Mam problem z samooceną i wydaje mi się że jestem od wszystkich gorsza i brzydsza. Jak sobie z tym radzić?

Witam mam 15 lat mój chłopak 19 i chcemy w sobotę jechać do Wrocławia w sensie rano wyjechać i około 23 wrócić bo tak mamy pociąg i w jaki sposób mogę namówić babcie u której jestem w rodzinie zastępczej żeby mnie puściła na ten wyjazd? Dodam że poznała już chłopaka i jest z niego zadowolona

Witam. Mam problem z kontaktami z mamą. Mama jest nadopiekuńcza i ciągle mnie krytykuje. Czuję, że ciągle nie jestem dość wystarczająca. Wszystko co robię według niej robię źle. Niestety mama próbuje za wszelką cenę wyprowadzić mnie z równowagi, np. oskarżając mnie o coś czego nie zrobiłam, albo wmawiając mi sytuację które nie miały miejsca. Ostatnio znajomi zamówili paczkę do domu. Miałam ją odebrać. Zostawili mi pieniądze żeby paczkę opłacić. Mama oskarża mnie że paczka już była i pieniądze tak samo, więc musiałam je sobie zabrać. Tak jest z każdą rzeczą. Posprzątam coś za chwilę mama idzie tam sprawdzić czy posprzątałam i krzyczy na mnie, że tego nie zrobiłam. Zaglądam i faktycznie jest brudno. Czy ona robi to specjalnie? Czy chce żebym oszalała? Nie mogę ogarnąć się życiowo. Jestem na bezrobociu. Ciągle słyszę od mamy, że nie daje rady, że muszę iść do pracy. Kiedy znalazłam pracę to powiedziała mi że nie mogę pracować, bo ona sama domu i pracy nie ogarnie. Ciągle otrzymuję od niej sprzeczne komunikaty. Najpierw karze mi coś zrobić by później powiedzieć że nie miałam tego robić i zaczyna krzyczeć. Przez jej zachowanie ciągle czuję się jak bezwartościowy śmieć. Oczywiście ona wkracza niczym bohater i niby ratuje z opresji. Tak jest praktycznie za każdym razem kiedy muszę coś zrobić. Mam dość. Czy mama chce bym była psychiczną?

Co zrobić gdy czuję się coraz gorzej i chciałabym skontaktować się z psychologiem ale moi rodzice mimo poważnych rozmów igoruja moje zdrowie psychiczne i uważają ze chce iść do psychologa żeby się tym ,,szczycić "

A jak się umówić można adres strony?

Cz to nerwica nie mogę się skupić nawet jak oglądam film nie mogę się na nim skupić. Bo mam w głowie taką pustkę albo myślę nie wiem o czym ?

A czy można pan powiedzieć jak zmniejszyć stres jak go pokonać

Dzień dobry pisałam już 18 grudnia tak jak mówiłam to się zakochałam w dziewczynie ale to nie jest wcale pomyłka i się z tym nie pomyliłam wiem że w ustach 10 latki to nie brzmi realalnie ale umiem rozpoznać czy się zakochałam cały czas próbuje zebrać się na odwagę i jej powiedzieć ale ja po prostu nie mogę ostatnio starałam się o tym wszystkim zapomnieć ale było jej przykro bo starałam się ją omijać mi też było przykro ale w końcu nie byłam w stanie wytrzymać jagby to ująć każdą osoba która myśli że mnie zna się myli cały czas jestem w takiej jagby 'masce' bo nikt nie zna mnie na prawdę nawet moji rodzice jak byłam w przedszkolu to kilka osób mnie poznało ale odrazu jak mnie spotykali to uciekali ode mnie to było dołujące bo nigdy nie miałam osób na prawdę mi bliskich a ona stała się wyjątkiem i tylko przy niej mogę zdjąć tą 'maskę' i stała się tak jagby wentylem dzięki któremu jestem spokojniejsza bez niej po prostu nie jestem w stanie wytrzymać ale kiedy nie jestem anonimową bardzo ciężko mi powiedzieć komuś o swoich problemach dla tego nie chcę chodzić do psychologa bo chodziłam już i w obecności psychologa i tak nie umiem mówić o sobię prawdy jestem załamana jest to jeszcze trudniejsze bo kiedy ktoś np. Przechodzi koło mojego pokoju albo mnie widzi to od razu zaczynam się uśmiechać i udawać zadowoloną ale ja nie robię tego specjalnie ja po prostu tak mam to wszystko pogłębia moje problemy

Witam serdecznie, mam pewien problem z którym się borykam.. Mianowicie mam faceta lat 26 żyjemy w związku 4 lata niestety ostatnie pół roku to chodzi strasznie zestresowany pali papierosy, w pracy mówił że ciągle narzekają w domu zaczęło go denerwować dziecko 12 msc że nie chodzi spać co 4 h bo kiedy on przyjeżdża z pracy chciałby się zdrzemnąć..śpi po 5h w nocy bo rano wstaje do pracy obawiamy się z teściowa że to jest depresja.. Kiedy ma dzień wolny od pracy śpi do 11 wstaje niewyspany, po południu kładzie się i leży z dzieckiem się nie bawi mówi że nie ma siły.. . Wszystko go ostatnio denerwuje,.. Nawet to że wszedł na krzesło i się złamało.. Nie wiem co się dzieje chciałabym go umówić do psychologa czy to jest dobry pomysl?

