Miałem średnie dzieciństwo, z racji mojego pochodzenia byłem prześladowany na tle rasowym. Mam 23 lata i teraz nie robi to na mnie wrażenia ale jednak w młodości wiele to we mnie zepsuło i ciągnie się to ze mną do dzisiaj. Mam problemy z poznawaniem nowych osób i wogóle z byciem w obcym towarzystwie, nie wiem często co zrobić w sytuacjach towarzyszących poznawaniu innych. Mam problemy z motywacją, i brakuje mi najzwyczajniej chęci do życia. Czuje się samotny. To wszystko przeszkadza mi niemal w każdym aspekcie mojego życia, od pracy i wypełnianie obowiązków poprzez zwyczajny sen czy relaks, potrzebna mi jest tylko rozmowa czy powinienem zgłosić się do psychaitry?

Czy zażywanie psychodelików mogą być drogą rozwoju ?

Dzien dobry mam 36lat i nikt mi nigdy nie mowi po imieniu ani na pan tylko zawsze bez osbowo

Dzień dobry! Jestem uczennicą kl8,gdzie jestem jedną z lepszych uczennic. Presja,którą sama na sobie wywieram w byciu świetną z wszystkiego mnie przerasta,gdy patrzę na ilość materiału chce mi się wymiotować i to zniechęca mnie do nauki. Nie wierzę w siebie i bardzo się wszystkim stresuję,a z racji iż jestem osobą niepełnosprawną szybciej się przemęczam. Jak sobie z tym radzić?

Czy praktyki buddyzmu wadżrajany mają po prostu na celu wywołanie samodzielnie stanów hipomianiakalnych i maniakalnych, a owi "szaleni jogini" z przeszłości typu Druków Kunlej to byli właśnie maniacy ?

Jak nie bać się poprosić o pomoc w szkole.? Co w ogóle powiedzieć... I komu

Proszę mi powiedzieć - co uważa Pan jako właściwy rodzaj samopomocy (gdy jesteśmy sam na sam ze sobą - w domu czy pracy) kiedy nagle i nieoczekiwanie dostrzegam w sobie depresyjne skłonności np. myśli typu "jestem beznadziejny", nawet i myśli samobójcze, spadek nastroju i niestety poczucie braku wsparcia w postaci zrozumienia, ciepła a może przede wszystkim obecności, nieoceniającej w rodzinie ? Bardzo Dziękuję, mam też nadzieję, że ta odpowiedź może pomóc również Komuś Innemu co akurat ją przeczyta Życzę Wszystkim dużo spokoju, samozrozumienia i życzliwego l, akceptującego, wspierającego podejścia do samego/mej siebie.

Budze się z krzykiem płaczem i calutka mokra. Prześladują mnie koszmary które kiedyś się wydarzyły. Niechce do nich wracać na co dzień jestem uśmiechnięta i chętnie innym pomagam. Można powiedzieć że zakładam maski na twarz my nikt nie rozpoznał ze cierpię z tego powodu. Boję się zaufać ludziom. Nie umiem rozmawiać o tym co było jak inaczej sobie z tym poradzić.

Jestem teraz w 1 techniukm. Może to nie jest pytanie typowo do psychologa, ale nie mam kogo spytać. A więc, tak: jutro w szkole mam dwa WF i od jutra są normalnie wstawiane braki strojów, ja nienawidzę ćwiczyć na WF, ale trzeba, bo nie można cały czas nie ćwiczyć. A ja nie chcę jutro ani nigdy ćwiczyć, bo 1. Ze względu na swoją samoocenę, bo jestem brzydka, gruba 2. W dwóch dawnych szkołach, się ze mnie śmiali jak ćwiczyłam i teraz ćwiczyć absolutnie N I E CHCĘ, jestem pewna że w tej nowej szkole też się będą śmiać 3. Mam po prostu nieogolne nogi (itd) i nie będę się przebierać przy innych dziewczynach(tym bardziej, że w klasie mam DZIEWCZYNY, które już się ze mnie ŚMIEJĄ), które są ogolone, jakby zobaczyły, to już w 2 dniu szkoły by się po klasie rozniosło..., i nie wymyślam, bo tak wszystko było w DWÓCH poprzednich SZKOŁACH (pomijając to, że mam pocięte uda, ręce, blizny na rękach z 4 metrów widoczne xd, to mi akurat nie przeszkadza, i tak ćwiczyła bym w krótkim rękawku normalnie, bo to mam akurat po prostu w nosie, kiedyś się bałam, teraz mam już wyjebane, niech se widzi kto chce, co, z kim, się dzieje, mam to daleko w D (tak wiem powtarzam się) ). Mama doskonałe wie, że jestem nieogolona a jeszcze gada żebym se spodenki ubrała. I tata z mamą też gadają, że nie mogę WCALE NIE ĆWICZYĆ, ale to wiem. Już się wolę zabić, jak Boga kocham, mam dość tego wszystkiego. A! I nie, teraz nie ogole się, a ogólnie jak się ogole, to na następny dzień mam włoski już, małe ale widoczne. I nikt tego nie rozumie, a tłumaczyłam już to mamie, tacie, siostrze po Bilion razy. Więc tak na podsumowanie, nie będę w ogóle ćwiczyć, bo nie będę się przy innych przebierać, chyba że mogłabym osobno się przebierać i było by już lepiej, bo już miałabym tą możliwość i bym ćwiczyła, a jeśli by się ktoś śmiał, powiedziałabym mamie, mama by pewnie powiedziała wychowawczyni albo ja, ale wtedy mimo że wychowawczyni porozmawiała by sobie z tymi osobami które by się śmiały ze mnie na WF, to i tak nie ćwiczyła bym już bo bym się bała, że dalej będą się śmiać. I jeszcze nie wiem od kiedy ale będę chodzić do pani pedagog w szkole.

