Witam, utrata prawa-jazdy. WOMP Sosnowiec, pomimo prawidłowych wyników medycznych skierowanie do psychiatry-po jego orzeczeniu WOMP S-c wydaje zalecenie-abstynencji+ obserwacja w Poradni Terapii Uzależnień. Pierwszy raz w życiu (mam 55 lat) utrata prawka (na drugi dzień po spożyciu był podwyższony wynik w wydychanym powietrzu - zaznaczam , że nie jeżdżę zawodowo samochodem). Mam wątpliwości- obserwacja w PTU dla osoby nie będącej nałogowcem? Dlaczego ma udowadniać , że nie jestem alkoholikiem? Czy obserwacja w PTU nie będzie figurowała potem w mojej kartotece do końca życia? Potem kiedyś ktoś stwierdzi, że przecież była zgoda na obserwację w PTU a więc masz problem z alkoholem ! Dlaczego nie zrobią wywiadu środowiskowego czy jestem alkoholikiem? Czy ktoś kiedyś mnie widział pijanego? I znów problem! Nie za bardzo wiem co robić? Czy zalecenie WOMPu - to znaczy nakaz? Czy brak zgody na obserwację w PTU - udaremni starania o odzyskanie prawa-jazdy? Uprzejmie proszę o poradę. CO najlepiej dalej robć? WOMP w SOsnowcu - bez komentarza! Pozdrawiam serdecznie R.

Witam. Pisałam do pana o mnie i o mężu mojej siostry. Jutro jadę do niej bo mam pewną sprawę.Siotra mieszka u niego. Ostatnio jak byli u nas to rozmawiałam tylko z nią. Z nim nie chciałam rozmawiać. Siedzieliśmy w trójkę a potem siostra poszła do innego pomieszczenia a ja zostałam z nim. Zaczęłam czuć się gorzej. Chciałam żeby Ktokolwiek doszedł do nas. Wcześniej gadałam z siostrą o czymś uśmiechałam się do niej, tylko na nią patrzyłam potem zerkenałam na jej męża i on uśmiechał się do mnie i to jak. Chciał żebym zwracała na niego uwagę śmiała się i słuchała jego. Udawałam że coś co uważa za śmiesznie jest dla mnie śmieszne. Bardzo żałuję tego że zaczęłam z nim rozmawiać na przyjęciu.Raz sniło mi się się że on mnie pocałował przy osobach z rodziny A dwa razy śniło mi się że uprawialiśmy seks.(dlaczego ja tego w śnie chciałam ??????)Na pewno jutro w jego domu będę zachowywać się nienaturalnie.

Witam, nie mogę się przełamać by stanąć twarzą w twarz z psychologiem. Czy jest opcja psychoterapii w formie mailowej?

Dzień dobry,niedawno zauważyłam że gdy w moim otoczeniu jest ktoś kogo uważam za lepszego ode mnie to automatycznie zachowuję się głupio i czuje że wszelka odpowiedzialność i normalne zachowanie ( które nie raz udowodniłam sobie) nagle po mnie spływa i przestaje myśleć racjonalnie.Próbowałam się przekonać żeby nie zachowywać się w ten sposob ale niestety to nie pomaga.W jaki sposób

Bardzo bardzo bardzo ×999(9)Bardzo boję się Komarów, nie ważne jakiej wielkości, może on być nawet dosłownie milimetrowy, to jak go zobaczę to od razu zaczynam płakać, w nocy później nie mogę spać, telepię się cała, okno chce zamknąć, żeby nie wlatywały to brat specjalnie otwiera, bo wie, że się boje, siostra, mama i tata się śmieją, mówią takie teksty typu ,,żeby cię czasem nie zjadł", ja sobie później mowie takie rzeczy, że głupia jestem, że się Komarów boje itp.

Jutro mam swoją pierwszą wizytę u psychologa. Czuję, że będę płakać, gdy opowiem co mnie gnębi. Czy płacz u psychologa jest normalny?

Witam, może mój problem nie jest niesamowicie poważny, bo jakoś żyje, ale bardzo mi ciąży. Na początek się przedstawię, nazywam się Mateusz, mam 18 lat i chodzę do szkoły średniej. No i właśnie problem dotyczy trochę szkoły, ponieważ nie ma dnia, żebym się nie stresował szkołą (często nawet wymioty). Myśląc logicznie nie mam powodów do stresu bo jestem dość lubiany i szanowny w szkole, ale stres przed kontaktem z ludźmi jest tak niesamowity ze nie da się normalnie funkcjonować jak przeciętny nastolatek. Próbuję wielu sposobów jak joga, medytacja, spacery i lekka poprawa jest, natomiast nie na tyle żebym mógł żyć spokojnie. Największy problem stanowi dla mnie interakcja ze znajomymi ludźmi bo rozmawiając z kimś obcym nie czuje żadnego stresu ani dyskomfortu. Krótko mówiąc porostu boję się kontaktu ze znajomymi ludźmi, no i tu pojawia się problem. Kilku znajomych namówiło mnie żebym się jutro z nimi spotkał - zgodziłem się bo chce się przełamać i wyjść ze strefy komfortu, ale stres towarzyszący mi już dzisiaj powoduje ze mam ochotę się wycofać i odmówić spotkania. Co do samego stresu to ogranicza mnie we wszystkim w życiu, jest wiele rzeczy, których chciałbym w życiu spróbować, ale stres mnie blokuje i ogranicza. Najbardziej mnie martwi to że nie jestem w stanie korzystać z młodości jak przeciętny nastolatek. Codziennie widzę jak ludzie w moim wieku spotykają się ze sobą i nie potrafię zrozumieć jak można się spotykać dla przyjemności i odpoczynku. Dla mnie spotkanie ze znajomymi to straszne emocje. Co prawda kiedy się z nimi już spotkam to jest wszystko fajnie, ale czas zanim się spotkamy jest koszmarem, czuję, że mnie to wyniszcza od środka. Jak sobie z tym radzić, jak mogę czerpać radość z kontaktów z ludźmi (czy to w ogóle możliwe)? Czy sytuacja jaką opisałem świadczy, że coś jest ze mną nie tak, że mam jakąś aspołeczność? Dodam tylko, że największy stres odczuwam od rana do wieczora, z kolei od godziny 18/19 czuje zawsze nagły przypływ pewności siebie i nawet sam wtedy mam ochotę się spotkać z kimś. O swojej sytuacji niestety nie mam z kim porozmawiać, gdyż rodzice wolą alkohol, a przyjaciół tak bliskich żebym mógł im się zwierzyć nie mam. Z góry przepraszam jeżeli całość napisałem w chaotyczny sposób, ale potrzebowałem to wyrzucić z siebie, a emocje towarzyszące mi nie pozwoliły na składanie ładnych i logicznych zdań. Pozdrawiam!

