawia wyjątkowa głupota?

Moj maz chce rozwodu , Bo oklamalam go , Ze zamiast z kolezanka , poszlam na drinka z klientem omowic nasza wspolprace . Nie wierzy mi , twierdzi , Ze to rowne Ze zdrada. Czy ma racje ?

Partner twierdzi że bardzo mnie kocha, żyjemy razem ale od dawna kłócimy się o to że on nie potrzebuje tyle seksu co ja. Jest zmęczony, zmartwiony i i nnnne. Dla mnie przejawem miłość jest też potrzeba bliskości, czułości. Jego iljxxx co82

Ktoś mi bliski ma problem, nie cieszy się niczym, bardzo przejmuje się problemami innych przyjaciół, ma irracjonalne lęki ( że jest niewystarczająca), wogóle się nie akceptuje i doszukuje w sobie złych decyzji wręcz wogóle nie alceptuje siebie wie, że ma problem i potrzebuje pomocy ale boi się bo nie potrafi rozmawiać o swoich problemach i uczuciach z bliskimi a co dopiero z kimś obcym jak mogę tej osobie pomóc lub jaką formę pomocy psychologicznej zaproponować?

Dzień dobry . Mam 59 i jestem rencistką . Mąź tez nie pracuje już . Oprócz tego z nami mieszka 37 l córka niepracująca . Ale nie mam z niej pożytku . Mąż lubi odpoczywać ciagle . I wiele rzeczy spada na mnie . Jest wybuchowy , choć nie agresywny . A ja przynajmniej 1 raz w miesiącu mocno płacze i mam strasznego doła , boli mnie często w klatce piersiowej . Brak mi poczucia humoru i nie jestem tak asertywna jak mąż i córka . Co robić ?

co mam zrobic niechce mi sie juz zyc kiedys dałam wylizac sie psu na dole tez i zaluje boze ja niechce byc zoofilem proszę niewiem co mam zrobic jak o tym nie myslec mam 14 lat wtedy 13 chcialam zapokoic swoje potrzeby bo jestem za mala na stosunek z kims z ludzi przepraszam za błędy pisze to w stresie na szybko bo juz nie dale rady i do tego mam jeszce inne problemy

Dzień dobry, zawsze byłam silna psychicznie, pozytywnie nastawiona , miałam świetna pamięć i zdolności organizacyjne. Często czułam się źle fizycznie ale organizacyjnie i psychicznie to nadrabiałam. Rano pracowałam, popołudniami studiowalam w weekend chodziłam ma kurs a między czasie ogarbiałam sprawy domowe mimo iż średnio 2- 3 razy w miesiącu bywałam u różnych lekarzy (gastrologów, ginekologów, internistów) a chodziłam co 2 tygodnie na 2 kroplowki by móc dać radę fizycznie ( z powodu problemów jelitowych ) " głowa nigdy mnie nie zawodziła. W zeszłym roku po 15 latach usłyszałam diagnozę- endometrioza głębokonaciekająca. Do sierpnia br byłam na lekach hormonalnych. Od czerwca moja "głowa" odmawia posłuszeństwa, zapominam o podstawowych rzeczach np o rachunkach albo jestem przekonana że coś zrobiłam a nie zrobiłam, nie moge sie skoncetrować, najmniejsze rzeczy sprawiają mi problem np. wstanie rano . Nie czuję pewności w tym co robię a pracuje na odpowiedzialnych stanowiskach na dwóch etatach, często łapie tzw. doła- mam niespokojne myśli, chce mi się płakać z problemów które kiedyś bym w chwilę rozwiązała, w wolny dzień najczęściej leżę odcinając się od wszystkich, nie potrafię utrzymać porządku w mieszkaniu. Dodatkowo po odstawieniu tabletek w sierpniu objawy fizyczne się nasiliły ( problemy jelitowe, ból), jestem bardzo zmęczona chociaz częściej psychicznie niż fizycznie. Czy wyżej wymienione objawy mogą być spowodowane wahaniem hormonów czy szukać przyczyny w czymś innym. O ile z bólem sobie radzę tak z resztą nie potrafię.

witam z chłopakiem bawiliśmy się i stymulował mój odbyt i pochwalić palcami nigdy nie wiem czy dochodzę bo nie wiem jak to wygląda mówi że niby się na niego zsiusialam ale nawet nie wiem jaka miało to konsystencjie a przed zabawa byłam się wysikać i nie wiem czy dochodzę czy po prostu się posiusialam

co bys zrobil gdyby pacjent przyszedl pijany na wizyte?

Dzień dobry, jestem osobą z zaburzeniami lękowymi, nerwica, depresja, ataki paniki. Najbardziej boję się zostawać sama w nocy (zawsze wtedy mam ataki, które mam wrażenie pojawiają się na samą myśl, że będę sama, a coś może mi się dziać). Mieszkam z mężem, którego szef chce posłać na delegację. Przeraża mnie wyjazd męża na tydzień lub dwa, samotne dnie i noce, no nie czuję się na siłach, by zostać bez wsparcia. Czy jest możliwość, by z powodu mojej choroby mąż uzyskał jakiś papierek od lekarza, który pozwoliłby zostać mu w domu i pracować na miejscu bez obowiązku wyjazdu w delegację?

jak pomoc osobie ktora ma atak paniki?moja znajoma dostala go dzis przy mnie i mnie zamurowalo, zupełnie nie wiedzialam co robic

Mam pytanie, karmiłam dziecko piersią krótko z powodu braku pokarmu. Nie szlo mi to najlepiej. Kiedy dziecko miało koło 7-8 miesięcy przytuliłam je do piersi żeby sprawdzić czy jeszcze pamięta pierś i czy ewentualnie ją chwyci , bo słyszałam że przystawianie dziecka do piersi może dawać przyjemność. Ale moje dziecko wtedy już nie jadło. Czy to jest ok?