Czuję pustkę w głowie i ciągle stres jak z tym sobie radzić ?

Dobry wieczór, mam pytanie. Kiedy psycholog decyduje się na skierowanie pacjenta do szpitala psychiatrycznego? Co dokładnie skłania go do podjęcia takiej decyzji?

Mam problem z mężczyznami, jestem atrakcyja kobieta która podoba się wielu mężczyzna nawet mężowi swojej siostry on pod wpływem alkoholu adoruje mnie albo wyzywa od najgorszych gdy dochodzi doniego ze mnie obrzydza, ukradkiem próbuje dotknąć . W święta spotkały się nasze rodziny było trochę alkoholu, ja już spalam gdy on się dobierał wkładał ręce w moje majtki,on myśli że nic nie pamiętam ale ja wszystko pamiętam i niewiem co z tym zrobić, niewiem jak mam swoje życie pokładać gdzie szukać pomocy. Brzydzę się szwagra a wyrzywam się na siostrze

Witam. Z moim problemem walczę od około 4 lat. Miałam taki pewien etap w swoim życiu tj gimazjum, gdzie spóźniała mi się miesiączka i strasznie się niepokoiłam, więc zwierzyłam się moim dwóm najbliższym przyjaciołom (zaznaczam, że w domu nie mogłabym porozmawiać na ten temat z mamą). Jedna koleżanka rozpowiedziała o moim problemie grupie swoich znajomych. Na lekcji spotkałam się z wieloma przykrymi dla nastolatki słowami m.in wmawiano mi, że jestem w ciąży. Do końca roku szkolnego byłam obsypywana wulgaryzmami że strony rówieśników. Sprawę zglosilam do dyrekcji, którzy nie zrobili z tą sprawą nic szczególnego. Plotki roznosiły się dookoła z różnymi modyfikacjami. "mała kur*a" "kurwi**on" "spała z dwoma i nie wie który jest ojcem", "su*ka" itp. W ciągu PARU GODZIN ta plotka rozniosła się po większości gminy jak i moich rodziców. Nie mogłam liczyć na psychiczne wsparcie ze strony matki, która mi nie ufała. Byłam rozbita, nikt nie chciał mi pomóc. Chciałam udać się do psychologa, ale powiedziano mi, że mam nie szukać dziury w całym i nic mi nie jest. Tak więc od tamtego czasu MIESIĄC W MIESIĄC przeżywam coś podobnego. Gdy okres nie przychodzi na czas panikuje, płaczę, zamartwiam się i przypominają mi się chwile gimnazjum. Nie mam wtedy na nic siły, dałam sobie wmówić coś co nie było prawdą i ciągnie się to za mną do teraz. Za niedługo będę miała 19 lat i nie wiem czy nie powinnam się udać do psychologa/psychiatry z moim problemem, bo z moim chłopakiem zdecydowaliśmy się niedawno na 1 raz i jest ze mną gorzej niż przedtem mimo tego, iż wiem, że się zabezpieczaliśmy, nie wiem co mam robić. Jestem rozdarta psychicznie

Witam mam wielki problem otoz mam w swoim zyciu bardzo pod gorke ojciec alkoholik w domu wieczne awantury wiec mam problem kolega mnie szntazuje emocjonalnie zakochal sie we mnie lecz ja mam faceta ja powiedzialam ze nie moze liczyc na cos wiecej ze jest tylko kolega to zaczal wypisywac ze jestem wredna zimna falszywa ze on chce zdechnac ze sie zapije i wgl co ja mam w tej sytuacji zrobic

Dziękuję, Sam Pan kreował tę stronę ?

Co Pan myśli mówiąc :prędzej zmienisz się sama, a to mogą być zmiany, które niekoniecznie mogą Ci się spodobać?

Witam. Mieszkam z moim wspaniałym ojciem ....a tak naprawdę zwykłym ******. Ten człowiek mówi mi okropne rzeczy tylko poto żebym się dała sprowokować. To zdarza się co jakiś czas . Przez to co mówi doprowadza mnie do takiego stanu że aż mam ochotę mu coś zrobić.nigdy mu nic nie zrobiłam wcześniej ani dzisiaj . Kiedyś powiedział mi że jak wyładuje się na kimś to jest mu lepiej. Nie powinien tak robić. Nie mogę znieść jego głosu. Mówię mu żeby się uspokoił, niestety on ma to gdzies i dalej swoje gada. Jedyne co usłyszałam od psychologa to to żebym z nim nie rozmawiała. Dodam jeszcze że godzinę po tym co sie wydarzyło dzisiaj podchodzi do mnie i mówi żebym się niw gniewała i że żartował. Masakra. On twierdzi że żartował. Te wszystkie okropienśtwa które mówi są zabawne dla niego??? Serio? Dziwny człowiek. W ogóle nie da się z nim normalnie spokojnie rozmawiać. Nawet jeżeli pan nie opisze to nie szkodzi. Potrzebowałam to z sb wyrzucić i to tutaj.

co robic, jesli caly czas mam takie odruchy np strzelanie palcami, skubanie warg i inne takie? nie mialabym z tym żadnego problemu gdyby nie to, ze leci mi pozniej z tych warg krew a palce bola. nie umiem przestac tak poprostu, robie to nie myslac o tym. jakies zabawki antystresowe itp nic nie daja bo nudza mi sie po 5 minutach i znow wracam do starych nawykow. jak moge to zmienic?