Czy przyjąłby pan osobę w wieku 15 lat na prywatne spotkanie?

Mam 14 lat i mam wrażenie, jakby moja mama się nie interesowała moim zdrowiem. Mnie codziennie boli głowa, codziennie kręci mi się w głowie, codziennie mi słabo jest- szczególnie w szkole, codziennie mnie stopa boli i jakoś nie narzekam, tylko do szkoły codziennie chodzę i nikt się nie interesuje, jedyne co potrafi mama powiedzieć to ,,paluszek i główka to szkolna wymówka" a brata czy siostrę jak coś boli to się interesuje. Co prawda, to dała mi tabletkę na ból głowy, ale kij mi z tej tabletki, jak przestaje mnie boleć tylko na parę godzin a później znowu boli, a nie będę jak głupia codziennie po 2-3 tabletki jeść. I jakbym powiedziała, że po paru godzinach znowu mnie boli głowa, to pewnie by powiedziała coś takiego, że: ,,to co mam ci zrobić? Głowę uciąć?" takie tam różne teksty.. albo by się przyczepiła do telefonu, że to od telefonu, albo od tego że się za mało ruszam itp.

Czy prowadzi Pan również terapie dla par?

Nie mam siły by dalej być na tym świecie. Jednak... co z bliskimi? Dla mnie to będzie lżej, a oni będą przeżywać koszmar, prawda...

Od 10 lat jestem mężatką... Coś w tym roku się zmieniło w naszym małżeństwie tak jakby w ciągu jednej zimy wypalilo się wszystko co było między nami tzn namiętność, pożądanie, może nawet jakas przyjaźń.... Kiedyś wiedziałam że go pociągam, zwracał na mnie uwagę a ja się starałam dobrze wyglądać dla niego a teraz ... Hm między nami są tylko dzieci i obowiązki i ewentualnie seks z konieczności ... Czy tak wyglądac będzie już nasze życie zawsze ? Czy w małże stwie ze stażem miłość = obowiązki i zobowiązania ?

Mam bardzo toksycznego rodzica, nie mogę z nim wytrzymać i chce się wyprowadzić z domu. Niestety nie mam żadnych oszczędności, niedawno skończyłam szkołę (18lat), nigdy też nie pracowałam. Znajomi nie są w stanie mi pomóc ani bliska rodzina. Nie wiem co robić, czuje się pokonana. Czy są jakieś ośrodki itp które pomagają takim przypadkom jak ja?

Mam 19 lat. Moja najstarsza siostra od kilku lat ma męża który jest ode mnie 10 lat starszy. Lubię z nim rozmawiać on ze mną też. Jest przystojny.Kiedyś rozmawialiśmy sami na przyjęciu i to długo. Więcej uwagi poświęciliśmy sobie niż innym osobom.Sama zaczęłam tę rozmowę.Z energią mówił do mnie. Powiedział mi że on nie rozmawia z moją siostrą a jego żoną tak jak ze mną rozmawiał wtedy.Po jakimś czasie znów tak rozmawialiśmy tylko w domu i znów sami. Tak wyszło.on nie ma takiego kontaktu jak ze mną z zresztą sióstr które są starsze ode mnie. Jak jest u nas w domu to siada obok mnie, patrzy na mnje, Czasami mnie komplementuje. Często się śmiejemy. Nie chcę żeby ktoś myślał że jestem w nim zakochana czy coś podobnego. Ostatnio kiedy chciał mnie pocałować ( w policzek oczywiście) powiedziałam żeby lepiej tego nie robił. Kiedy go nie ma u nas w domu myślę sobie:nie będę z nim gadać, nie będę blisko niego siedzieć a kiedy już u nas jest siedzę blisko niego i z nim gadam. Nie chcę żeby tak a było a tak bywa.