Witam.Od jakiegoś czasu zauważyłam, że za dużo myślę i się przejmuje.Co mogłabym zrobić?

Witam Znam osobę ze zdiagnozowaną schizofremią,która nie jest leczona od nigdy...kiedyś po pobycie w szpitalu,zaprzestano jej podawania leków bo źle się czuła. Myślę,że nie chciała ich brać a osoby opiekujące się nią,nie zadbały o to. Zaznaczę,że osoba ta nie jest niebezpieczna...tylko tyle że opowiada dziwne rzeczy i w nie,wierzy. Jak sobie coś ubzdura to np.przestaje chodzić. Czy jest sens podawania jej leków? Czy jej myśli wróciłby na ,,właściwe tory"? Osoba ta jest,osobą starszą.

[14 lat mam] Co mam zrobić, skoro boli mnie brzuch, głowa, miałam biegunke, płacze, tnę się, z tego FAKTU, iż za 2 DNI SZKOŁA. Ja NIENAWIDZĘ szkoły, boje się wszystkiego co z nią związane, tym bardziej, że idę do nowej szkoły (Ogólnie się boję gdziekolwiek wyjść po za dom, w miejsce publiczne). Od nie dawna mam tak, że w takich stresowych sytuacjach, mam uczucie, że chce mi się sikać, chociaż wcale mi się tak naprawdę nie chce. Boje się, że będę miała to uczucie jak pójdę tego 1 września do szkoły. Druga sprawa- WF, wiadomo, że on będzie, ale ja ćwiczyć NIE BĘDĘ, bo nie mam najmniejszego zamiaru PRZEBIERAĆ SIĘ przy INNYCH z powodu NIE ogolnego, grubego i pociętego ciała. Ja to wiem, że gdyby jakieś inne dziewczyny zauważyły, że się nie gole to by się ze mnie śmiały (tak jak w wcześniejszych 2 szkołach). Ogólnie ja już to wiem.... że klasa mnie NIE ZAAKCEPTUJE.. Ja nie wiem.. ja się chyba poryczę, zwymiotuje, zemdleje jak będę miała wejść do tej szkoły. Styl ubierania się mam luźny, i ja w takim czuję się najlepiej, nie żadne jeansy, przylegające koszulki. Ale moja mama ma problem do mojego stylu, i jakieś tam różne głupoty gadała, więc boje się, że w szkole też się będą śmiać z mojego stylu (jak zresztą ogólnie ze mnie).

Mam 22 lata,dziecko 1,5 roczne i narzeczonego od 3 lat, od jakiegoś czasu szukałam pracy znalazłam w drogerii kosmetycznej jednak kiedy byłam na rozmowie kierownik sklepu oznajmił mi że zmiany pracy wyglądają tak że pracuje trzy dni od 8.30 do 16.30 i trzy dni od 13.30 do 21.30 raz w środę trzeba by było zostać od 14 do 24 zapoznałam się z tym i przystałam na jego warunki mówił że grafik jest ustalany do każdego 20 miesiaca i on się nie zmienia w danym miesiącu jednak teraz kiedy pracuje tam 14 dzień zaczęło mi się iż zmiany grafiku są cały czas, redukcja etatów na miesiąc wrzesień mam cały czas drugie zmiany,dziecka widzieć nie będę, nie będę go mogła przytulić ponieważ rano jedzie do zlobka pozniej mnie w domu juz nie będzie... mam tej pracy już dość cały czas tam ktoś kogoś obgaduje jednak to chyba "normalne"podobnie wszędzie tak jest do tego idzie się przyzwyczaić tylko ten grafik..? Kurcze no trochę nie fajnie nie mam chęci już tam chodzić krzywo na mnie patrzą jako na nową mało tego siedzą w socjalu piją kawę ja zapieprzam z towarem i kasą fiskalną... kiedy zgłaszałam kierownikowi sprawę jak to wygląda powiedział że jest regulamin każdy się pod nim podpisał a ten regulamin stanowi takie zasady iż nie obgadujemy osób trzecich w pracy na tym koniec ... I on nic na to poradzić nie może bo nie ma go zawsze na zmianie, kiedy mowilam mu ze mam malutkie dziecko chciałabym spędzić z nim trochę czasu- odpowiedział mi że nie jest za dziecko odpowiedzialny... na rozmowie o prace mowil mi że praca jest w systemie 3 na 3 wyżej wyjaśnione kiedy powiedziałam mu ze nie będę mogła pracować tak dalej że same drugie zmiany bo tez mam rodzine z dnia wolnego w grafiku od pracy potrafi ściągnąć człowieka do pracy bo nie ma komu przyjść i oczywiście mnie bo grafik jest jasny ja mam najwięcej zmian drugich po 10h codziennie reszta pierwsze... nie wiem co robić szukam innej pracy jednak w tej firmie dalej nie pociągnę już mam tego dość obgadywania nawalania mi cały czas roboty a inne dziewczyny siedzą kawkę piją albo słychać na sklepie jak sie śmieją z filmików na telefonie jedna jest za drugą... chcialabym już dać wypowiedzenie i wyjść stamtąd bo za 2800brutto te godziny pracy to katastrofa godziny jak godziny nadmiar pracy i tylko mi wszystko to co najcięższe bo "nowa" trochę niefajne podejście kierownika... szukam pracy jak wspomniałam wyżej tylko pokłóciliśmy się z narzeczonym o to że chce dać wypowiedzenie i znaleźć coś innego jednak stwierdził że jestem nienormalna bo nie mam jeszcze nic innego w zastępstwie a już rzucam pracę... jestem tak już zmęczona psychicznie i fizycznie tymi ludźmi tam tym całym "kierownikiem co to nie potrafi wyjaśnić sprawy" że mam dość nie wiem co robić ostatnio już nie chce mi się zyc bo tu rachunki tu prywatny zlobek a pensje mam stałą i teraz jeszcze chce odejść stamtąd a nie mam nic jeszcze na oku... nie chcę się chodzić do tej pracy do tych ludzi co się mną wysługują... proszę pana o pomoc rade co ja mam w obecnej sytuacji zrobić żeby stamtąd jak najszybciej wyjść... ja juz tak dłużej nie dam rady...