Dzień dobry mam pytanie. Dziś byłam u ginekologa z torbielem na jajniku 4,5 cm który mnie boli nie ważne czy leżę czy chodzę, mam nieregularne miesiączki, ostre bóle przy miesiączce jak i współżyciu nie do wytrzymania. Ginekolog powiedział , że da mi skierowanie do szpitala na usunięcie torbiela na jajniku jak mu za miesiąc dostarczę dokumentacje leczenia torbiela ( nie leczyłam torbiela, raz brałam leki które mi nie pomogły w ogóle i się poddałam ) , czy jest możliwość, aby bez dokumentacji ginekolog wypisał mi skierowanie na usunięcie przez to , że nie da się z nim normalnie funkcjonować i mnie boli ? Czy ginekolog może odmówić wypisania skierowania do szpitala na usunięcie? Czy lekarz rodzinny może wystawić mi takie skierowanie do szpitala na usunięcie?

czy można mieć depresje ale jednocześnie nie czuć potrzeby krzywdzenia sie ani chęci popełnienia samobójstwa?

Dlaczego często odczuwam potrzebę odcięcia się dosłownie od każdego kto jest w moim życiu przyjaciół rodzina , najchętniej to bym mogła zostać sama . zaczyna mi to przeszkadzać bo wiem ze ranie tym bliskie mi osoby odpychając je od siebie

mam problemy z mama. mianowicie bije mnie od kilku lat moze nie powaznie bo dostane kilka razy z "liscia" i po sprawie ale nie boli mnie to fizycznie tylko psychicznie. dzisiaj znowu dostalam i nie wiem jak sobie poradzic. jestem nastolatka, moje uczucia w rodzinie zawsze byly lekcewazone. odkad pamietam matka zawsze jak cos zle zrobilam czy "odpyskowalam" bila mnie. naprawde nie wiem jak mam z tym sobie poradzic. tyle emocji we mnie buzuje bo nie moge plakac, matka nazywa mnie bezuczuciowa i moze lepiej jakby tak zostalo. naprawde jestem bezradna bo jestem tylko glupim dzieckiem.

zaprzyjaźniłam sie z z pewna dziewczyna. Wszytsko sie szybko rozwinęło i ze znajomości przeszłyśmy od razu do przyjaźni. Rozmawiałyśmy bardzo dużo, widywałyśmy sie. Zaczela mi opowiadać o pewnym chłopaku, z którym zna sie od urodzenia i jest jej bliska osoba. Opowiadala ze sie widują, ze nocują u siebie wzajemnie, jeżdżą na różne aktywności, ale jednak okazało sie, ze to jest w ogóle nie prawda i nigdy nie spotykali sie razem i on jej nie zna blisko tylko z sąsiedztwa. Jakie to jest zaburzenie?

Jak poradzić sobie ze świadomością, że zraniło się osobę którą się kocha i ona już przez to nie jest w stanie do Ciebie wrócić? Mam tak ogromny żal do siebie, że fizycznie nie jestem w stanie sobie z tym poradzić. Jestem w trakcie leczenia psychiatrycznego i zaczynam terapie, chciałabym tylko wiedzieć co sama mogę zrobić aby przestać się obwiniać i tak tragicznie czuć

Dzień dobry co mogę zrobić jak były mąż nadal się msci wygraza a policja i inne służby nie ratują na to bo potrafi wymyślać bzdury i kłamać zniszczył Mnie i nadal to robi ,rodzina odsuneła się odemnie przez jego kłamstwa oszustwa

Dzień dobry, ja mam taki dziwny problem. Gdy poznaje jakieś nowe osoby i spędzam z nimi czas np. W pracy upatrzę sobie jedną osobę i próbuje zwrócić w niej swoją uwagę. Poprzez np dziwne zachowania typu zaczynanie się w nią lub jakieś teksty skierowane do niej. Gdy ta osoba odbiera to w sposób że jej nie lubię lub mam do niej jakiś problem za wszelką cenę próbuje ją przepraszać tak aby tak nie myślała. I mimo że mówi że jest okto ja dalej przepraszam. Jak sobie z tym radzić i co to może być?

Nie mam siły, jestem zmęczona fizycznie i psychicznie. Muszę pilnować wszystkiego co dotyczy dzieci, większości rzeczy, które dotyczą domu, nie ma mowy o myśleniu o jakichś badaniach, czy pomocy dla siebie. Mąż wszystko bagatelizuje, o wszystkim muszę Mu przypominać, prosić o pomoc przy szukaniu np.specjalistów dzieci, czy przy nauce, ćwiczeniach. Ktoś ostatnio stwierdził, że mój mąż ma spektrum. I co z tego? Daje mi to tylko tyle, że mam świadomość, że niczego nie zmienię. Kiedy dochodzą dodatkowe obowiązki są tylko moje. Nie mam kiedy odpocząć, bo kto zrobi te wszystkie rzeczy, mąż musi się wyspać, tego nie przeskoczę. Szukam pomocy dla dzieci, dla męża dla siebie, nie znajduję jej. Mąż nie szuka niczego, bo to nie Jego problem, jakby na niczym kompletnie Mu nie zależało. Już prawie nie rozmawiamy, nie ma nas, a odkąd wzięłam pod uwagę to spektrum to czuję się, jak z 3 dzieci. Wstaję rano i nie wiem, co zrobić.

Nie piję siedem lat, nie przeszedłem żadnej terapii, czy terapia teraz jest dla mnie wskazana?