Witam mam taką ciężka sytuacje bo jestem w szczęśliwym prawie 4 letnim związku gdzie na prawdę mi się dobrze układa i mam koleżankę która znamy się dobrych siedem lat lubimy z sobą rozmawiać spotykać się i czasem popić. Przez związek nasze relacje się zmniejszyły ale czasem wyskoczymy na piwo. Przedwczoraj umówiliśmy się w barze wypiliśmy piwo i wódkę i poszliśmy na spacer do parku i gdzie było mało ludzi...i tak wyszło że zaczęliśmy się całować namiętnie i doszło do pieszczot...ogatnelismy się trochę i wracając powtórzyliśmy to ale doszło prawie do stosunku w ostatniej chwili się wycofałem...nigdy nie darzyliśmy się jakimś uczuciem i skąd się to wzięło nie wiem... zajebiście kocham swoją dziewczynę wiem że popełniłem błąd ale nie chce jej o tym mówić bo wiem jak bardzo ja zranie...jak żyć dalej z tym ?

Robię to, bo chcę się tak poczuć jakoś.. lepiej. Bardzo się stresuję szkołą, w szkole mi dokuczają, zawsze od przedszkola w szkole siedziałam sama. Dzisiaj do szkoły wróciłam po roku i się boje i stresuję a mamę to nie interesuje i się tylko cieszy, że do szkoły wracam(y) a moje lęki i problemy w szkole ją nie interesują, tylko mówi że będzie dobrze, żebym nie przesadzała.

Witam chciałabym się dowiedzieć czy nie cierpię na depresję z powodu toksyczności ze strony męża nie mam ochoty stawać z łóżka wszystko odkładam na kolejny dzień jestem emocjonalnie na dnie i nie radzę sobie że stresem robię

Moj problem polega na tym,że się pogubiłam... tak naprawdę do tej pory byłam kobietą- szczęśliwą mamą ikobietą,która ma fajnego faceta...jednak teraz kiedy dziecko roczne poszło do żłobka a my zostaliśmy sami całą trójką problemy bo nie mamy na kogo liczyć wyeliminowaliśmy fałszywe osoby z naszego życia( rodzinę) ktora za plecami zawsze coś powiedziala chciala zniszczyć moj związek z partnerem... teraz kiedy jestem w poszukiwaniu pracy a chodzę na rozmowy o prace wszyscy mówią że nie będą mnie zwalniać żeby odebrać dziecko że zlobka kwalifikacje mam jako kucharz i chciałabym pracować w zawodzie jednak godziny pracy mi na to nie pozwalają a musze pracować na pelny etat żebyśmy mieli z czego utrzymać wynajęte za 2000 tys mieszkanie i na życie... pojawiły się problemy z partnerem który z moim bratem starszym próbują mi wytłumaczyć iz decyzja przez nich podjęta o pogodzeniu się z rodziną która chciala mi zniszczyć związek jest dobra.. mało tego,że powinnam zacząć byc falszywa i czerpać korzyści z rodziny a nie tylko wady- żeby chociaż mi dziecko ze zlobka odebrali kiedy nie mam jak wyjść szybciej z nowej pracy... tłumacząc im obu że chciałabym zostać taka jaka jestem- normalna odcieta od fałszywych mi osob degradujących mi moje życie... tym bardziej że to jest jednak rodzina dla mnie coś bardzo ważnego czego do dzisiaj nie mam...! Nie wiem juz w kim leży problem bo w sumie nie stać nas na opiekunkę która mogłaby dziecko nam odebrać ze zlobka a nie wiem czy chciałabym znowu tkwić w tym bagnie tym bardziej że tez patrze na to iż rok temu skończyłam z nimi wszystkie kontakty jakie mialam bo juz mialam dość ingerencji w moje życie i partnerowi tez to przeszkadzało... a nagle dzisiaj mam do nich zadzwonić i udawać ze jest okej żeby tylko mi dziecko ze zlobka odebrali...? Nie wiem czy ma to jakiś sens, tym bardziej że mój pqrtner tez się wkurzał na całą te sytuacje jak na niego najeżdżają a dzisiaj probuje mnie przekonać do powrotu kontaktów z moją rodziną...? Coś mi tutaj nie za bardzo gra... nie wiem czym to idzie...i co robić w tej sytuacji? Jakby mogl mi Pan dać chociaż wskazówkę jakąś małą byłabym wdzięczna bo zagubiłam się w tym wszystkim juz nie wiem co robić nagle wszystko spadło na mnie bo twierdzą we dwoje że we mnie tkwi problem bo nie umiem być fałszywa, że nie chce kontaktów z ludźmi tylko ze jest jedna zasada u mnie gdzie myślę że jest dobra( ale mogę się mylić)- WOLE MIEC GARSTKE LUDZI DOOKOLA SIEBIE KTORZY SĄ FER WOBEC MNIE I BLISKICH MI OSOB NIZ 50 OSOB KTORZY W OCZY MI SYPIĄ PIASEK ale widzę że faktycznie może to ja nie potrafię manipulować ludźmi tak jak oni mną..? Nie wiem juz sama. Pozdrawiam 🙁