Co zrobić żeby pomóc 8-latkowi poradzić sobie z negatywnymi emocjami.

Witam, ostatnio mam dość mocny spadek psychiczny, mianowicie od dłuższego czasu zmagam się ze stanami poddepresyjnymi nie wiadomej przyczyny, w trakcie tych stanów życie mi tylko dowalało i jak już zaczynało być lepiej spowrotem dostawałem z liścia. Mam myśli samobójcze, ale się nie zabije, nie z tym pisze. Piszę bo ostatnio poczułem jak coś się we mnie zmienia, stałem się zimny, bez mocniejszych uczuć, mam silną chęć krzywdzenia innych. Niedawno umarł mi członek rodziny i zamiast czuć się źle poczułem... Ulgę... Chociaż nie mam ku temu najmniejszych powodów, nigdy nic mi ta osoba złego nie zrobiła. Gdy widzę, że komuś jest źle to poprawia mi się humor, a myśl zbiorowej śmierci innych osób to jedna z nielicznych rzeczy które potrafią wywołać u mnie uśmiech. Z jednej strony chciałbym znaleźć bliską mi osobę, z drugiej jakoś mnie do tego nie ciągnie. Ostatnio jestem na etapie palenia mostów w swoim życiu, chce uciec jak najdalej z miejsca w którym jestem i zapomnieć, że kiedykolwiek cokolwiek miałem wspólnego z kimkolwiek. Ciągnie mnie do zła. Co może mi być?

Dzień dobry. Piszę tutaj, ponieważ już nie wiem co mam ze sobą zrobić. Mam wrażenie, że nie żyje. Nie umiem funkcjonować, nic ze sobą zrobić. Nic nie czuje, nic nie mówie. Czuję przeogromną puste w głowie jakbym nie umiała myśleć.

obojętnie jak słyszy nazwisko tego gościa czy ich rodziny bardzo źle mnie widzi jest zły nie wiem co robić i mam złe myśli jest bardzo zazdrosny A Ja go bardzo kocham O mu mówiłam że mam to 4literach bo nic dla mnie nie znaczyłoco było Kiedyś przecież go nie znałam

Dobry wieczór, zrobilam głupotę mianowicie zalogowałam się na swoje stare konto na instagramie na którym umieszczałam swoje pół nagie zdj spytałam chłopaka czy nie ma nic przeciwko powiedział ze nie okazało się ze powiedział to bo myślał że tego nie zrobię był bliski zerwania powiedział mi po dniu ze będzie dalej ale mniej mnie kocha ze nie ufa czuje pustkę mimo że jesteśmy razem i ze czuje ze go nie kocham kocham go bardzo mocno i chciała bym to naprawić nie chce żeby się tak czuł nie wiem co ja miałam w głowie i strasznie tego żałuję wiemn zenie powinnam robić tego mając chłopaka jak mogę to naprawić ??

+ dodam jeszcze, że później jak ktoś się ze mną pokłóci przez moje zachowanie, to wtedy mnie to już nie bawi, tylko ryczę, i jak już się z kimś pogodze to z powrotem robię coś złego, potem znowu rycze że ktoś się na mnie obraża i tak w kółko

Dzień dobry. Mieszkam z mamą i młodszą siostrą. Obie jesteśmy dorosłe. Mamy wspólnych znajomych z którymi na co dzień moja siostra raczej nie utrzymuje kontaktu. Problem pojawia się za każdym razem gdy jesteśmy zapraszane przez nich na spotkanie. Moja siostra nie lubi siedzieć długo ja wręcz przeciwnie. Bywa tak że ja zostaję dłużej co spotyka się z oburzeniem mamy i siostry. Długo później muszę wysłuchiwać jaka okropna jestem, że jestem egoistką itd. Mama uważa że skoro razem na imprezę jedziemy to razem powinnyśmy wrócić, że siostry powinny trzymać się razem itp. A ja mam dość takiego podejścia, jakbyśmy były jedno i wszystko musiały robić razem. Siostra zawsze ma bezpieczny transport do domu. Mnie już brakuje argumentów jakie mogła bym użyć w rozmowie z nimi. Nie chcę rezygnować z spotkań towarzyskich z tego powodu.

"Jeśli masz trudności z oddychaniem w nerwicy, to można się czuć tak, jak się czujesz" No właśnie nie wiem czy mam trudności z oddychaniem przez nerwicę, dlatego chciałabym wiedzieć jak ktoś chory na nerwicę to czuje

Mąż pracuje na noce a mnie się takie głupie rzeczy czepiają. On i moje dziecko są dla mnie całym światem.

Ja nie chce się wieszać żeby stracić życie. To coś w rodzaju manii prześladowczej i sprawdzenie jak mocno te rzeczy siedzą w ścianie.