Czy jest możliwe anonimowo tak by inni nie widzieli mojego pytania?

Od pewnego czasu gdy biorę wdech to co jakiś czas czuje kłucie w prawej klatce piersiowej lub w lewej, czasem też w mostku i w plecach. Do tego mam mocną zgagę, co mi może być?

Przepraszam, z dość nie typowym pytaniem, w jakim miesiącu najlepiej szukać pracy? Kiedy jest najwięcej ofert i możliwe jak najszybsze znalezienie pracy?

Sprawia to, że boję się o życie mamy.

Czy według Pana każdy powinien korzystać z pomocy psychologa?

Witam, w momencie gdy ojciec jest w takim stanie pijaństwa, że nawet z policją się kłóci która jest wezwana do domu poprzez jego awanturowanie się w domu i po powrocie z izby wytrzeźwień dalej pije i ma jakieś psychiczne rzeczy w głowie że gada do siebie chore rzeczy, obrażające mamę samemu do siebie. Co w takiej sytuacji zrobić, bojąc się co stanie się mamie, czy też mi. Czy być dalej w tym domu czy mając możliwość, wyprowadzić się mimo wszystko i zacząć swoje życie. Dodam że jestem pełnoletni, a mama niby chce rozwodu, niby nie chce z nim być a nic w tym kierunku nie robi bo się zapewne boi.

Czy kłucie w klatce i w plecach może być spowodowane nerwami?

Witam jestem mamą dwóch córek w wieku 9 i 12 lat z mężem jesteśmy po rozwodzie - osiem lat już nie mieszkamy ze sobą. Córki jeżdżą do taty co drugi tydzień i spędzaj jeden dzień - starsza córka od zawsze była za ojcem i nigdy nie dała złego słowa o nim powiedzieć- jest za nim bardzo pomimo tego że tyle lat nie mieszka z nam. A teraz powiedziała że chciała by bardzo żeby tata wrócił i zamieszkał z nami. I prosi mnie żebym z nim porozmawiała a ona go o nic nie chce zapytać. I co ja mam w tej sytuacji zrobić? Bo naprawdę jestem w wielkiej niewiadomej i nie wiem od czego zacząć?

Dzień dobry. Mam problem, chyba z masturbacja. To znaczy nie robię tego zwyczajnie/normalnie... Wiele razy sobie powtarzałam, że przestanę a mimo to nie mogę się powstrzymać. Mam 14 lat. Kiedyś jak była u mnie w domu koleżanka to też zrobiła to co ja, bo jej zaproponowałam, moja siostra też to zrobiła. Raz to zrobiły i już tego nie robią, uważają, że to głupie a ja jak już mówiłam- nie mogę przestać. Jest na to jakaś rad@? Czy to może być np jakaś choroba psychiczna a może zwykłe uzależnienie? Konkretnie chodzi mi o sposób w który to robię.. może jest potrzeba, żebym napisała w jaki sposób to robię, żeby uzyskać jednoznaczną odpowiedź?

Mimo że bardzo chcę żyć stracilam do tego chęć. Wszystko wykonuje automatycznie ale nie wiem jak dlugo jeszcze dam radę. Czuje ze jestem beznadziejny do niczego soe nie nadaje i nikt mnie nie rozumie...

Witam. Od kilku miesięcy zadręczam się złymi myślami, które siedzą mi w głowie... Mam 18 lat i jestem w związku od 3 lat. Przez moje widzimisie rozstawałam się z nim, aż 5 razy. Raz mi nie pasowało jak mnie traktuje, później to, później to... Patrząc z biegiem czasu traktował mnie wspaniałe.. Nasze rozstania trwały co pare miesięcy na 1/2 miesiąca i przez ten czas on i ja mieliśmy kogoś „zastępczego”. To mnie wyniszczylo psychicznie. Od wakacji mam poczucie, że woli inne. Jestem strasznie zazdrosna. On mnie nie traktuje jak kiedyś, stara sie, ale ja to widze. Wiem jak wtedy cierpiał. Strasznie tego żałuje. Moja psychika powoli siada. Codziennie płacze jak przypominam sobie jak je traktował a jak mnie traktuje. Co pochwile posądzam go o zdradę (mimo ze raz mnie zdradził) strasznie go kocham, nie wiem co mam robić..