Co mam sobie mówić, żeby się przekonać do pójścia do psychiatry? Cierpię m.in. na fobię społeczną i to przez nią przejmuję się sytuacjami społecznymi zanim nastąpią, w trakcie ich trwania, a także po fakcie. Ale rzadko w ogóle do nich dochodzi, bo zwykle ich unikam (od kilku miesięcy nie wychodzę w ogóle z mieszkania i tak się odzwyczaiłam od wychodzenia że nawet nie potrafię się przemóc by to zrobić). Byłam raz u psychologa zeszłego lata (po kilku stchórzeniach) ale nie byłam w stanie powiedzieć wiele bo miałam pustkę w głowie i nie wiedziałam co mówić, więc powiedziałam jej coś pobieżnie o moich problemach z oddechem, że się boję wszystkiego i ona czytała mi pytania z testu na fobię społeczną a ja wybierałam odpowiedzi. Powiedziałam jej też że nie jestem w stanie mówić o pewnych rzeczach, więc poleciła mi iść do psychiatry, a potem wrócić do niej. Tylko że do wizyty u psychiatry jeszcze nie doszło, bo albo terminy wizyt na które zapisywała mnie mama (ja sama nie jestem w stanie gadać przez telefon ani nigdzie iść sama, załatwiam coś sama tylko gdy jest to naprawdę konieczne) były zbyt odległe, albo gdy już udało się mnie zapisać na bliższy termin tchórzyłam tak jak prędzej z psychologiem. Teraz znowu chcę iść, ale wiem że stchórzę, jeśli nie będę wiedziała jak realnie zmusić się do wizyty. Boję się wszystkiego co z nią związane - obudzenia się rano w dzień wizyty z obezwładniającym strachem i głęboką chęcią pozostania w domu (ale nie stresuję się dopiero w dzień wizyty, po prostu wtedy ten stres jest największy), wyjścia z mieszkania, iścia na miejsce (jako że nie mam ruchu jest mi trudno pokonać drogę do przychodni), tego wielkiego stresu tuż przed wejściem do gabinetu, wejścia do gabinetu i nieświadomości tego co powinnam powiedzieć jak wejdę (do specjalisty od psychiki nigdy bym nie weszła z mamą), pustki w głowie która na pewno będzie mi towarzyszyć gdy będę tam siedziała... Nie mam pojęcia co mówić i jak się zachowywać. Chciałabym się jak najlepiej przygotować, bardzo mi się też podoba pomysł spisania objawów na kartce i wręczenia jej psychiatrze, ale potem uświadamiam sobie że to nie wystarczy, bo ja po prostu nie potrafię się już dobrze i skutecznie przygotowywać do niczego, a przynajmniej gorzej niż w przeszłości. Gdy próbuję spisywać objawy ciągle mi nie pasuje w jaki sposób to zrobiłam (zwykle to się dzieje już na samym początku, gdy mam np. tylko 3 punkty wypisane), skreślam i zaczynam od nowa i tak jeszcze kilka razy aż jestem tym znużona i się poddaję. Przy tych nieudolnych próbach dochodzę do wniosku że nie potrafię nazwać tego co czuję tak trafnie jakbym chciała, nie jestem też do końca pewna czy ja w ogóle doświadczam tych objawów czy może się pomyliłam. A jeśli się pomyliłam, to masakra, bo psychiatra przepisze mi nie te leki co trzeba. Możliwe że nie wychodzi mi napisanie tej kartki bo mam świadomość że muszę to zrobić zgodnie z tym co naprawdę czuję i nakłada to na mnie presję. Jeszcze potem uświadamiam sobie, że i tak nie umiałabym dać psychiatrze tej kartki, bo to dla mnie nienaturalne (nigdy nie dawałam nikomu podobnemu kartki zamiast mówić) i bym się wstydziła, ale z drugiej strony mówić o większości z tych problemów bym nie potrafiła, a to by z kolei poskutkowało tym że nie dostałabym recepty na leki adekwatne do moich dolegliwości oraz ich stopnia. W ogóle nawet gdybym mu dała kartkę z objawami, to i tak bym się wstydziła, świadoma że on teraz czyta to co dotychczas dusiłam w sobie. Albo boję się że on w ogóle nie będzie chciał jej czytać i to ja będę musiała ją na głos przeczytać albo powiedzieć coś bez niej, nieprzygotowana. Nie chcę się też rozpłakać w gabinecie, tego też bym się bardzo wstydziła. To wszystko sprawia że jestem tak mocno przerażona perspektywą pójścia do psychiatry, że najchętniej bym sobie to odpuściła mimo że z samą chorobą męczę się ogromnie...

Jak mam poradzić sobie w życiu, jeżeli nie radzę sobie z głupią szkołą (jestem w wieku 16,5 lat) a po niecałych normalnych 6 godzinach lekcji online (!) jestem wyczerpana fizycznie i psychicznie? Jak przecież normalna praca to+8 godzin.