DZIEŃ DOBRY, jestem dziewczyną i jestem albo bardzo nieśmiała albo mam lęk społeczny. W tym roku we wrześniu idę do szkoły ponadpodstawowej. Moja przyszła klasa dodała mnie do grupy klasowej. I odgadywali mnie na grupie, mam tiktoka i śmiali się z moich TikToków, jest tam też DWÓCH chłopaków z dawnej klasy, która była dla mnie strasznie strasznie okropna. Nie chcę chodzić z tymi dwoma debilami do klasy, ale przepisać się od tak nie można, zresztą czasu nie ma. Co ja mam zrobić, ja już się boję, brzuch mnie boli, głowa mnie boli. Ryczę. Myślałam że to będzie tak, że na grupie się zapoznamy że jakoś to fajnie będzie a tu gówno. Z psychologiem i rodzicami planowaliśmy, że od nowego roku spróbuję być śmielsza, nie być takim smutnym odludkiem 5 metrów od innych ludzi. Ale skoro TAMTE DWA DEBILE są tam, to ja się tam za chuja nie przełamie i nie zrobię się śmialsza, już wiem że będzie tragicznie, na tiktoku twarzy nie mam pokazanej, ale mam pokazaną moją figurę ciała i z tego się śmieją, a co dopiero gdy zobaczą mój ryj w realu, bo naprawdę jestem brzydka, trądzik na całym ryju, brwi niewyregulowane, a ja nie mam zamiaru ich zmieniać dla kogoś. Mam też taki problem, że szybko po umyciu się, zaczyna ode mnie śmierdzieć (z okolic intymnych) i tak z dnia na dzień coraz bardziej do czasu ponownego umycia się, mama to już pewnie nie raz zauważyła, ale nic nie mówi, nic z tym nie robi ani nic. Ja nie wiem co mam zrobić o tym co się zadziało na grupie mamie nie mówiłam, bo pewnie powie ,,nie przejmuj się" ,,to jak ci w szkle będą dokuczać to zgłosić to nauczycielowi" ,,pewnie ci zazdroszczą", co prawda, mam na tiktoku więcej niż 1 tysiąc obserwujących (to jest duży sukces w tiktoku) i może mi tego zazdroszczą i się śmieją, ale co mi z tego skoro ja NIE POTRAFIĘ NIE PRZEJMOWAĆ się tym że oni SIĘ ŚMIEJĄ, a co jak calutką klasę zbuntują przeciwko mnie? Ja już nie chcę w realu żadnej pomocy psychologa, ten świat jest do dupy, kiedyś prawie się zabiłam, niech mi ta klasa już do MNIEJ NIŻ ZERA zryje psyche, to już mnie może nie będzie na tym zjebanym świecie. Serdecznie przepraszam za przekleństwa. Ale nie mogę się inaczej wyrazić.

Mam dwa pytania: 1. Czy karalne jest wyzywanie kogoś w internecie do takiego stopnia, że ofiara postanawia się zabić (ale sie nie zabiła, bo się nie udało) ? 2. Jeśli ktoś komuś napisze w internecie : ,, lepiej się powieś" ,,zabij się, nikt nie będzie tęsknił" itp To czy to jest karalne??

Strasznie stresuje się chorobami wmawiam sobie je w najgorszym światle. Czy dam radę pomoc sobie bez psychologa?

Odczuwam silny lęk przed wszystkim. Bardzo przejmuje się tym co powiedzą inni. Jak mam z tym walczyć? Czy są jakieś ćwiczenia, które pomogą choć trochę w tym wszystkim? Chciałabym żyć normalnie. Chciałabym odwiedzić psychologa osobiście, ale sama myśl o tym, bardzo mnie stresuje. Z góry dziękuję za odpowiedź

Mam bardzo dziwny problem, ze zwierzaniem się innym. Nie ważne bliskim czy nie, uciekam od niektórych tematów i boje sie ich podejmować (tematów związanych z własnymi obawami, smutkami czy problemami) bardzo niekomfortowo się wtedy czuje, jakbym odsłonił swoje słabości i stał się bezbronny. Wiem mega dziwne

Czy psycholog byłaby w stanie jakoś wpłynąć na czas oczekiwania wizyty u psychiatry? Byłam rok temu u psychologa raz i poleciła mi iść do psychiatry, bo stwierdziła że potrzebne mi są leki bym mogła korzystać z terapii u niej (to prawda, nie potrafiłabym mówić jej o trudnych rzeczach w obecnym stanie i sama jej to wtedy oznajmiłam). Ale wizyta u psychiatry czeka mnie dopiero w lutym 2022, a nerwica, fobia społeczna i depresja sprawiają, że cierpię i dobija mnie to strasznie. Nie stać mnie na wizyty prywatne ani na wizyty w innym mieście. Ostatnio zastanawiałam się, czy ta psycholog nie miałaby możliwości czegoś zrobić, by termin wizyty stał się mniej odległy, ale nie mam pojęcia, czy dobrze myślę. Skierowania nie wypisze, bo do psychiatry go nie trzeba, więc tak właściwie nie wiem, bo by miała zrobić, ale na nic innego nie wpadłam. Co pan/pani o tym sądzi? Psycholog mi pomoże? Czy może jest jakieś inne wyjście?