Często widzę jakieś potwory i wyobrażam sobie jakieś dziwne historię w głowie

Co jeżeli usłyszałem płoty że ktoś szuka mnie żeby zabić co zrobić

mam straszny problem mam 13lat i już niedaje rady czuje na sobie tak wielkie obciążenie mimo końskiej dawki kofeiny nadal zdaza mi sie upadać ze zmęczenia od niedawna jestem w nowej szkole to jest juz kompletna masakra jest 2 razy trudniej juz niemoge zaczęłam brać dużo leków tantum rose sudafed albo benzo(niemam recepty) w weekend sie staram tylko ale jakby bycie czystym to żenada bez brania jestem nikim nic nie czuje

Czy nagrywanie z dyktafonu sesji terapeutycznej (dla siebie) jest okej?

Nie umiem rozmawiać z bliskimi. Mam problem z opowiadaniem o sobie i o tym co się u mnie dzieje. Mam zainteresowania, ale nie czuję potrzeby, żeby uzewnętrzniać swoje uczucia, przez co bardzo dużo dzieje się w mojej głowie, ale mało z tego wychodzi na światło dzienne. Nie umiem rozmawiać z mamą i to mi bardzo przeszkadza, przez to, że zawsze jak jej coś mówiłam to ona podawała te informacje dalej, np. dziadkom. Przez to mam wrażenie, że traktuje mnie jak temat do rozmowy, mówi o mnie beze mnie, chociaż wie, że nigdy mi się to nie podobało. Już rozmawiałyśmy na ten temat i obiecała, że nie będzie tak robić, ale teraz znowu to zrobiła, przez co moje zaufanie do niej znowu zostało nadszarpnięte. Nie wiem co mogę jej powiedzieć, a czego nie, w rezultacie boję się jej mówić cokolwiek. Mam wrażenie, że nie rozmawiamy praktycznie wcale, w każdym razie ja wielu rzeczy jej nie mówię, nie wie co się u mnie dzieje, przez co wydaje mi się, że nic o mnie nie wie. Z dziadkami mam ten sam problem, kiedy do nas przychodzą oni rozmawiają, a ja siedzę cicho i to mi bardzo przeszkadza. Nasza relacja jest żadna i nie wiem jak to zmienić. Mam świadomość, że młodsi nie będą i skończy się to tak, że nie będziemy ze sobą nigdy rozmawiali na żadne istotne tematy i też nie będą wiedzieli niczego, co się u mnie dzieje, a nie chcę, żeby tak było. W grupie znajomych też to oni częściej się odzywają, ja nie umiem prowadzić tak rozbudowanej wypowiedzi, bardzo nie lubię opowiadać o sobie, zazwyczaj jestem słuchaczem. Wydaje mi się, że w gronie osób nowo poznanych jest to problemem, ponieważ osoby wygadane, umiejące z łatwością prowadzić "rozmowę o niczym" są postrzegane jako bardziej towarzyskie, chcące nawiązać nowe kontakty. Ja tak nie umiem i nie wiem jak to zmienić. Chciałabym mieć dobre kontakty z bliskimi, ale nie wiem jak poprawić tą sytuację. Kiedy mam coś opowiedzieć mamie odczuwam blokadę, nie wiem jak to naprawić, a nie chcę, żeby nasza relacja była tylko powierzchowna. Nie czuję się dobrze z tym, jak to teraz wygląda. Mam też skłonności do pesymistycznego myślenia - kiedy już coś mnie zmartwi to wszystkie myśli idą w tym kierunku i sama siebie ciągnę w otchłań rozpaczy. Przez jakiś czas chodziłam do psychologa, ale nie czułam, że mi pomaga i na razie nie czuję też chęci, żeby wracać na terapię. Jest coś, co mogłabym zrobić, żeby poprawić moją obecną sytuację?

Witam Jak traktować wirtualne rozmowy?? Bo widzę że ludzie traktują powaznie??

Witam, mam pewien problem. Dokładnie chodzi o to że śmieje sie bez powodu. Nie mówię o tym że np komuś dzieje się krzywda tylko że np gdy złapie z kimś kontakt wzrokowy to zaczynam się śmiać, lub gdy jestem u lekarza i jest cisza to nagle zaczynam się śmiać przez jakąś minutę. Dużo osób zwracało mi uwagę że "z czego ty się śmiejesz", "ogarnij się", lub poprostu byłem obrażany a następnie mogłem patrzeć się w jeden punkt przez godzinę i bać się ruszyć dlatego nie wiem co mam zrobić

Nie czuje smutku gdy ktoś bliski cierpi. Nigdy nie byłam smutna jak dowiedziałam się że babcia ma raka lub jak tata się prawie udusił ja po prostu jadłam obiad nie przejmując się tym. Nie umiem pocieszać ludzi po prostu czuje się z tym dziwnie. Wiem że powinnam odczuwać smutek w takich stytuacjach ale tak nie jest. Niedawno brat zapytał się mnie dlaczego nie mam żadnego wyczucia jeśli chodzi o wsparcie oraz współczucie, od zawsze wiedziałam że coś jest ze mną nie tak ale słysząc to od innej osoby było trochę... Dziwne. Często mam ataki smutku gdzie po prostu zaczynam płakać czy to z powodu zmęczenia tym wszystkim, szkołą lub samą sobą. Jestem bardzo wrażliwa jeśli chodzi o moje rzeczy prywatne, nie lubię jak ktoś zabiera to co moje lub nawet wchodzi do mojego pokoju bez pytania. Czasami czuje się po prostu pusta jakbym nie miała uczuć, bo przecież jakim potworem trzeba być żeby nie przejąć się śmiercią lub zranienie drugiej osoby. Nie rozumiem też miłości, moi rodzice zawsze mówią że mnie kochają i ja z nawyku odpowiadałam to samo, ale tak naprawdę nie wiem czy ich kocham nie wiem co to za uczucie nigdy się nie zakochałam a somo powiedzenie kocham cię jest dla mnie bez sensu bo po prostu nie wiem jak to jest. Nie wiem czy to wszystko się że sobą łączy ale proszę niech ktoś mi powie co jest ze mną nie tak?