Wszyscy dookoła uważają mnie za idealną, dobre oceny, ogrom znajomych, kulturalna i zawsze grzeczna, posłuszna. Znajomi mówią, że moje życie jest jak z bajki, zawsze chodzę uśmiechnięta i wszyscy mnie lubią. Ale ja mam wrażenie, że nie jest wcale tak idealnie. Staram się uśmiechać, bo żyję z nadzieją, że świat się do mnie uśmiechnie. Poza domem,wśród ludzi staram się nie pokazywać, że jest mi źle, że mam jakieś problemy. W ciężkich chwilach staram się pocieszać przyjaciół, ale widząc ich problemy nie chcę dokładać swoich. Lecz na co dzień moje życie nie wygląda tak kolorowo. Mam siostrę, która traktuje mnie jak sama nie wiem co a siebie uważa za królową świata. Moi rodzice ciągle się z nią kłócą, a ja stoję z boku i nic się nie odzywam choć to boli i mnie. Pomimo sprzeczek mam wrażenie, że tylko ona się liczy. Kiedy chce się wyżalić zbywają mnie tekstem 'ona już taka jest i nic jej nie zmieni'. Rozumiem przeszła depresję, ale mam wrażenie, że od tamtej pory stała się dla nich pępkiem świata a co ze mną? Przecież też istnieje. Zawsze starałam się być córką idealną, żeby nie musieli się martwić, żeby nie dokładać im kolejnych problemów. Czuję się duchem. Mam przyjaciół, ale nie wiem czy są prawdziwymi przyjaciółmi tyle razy się zawiodłam, że boję się kolejny raz zaufać. Nikt nic prawdziwego o mnie nie wie, nikomu się nie skarżę, wyżalam, emocje i smutki chowam głęboko. Lata praktyki robią swoje. Czasami mam wrażenie że nie wytrzymam i pęknę ale na szczęście jeszcze to się nie stało. W domu sprzątam i gotuję już od pierwszych klas. Nie mówię że to coś złego bo uwielbiam gotować, ale czasami nie ma już na to siły. Ludzie widzą we mnie córkę wymarzoną. Poza domem relacje w rodzinie też wyglądają inaczej. Czy coś jest ze mną nie tak? Czy to wszystko ma sens? Dlaczego czuję się brzydka, głupia i samotna skoro otaczający mnie ludzie temu przeczą. Czy jestem zbyt wymagająca i powinnam cieszyć się z tego co mam? więc dlaczego czuję się jakbym nigdy nie żyła, jakbym była tylko duchem wśród wszystkich innych? Czy może to ja jestem dziwna i nienormalna?

Uważam że jestem głupia i bezużyteczna. Boję sie że sobie nie poradzę. Często jestem krytykowana. Miałam nawet przezwisko „przymuł" bo byłam głupia i daelj jestem

Kobieta w 3 miesiącu ciąży. Ojciec dziecka na początku się ucieszył i był dbał o mnie teraz pojechal w trase bo ma taka prace i wszystko się zmieniło. Próbuję nawiązać z nim kontakt ale jego odpowiedzi to tylko nie mam teraz czasu na dziewczynę i na dziecko. Pamiętam jak jeszcze mi mówił że nigdy nie zostawi nas bo to jego dziecko. Ogólnie nikomu nic nie powiedział bo twierdził ze poczeka aż będzie 3 miesiące. Nie wiem co myśleć i co robić? Tłumaczę sobie ze może się wystraszył i to go wszystko przerosło i jeszcze wroci. Zwróciłam się o pomoc do jego kuzyna, który obiecał ze z nim porozmawia jak tylko wróci. On kilku dni nic nie jem straciłam jakikolwiek sens bycia. Proszę pomóżcie mi.

Czy jeżeli się pocięłam, psycholog musi o tym powiedzieć rodzicom?

Witam! Jestem od trzech lat chora ,wszyscy mi wmawiają nerwicę, przez to wszystko nawet mąż się ode mnie odrywa, wyzywa ,mówi że mam pusty łeb i nic nie rozumię ,oddała się ode mnie mówi że jestem opętany przez diabła .Lekarze na początku podejrzewał wloknienie watroby ,póki co tego nie zdiagnozowano, Ja już ledwo chodzę tak się męczę, proszę mi napisać czy takie objawy mogą być od stresu ,który mi towarzyszy bo już tego nie wytrzymuję ,ciągłe parcie na mocz ,oddanie moczu nie przynosi ulgi ,nic z jest czasem bardzo metry a w ciągu dnia przezroczysty jak woda ,kłopoty z trafieniem ,brak parcia na stolec ,wypadanie masowe włosów, w tej chwili są cieniutkie i takie jak piórka, tyle z nich zostało, skóra na rękach scienczona jak banknotowa, przez długie okresy miałam żółty nalot na języku, bóle głowy, mięśni, stawów, straszna potliwosc, bezsenność, białe plamy na paznokciach ,bol w lewym dolnym podbrzuszu i pod prawym zębem ,ból nóg i zrobiły się takie ciastowate, czuje się jak nie wydolna.W wynikach wychodzi obecność białka monoklonalnego, ostatnio w tk jamy brzusznej wyszła powiększoną lekko watroba ,próby wątrobie alat i aspat , są podwyzszone lub w normie ,ciągle się zmieniają, wszystkie zmiany są ignorowane .Czy takie rzeczy mogą się dziać od nerwów, mąż mówi że dopóki mnie uwierzę że to od nerwów to tak będzie i w końcu umrę przez własną głupotę, biorę leki psychotropowe ale nic się nie poprawia. Pozdrawiam i proszę o odpowiedź. Muszę jeszcze dodać że mąż jest dobrym mężem tylko nie wytrzymuję już tego nerwowo ,uważa że to zależy ode mnie i ma receptę na dłoni a ja nie chce skorzystać, wystarczy tylko uwierzyć że to od nerwów,ja robię co mogę i myślę że jest ba odwrót nerwy są id tego samopoczucia.