Chłopak mojej siostry z nią zerwał cały czas płacze i czuje ze nie ma nikogo przy sobie co robić jak ms zapomnieć

Cześć, przychodzę tutaj do Ciebie anonimowo, jednak mam na imię Marta lat 23,mój problem polega na znalezieniu pracy( zawód-kucharz wykształcenie zawodowe) i pogodzenie obowiązków w pracy z rocznym dzieckiem- co prawda chodzi do żłobka ale od godziny 7-15 gdzie zlobek funkcjonuje do godziny 17 max. Jestem matką rocznego chłopca,żyjemy w małej miejscowości wraz z narzeczonym. Mój narzeczony pracuje od 5 lat+30 km od miejsca zamieszkania,dojeżdża do pracy codziennie o 5 i wraca o 15.15 jeżeli ma na pierwszą zmianę, druga zmiana wyjeżdżą o 13 wraca o 23 do domu i tak pracuje co drugi tydzień. Ja na chwilę obecną zostałam w domu dziecko chodzi do prywatnego zlobka, jednak teraz szukam pracy jest mi niesamowicie ciezko bo partner nie chce zrezygnować z pracy tam gdzie obecnie pracuje a ja musze się dopasować do jego godzin w pracy żeby się wymieniać opieką nad dzieckiem... jest to niesamowicie dla mnie trudne żeby znaleźć pracę w takiej małej miejscowości na dwie zmiany i wpasować się w jego godziny, składałam już wszędzie cv nawet juz nie patrze na to czy mi taka praca by odpowiadała tylko nie dzwonią bo potrzebują doświadczenia pracy w handlu gdzie ja jego nie mam... nie chce dojeżdżać +30 km do pracy bo nie jest to dla mnie opłacalne to raz bo 400 zł wywalę na paliwo a prace miałabym za 2000 tys z groszem a dwa ze wolałabym zostać na miejscu pracować w Oławie że gdyby zadzwonili ze zlobka to jestem po małego natychmiastowo i nie muszę przebijać się przez korki w godzinach szczytu czyli 14/15. Od dwóch miesięcy składam swoje CV juz wszędzie tylko dzwonią umawiają się na rozmowę ze mną gdzie ja przychodzę oni słyszą ze mam dziecko I lecą pytania w moją stronę np.co zrobię jak mi się dziecko rozchoruje albo cokolwiek odpowiadam zawsze grzecznie że dziecko ma też tatę i o może wtedy wziąć chorobowe na dziecko, mało tego mam oferty po 12h gdzie nie jestem tego w stanie dokonać żeby tyle godzin pracować bo niestety nie miał by się kto zająć dzieckiem w tym czasie kiedy ojciec dziecka tez będzie musiał jeszcze pracować albo wypadnie mu drugą zmiana.. niestety na dziadków i pomoc w tej rodzinie nie możemy liczyć żeby zostali z dzieckiem bo jest narzekanie ze to wasze dziecko my pracujemy potem chcemy mieć wolne itd... tylko mam afery robione przez mojego ojca jak mnie gdzieś widzi na zakupach żebym nie szalała z pieniędzmi bo to są mojego partnera pieniądze jednym słowem mam wytykane że nie pracuje jestem leniwa i przez rodziców mojego partnera też zaczęły się jazdy jak to ja nie pracuje itd a kiedy mowie im jak jest ze nie ma się kto małym zająć ze jest mi ciężko pogodzić pracę z dzieckiem i godzinami pracy mojego partnera bo on rzekomo robić nie będzie za pół darmo u nas w mieście gdzie mieszkamy to jak zwykle slysze ze to ja jestem leniwa i dlatego mnie do pracy nie chcą wziąć... już mam dość słuchania tych wszystkich bzdur odnośnie zakupów??- ubieram się w używanym żeby tych pieniędzy jak najmniej brać z jego konta,obiad robie raz na trzy dni żeby nam starczyło a trzy- nie chodzę do fryzjerów kosmetyczek bo nie chce wole sobie sama zrobić paznokcie czy zafarbować włosy, nie wywalam pieniędzy tak jak to slysze dookoła jednak moj partner nie reaguje jak slyszy i widzi jak po mnie jadą czego mi brakuje z jego strony bo ja juz chciałabym pójść do pracy mieć swoje pieniądze tylko nie mam jak się ruszyć przy dziecku... jest mi cholernie ciezko z tym wszystkim z tym że nie mogę sobie poradzić że ludzie tak po mnie jadą i to jeszcze rodziną?! Gdzie zawsze mają każdą pomoc choćby psychiczną ode mnie... a tu jeszcze partenr który widzi co się dzieje to jeszcze też potrafi nie raz dowalić mi z tekstem żebym nie marnowała pieniędzy, już nie dość... proszę o jakąkolwiek wskazówkę co mogłabym w tej sytuacji zrobić... Ps. Nie ukrywam że czasami kiefy tak wszyscy na mnie nawalają mam ochotę się ubrać i iść pracować po 12h tylko co z dzieckiem...? Kocham tego małego szkraba ponad życie ale mam już dość słuchania od innych ze nie mam swoich pieniędzy i że palcem w bucie sobie mogę pomachać... czuje się jak śmieć skończony śmieć..

Witam.Zwracam sie do Pana po porade odnośnie wyjazdu do rodziny.Sprawa wygląda tak że w rodzinnym dinu mieszkają dziadkowie,wujostwo i moje kuzynki.Ogólnie są oni dosyć fałszywi(głupio mówić tak o rodzinie ale nie raz to udowodnili).Babcia zawsze zaprasza nas do nich i nalega bardzo często żebyśmy tam przejechali natomiast ja od kilku lat nie dogaduje się z kuzynkami a zazwyczaj z nimi tak musze spędzać najwięcej czasu bo jesteśmy w podobnym wieku. Dokładnie chodzi o to że jestem dosyć spokojną osobą a moje kuzunki są bardzo śmiałe aż przesadnie i nie raz szukają atencji pidczas spotkań ze znajomymi. Relacja między nami jest dziwna a tym bardziej wychodzenie z ich znajomymi bo widać że biorą mnie niechętnie.Źle się wtedy czuje traktowana.Momentami jakoś rozmawiamy normalnie i jest okej ale mam poczucie jabky było to udawane po prostu...wychodzi na to że jeżdżę tam z przymusu bo niewiem jak odmówić babci bo dzwoni kilka razy dziennie.Cała rodzina widzi tą dziwną atmosfere ale nikt się nie odzywa jakby wszystko było dobrze...wszyscy tam dziwnie na mnie patrzą i wydaje mi się ze oprócz babci nikt nie chce żebym tam przyjeżdżała a babcia chce bo tak wypada na wakacje zaprosic.Kuzynki są dosyć fałszywymi osobami,prześmiewczymi,konfliktowe i wielkie atencjuszki,uwielbiają być najlepsze i w centrum uwagi przez co wydaje mi się że szczera rozmowa nie mialaby żadnego sensu (ostatnia zakończyła się kłótnią) Niedługo rodzice planują mnie tam wysłać a ja nwm co robić.Proszę o szybką pomoc