Dzień dobry, mam pytanie czy może dotyczyć u mnie ból psychogenny, około 2 lata temu miałam ból głowy nie był silny i bardzo mi nie przeszkadzał ale przejmowałam się bardzo że choruje na jakąś poważna chorobę, trwało to jakos 3 miesiące bardzo się przejmowałam i cały czas myślałam że choruje na poważna chorobę i nie zostało mi dużo czasu, potem przestałam się tym przejmować wyrzuciłam to z życia i ból przestał mi dokuczać, pojawiały się jeszcze kilka podobnych przypadków ale tylko na kilka dni, to było 2 lata temu teraz pojawiło się to samo i również bardzo się przejmuje ze coś jest nie tak ale mam tylko i wyłącznie ten ból nic więcej ale boje się że to jakaś choroba ból nie jest duży i jakos mocno nie przeszkadza w funkcjonowaniu ale bardzo się przejmuje potrafię płakać z tego powodu a jak czytam w internecie to jeszcze bardziej się boje nie wiem co robić często płacze i jestem bardzo wrażliwe zwykle odpowiedzeniem „nie” doprowadza mnie do płaczu czy może chodzić o ból psychogenny? Proszę o pomoc

Witam Mam problem

Ja o 9:29 PM pisałam. Tak, już nie jeżdżę tym autobusem, ale do szkoły jeszcze wrócę i znowu będę tym autobusem jeździć.

Mam pytanie czy jeśli uprawiałam seks że zwierzakami domowymi to jestem gwałcicielką?

To ja ta mężatka która nie widziała nigdy tego mężczyzny w którym się zakochała, na początek bardzo dziękuję za odpowiedź ale czy jest wogule możliwa taka miłość i czy ona może przetrwać mimo że się nie spotkaliśmy i mimo takich wydarzeń w jego życiu? Proszę tak szczerze a jeżeli chodzi o mój związek do mojego męża nic nie dociera uważa że jest wszystko ok a naprawdę próbowałam

Witam,chciałabym w nowym roku coś zmienić w moim życiu.Potrzebuje jakieś zmiany i chciałabym się bardziej rozwijać tylko nie wiem jak...Zastanawiałam się nad zespołem tanecznym lub dołączeniem do Oazy czyli grupy młodzieżowej powadzonej przez kościół na których spędza się czas z rówieśnikami i słucha się o Bogu.Z kolei jestem na etapie w którym staram się być bardziej odważna i towarzyska a na Oaze chodzą osoby (ekipa) której ja bardzo nie lubię z wzajemnością i nie chce się przez nich zamykać i krępować w nowym miejscu...nie wiem ci zrobić bardzo chciałabym poświęcić mój czas na coś co sprawiało by mi radość bo do tej pory nie mam nic takiego...z miomi zainteresowaniami też tak średnio iii chcę więcej czasu spędzać z ludźmi żeby być bardziej towarzystka to jest moje postanowienie na nowy rok(chociaż rok temu też takie miałam i udało mi się ale tak troszkę tylko.Mam chęci i bardzo chce zmiany tylko nie wiem co mogłabym zrobić.Proszę o jakąś pomoc,rady lub przykłady jakiś rzeczy które rozwijają teraz nastolatki w wolnym czasie.Pozdrawiam i życzę Panu Wesołych Świat!

Widzę ogromny sens ratowania tego. I to jest problem. Były partner jest człowiekiem skrytym mało pokazuje w takich sytuacjach chciałabym abyśmy zwyczajnie w świecie porozmawiali ale nie chciałabym naciskać bo z drugiej strony jeśli on już nje chce to zrozumiem. I dlatego tak ciekawi mnie czy sam fakt napisania do niego po miesiącu pogorszy wszystko w sensie nje chce mu przeszkadzać jeśli układa życie bezemnie. Trudno mi go rozszyfrować i odpowiedzi szukam gdzie tylko mogę znam go dlatego wiem a raczej boję się że ten gotowy na krok jakiś będzie za kolejne 2 miesiące a ja wtedy mogę już nie być gotowa aby z nim dojść do porozumienia

Witam co moge zrobić gdy chcę napisać do kogoś i wgl tam pogadać ale nie mam odwagi i wstydze się że nie będzie tematów do rozmów lub mnie jakoś oceni.Co najlepieij zrobić w takiej sytuacji?

Dzień dobry, Mam pytanie syn miał robiony test osobowości niestety omówienie dopiero koniec Stycznia 2021r Martwię się bardzo chciałabym wiedzieć co oznacza następujące wyniki. Czy syn wymaga stałego leczenia? Jak mogę mu pomóc? Test osobowości DKO wyniki przeliczone Skala l 26, Skala pl 27, Hipochondria 27, Depresja 10, Histeria 23, Psychopatia 23, Paranoja 18, Psychastenia 25, Syizofremia 20, Mania 21 Wyniki testu na inteligencję TMR Standard Plus wyniki max skali 12 p A-8, B-10, C-6, D-3,, E-1 Pozdrawiam serdecznie Ewa