Witam, mojemu facetowi zaczęło przeszkadzać, że ja nie potrafię z kimś się zapoznać tzn z jego kumplem z pracy skoro wiem ze po ostatnim telefonie nie są ze sobą szczerzy mianowicie moj partner namawia mnie na grilla chce żebyśmy byli ze sobą przyjaciółmi itd tylko według mnie po co ta znajomość skoro oni we dwoje juz nie są szczerzy ze sobą... mianowicie moj partner chciał wziąć wolne okłamał swojego kumpla co mielibyśmy razem się spotykać i z jego żona ze nie będzie go w pracy bo jedzie do dziadka( ze niby zle się czuje) do dzisiaj nie powiedział jaka byla prawda tzn nie powiedział mu ze chcial odpocząć i dlatego wziął wolne bo ja rozumiem ze szefa okej oklam ale skoro chcesz mieć kumpla to po co chcesz z nim grillować i się kumplować skoro go okłamujesz, tak? Do dzisiaj jeżeli ki tlumacze ze mam dość swojego byłego fałszywego grona przyjaciol to nie potrafi przyjąć tego do świadomości ze ja nie chce się z Markiem z jego pracy i jego żona zapoznać zaprzyjaźnić tylko tlumacze mu na jednym prostym przykładzie iż nie ma to sensu... po co mam się z kimś zaprzyjazdzic? Żeby go okłamywać? Chore jest to dla mnie... co Pan o tym sądzi?moj partner uwaza ze powinnam się wybrać do psychologa bo jestem zamknięta na ludzi/ przyjaciół tylko ze ja jestem taka iż dla mnie znajomi muszą być fair wobec mnie a nie ze za plecami jedno a wobec siebie drugie no trochę nie fajnie tak udawać i grać fajnego kumpla wobec siebie chyba... nie wiem już co zrobić ciągle się kłócimy

Jak sobie poradzić kiedy jesteś w związku małżeńskim i wiesz że wszystko się zepsuło ale tkwisz w tym bo dzieci?

Pisałam o 7:26 PM o szkole.. Chodzi mi o to, że rodzice mają w nosie to, co dzieje się w szkole, o tym że się samookaleczam itd. to nie wiedzą nawet o tym. Boję się psychologów pedagogów terapeutów i tak dalej. Myślę, że i tak nikt mnie nie zrozumie, i nie chcę swoimi bezsensownymi problemami zawracać czasu komuś innemu, i nie wiedziałabym w ogóle od czego miałabym zacząć mówić tam w szkole pedagogowi. I nie wiem co mogłabym zrobić w takiej sytuacji kiedy w szkole jest przerwa, telefonu używać nie można i siedzę sama i tylko słucham jak koło mnie, osoby z mojej klasy mnie obgadują i się śmieją ze mni.

Czy to normalne że rodzice strasznie na mnie krzyczą? więc tak moi rodzice nigdy nie pomagają mi w lekcjach nie umieją ze mną rozmawiać dzisiaj mama się dowiedziała że kolejny raz ją okłamałam zaczęła strasznie na mnie krzyczeć (dodam jeszcze że telefonu nie mam juz prawie 2 miesiące) odrazu jak przestała krzyczec zadzwoniła do taty boję się taty bo jak się na mnie mocno wkurzy to mnie bije

Jeśli parter ma w telefonie dziwno nazwę osobę w kontaktach tz jak miza c

Martwię się o jednego z moich rodziców, który już od dłuższego czasu ma niekontrolowane ataki gniewu, potrafi być agresywny/a i nic nie jest w stanie go/jej uspokoić. W dodatku dużo pije, zaczyna mówić sam/a do siebie i wyzywa innych. Do tego dochodzą ciągłe zmiany nastrojów, które potrafią być nieznośne. Próbuje namówić ją/jego na wizytę u psychiatry bądź psychologa ale zawsze kończy się to awanturą. Co robić?

Czesc mam 27lat poważne plany jak każdy człowiek na mój ślub przeprowadzka na większe mieszkanie dzieci a mój narzeczony nie może się uporać z nałogiem amfetaminy niby od roku przestał bo mu zależy ale ja widzę że coś jest na rzeczy . Powinnam sobie odpuścić i nie czekać? Ja chce żyć jak normalny człowiek

Potrzebuje pomocy.. nie wiem co robić totalnie się pogubiłam od ponad tygodnia płacze za jednym głupim błędem bo niedawno przez głupotę straciłam moich wszystkich znajomych.. jest mi tak cholernie źle nie mam pojęcia co robić potrafię płakać po 3-2h dziennie... Potrzebuje pomocy..

Co mamy robić jak najbliższa osoba pije codziennie i nie umie sobie poradzić z tym ani nie slucha naszych próśb o leczenie? Jest coraz gorzej bo ta osoba prawie nie trzeźwieje a nie chce nigdzie sie udać i ciagle jest taka sama wymówka że da radę sam a nie daje bo idzie kupić wódkę.? Jak go namówić na leczenie?

