Świadoma zdrada i brak wyrzutów sumienia- jak sobie z tym poradzić skoro od 3 lat tkwi się w relacji ‚friends with benefit’ wiedząc, że każde z Nas prowadzi inne życie i nie chce z niego rezygnować? Czy taki układ ma sens istnienia?

no wiec tak, moi rodzice po chyba 4 prosbach i tak nie zapisza mnie do psychiatry bo wedlug nich mam "sama powalczyc" "isc pobiegać" "otworzyć sie na ludzi". Nie mam sily prosic o to do skutku bo jest to dla mnie bardzo niezreczne. Zastanawiam sie teraz czy to ze mna jest coś nie tak, ze wiem ze potrzebuje pomocy, w sensie gdy widze ludzi w moim wieku jak sobie ze wszystkim radza bo maja pasje czy cokolwiek w ten desen to czuje sie kompletnie beznadziejna bo ja potrafię siedziec caly dzien w lozku i zastanawiac sie co jest ze mna nie tak i no poprostu czuje sie strasznie. Przepraszam jesli zrobilam jakikolwiek blad ortograficzny, gramatyczny itp ale kompletnie mam już tego dosyc i nie wiem co moge zrobic, w poniedziałek poszlam na spacer i gdy zobaczylam jak grupki ludzi siedza sobie na lawkach to od razu zrobilam w tyl zwrot bo tak panicznie sie boje przejść koło innych, to staje sie nie do zniesienia z dnia na dzien. Nie da się zrobić z tym czegokolwiek innego? Wygadanie sie znajomym, rodzinie, sąsiadom i wszystkim innym nic nie daje. W zasadzie to wszystko czego probowalam nic nie daje. Dodatkowo we wrzesniu ide do nowej szkoly i jestem pewna, ze sobie tam nie poradzę bez terapii/lekow i ogolnie pomocy. Moi rodzice traktuja psychiatre jak zlo konieczne i wiem ze bedzie ich potwornie ciezko przekonać. Zreszta tego tez nie pisze sie latwo bo czuje jakbym spadla na samo dno. Dziekuje za wszystkie dotychczasowe odpowiedzi, to dla mnie bardzo wazne i pomocne. To piekne, ze sa ludzie ktorzy moga podniesc kogos na duchu kompletnie go nie znajac i nie dostajac za to nic w zamian. Serdecznie pozdrawiam i życzę milego wieczoru

Dzień dobry, bardzo przepraszam że tu pisze, ale nie mam pojęcia jak zrobić to inaczej. Od dzieciństwa byłam dosc wstydliwym dzieckiem, wolalam sie bawic sama. Teraz jednak jest jeszcze gorzej, boję się opowiedzieć żart przy rodzinie, nie potrafię spojrzec w oczy drugiej osobie. Strasznie boje sie oceny ludzi. Najgorzej sobie radze z np spacerami. Nie jestem w stanie isc sama do Centrum miasta czy do parku. Ostatnio poszlam z rodziną do Parku Lisiniec i cala sie trzęsłam. Boje sie, ze ludzie sie beda ze mnie smiac albo będą na mnie krzywo patrzec. Zazwyczaj w takich sytuacjach strasznie szybko bije mi serce i próbuje isc jak najszybciej by to wszystko sie skonczylo. Staram sie unikac ludzi jak najbardziej sie da ale jest to naprawdę ciezkie i czuję ze utrudniam tym innym zycie (przykladowo znajoma chce isc ze mna do galerii, a ja wymyslam wymowki zeby tylko zostac sama w domu). Co moge z tym zrobic? Sa jakies sposoby by to sie wreszcie skonczylo? Czuje ze sobie z tym nie radze. Po takim spacerze najczęściej wracam jak najszybciej do domu i placze z bezsilnosci. Bardzo dziękuję za odpowiedź i jeszcze raz przepraszam za problem. Pozdrawiam

Dobrze dziekuje za rade. A gdy mama na przykład zachowuje sie dziwnie, to znaczy rozmawia z telewizorem, bo mysli że ktoś tam jest i na nią patrzy to czy jest taka możliwośc, zeby ją nagrać tak, żeby nie widziała i pokazać to lekarzowi i czy on w taki sposób moze przepisać lekarstwa które wtedy jej będziemy podawać potajemnie. Pewien psychiatra kiedyś powiedział, że są takie bezwonne i bezsmakowe, które podaje się jakiś czas a potem chory sam zauważa ze jest problem i idzie do lekarza. Wiem, że pisze to bardzo dziwnie, ale robimy wszytsko zeby zacząc zyć jak wczesniej.

Dzień dobry. Jakie podejście, nurt terapeutyczny stosuje Pan w leczeniu uzależnień?