Temat zapewne kontrowersyjny. Ale mam pytanie. Jak wiadomo mamuśki/teściowe bardzo często narzucają się nam po urodzeniu dziecka. Jestem z osób które bardzo mocno cenią sobie ciszę/samotność i spokój. Nie lubię być wiecznie zagadywana, nachodzona. Nie raz siedzę w pokoju całe dnie nie rozmawiając z domownikami. Bo po prostu nie mam ochoty, szczególnie w okresie ciąży gdzie moja cierpliwość i hormony to ciężki temat i szybko się denerwuję. Żeby unikać nieprzyjemnych sytuacji/rozmów które i tak wiem że mimo prób nie zakończą się dobrze. Bo mama często próbuje mi lekko narzucać wszystko w temacie dziecka. Ubrania, chrzest, karmienie, kąpanie.. wiem że to troska i pomoc z jej strony i chce dobrze ale ja czasem tej pomocy i rad nie potrzebuje. To nie potrafi zrozumieć mimo spokojnych prób wytłumaczenia jej że chce prywatności i nie chce rozmawiać. Odbiera wiecznie moje słowa jako atak.. że sprawiam jej przykrość.. i często gdy powiem coś w temacie prywatności np ostatnio że jak będę chciała pogadać/pomocy to do niej przyjdę. To złośliwie odpowiada że jak ja będę przychodzić do niej to ona już nie będzie chciała, nie będzie mieć czasu.. i uszczypliwie próbuje mi pokazać że skoro ja nie chce gadać i ją „ odsuwam „ to ona też będzie.

Witam, mam skomplikowany problem, ale postaram się go streścić. Od kiedy pamiętam czułem potrzebę, aby każdy wiedział o moich "cierpieniach". Nie musiało to oznaczać konkretnej rzeczy, ale w ogólym znaczeniu, że jestem nieszczęśliwy. Potrzebowałem, aby ktoś zwrócił na mnie uwagę i poprostu o tym wiedział. Nie zawsze zdając sobie z tego świadomość, kłamałem ludziom wyolbrzymiając to jak bardzo mi źle, specjalnie robiłem sobie krzywdy, fantazjowałem o strasznych rzeczach, które mogłyby mi się przydarzyć. Przeważnie chodziło o choroby, fizyczne jak i psychiczne. Wyszukiwałem objawy i naśladowałem je z nadzieją, że ktoś to zauwarzy (zazwyczaj chodziło o moich bliskich, ale nie gardziłem uwagą nieznajomych). Wściekam się, gdy ktoś mówi mi o swoich problemach, ale jednocześnie czuję się winny, że są osoby, które "cierpią naprawdę", a nie tak jak ja – jedynie udaję. Zauwarzam, że gdy słyszę o problemie innej osoby, który uważam za ważniejszy od mojego, od razu czuję, jakbym utracił "prawo do czucia", czuję się zdradzony, pomimo tego, że ta osoba wspiera mnie, czuję się, jakbym nic nie znaczył. Wtedy zamykam się w sobie, przestaję robić tą moją maskaradę. Ale nie na długo, bo potrzeba tego jest ważniejsza niż cokolwiek. Gdy nie udaję jakiejś choroby czy jakiegoś problemu, nie wiem kim jestem i co powienienem ze sobą zrobić. Proszę o pomoc.

Parę zachowań ojca mam nagranych i wysyłałam je mamie na messa, bo chciała, żeby jej wysłać i że gdyby co to będzie miała na dowód do sądu przy rozwodzie

Witam. Mój tata jest chory na parkinsona , moja mama zmarła 3 kata temu po ciężkiej chorobie . Mam dwoje dzieci , pracuje . Co miesiąc dokładam tacie bo mu nie starcza na wszystko z emerytury. Nie mogę go wziąść do siebie bo nie mam warunków. Codziennie przynajmniej 5 razy rozmawiam z nim przez telefon. Staram sie choć raz w tygodniu być u niego choć od jakiegoś czasu jest to dla mnie jak kara bo tata wiecznie mówi że przeze mnie umrze że mu nie pomagam wykrzykuje ze nie nawidzi mnie i moje dzieci, potem oczywiście przepraszam ale tak jest ciągle. Wychodzi z domu chodź nie powinien i wiecznie potem wydzwania żebym go ratowała nawet wtedy gdy jestem w pracy i mówi że w dupie ma moja prace . Kiedyś przy kłótni powiedział że mnie zabije . Staram się jak mogę ale mam coraz mniej sił . Rozmawialam z nim o domu opieki ale nie chce sie zgodzić..teraz ma opiekunkę z mopsu która przychodzi codziennie . Twierdzi że ja nie mam prawa nidzie z dziećmi jechać bo moim obowiązkiem jest zajmowanie się nim . Wykańcza mnie to psychicznie . Już nie wiem co mam robić