Cześć, opowiem Ci moją sytuację z moją rodziną i chciałbym żebyś mi coś powiedział/doradził. Mam 26 lat, mam narzeczoną 21 lat i dziecko 7 miesięcy. Od rodziców wyprowadziłem się 4 lata temu z rodziną utrzymywałem kontakt ze strony ojca ale tylko z dziadkami moją kuzynką i cała reszta ale sporadycznie. Do rodziny od strony mamy jeździłem 3 razy w miesiącu bo mieszkam od nich 180 km. Ale wtedy byłem jeszcze wolnym kawalerem który jak nie miał co robić i miał wolne od pracy jechał do rodziny--coś razem porobić. Moja mama ma do mnie pretensje bo odkąd pojawiła się moja narzeczona nie mam już tyle czasu żeby do nich jeździć.. Mało tego, jej siostra zwyzywała moja narzeczona od gówniary itd na święta jak pojechaliśmy to udawała cała rodzina od strony mojej mamy że mojej narzeczonej nie ma przy stole świątecznym , nikt do niej nie podszedł nie zapytał co słychać żeby się poznać.. Wypiłem sobie wódkę z mojej kuzynki mężem a wcześniej umawiałem się z moją narzeczona ze nie będę pil, wiem dałem d**py. Na dzień dzisiejszy jesteśmy razem już 4 lata, nikt do tej pory od tamtej strony nie zadzwonił do mnie zeby zapytać co słychać itd bo dowiedzieli się od mojej mamy że straciłem pracę-bardzo to przeżyłem bo jestem jedynym żywicielem rodziny naszej trójki. Ale tłumaczyłem mojej mamie jak potraktowali moją partnerkę ze złe się z tym czuje do dziś i nie chce z nimi kontaktu bo wiem że nawet nie przeprosili za tamta sytuację od gówniary moja ciocia zwyzywała moją partnerkę bo moja mama była przeziębiona i nie pojechałem żeby zobaczyć jak się czuje a byłem z mamą w kontakcie telefonicznym co próbowałem wytłumaczyć to mojej cioci... Moja partnerka po dowiedzeniu się że mama jest przeziębiona zawiozła jej soki leki itd sprawdziła jak się czuje pojechaliśmy tam razem mimo tego że została zwyzywana. Dzisiaj miałem telefon od mojej mamy próbowałem jej wytłumaczyć całą sytuację jak to wyglądało przez te 4 lata jaki mieli wszyscy z jej szacunek a właściwie brak szacunku do mojej kobiety... Na co ona mi odpowiedziała że to ja nauczyłem całą rodzinę ze jeździłem a teraz się na nich" wylałem" ale z mojej strony to tak nie wygląda bo wszyscy z tamtej rodziny jak czegoś ode mnie potrzebowali np podpiąć komputer pod auto czy inne rzeczy to wiedzieli gdzie mieli zadzwonić a dzisiaj już niczego nie potrzebują i zaczęło się ze to moja wina kiedy mamy malutkie dziecko ja pracuje ale nie mamy już tyle czasu żeby utrzymywać że sobą kontakt poza tym nie widzę takiej potrzeby jeżeli oni nie potrafili do dzisiaj do mnie zadzwonić a ja jak dzwoniłem to nie odbierali.... Nie wiem jak to rozwiązać bo moi rodzice obwiniają mnie za całą sytuację że z mojej mamy strony- z rodziną nie mam już takiego kontaktu jak kiedyś ale moim zdaniem nie ma się co dziwić skoro Kamila-moja kobieta od początku czuła się w tej rodzinie nie chciana a moi rodzice widzieli to, to i tak udawali że tego nie widzą dzisiaj jak powiedziałem im co Kamila czuje w tej sytuacji to ona mówi że ciocia jest osobą starszą( ma 48 lat) i dlatego Martę wyzwala i nie ma się co dziwić trzeba to zrozumieć... A że rodzina nie chce ze mną a właściwie z naszą trójka kontaktu to też się nie ma co dziwić ją się powinienem pierwszy odezwać bo dotychczas tak robiłem. Coś się we mnie zagotowało bo widać że ona nie potrafi tego zrozumiec a właściwie chyba nie chce..

Dobry wieczór, to jeszcze ja (16 grudnia, 2020 7:29 PM). Bardzo chciałabym wpuścić kogoś do tej mojej "bańki", ale się boję. Wiem, że muszę coś ze sobą zrobić i to jak najszybciej. Przeraża mnie to jak bardzo mój umysł popycha mnie w stronę samobójstwa. Uciekam się ostatnio do alkoholu, bo ma on w teorii poprawiać humor i pozwalać zapomnieć o pewnych rzeczach, ale ja przez to czuję się tylko 10 razy gorzej. Niby czuję spokój wewnętrzny, bo nie muszę się już martwić o przyszłość, ale i tak gdzieś głęboko we mnie jest jakieś napięcie i niepokój. Nie wiem już co robić. Boję się, że w końcu nie wytrzymam i zrobię coś nieodwracalnego. Pokazała bym mojej mamie tą rozmowę, ale nie chcę jej martwić. Chciałabym poczekać aż do pełnoletności i iść do specjalisty na własną rękę, ale nie jestem pewna czy dam radę przeżyć tak długo. Nie mam się już czego złapać, wszystko traci jakikolwiek sens. Czuję się jakbym pływała zupełnie sama w głębokim oceanie i uciekała przed rekinem, czyli przed samobójstwem i samą sobą. Ale nie wiem czy potrafię już dłużej uciekać, ten rekin i tak mnie kiedyś dopadnie. Czuję, że to już czas żeby się poddać. Już nawet mniej boję się śmierci niż dawniej. Myślałam nad użyciem telefonu zaufania, ale chyba nie byłabym w stanie nic powiedzieć. Jak wygląda ewentualne spotkanie z psychologiem? Jak się przed nim otworzyć i jak w ogóle do niego przyjść? Jak on może mi pomóc? Czy w ogóle może mi pomóc? Z góry dziękuję za odpowiedź i za pomoc. Pozdrawiam Pana serdecznie.

