Od jakiegoś czasu, niedługiego, około 3 tygodni, czuję ogromną niemoc, w przeciągu ostatnich 2 miesięcy miałam nagromadzenie bardzo wielu problemów w życiu osobistym, wciągana w problemy między rodzicami, służyłam wsparciem dla dość szerokiego grona przyjaciół, przy tym własne problemy zdrowotne, zerwanie z chłopakiem, z którym dalej utrzymuje kontakt i choć mnie to rani nie potrawie urwać, bo wciąż mam nadzieję, i ogromna presja w klasie maturalnej. Przestałam osiągać satysfakcjonujące wyniki w szkole, przestałam się wyrabiać czasowo, znajomi wiecznie czegoś ode mnie chcą, czuję się osaczona lecz je potrafię odmówić. Łącze szkołę, prace, kurs prawa jazdy i dopiero skończyłam terapię, więc nagromadziło mi się zajęć, ale ogarniałam to. W tej chwili czuje się bezsilna, dosłownie brak mi sił, by podnieść ręce, chętnie przespałabym każdą chwilę, nie chce i już nawet ie próbuje nic robić, nie mam ochoty wychodzić z domu, ale nie chce zaniedbać przyjaciół, stresuje się każdą drobnostką, ciągle się boję, zachowuje się nielogicznie i wiem o tym ale nie potrafię inaczej, mam wrażenie że cała się trzęse i myślę tylko o tym gdzie uciec, gdzie się schować, ciągle płaczę, sama z siebie, po drodze, w autobusie, w domu. Czuję jakbym przestała nadążać za moim życiem, straciła kontrolę i najchętniej bym się z niego wypisała. Nie wiem co powinnam w tej sytuacji zrobić, nie mam możliwości zasięgnąć żadnej porady w tej chwili, nie wiem jak mam sama sobie poradzić, ani czy to jest wogóle możliwe. Jak Pan uważa? Ma Pan jakieś rady, jak to sobie poukładać? Od czego zacząć? Cokolwiek.. Zaczynam się poddawać.

Byłam osobą, ktora żyła wedlug przekonania, że żyje sie raz i starałam sie czerpać jak najwiecej radości z każdego dnia. Jakis czas temu (Rok/moze niecały wstecz) zaczeło się to zmieniać. Nie stało sie nic co mogłoby to bezpośrednio spowodować, dlatego nie wiem skąd ta zmiana. Obecnie mało co sprawia mi radość, jestem rozdrażniona, podatna na stres, wiele rzeczy mi nie wychodzi, na zajeciach nie potrafie sie skoncentrować, wieczorami nachodzą mnie refleksje odnośnie życia i często finalnie dochodze do wniosku, że sie do niego nie nadaje. Chciałabym być taka jak kiedyś, ale to wszystko mnie blokuje. Jakaś rada?

Dowiedziałam się, ze mąż spotykał się z inną kobietą. A teraz chce naprawić nasze relacje i zacząć wszystko od nowa. Też bym chciała ale nie potrafię przestać o tym myśleć. Ranie go swoimi słowami. Nie wiem co się ze mną dzieje. Nigdy nie byłam taka podła. Przerażam samą siebie. Boję się, że przekroczę pewna granicę z której nie będzie powrotu. Nie wiele wiem na temat tego romansu bo mąż nie chce rozmawiać na ten temat. Z drugiej strony nie wiem czy wiedza o tym by mi jakoś pomogła. Jestem w totalnej rozsypce. Co robić, jak sobie pomóc?

Co zrobić by zapomnieć o przeszłości i zacząć żyć .

Sytuacja kryzysowa w pracy, potrzebne zaświadczenie. Może wystarczyć jedna wizyta?