Dzień dobry, jestem kobietą, 30 lat, w związku od 1,5 roku. Mój partner pochodzi z Brazylii, poznaliśmy się i mieszkamy w Niemczech. Ma zupełnie inne podejście do życia i usposobienie, co z jednej strony wpływa na mnie pozytywnie. Z drugiej strony nie jestem pewna, czy ten związek przetrwa próbę czasu, ze względu na - czasami - życiową lekkomyślność, która sprawia, że martwię się o siebie i o niego (nie chodzi o narkotyki, ale o traktowanie spraw życiowych "niezbyt poważnie" i pochopne/lekkomyślne założenia). Lekko sprowokowany moim żartem, oświadczył mi się kilka miesięcy temu podczas wspólnego gotowania. Spontanicznie i bez żadnych przygotowań. Na początku myślałam, że to romantyczne i fajne, ale z czasem zaczęłam więcej myśleć o naszych różnicach charakterów i sytuacjach życiowych. Doszłam do wniosku, że chciałabym bardziej poważnych oświadczyn i poważnej ceremonii ślubnej i nie traktować jej jako "zwykłej formalności". On chce wziąć ślub w przyszłym roku w marcu 2024 roku, ale nic nie jest jeszcze gotowe (daty, zaproszenia itp.). Fakt, że będzie miał mniej formalności w Niemczech, będąc w formalnym związku z obywatelka UE, odgrywa moim zdaniem dużą rolę. Nie wiem, jak mówić o moich wątpliwościach, żeby nie sprawić mu przykrości, ale chyba nie jestem gotowa na ten krok.

Dzień dobry, mam taki problem, że się boję danego przedmiotu w szkole, ocen z niego (bo w zeszłym roku miałam praktycznie same jedynki), a przez to, że boję się przedmiotu boję się także nauczyciela. Stresują mnie jakoś lekcje z tego przedmiotu. Na lekcji niestety siedzę w pierwszej ławce z kolegą od Pana nauczyciela biurka. Ogólnie przez to się bardzo stresuję kartkówkami, sprawdzianami etc. Boję się, że znowu będę mieć same złe oceny, pomimo uczenia się do tych sprawdzianów..

Witam Mam 31 i brak mi motywacji do poznawania kobiet, jestem heteroseksualnym singlem i ten stan rzeczy mi niezbyt przeszkadza. Jestem na całkowite abstymencji seksualnej (zrezygnowałem z masturbacji), myślałem, że energia, którą traciłem na tą czynnosc przełoży się na realne życie, ale poza kilkoma pozytywnymi zmianami ten aspekt się nie zmienił. Niby dobrze mi jak jest, ale w głębi duszy chciałbym założyć rodzinę. Jak mam pchnąć do przodu tą sferę swojego życia?

Dzień dobry! Nazywam się Julia mam 18 lat.   Z racji, że od kilku miesięcy jestem pełnoletnia postanowiłam wypisać się z religii w szkole, ponieważ nic z tych zajęć nie wynosiłam i siedzenie dodatkową godzinę w szkole słuchając czegoś co mnie nie interesuje było moim zdaniem zbędne. Nie chodziła na nie większość mojej klasy, jednak nie to wpłynęło na mój wybór (moja mama w to nie wierzy i twierdzi że to dlatego że patrze na innych i robie to samo co oni).   Problemem jest właśnie to, że moja mama (bardzo wierząca osoba) gdy sie dowiedziała, że wypisałam się z religii wpadła w przysłowiową furię i zaczęła mnie wyzywać i grozić. Wspominałam wiele razy, że to że nie chodzę na religie nie znaczy, że nie wierze w Boga ale ona dalej swoje. Uważam że jej zachowanie jest bardzo toksyczne, każdemu wmawia swoją wiarę i uważa że przez niewierzących ludzi na świecie są wojny i dzieje się źle.     Mówiła mi że przez takie zachowanie ściągam na siebie same złe rzeczy i że na pewno spotka mnie coś złego i pożałuje tego co zrobiłam. 

Dzień dobry, od dawna mam problemy z zaburzeniami lękowymi, jednak od jakiegoś czasu dodatkowo pojawił się nieprzyjemny objaw jakbym była oderwana od ciała uczucie lekkości, jestem 3 miesiące po porodzie, nie wiem czy to efekt niewyspania, zmęczenia? Psychiatra na ostatniej wizycie nie wyjaśnił mi tego a ja jakoś bardziej nie dopytałam. Przyjmuję lek Sertranorm w dawce 50. Mam myśli, że może anemia brak magnezu potasu itp.

Witam, mam pewien problem i chciałabym prosić o opinię bo ja już sama nie wiem czy to coś ze mną jest nie tak czy z mężczyznami... Bylam w związku ponad półtora roku z filipińczykiem i on w swoim kraju ma żonę i dzieci ale ja zaakceptowałam ten fakt. Twierdził ze mnie kocha itp. On chciał zacząć zarabiać na filmach w internecie (na yt) co mi się nie podobało bo czasem miałam wrażenie że to jest jego priorytetem w życiu. Ale nie mówiłam mu nic dopóki nie zauważyłam ze oglada filmy z nagimi kobietami a wiedział że tego nie zaakceptuje. Kiedyś jak gotował obiad to jak sam stwierdził z nudów włączył sobie film porno. Strasznie się wkurzyłam bo ja sie czuje gorsza jak on takie filmy ogląda. Nie jestem szczupła i mówi że mnie kocha taką jaką jestem ale jak ja mam się czuć dobrze jak on ogląda filmy porno a potem sie do mnie klei i chce sexu? Czulam sie gorsza od tych szcztucznych lasek z filmów. Po ostrej kłótni byl spokój na jakiś czas. Pewnego dnia stwierdził że na fb chce zarabiać na filmach na fb i zaczął wrzucać live z pracy itp no i zaczął mieć mnóstwo obserwujących i wiele z nich były to profile kobiet które zarabiały na swojej nagości co oczywiście mi się nie spodobało bo wiele z nich zaczęło pisać prywatne wiadomości i dopiero po kolejnej awanturze przestał odpisywać. Często były to wiadomości od napalonych lasek które namawiały go na sex itp. Kazałam mu usuwać każdy tego typu profil i z początku było ok ale w końcu stwierdził że on potrzebuje tych osób bo nie zarobi nic a on potrzebuje Teraz więcej pieniędzy dla dzieci bo jest szkoła itp. Ogólnie to stwierdził że jego żona nie ma nic przeciwko tych nagich kobietach na fb a ja się czepiam bo powinnam się cieszyć że on tylko patrzy a nie rucha. Powiedział ze to jest toksyczny związek i ze lepiej będzie jak sie rozstaniemy. Czy naprawdę dla mężczyzn ważniejsze są nagle obce kobiety od swojej ukochanej? Czy tylko dla mnie to jest chore i zboczone? Rozumie oglądać takie rzeczy jak sie jest singlem ale ja mu rzadko odmawiałam sexu, nawet jak nie miałam ochoty to robiłam to dla niego żeby sprawić mu przyjemność. Moje małżeństwo rozpadło się przez inne kobiety i on o tym wiedział. I wiedział że ja nigdy tego nie zaakceptuje i mówił ze mnie rozumie a twraz robi całkiem coś innego. Czy to ze mną jest coś nie tak? Przepraszam za tak długą wiadomość ale rozmawiałam z koleżankami i starszymi i młodszymi i kazda podziela moje zdanie ale z kolei koledzy chłopaka śmieją się ze mnie i mojego zachowania.. proszę powiedz mi czy jest czego żałować w tym związku?