CD. Pisałam dzisiaj do Pana 17.12 12:07, dziękuję bardzo za odpowiedź ulga na Sercu, że to nie we mnie tkwi problem, bo miałam już wyrzuty sumienia, że to ja robię błąd bo próbuje się że wszystkim wyrobić zanim mąż wróci z pracy a teraz już wiem że błąd leży ogólnie w tym iż do tej pory zwlekałam i na siebie wzięłam wszystko a nie było podziału obowiązków u nas. Muszę porozmawiać z mężem.dziekuje z całego serca 🙂 super, że jest ktoś do kogo można napisać nawet Anonimowo i pomoże 🙂 pozdrawiam

Dzień dobry, piszę ponieważ myślę, że mam problem z samą sobą. Od dłuższego czasu chodzę zdenerowana, rozdrażniona wszystko mnie denerwuje. Mam dziecko 7 miesięcy ząbkuje, sprzątanie na głowie gotowanie zajmowanie się dzieckiem zabawa z nim, mąż pracuje na drugich zmianach od 15-23.. Z rodziną nie mam kontaktu ani swoją ani męża i nie mam na kogo liczyć.. Przerasta mnie raczej chyba już wszystko, głupi papierek na podłodze czy rozsypane zabawki dziecka... Nie mam ochotę nawet na seks kiedy mąż by chciał to ja zwyczajnie albo nie mam siły albo mi się nie chce, przez moją zmianę w sobie na gorsza nawet czuje ze mój mąż nie jest mnie wart że nie nadajemy na tych samych falach on ma czas na wszystko ja z kolei nie,chcialabym mieć już teraz najlepiej zaraz wszystko zrobione ..przyznaje ze tak naprawdę chyba znajdę każdy pretekst do kłótni ostatnimi czasami... Czy to jest depresja? Czy po prostu zmęczenie bo śpię po 4-5 h w nocy? Mogę coś z tym zrobić...? Chciałabym się zmienić.

Dobry wieczór, napisałam do Pana 16 grudnia o godzinie 10:15 AM. Dziękuję bardzo za odpowiedź. Na umówioną wizytę nie udało mi się dotrzeć, bo spanikowałam. Moja mama powiedziała, że jestem w pilnej potrzebie i wizyta była dosłownie na drugi dzień. Nie jestem pewna czy jestem tym pilnym przypadkiem, w każdym razie w tamtym momencie ze stresu zupełnie zapomniałam o swoich problemach i uznałam, że powiedzenie o tym rodzicom było głupie i dziecinne (powiedziałam tylko mniej więcej, że potrzebuję porozmawiać z kimś, kto zna się na ludzkim umyśle). Przekonałam mamę, że nic mi nie jest i zmusiłam do odwołania wizyty. Nie wiem czy jest sens próbować jeszcze raz umawiać się z psychologiem. Przeraża mnie to. Nie sądzę, by to rodzice byli źródłem moich problemów. Właściwie to dzięki nim jeszcze żyję i waham się przed podjęciem ostatecznej decyzji. Jestem absolutnie jedną nogą na tamtym świecie, ale chyba chciałabym jeszcze poczekać, odzyskać nadzieję. Czuję pustkę i spokój wewnętrzny, ale jak zaczynam się przygladać innym, cieszącym się życiem ludziom ta bezkresna pustka staje się ciężka do wytrzymania. Im bardziej odkrywam siebie, tym bardziej siebie nienawidzę. Czy jest jeszcze dla mnie szansa? Czy np. znalezienie sobie jakiegoś hobby lub czegoś takiego pozwoli mi zająć czymś mój umysł? Czy da się wyjść z takiego położenia, w jakim się aktualnie znajduję, jakoś samoczynnie po upływie pewnego czasu? Dlaczego potrafię podtrzymywać innych na duchu i poprawiać im humor, a sobie nie jestem w stanie w żaden sposób pomóc? Zrobiłabym wszystko by innych uratować, a siebie najchętniej zrzuciłabym z klifu. Nie mam też pojęcia dlaczego tak bardzo siebie nienawidzę. Jestem już tym wszystkim zmęczona. Co mogę zrobić, wykluczając spotkanie z lekarzem i rozmowę z rodzicami? Czy da się zrobić coś innego?