Czy rodzice mają prawo na siłę chcieć zabrać mi telefon i na siłę namawiać do wyjścia na podwórko? Tak dla informacji dodam, że prawdopodobnie (tak na 99%) mam depresję i na mnie takie zachowanie rodziców bardzo źle wpływa, nie chce mi się żyć, po takim zachowaniu rodziców mam w planach dzisiaj się w nocy pociąć, nie daje rady, rodzice nie wiedzą o tym co robię w nocy, kiedyś mama zauważyła moją pociętą rękę ale nic nie zrobiła, zapytała tylko co mi się stało, ja skłamałam a ona uwierzyła. Nie mam ochoty wychodzić nigdzie, nie chce, żeby mi jakimkolwiek prawem zabrali telefon, potrzebuję mieć kontakt z moimi przyjęci w internecie. Rodzice nic a nic nie rozumieją, potrafią tylko dzień w dzień krzyczeć, że tylko siedzę przy telefonie i żrę (jem), rodzeństwo (młodsze o parę lat) też tak powtarza, mówią na mnie ,, grubas, grubasica" i mimo to jeszcze się dziwią, że ja z nimi na podwórko się pobawić iść nie chcę. Rodzice nie reagują na to co robi rodzeństwo, tylko się śmieją. Mama nazywa mnie ,,słonik" i równocześnie dziwi się, że mam niską samoocenę, jestem nieśmiała, nie chce nigdzie wychodzić, ryczę w dzień, bo nie wytrzymuje, a mówię, że płacze bo słucham smutnych piosenek, a nie zawsze tak jest. Zero rozumu, zero pomocy. Dodam, że po pierwsze skoro mówią że jestem gruba i po drugie nie chce mi się żyć, to od wczoraj zaczęłam jeść bardzo mało. To nie jedyne problemy, mam jeszcze z dwoma znajomymi problem, [kłótnie]. Dzisiaj jak miałam lekcję (konsultacje z matematyki) to mama widziała, że mam lekcje a mimo to w moim pokoju gadała, że siedzę przed tym telefonem a na pole nie pójdę. A więc Wpadałam na taki pomysł, że NIE BĘDĘ chodzić na LEKCJĘ ONLINE, później myślałam co mi to da skoro pewnie i tak nie będę chciała wyjść na podwórko, i później pomyślałam, że tak, NIE BĘDĘ chodzić na LEKCJĘ ONLINE a za to pójdę z rodzeństwem na podwórko, a niech się spyta czemu nie chodzę na lekcje to jej powiem co mówiła w tym momencie kiedy miałam na lekcje. Szkoda mi opuszczać lekcje, bo ja na każdej lekcji jestem i ostatnio zaczęłam się uczyć matematyki, czytać podręcznik itp. widzę pozytywne rezultaty ale no cóż... . Jakaś rada? Co niby mam zrobić w takiej sytuacji? *Do Specjalisty Żadnego Nie Chodzę i Nie Chodziłam Jakby Co* I przepraszam bardzo za rozpisanie się, musiałam wyrzucić to z siebie.

Dzień dobry, od pewnego czasu zastanawiam się nad pójściem do psychiatry. Jestem nerwowa, rozdrażniona, czuję się źle sama ze sobą i swoim ciałem, mam wrażenie, że jestem do niczego, odczuwam smutek, przygnębienie, nieuzasadnione poczucie winy, do tego zaniedbuję swoje obowiązki, ponieważ zwyczajnie nie mam na nie siły, szybciej się męczę i najchętniej przesypiałabym całe dnie i noce, częściej płaczę i po prostu czuję, że nikomu nie wystarczam. Boję się jednak powiedzieć o swoich planach partnerowi oraz najbliższej rodzinie. Obawiam się ich reakcji i pomimo iż jeden z rodziców chorował na depresję, to boję się, że stwierdzą, że przesadzam i sama stwarzam sobie wyimaginowane problemy oraz choroby. Jeśli chodzi o partnera, to obawiam się także tego, że nie będzie w stanie mnie zrozumieć, ponieważ nigdy nie miał styczności z osobą, chorą na depresję. Powoli zaczynam sobie z tym wszystkim nie radzić. Nie myślę o samobójstwie, ale jest mi bardzo ciężko i czuję się samotna. Czy istnieje jakiś sposób, aby dać im do zrozumienia, że to jest poważny problem, którego nie powinni bagatelizować? Zdaję sobie sprawę, że jestem osobą dorosłą, jednak brak ich wsparcia skutecznie powstrzymuje mnie przed wizytą u psychiatry. Chyba nie chcę być już bardziej osamotniona, niż czuję się teraz. Pozdrawiam serdecznie.

Od kilku miesięcy brakuje mi chęci do życia, nic nie sprawia mi radości, pogorszyły mi się oceny, a od 3 lat jestem wyśmiewana przez swoją klasę... Chciałabym się uczyć, ale przez nauczycieli i osoby w klasie po prostu nie potrafię .. Nie chce się odzywać na lekcjach jak ktoś mnie zapyta bo po prostu boje się, że źle powiem i zaczną się śmiać... Nie wiem co mam zrobić w tej sytuacji

Ostatnio miewam nagłe pogorszenia nastroju, podczas których nie jestem w stanie zrobić kompletnie nic. Leżę w łóżku i płaczę, proste czynności sprawiają mi problem. Chciałabym udać się do psychologa, ale wiem, że moi rodzice nigdy się na to nie zgodzą. Do tego cały stres odreagowuje tak, że mam problemy z jedzeniem, z przełykaniem konkretnie. Dopada mnie panika, kiedy mam coś zjeść i mam ściśnięty przełyk. Nie mam pojęcia co na to poradzić

dobry wieczór, mam dosyc dziwny problem, otóż panicznie boję sie choroby. Nie moge spac bo boje sie, ze jestem ciezko chora i tej nocy umre, albo boje sie myc, ponieważ boje sie ze poczuje jakiegos guzka. Jak poczuje chociaz malenki bol czegokolwiek to ogromnie sie stresuje i rozmyslam co moze mi dolegac i co jesli niebawem umre. To strasznie glupie i wstyd mi o tym mowic ale nie wiem już co robic? Jak moge sie uspokoić gdy caly dzien jestem zestresowana przez bol brzucha, ktory trwa 5 minut? Przepraszam, ze pisze z takimi glupotami, ale naprawdę nie wiem co z tym zrobic. Pozdrawiam

Współczuję rodzicom że mają mnie. Niby mówią że mam dobre oceny, ale w ostatnim roku szkolnym miałam stypendium. A teraz? Kompletnie upadłam. Czuję się beznadziejnie, jakieś porady na poprawienie sobie humoru czymkolwiek? Dowartościowaniu się?