Mam 16 lat i niedawno dowiedziałam się, że mój ojciec ma schizoidalne zaburzenie osobowości. Postanowiłam dowiedzieć się więcej o zaburzeniach osobowości, żeby móc zrozumieć go i jego błędy. Zauważyłam u siebie jednak objawy borderline, o których czytałam w internecie. Nie rozmawiałam jeszcze na ten temat z moją psycholog, boję się że może martwię się na zapas lub przesadzam. Czy to możliwe abym odziedziczyła zaburzenia osobowości po tacie? I czy te objawy, które widzę teraz u siebie przejdą z czasem?

Mam 19lat jestem bardzo przyjacielską osobą lecz też nieśmiałą i mam problem z poznawaniem ludzi. Niedawno przyjaciel zaproponował mi pewną koleżankę żebym miał z kim pisać i wogule zaprzyjaźnić się, zgodziłem się, ona mnie dodała i rozmowa się dobrze ciągła. Okazała się 4lata młodsza ale to bez znaczenia. Okazało się że jej przyjaciółka piszą z moim przyjacielem. (Te dziewczyny są przykaciółkami tak jak ja z kolegą) Więc zrobiliśmy grupkę na Facebooku żeby umówić się na jakieś wspólne spotkanie i to był dla mnie błąd że się zgodziłem. Zawsze byłem jak piąte koło u wozu, jak taki odpadek który nic nie znaczy a ciągnie się za butem w grupie ludzi. Pojechałem więc samochodem z przyjacielem do nich na miejsce spotkania i zaczęło się. Ja z faktu że jestem nieśmiały na nowe rozmowy starałem się jak mogłem by jak najlepiej wyjść lecz jąkania którem mam jeszcze bardziej mi to utrudniało jednakże byłem dobrej myśli, do czasu. Koleżanka z którą pisałem tak jakby nie zwracała na mnie uwagi gdyż kolega przejął górę nad nimi. Tak jak zawsze idę za nimi jak ostatni niedobitek i tylko skucham ich rozmów, czuje się jak gówno gdyż nie mogę się jakoś pozbierać i pokazać jaki jestem naprawdę a nie cichy i nudny. Gdy tylko ktokolwiek pokaże że jest "lepszy" ja staje się taki niepotrzebny tak samo jest w gronie kolegów ze wsi. Mam z kim rozmawiać dopuki nie przyjdzie ktoś kogo każdy lubi i jest bardzo wygadany. Wtedy mógłbym wogule zniknąć. Spotkanie się skończyło a ja jak zawsze zmarnowany i zawstydzony że wyszło jak zawsze wruciłem się do domu, koledze się jak zawsze podobało. Pisałem nadal bez przerwy z tą koleżanką, znajomość jakby się pogłębiała. Po paru dniach zaczęliśmy rozmawiać wieczorami na grupie i mi się rozmawiało bardzo fajnie jak miałem oczywiście z kim a nie jak pare dni temu że trójca bawi się świetnie a ja słucham jak pachołek i nikt nie zwruci nawet uwagi że ja też jestem, wkurzyłem się i wyszedłem z rozmowy i od tamtego czasu ani nie pisze z "moją" koleżanka ani wogule nie gadam z nimi. Jej chyba nawet nie zależy żebym napisał do niej więc bardzo fajnie. Jednakże nadchodzi kolejny problem, kolejne spotkanie. Nie chcę znów wyjść jak kiedyś lecz wszystko wskazuje że ja nawet nie jestem im potrzebny bo bawią się super beze mnie, ale jakbym im to powiedział to każdy by gadal że co ja pie*dole i co znowu wymyślam. Nie wiem co robić nie chce mi się znów upokażać a znowu jak im powiedzieć że nie chce takich spotkań, (bo oni myślą że ostatnio wyszło super dla wszystkich) nie chce mi się z nimi głupio gadać dlaczego nie chce iść ale jakoś muszę to zrobić.