Dzień dobry, Mam pewien problem, z którym nie mogę sobie poradzić. Otóż moja przyjaciółka wyjechała na 2 miesiące na wakacje. Podczas tych wakacji pracuje po 12 godzin dziennie w sklepie odzieżowym u swojego wujka. Rzadko kiedy ma wolne. Ona, jak i jej bliscy, mówią, że sprawia jej to przyjemność, jednak ja nie mogę tego pojąć. Dla mnie 12-godzinna praca każdego dnia, od rana do wieczora (gdzie, jeśli dobrze zrozumiałem z jej wiadomości, sama musi do tej pracy dotrzeć i wrócić do dziadków, z którymi mieszka na czas wakacji), kiedy zaczyna rano, kończy wieczorem i po pracy jest tak zmęczona, że praktycznie idzie spać (wielokrotnie, kiedy chciałem z nią pisać, mówiła, że jest zmęczona po pracy i właśnie idzie się myć i spa) i tak dzień w dzień, praktycznie bez czasu wolnego dla siebie, brzmi jak najgorszy sposób na spędzenie wakacji i wolałbym już chodzić do szkoły. Autentycznie aż się trzęsę jak o tym myślę - dla mnie to po prostu wygląda jak najgorszy koszmar. Tym bardziej, że ona (jak zresztą i ja) jest po 8 klasie, a więc jest po ogromnym stresie związanym z egzaminami, dostaniem się do szkoły itp. oraz przed równie wielkim stresem związanym ze znalezieniem się w nowym środowisku, nowej szkole (przynajmniej ja tak to widzę). Trzeźwe spojrzenie na tą sytuację utrudnia mi ponadto jedna bardzo istotna rzecz - jestem w niej zakochany. W mojej głowie jest dosłownie burza. Martwię się o nią straszliwie, jak o tym pomyślę mam totalnego doła, a gdy te myśli najdą mnie przed spaniem (tak, jak dziś), nie mogę spać. Co mam zrobić, żeby przestać się tym martwić? Nie chcę stracić całych wakacji na zamartwianie się. Jak sobie z tym poradzić? Z góry dziękuję za pomoc!

Partner zostawił mnie bo nie umie jeczec.Twierdzi że przez to każdy po mnie poskacze i zostawi

Mimo, że czuję duży smutek nie potrafię uronić łzy, a jeśli już zacznę płakać, to jest to kilka łez i przestaje kompletnie czuć jakiekolwiek emocje. Co się ze mną dzieje?

Witam, często mam problemy ze snem, bywam nerowy ciezko mi sie uspokoic. Mam 23 lata czasem mam lęki co do mojego stanu zdrowia. Czy moglbym pan mi pomoc?

Jestem 29 letnim mężczyzną nie mam przyjaciół ani dziewczyny. Chciałbym się ustatkować lecz mam taki problem ze nie potrafię się bawić na weselach dyskotekach jestem wtedy jakiś odrealniony pozbawiony życia ,złamany,gorszy. Staram się unikać takich imprez ale jednocześnie czuję że tracę przez to okazję do poznania nowych ludzi. Gdy poznaje nowych ludzi lub spotykam starych znajomych zakładam maskę że wszystko jest w pożądku relacje nie posuwają się dalej nie potrafię się przełamać,pokazać jaki jestem dystansuje się od innych. Nie mam z kim porozmawiać o moich problemach słyszę problemy innych ale inni nie widzą moich. Wszystko się z roku na rok powtarza a ja tracę chęci do życia.

Mam 21 lat. Nie mogę skończyć z masturbacją, mam ochotę to robić co chwilę. Dodatkowo robię to ciągle z myślą o mężczyznach. Kiedy idę do publicznej łazienki też mam ochotę to robić. Co może mi pomóc? Nie chcę korzystać z psychologa, ponieważ dla mnie pociąg do chłopaków nie jest czymś o czym chce rozmawiać, wstydzę się tego. Bardzo proszę o jakąkolwiek pomoc, czy można to wszystko zmienić i jak tego dokonać?

Nie chcę mi się żyć. Robię wszystko by umrzeć. Nie wiem czy na szczęście czy nie ale nie udaje mi się na ten moment. Jakby nie widzę żadnego sensu w życiu. Czuje jakby nigdy nie miało być lepiej, a śmierć to jedyne wyjście. Co mam zrobić?

Nie mogę zapomnieć o dziewczynie. Nigdy nic do mnie nie czuła. Minęły 4 lata i myślę o niej każdego dnia. Mam wrażenie że nigdy nie poczuję już pozytywnych emocji. Chcę pojechać na wojnę. Jak duży mam problem?