Witam mam bardzo duży problem i nie wiem co mam robic.Mam syna w wieku 16 lat który ciągle pcha się w kłopoty. Zacznę od tego że 6 lat mieszkałam za granicą A od 2 lat jesteśmy w Polsce i od tego czasu zaczęły się kłopoty.Pierw było palenie papierosów potem inne używki typu trawa i alkohol ,była terz kradzież auta ze skutkiem wypadku .Myslalam że coś syn zrozumiał i że wkoncu się ogarnie kilka razy z nim rozmawiamy w miesiącu o tym co nas martwi ciągle obiecuje poprawę Ale słowa nie dotrzymuje.Syn jest pod opieką psychiatry i bierze leki ale jest terz pod opieką psychologa Ale twierdzi że nie jest mu potrzebny żaden obcy człowiek który będzie nim kierował czy coś mu wmawia bo on wie wszystko lepiej.Od jakiegoś czasu giną mi terz pieniądze boję się odwrócić choćby na moment bo ciągle coś ginie jak nie pieniądze to papierosy i wiem że to on kilka razy został przyłapany Ale on twierdzi że nic się nie dzieje.Ja już niemam siły chce się poddać myślę nad wyrzuceniem go z domu ,mam wrażenie że on uważa że wszystko co robi to jemu się nalezy i będzie mu przez nas rodziców wybaczane(nawet kiedyś użył tego sformułowania przecież mnie kochasz to mi wybaczysz ) Do szkoły chodzi tak jak mu pasuje wogole się nie stara A do nauczycieli jak pytaja dlaczego tak jest odpowiada ... Bo tak.... lub, A tak wyszło.... Zero jakiegokolwiek poczucia winy czy odpowiedzialności .Blagam ja już nie daje rady

Witam mam pytanie do pana ....jako dziecko byłam porzucona przez rodziców ,znalazłam sie w rodzinie zastępczej oboje rodziców straciło prawa rodzicielskie.Przeszłam bardzo złożony proces wypierania ze świadomości fakt posiadania rodziców ...We wczesnym dzieciństwie z powodu braków mozliwosci realnej oceny sytuacji i wyciągania wniosków odczuwalam duże wyobcowanie poczucie inności ...gdyż zauwazalam swoich rówieśników i widoczne dla mnie jak ważni w ich życiu sa ich rodzice ...Obwinialam się tak na poziomie dziecięcego rozumowania ze to pewnie we mnie tkwi przyczyna ze rodzice mnie nie chcą ...bo np nie uczę sie wystarczająco dobrze lub nie jestem wystarczająco ładna .Wyszukiwalam wszelkie mozliwe przyczyny by usprawiedliwic zachowanie rodziców ...Jako nastolatka był to moment najbardziej dla mnie trudny i kryzysowy ....kierowałam swoja agresję w stosunku do opiekuna prawnego obwiniajac ze to na pewno jego wina ze tak sie stało tutaj jest mowa o agresji słownej z nastawieniem zeby ranić tak jak mnie zraniono .Wszystkie dotychczasowe moje bardzo dobre wyniki w nauce obnizyly sie nawet nie do 1 ale do 0.W końcu jednak uznałam ze po prostu rodzice mnie nie kochają wiec była następna faza zrezygnowania i obojetnosci .I teraz moje pytanie do pana czy psycholog moze ustalić ze takie zaniedbanie emocjonalne przez rodziców moze mieć duży wpływ na jego psychikę i czy moze wydać opinie na piśmie.Jest to bardzo dla mnie ważna sprawa bo po 46 latach listami zaczęła nekac mnie matka (opuściła mnie gdy mialam rok i nigdy wiecej jej nie widzialam) ....domaga sie opieki nad sobą ...mój cały wewnetrzny spokój runął w gruzach od kad sie pojawila nie mogę spać ani na niczym sie skupić .Wdzieczna byłabym za odpowiedz .

Dzień dobry. 2-3 tygodnie temu skończyłam kłótnie z dwoma osobami i nadal się nie pogodziliśmy a z racji że zbliżają się Święta Bożego Narodzenia to chciałabym się pogodzić. Kontakt z nimi miałam na Messengerze ale mnie zablokowali. Mamy też cały czas kontakt w grze. Wie pan może co bym mogła napisać żeby się pogodzić? Od czego zacząć? Jeśli miałabym ich przeprosić to fo zrobić jeśli mi nie będą wierzyć w przeprosiny itd.*W tej kłótni to się wydaje że to ja zaczęłam więc to chyba ja ich powinnam przeprosić zamiast oni mnie*

Co mam zrobić jeśli nie potrafię poradzić sobie sama ze sobą. Mam 16 lat i przez wydarzenia z lat dziecięcyh oraz tych niedawnych dzieje się ze mną coś złego. Chciałabym żeby ktoś mi pomógł ale wstydzę się zapytać albo poprosić kogokolwiek o pomoc, nie wiem dlaczego. Mam problemy w kontakach z innymi ludźmi, oraz nie potrafię poradzić sobie ze swoimi emocjami odreagowuje je w niewłaściwy sposób. Mam wiele ambicji i marzeń do spełnienia , ale przez to co się dzieje w mojej głowie odczuwam jakąś blokadę, której nie mogę się pozbyć. Chciałabym żyć normalnie bez tego bólu który mi towarzyszy i tych natrętnych myśli. Czasami jest dobrze ale potem to znowu wraca, i nie rozumiem tego. Co mam zrobić? Często wydaje mi się że może za bardzo wszystko wyolbrzymiam, że sobie to wmawiam dlatego niee potrzebna mi żadna wizyta u psychologa, może mogę poradzić sobie z tym jakoś sama?