Boje się uprawiać seks z chłopakiem bo przy pierwszym razie mocno mnie bolało i leciała krew

Nie wiem co ze mną jest nie tak. Weszłam na prywatnego instagrama mojej psychoterapeutki z fake konta. Inne imie i nazwisko, znalazłam w znajomych jej na fb. Wiem ze to złe . Teraz nie mogę przestać myśleć o tym ze ma małego syna i jestem zazdrosna. Mam 17 lat. Potrzebuje aby ktoś mi wytłumaczył ze to złe co zrobiłam. Powinnam odobserwowac to konto? Nie powiem napewno tego mojej psychoterapeutce. Czuje się okropnie, mam ochotę sobie coś zrobic

Cześć, przychodzę z pytaniem co zrobić w sytuacji kiedy ojciec się mnie wyrzeka bo mam dziecko z partnerem 3-letnie a nie mamy ślubu bo narazie nie chcemy? Kiedy tłumacze to swojemu ojcu niestety stawia opór mówi że się mnie wyrzeka nie dostanę spadku kiedy mówię że nawet nie chce to twierdzi że i tak jak mnie partner zostawi wrócę do niego a wtedy on mi powie 'spierdalaj'( dosłowie tak brzmiały jego słowa) dodam że od początku mojego związku niestety nie lubił mojego partnera bo miał poglądy inne polityczne i nie chodzimy do kościoła jesteśmy katolikami ale nie praktykującymi jakoś nie jest nam to potrzebne... Moi rodzice są po rozwodzie od 10 lat też mój tato z mamą się pospieszyli ze ślubem ze względu na dziadków bo mama zaszła w ciążę jak miała 17 lat i koniecznie mówili im wszyscy ze slub ma być a dzisiaj mijają się na ulicy i nawet cześć sobie nie mówią...mam młodszego i starszego brata zostałam całkiem sama z mojej rodziny niestety nikt mnie nie uważa ze strony ojca bo nie odwiedzam dziadków( dlatego że cały czas dążą do ślubu na siłę tak jak było z moimi rodzicami i tylko kościelny musi być a nawet zdarzało się że za młodego kiedy skonczyłam 18 lat i już nie mieszkałam w domu rodzinnym tylko z partnerem to powiedzieli że się mnie wyrzekają bo to cudzołóstwo wtedy miałam bierzmowanie pamiętam jak dziadek do mnie podszedł i się zapytał jak mogę przyjąć komunię świętą stąd nie chce mieć z nimi kontaktu...) Ślub chcemy wziąć dla siebie ale jak nasze dziecko podrośnie i żeby był to ślub wyjątkowy i z naszej woli.. żyje w związku jak już wspomnialam 7 lat jestem szczęśliwa wiadomo są gorsze i lepsze momenty ale nie umiem sobie poradzić z tym że mam matkę alkoholiczkę,brata młodszego który w sobotę jak się zwierzyłam mu ze swoich problemów zaniósł je tacie przez co ten przyjechał do nas do mieszkania zrobił straszną aferę że zostawiam partnera gdzie tylko bratu powiedziałam iż ostatnio mamy bardzo mało czasu dla siebie ze względu na to że nikt nie chce zostać z naszym dzieckiem z mojej i partnera rodziny a to powoduje u nas kłótnie jak w każdym związku myślę ..) dodał od siebie że mam kogos na boku...a ojciec wparował nam do mieszkania i powiedział przy moim partnerze że jak mnie zostawi to ja mam ojca o pomoc nie prosić bo mnie pod dach nie przyjmie... Strasznie mnie to zabolało bo nawet na mamę liczyć nie mogę lubi pić alkohol z babcią jest alkoholiczką jak i jej całą reszta rodziny...ciężko mi się skupić na sobie cały czas chodzę załamana...robię wszystko dla swojego dziecka żeby było cały czas uśmiechnięte... Nie pracuje bo siedzę z malutkim w domu tak się dogadaliśmy z partnerem ja w domu a on w pracy i po 8h " czas dla siebie" nie mam nawet przyjaciółki bo niestety miałam dwie ale popadły też w nałóg skończyłam jak zobaczyłam jak się staczają... Po prostu mam dość swojej rodziny chciałabym wyjechać zacząć wszystko od nowa jednak partner dostał na miejscu awans i nie chce wyjeżdżać z mojego rodzinnego miasta... Najgorsze jest to że jak pracowałam rok temu to mój tato potrafił mnie prześladować w pracy nawet podjechał do mnie i przy klientach krzyczał że się mnie wyrzeka bo dziadków nie odwiedzam, że nie mam ślubu i nawet swojego mieszkania kiedy on dostał w spadku od dziadków i dzisiaj dodatkowo napisałam swojemu młodszemu bratu po wczorajszej awanturze kiedy tato wpadł mi do mieszkania zaczął wyzywać od najgorszych przy partnerze że nic nie dostanę od niego i wgl....napisałam bratu żeby się nawrócił trochę bo zawsze trzymaliśmy sztamę ze sobą a on mi odpisał że woli tatę niż mnie i mam dać mu spokój.... W galerii byłam handlowej a moj brat szedł z kolegą dzisiaj to odwrócił wzrok i tak jakbyśmy się nie znali... Już kilka razy usłyszałam że przeze mnie on nie ma czasu na kolegów i z tatą się nie dogaduje ale jak zwykle jeździłam rozmawiałam z młodszym bratem spotykaliśmy się gdzieś w umówionym miejscu jednak to już chyba ostatni raz bo ma 20 lat i ewidentnie życie z tatą mu pasuje i taty rację... Teraz pytanie: skoro nie mogę sobie z tym poradzić że zostałam totalnie sama a nie chce się nad sobą użalać partnerowi ciągle, to co mogę zrobić bo już nawet po nocach nie śpie chyba że wezmę sobie Valused i dopiero zasne po godzinie ..? Jest mi strasznie przykro najgorsze że rodzina partnera też tak widać że od 7 lat nie za bardzo lubią mieć ze mną kontakt jedynie ze swoim synem i wnukiem...mam wrażenie że to przez to iż pochodzę z rodziny gdzie problem to alkohol kiedyś byłam w rodzinie zastępczej bo mama sprawowała władze nad nami jednak piła i się awanturowała później ojciec nas odebrał ale też usłyszałam że wcale tego robić nie musiał... Na starszym bracie też polegać nie mogę bo jego od malutkiego dziecka wychowywała babcia ze względu że została sama i rodzice moi jej go tak jakby oddali a do nas do rodzinnego domu przyjeżdżał na chwilę raz dziennie i to wszystko jednak to nie było ustalone przez sąd żeby babcia nad nim sprawowała władze i dlatego trafiliśmy do rodziny zastępczej razem...on sobie życie ułożył wyjechał za granicę ma fajnych teściów gdzie widać jak przyjeżdżają do Polski to lubią do bardzo i ma wsparcie jednak do mnie zadzwoni raz na jakiś czas kiedy próbuję mu się zwierzyć że sobie rady nie daje to słyszę ' przestań marudzić idź do pracy albo gdzieś wyjedź' łatwo mówić to człowiekowi który nie ma dziecka nie wie jak to jest być samemu ale nie rzygam mu tego bo może to ze mną jest coś nie tak...nie wiem czemu mnie tak nie nawidzą że założyłam swoją rodzinę fakt faktem bez ślubu ale razem jesteśmy szczęśliwi w trójkę jedynie brakuje nam wsparcia od czasu do czasu i tu nie chodzi o finansowe ale żeby mieć gdzie na kawe pojechać a przede wszystkim mi brakuje rodziny i wsparcia bo mój facet to ma... Robiłam sobie przerwy już od ojca rok nawet ( nie odezwał się a stało się to wtedy kiedy do mnie w pracy przyjechał i zaczął krzyczeć przy klientach że się mnie wyrzeka że nie chce mnie znać i wgl) nic to nie dało bo jak się znowu zaczęliśmy spotykać i to z mojej intencji zadzwoniłam zapytałam czy mogę przyjechać na kawę raz było okej później znowu temat ślubu i tak do wczoraj kiedy wparował nam do domu jak pisałam wyżej... czuję się jakaś taka niepotrzebna nikomu a pamiętam jak mama piła dla młodszego brata starałam się być jak matka robiłam mu śniadania lekcje odrabiałam i wgl..ale niestety przeszedł na stronę taty i widziałam jak byłam tam ostatnie dwa dni czuję się tam szczęśliwy mnie zablokował w telefonie i tyle..