Cześć wszystkim i witam Pana psychologa, mam problem...a właściwie zaburzył on moją psychikę gdzie do dzisiejszego dnia pytałam siebie w myśli dlaczego mi się z moim partnerem pogorszyły od dwóch lat stosunki seksualne..dzisiaj- kiedy uprawialiśmy seks mój partner co prawda po alkoholu był bo ja nie piłam ale powiedział mi że woli "w dupe" bo jest ciaśniej niż do pochwy... gdzie ja tego nie lubię ale powiedział też że jestem luźna strasznie... za co potem jak chciałam porozmawiać o tym zaczal przepraszać ze nie wiedział co mówi... mam straszne wyrzuty do siebie bo mamy dziecko ale wyszło przez cesarkę i jego tekst jakoś utknął mi w psychice nie wiem czy się pozbieram i jeszcze będę się chciała z nim kochać.. teraz mam spory kompleks mało tego widzialam jak patrzył dzisiaj na szczupłą ładną dziewczynę w sukience uśmiechał się nie spuszczał wzroku... mimo tego że to widziałam tak jakby mu to przynosiło szczęście potem ta dziewczyna wchodziła do klatki ze swoim facetem to go zmierzył wzrokiem od góry do dołu mimo tego że ja stalam i patrzyłam w windzie na to wszystko... to było już po seksie tak jakoś ostatnio nie prawi mi komplementów tylko mam wrażenie że zyje ze mną bo musi bo mamy dziecko, piorę sprzątam pracuje obiadek zawsze na czas kiedy mój "Mateusz"wraca z pracy a tu chu*... zaskoczyła mnie dzisiejszq sytuacja i nie ukrywam, jest mi strasznie przykro... nigdy nie slyszalam jeszcze od faceta takiego tekstu... tekstu,który sprawił że mam kompleks i jakieś wyrzuty do siebie ze to może ja psuje ten związek bo jestem luźna przez co mój partner nie chce od miesiąca seksu tylko dopiero dzisiaj... mam dość tego wszystkiego żyjemy ze sobą 4 lata i dzisiaj pierwszy raz od niego coś takiego usłyszałam...Od roku to ja się musze prosić o seks rozmawiać dlaczego jiz się ze mną nie chce kochać itd.. jakoś moje życie dzisiaj straciło sens,tak jakby mi się cały świat zawalił nigdy ode mnie nie usłyszał że ma za małego lub co bądź, nigdy mi zawsze było dobrze w łóżku... widocznie jemu już nie koniecznie mimo że co weekend kiedy mamy wolny się stroje ubieram sukienkę w koronkę szpilki fajny komplecik pod spod... dobranoc ;( Ps. Rozmowa z moim partnerem raczej jak co się pokłócimy zawsze ma jakiś fajny bajer żeby zakończyć ten temat lub w tym momencie gdzie rozmawiamy ktoś nagle dzwoni i on ucieka od rozmowy ale twierdzi ze wymyślam ponoć człowiek po alkoholu mowi prawdę albo czego nie może powiedzieć jak jest trzeźwy.. proszę o jakiś znak co mam w owej sytuacji zrobić bo rozmowa nic nie daje a tylko pogarsza bo wychodzi z domu albo udaje ze musi z kimś porozmawiać znam go juz 4 rok ma 27 lat a to jest facet którego problemy zawsze muszą być zamiatane pod dywan jak coś powie nie tak... tylko ze ja mam potem już dość i tak za każdym razem

Dobry wieczór, Mam 50 lat i nie potrafię rozwiązać rodzinnego problemu. Mój ojciec jest alkoholikiem. Teraz już nie pije I gdy jest trzeźwy jest spokojnym i dobrym człowiekiem. Bardzo rzadko na rodzinnych imprezach wypije I wtedy ma w zwyczaju ublizac rodzinie. Ostatnio ublizył mojemu doroslemu synowi. Syn opuścił imprezę Ale następnego dnia gdy ojciec był trzeźwy powiedział mu kilka dosadnych zdań. Głównie dał mu do zrozumienia że nie życzy sobie takiego poniżania.po tej rozmowie moją matka I wszyscy w rodzinie bardzo to przeżywamy. Siostra twierdzi że mój syn nie powinien tak odnosić się do dziadka I że I tak nie zmieni alkoholika. Moi rodzice chcieli zapisać swoją działkę synowi Ale po tej akcji mama doszła do wniosku że nie zapiszą bo syn nie jest cierpliwy do dziadka. I że nie mogą w związku z tym obok siebie mieszkać bo ojciec z pewnością się nie zmieni. Mój syn jedt wg mnie zasadniczy Ale też I dobry I szczerze mówiąc zszokowal mnie że tak odp mojemu ojcu. Chociaż tak właściwie nikogo nie można ponizac. Kto tu ma rację? Po kogo stronie stanąć? Czy syn faktycznie przesadził I powinien ustąpić 75 letniemu dziadkowi który gdy wytrzeźwieje nic nie będzie pamiętać? Kończy faktycznie mama ma rację że raprownie zmieniła zdanie po tej akcji? Pierwszej w naszej rodzinie bo syn uważa ze musiał to w końcu z siebie wyrzucić. Z drugiej strony szkoda mi ojca który przecież jest chory i Stary.Czy mogę prosić o kontakt mailowy jesli w ogóle można?

Zapytać bym chciała o to co mogłabym w tej sytuacji zrobić. Ja o tych 30°C

Witam mam 18 lat i jestem lesbijką. Przez ostatnie 3 lata byłam wykorzystywana seksualnie przez jedną osobę robiła to w nocy jak zasypiałam zaznaczam był to facet. Od 6 miesięcy jestem w związku z kobietą. Mamy problem kiedy mamy się położyć spać jest dobrze do momentu aż nie zasnę wtedy zaczyna się problem zaczynam w czasie snu bać się jej dotyku odpycham jej rękę ruszam nogami i oddech mi przyspiesza. Może Pan mi pomoże co muszę zrobić żeby w końcu moja partnerka mogła w nocy bezproblemu przytulać się do mnie bez obawy ze dostanę znowu ten atak ?