Chciałabym iść na wspólną terapie...ale On kompletnie nie bierze tej opcji pod uwage gdyż uważa że wszystko jest okej...A Ja się czepiam jak każda kobieta.Irytuje mnie to bo do póki nie zaszłam w ciąże nieprzeszkadzało mi nie trułam bo nie czułam że Jego syn nas jakoś połaczy...nigdy nie ingerowałam w ich relacje bo nieprzeszkadzało mi byłam dorosła wiedziałam ze Syn jest jego i ma matke a to jak sobie i na ile sobie pozwoli to jego odpowiedzialność ja Mu z boku podpowiadałam..ale efekcie i tak nic z tego nie zrobił sobie i Bardzo dłużo czasu spedzałam żeby go wyciągnąć z dołka...w końcu widze że się udało...i teraz gdy zaraz zostane matką mam wrażenie że powinnam zrobić tak zeby w końcu poukładać ten cały bałagan który panuje i w którym bede wychowywać nasze dziecko.Myśle czasem że może powinnam zostawić partnera skoro Z synem ma takie relacjie i nie widzi potrzeby wprowadzenia jakiś ograniczen dla nas domowników.Nie jestem w stanie mu wyjaśnić bo za kazďym razem jak jest dobrze i odnosze wrażenie że mamy kompromis Jego syn nawala zasady on zamiast zareagować woli się napić i potem oczywiście jest kac a po kacy nie ma żadnej rozmowy bo minoł weekend i Wyszło jak wyszło...Syn zadowolony A Ja znowu nie moge wynegocjować swoich potrzeb...To chyba najlepiej się rozsatać...mimo że jestem Typem kobiety która woli naprawiać niż wymienić na nowszy model...tylko zaczyna mi juz brakować sił jak nigdy

Aha...to co ja powinnam zrobić skoro staraliśmy się razem wyznaczyć zasady które zawsze naginał Jego syn a Partner kompletnie nie potrafi wyznaczać granic.Czy powinnam nic nie robić jesli widze ze jest dobrowolka...Wieczorne jedzenie słodyczy czy chipsow i do północy granie w gry i patrzenie w telefon?Syn ma 12 lat ...Partner nadłuzywa alkoholu udało mi się go troche opanować bo oczywiscie syn nie widzi nic złego ze tata jest pijany...Mam duży progres jesli chodzi o partnera który ma zasobą nieudany związek w którym realcje były krzykliwe i negatywne.Jeśli narzucam swoje potrzeby czyli staram sie zeby wszystko było na swoim miejscu to powinnam podporządkować się do zycia wzgledem ich bez zadnych zasad? Jestem w ciązy i mamy mieć dziecko z partnerem chciałabym zeby jednak zapanował ten porządek i wszystko było jak się należy...czy to jest takie złe ze chce zeby w domu było najnajlepiej...? Dodam tylko ze wszystko jest dobrze jak mieszkamy razem...mamy tylko problem gdy przychodzi syn który nie chce się wg podporządkować ...a zrezygnowałam z proszenia go o sprzataniu po sobie czy wyrzucenia śmieci bo to oznacza ze się czepiam wiec poprostu staram się nie czepiać.Ale wyznaczenie godziny spania 22 też nie powinnam wymagać jesli nie zgadza się? To co Ja moge.

Witam...Mam Pytanie Jestem w związku z Partnerem 8 lat..Ma on syna.Nigdy nie ignerowałam w ich relacje i wychowanie...mimo ze czasem starałam sie informować partnera ze za duzo pozwala.Teraz sytuacja się zmieniło jestem w ciązy i chciałabym zeby w domu zapanował porządek..i oczywiście są ogrone problemy.Bunt syna partnera który w zaden sposób nie chve ulec zmianą które staram się wprowadzić...i oczywiscie nie udało się ograniczyć jedzenie chipsów i słodyczy...bo się okazało ze się czepiam dziecko może jesc tabliczke czekolady chipsy ciastka i co tylko w półce znajdzie...Absolutnie nie moge wymagać zeby nie jadł na łózku które potem jest całe w chipsach juz nie wspomne ze w brudnych ciuchach..to mam juz na to patent kłade zawsze koc...ale chciałabym zeby chociaż mógł pójść nam na ręke i kładł się o 22 bo absolutnie nie moge mu zabronić wyłaczyć gre czy tv bo wyszłoby ze się znedzam nad nim a on się czuje niechciany w domu.Prosze mi powoedzieć czy ze mną jest coś nie tak czy mój partner potrzebuje porady psychologa który mu uświadomi ze czasem wyznaczanie granic dziecku to nic złe.