Dzień dobry, mam 24 lata i właśnie wyjechałam na pół roku na drugi koniec półkuli- do Chin. To jest mój trzeci raz kiedy opuszczam dom rodzinny, jestem bardzo zżyta z rodzicami i całym domem, otoczeniem. Pierwszy raz wyjechałam z domu kilka lat temu na 5 tygodni byłam w szpitalu w związku z anoreksją, wyjeżdżałam tez do Niemiec, ale do cioci. Nie miałam wtedy tez swojego chłopaka, a właściwie narzeczonego. Nie mogę sobie poradzić z własnymi emocjami, niby wiem, ze to ogromna szansa dla mnie, ale całe dnie płaczę, nie mogę wyobrazić sobie siebie szczęśliwej bez rodziców, bez narzeczonego. Dobrze pamietam, jak wtedy wróciłam ze szpitala po 5 tygodniach to we własnym domu czułam się obco, jakiś czas musiałam się przyzwyczaić na nowo do wszystkiego, teraz znowu się tego boję, ze tutaj nie dam rady się ogarnąć i całe 6 miesięcy będę tak płakać a jak potem wrócę do domu to będę czuła się obco. Każdy mi mówi, ze 6 miesięcy to nie jest długi czas, że zleci mi to szybko, ale dla mnie to pół roku wydaje się być okropnie długim i ciężkim czasem bez bliskich i miejsca, którego znam. Czy można sobie z tym jakoś poradzić?

Czy można zamienić potrzebę wyładowania artystycznej ekspresji w dziedzinę inną niż sama sztuka? Okazało się, że droga, którą podążałem przez całe życie była nie właściwa i sam siebie oszukiwałem wierząc, że może odnajdę w wykonywaniu sztuki swoją niszę tak jak ktoś kto od zawsze ma zamiłowanie do liczb, więc zostaje matematykiem. Zwodziłem się, ale parłem naprzód w swojej dziedzinie, choć zawsze biłem głową w mur. Sztuka nie dała mi poczucia stabilności materialnej, a tylko spowodowała, że odsunąłem się od rodziny. To co sprawiało, że ciągle szedłem tym kierunkiem był zew, głos, narastająca potrzeba, aby się w niej zanużyć i "kreować" z nadzieją, żę może kiedyś ktoś mnie "zauważy" , osiągne cele i będę miał poczucie bezpieczeństwa w życiu. Los dawał mi jednak znaki, że to nie włąściwa droga i że powinienem znależć inną. A więc jestem w punkcie gdzie nie mam już w głowie nowych artystycznych pomysłów, wszelkie przybory i arkusze papierów są pochowane. Wiem jednak, że znów przyjdzie taka chwila, że obudzi się we mnie ta potrzeba, by znów zasiąść za biurkiem i jak oszalały dawać upust ekspresji w sztuce kreśląć wszystko to co w danej chwili podsunie mi wyobrażnia. Każdy twórca wie jak to jest, każdy kto jest zaangazowany w proces tworzenia wie, że tylko za pomocą ekspresji artystycznej zaspokaja się tą wewnętrzną potrzebę. Ale ja już nie chcę w to wchodzić, bo zbyt dlugo sam siebie zwodziłem. Czy jest możliwe zatem, by"zamienić" sposób wyrażania artystycznej ekspresji w coś innego niż sztuka, aby móc poczuć tę samą satysfakcję z dajmy na to roznoszenia gazet tak jak z wyrażania się poprzez sztukę. Innymi słowy: chciałbym znaleźć inną dziedzinę w życiu, której wykonywanie dawałoby mi taką samą satysfakcję jaką dawało mi kreowanie sztuki. Dziękuję.