Czy jest złe to że jestem lesbijką w wieku 14 lat?

Witam 🙂 Chciałam się tutaj wygadać o swoim problemie, a więc podejrzewam u siebie ADHD, ale nie wiem dokładnie czy mogłabym to mieć. Jestem osobą ruchliwą, która podczas lekcji lub oglądania filmików na YT wierci się, macha rękami i nogami, a czasami nawet bez celu podskakującą. Zawsze, gdy chce coś zapamiętać to biegnę do mamy, żeby to zapamiętała, bo ja zaraz zapominam lub zapisuje sobie to w notatniku. Często gubię rzeczy, zapominam o spotkaniach i przykładowych obowiązkach domowych przez co często jestem wyzywana przez rodziców (i to nie tak, że mi się nie chce, tylko po prostu o nich zapominam). Gdy przykładowo robię jakieś prace do szkoły to zaczyna mnie to po jakimś czasie męczyć, irytować, wszystko mnie rozprasza, nie mogę się na niczym skupić, a czasami już nie ogarniam nawet co miałam napisać i przez to ciężko mi te prace dokończyć. Często, gdy ktoś do mnie mówi to proszę tą osobę o powtórzenia, bo nie skupiłam się na tym co ona do mnie mówiła lub przerywam im zdania + jestem strasznie gadatliwą osobą. Mam problemy ze snem czyli: budzę się wcześnie, mam trudności z zasypianiem, lub podczas niego co chwile się budzę. Mam problemy ze złością, potrafię szybko się czymś szybko zdenerwować i łatwo mnie sprowokować do zdenerwowania się co prowadzi to do agresji wobec drugiego człowieka nad którą nie panuje. Często mówię i robię rzeczy impulsywnie. Mam problemy ze strukturą zdań, zauważyłam też, że zaczęłam się bardziej jąkać (co mi przeszkadza), mam chwiejność emocjonalną i stany lękowe. Zaczęłam mieć o sobie niską samoocenę i występują u mnie również takie tiki czyli (obgryzanie paznokci, strzelanie palcami, zawijanie włosów na palec przez co dochodzi do ich częstego wyrwania). Zauważyłam też, że gorzej sobie radzę z nauką. Pozdrawiam.

Witajcie. Mamy problem z bratem ( lat 43),ktoremu przepisano Olanzapine a on nie chce slyszec o braniu lekarstw. Przez swoja manie przesladowcza stracil prace. I to juz nie jedna...Niby policja namawiala pracownikow to takiego dzialania w pracy zeby mojego brata jej pozbawic. Chodzil fotografowal to co zrobil mowil pravownikom ze wie,ze chca go w cos wrobic. Robil nie to co od niego wymagano tylko zawsze na przekor ( bo niby specjalnie tego wymagaja). Ludzie nie wytrzymali tego i musisl isc. Teraz rozmawia z nami godzinami i juz nawet do domu mu po nocach ktos wchodzi i niszczy plytki,panele,meble... Co z tym robic? Wiadomosci o lekach nie przyjmuje,bo mu nic nie jest-jak twierdzi. Bral wczesniej inne leksrstwo ale stwierdzil,ze jest wszystko ok i przestal z dnia na dzien brac. Jak mamy z nim rozmawiac? Powinnam mu mowic,ze jest chory i musi brac tabletki? Sluchac jego godzinnych wypowiedzi i nie komentowac? Urywac rozmowe jak znow zaczyna ten temat ciagnac? Potrafi byc w rozmowie bardzo agresywny i klnie non stop. Potem znow mozna z nim chwile porozmawiac calkiem normalnie. W rozmowach zawsze tylko on ma probleny,tylko jemu ktos cos robi. Moze ktos cos takiego przezyl? Szkoda go ale my juz nie dajemy sobie rady. Tez jestesmy na granicy wyczerpania. To juz tak prawie 4 miesiace:-[ Co robic???

Jak się otworzyć? Nie mogę przełamać się przed psychologiem szkolnym… trudno jest mi rozmawiać. Najgorsze w tym wszystkim to, że nie umiem już sobie poradzić z tym co mam w głowie. Jest tego ZA DUŻO, parę rozmów już odbyłam, ale polegały one raczej na monologu a nie rozmowie

Co moge zrobić ponieważ nie dawno straciłam chłopaka i teraz jeszcze moja przyjaciółka pocięła sobie rękę i leży w szpitalu a jej koleżanka twierdzi że to ja ją do wszystkiego namawiałam

Jestem debilem, nie umiem zapamiętać głupiego wierszyka (inwokacja-Pan Tadeusz), średniej długości, na dzisiaj na polski trzeba było to umieć, a ja na dzisiaj nie umiałam, dostałam 1, na koniec wychodzi mi ocena 2 ale przez tą jedynkę z dzisiaj to nie wiem czy nie spadnie na końcową ocenę 1. Dzisiaj się tego dalej uczę i pamiętam całe tylko, że w niektórych momentach się zacinam, dzisiaj normalnie ze 2 tysięce razy tego słuchałam i tak idealnie całego na pamięć jeszcze nie umiem, i tak pani każdemu podpowiada jak ktoś sobie jakieś momenty zapomni, ale boje się, że ze stresu to zapomnę, bo tak mam, że ze stresu dużo rzeczy zapominam, boje się też, że klasa będzie się śmiała, chociaż mogę stanąć tyłem do klasy, ale znowu tak jakoś nie lubię jak ktoś tak z tyłu na mnie patrzy ...