W jaki sposób modlitwa pomaga osobom wierzącym?

Co można zrobić w sytuacji kiedy dwie osoby które coś do siebie czuły nawazjem siebie zraniły. Tylko ta jedna osoba nie widzi tego że ciebie też zraniła tylko widzi to że ty ja zraniles a ty ta osobę starasz się przeprosić zrobić wszystko żeby ci wybaczyła i bierzesz cała wine na siebie i mimo że się starasz to odbudować to ta druga osoba i tak tego nie widzi i mówi ciągle że nic z tym nie robisz

Witam chce pomóc mojej przyjaciółce . Ma depresje ja teź kiedyś miałam ale się wyleczyłam mówie jej że psycholog jej pomoże a ona mówi że nie :(( jak mam jej pomóc

Nie panuje od pewnego czasu nad agresją, w moim życiu nastąpiło wiele zmian, przede wszystkim wyprowadziłam się z domu rodzinnego i zamieszkałam z chłopakiem. Zmieniło się całe moje środowisko, utraciłam kontakty z przyjaciółmi (z ich decyzji), ale w dobie pandemii nie miałam okazji poznać nikogo na żywo. Nie radzę sobie, ale nie jestem pewna dokładnie z czym, wiem tylko że głupia zabawa, wygłupy i łaskotanie się, jeśli nie skończy się w momencie, w którym mówię że chce (na zawołanie), tylko jest nieco przeciągnięta, to kończy się zadrapaniami i różnymi nieprzyjemnymi skutkami na partnerze.. wstyd mi, że jestem tak agresywna, że ręką sama mi leci, że nawet kiedy wiem, że to jest złe to nie potrafię się powstrzymać, a jeśli ucieknę od niego (nie chcąc zrobić mu krzywdy) to przejawiam autodestrukcjyjne zachowania - siedząc w łazience uderzam głową o kafelki, zrywam skórę itp. Czy powinnam już wybrać się do specjalisty, a jeśli tak to jakiego? Czy jest szansa, że poradzę sobie z tym sama? Czy powinnam iść na jakieś zajęcia? Jak mam przemyśleć wszystko, w jaki sposób, jakim tokiem myślenia iść, żeby zrozumieć co jest nie tak?

Nie radzę sobie z własnymi myślami i emocjami, ciągle mam w głowie myśli ze stracę ważną dla mnie osobę, nie wiem co mam robić

Czy jak mam prawie 23 lata i nigdy nie miałam chłopaka to jest jeszcze szansa żebym kiedyś kogoś poznała? Jak mam sobie radzić z samotnością? Brakuje mi kogoś do przytulania, całowania i też mam swoje potrzeby jako kobieta...

2 miesiące temu zostałem pobity przez byłego kolegę I dwóch jego kolegow , pochodzę z małej miejscowości oni też , przez te sytuacje odcialem się od wszystkich ludzi związanymi że sprawcami I nie mam zamiaru odnawiać żadnych takich kontaktów A jeszcze wcześniej odcialem się od ludzi z liceum.Z tymi i owymi byłymi znajomymi wychodziłem pic, na jezioro itp .mieszkam teraz w większym mieście, mam tylko znajomych Z studiów, mieszkam Z bratem, jak sobie poradzić z nową sytuacja w życiu, jak przestawić sie na inne życie?

Dzień dobry, moim pytaniem jest co mam zrobić, jak przestać się bać ludzi i być na nich otwarta próbuje ale mi nie wychodzi cały czas mam strach, przykład widziałam się z kolegą i nadal mam blokadę jakąś ale chcę go bardzo spotkać jeszcze raz.

Mam ciężką sytuacje w domu i nieciekawą przeszłość, odbierano mnie w gimnazjum za łatwą szmate. Mam chłopaka od prawie dwóch lat, kocham go ale on mi już nie okazuje wcale uczuć. Rzadko się odzywa zlewa mnie interesuje się wszystkim poza mną. Mam bardzo słabe nerwy i w niektórych sytuacjach nie wytrzymuje i doprowadzam do kłótni. Nawet jeśli ja mam racje to musze przeprosić podczas kłótni słyszę że jestem toksyczna żałosna że jestem szmatą. Jego zdaniem dlatego że nie jesteśmy na szczęście jak on mówi małżeństwem nie mam prawa do postawy roszczeniowej. Sama nie wiem czy chwila czasu która chce by mi poświęcił to za dużo lub by mi okazywał bardziej uczucia. Czuje się ze sobą strasznie ostatnie kocham cie usłyszałam w grudniu, zaraz mamy kwiecień. Jestem także jego zdaniem atencyjną hipokrytką. Nie czuje Nawet że martwi się o mnie. Tak bardzo chce umrzeć i mieć spokój. Ciągle mam myśli samobójcze toczę walkę ze samą sobą cały czas. Praktycznie nic nie jem gdy sama siedze w domu. Chce trafić do szpitala lub by mi się coś stało tylko po to by on okazał mi trochę dawnych uczuć

Czy z psychologicznego punktu widzenia sny mogą się spełnić? Boję się że przyśnią mi się wypadające zęby a to oznacza chorobę lub śmierć. Ludzie piszą o tym różne rzeczy. Jednym się spełniło innym nie. Czy jeśli o czymś intensywnie myślimy to później nam się to śni. Panicznie boję się o zdrowie i życie moje i mojej rodziny. Czy warto wierzyć w sny jak jestem wierząca(w Boga). Pls proszę o pomoc i odpowiedź