Jakiś czasem temu dowiedziałam się, że mój już narzeczony po roku bycia w związku ze mną napisał, że tęskni za swoją pierwszą miłością, że to była ta jedyna, i że czasem wątpi w swój obecny związek (czyli ten ze mną). Od czasu, gdy to napisał, minął rok. Przeczytałam to może 5 miesięcy temu. Oczywiście próbowaliśmy to przegadać. W zasadzie kilkakrotnie. Podczas rozmów twierdził, że od roku nie ma już takich myśli, że mieliśmy wtedy trudniejszy czas, a on idealizował. Płakał, mówił, że nie chce, bym całe życie myślała, że jestem tą drugą; że jestem dla niego najważniejsza. Przekonywał, że ma problemy z wyrażaniem uczuć. A jednak o swojej pierwszej miłości pisał wielokrotnie w różnych komentarzach, że,,zszedł się z dziewczyną, którą kocha", że ,,rozstał się z dziewczyną, którą kocha". Kiedy pisał coś o mnie, były to jedynie sformułowania typu: "moja obecna dziewczyna". Wiem, że nie ma idealnych związków, że w każdym związku są kryzysy, że w relacji nie da się uniknąć zranień, może dlatego w międzyczasie przyjęłam jego oświadczyny - jednak nie bez wątpliwości. Nie potrafię się już cieszyć tym związkiem jak wcześniej. Miewaliśmy trudne momenty, ale starałam się wierzyć, że to mnie kocha najbardziej na świecie, że ze mną mu było do tej pory najlepiej, zgodnie z tym, co zapewniał, a potem trafiłam na te komentarze o byłej. Dodatkowo potem szukałam na forach osób w podobnych sytuacjach i trafiałam jedynie na wpisy, z których wynikało, że dalej tęsknią za ,,swoimi jedynymi ukochanymi, z którymi im nie wyszło" i tkwią w związkach, które ich tak nie satysfakcjonują, poniekąd oszukując tę osobę, z którą są w relacji. Jak się nie zadręczać? Jak nie psuć tego, co zbudowaliśmy? Jak uporać się z poczuciem bycia niewystarczającą?

Dzień dobry czy epizody depresyjne są groźne ?

Witam ! Mam takie pytanie...kiedyś ktoś mnie wykorzystał pod wpływem alkoholu...byłam prawie nie tomna i szantażował ,że jeśli nic między nami nie zajdzie nie zaprowadzi do domu ...pamiętam jak przez mgłe lecz coś pamiętam...może to nie był typowy ,,gwałt ,,ale prawie bo był szantaż i naruszenie cielesności .Mój partner zna tego kogoś było to kilkanaście lat temu tamten zegnał na mnie że to ja sama chciałam itp.mysli o tym nie dają mi spokoju że partner nic nie zrobił ,,nie stanął w mojej obronie,,co powinien zrobić ?czy coś powinien wgl ? Wydaje mi się że jak mnie kocha powinien coś z tym zrobić tzn jakoś dokopać mu ...czy może się mylę ?

Dzień dobry bardzo boję się o swoje życie pisałam kiedyś do pewnej osoby bo myślałam że ona mnie lubi a okazało się inaczej ona mnie ukarała swoim miczenieniem i ciszą bo jest osobą toksyczną teraz o tym wiem ale za póżno bo ona już mnie ukarała karą grzywny ze pisałam do niej na olx. W Nowy rok jej napisałam że mam wyrzuty sumienia i że chcę ją przeprosić osobiście a póżniej jej napisałam że się boję to zrobić. Wiem że ona się wyprowadziła ze swojej miejscowości do innej. Boję się bardzo o siebie bo ona mogła mi coś złego zrobić ona jest związana z facetem który czytał te SMS odemnie on mnie nienawidzi razem z nią i na pewno mi coś złego zrobili dlatego bo mam mrowienie i drętwienie w głowie to jest przeczucie strachu i lęku boję się bardzo modlę się codziennie do Boga żeby oni mi nic złego nie zrobili przecież ją Przeprosiłam ja mam córkę ona jest dla najważniejsza nikt inny. Jak mam dalej żyć chcę zapomnieć o niej nie wiem jak.

co zrobic gdy mama uzywa przemocy na mnie fizycznej i osychicznej pomocy nie czuje sie komfortowo w moim domu

Witam, od jakiegoś czasu mam problem sama ze sobą. Jestem z partnerem już prawie 6 lat z poprzednim nie było wesoło bo bardzo mnie skrzywdził mimo to na początku nowego związku miałam z nim kontakt podczas gdy mój nowy partner był w pracy to były przychodził do mnie np. na strzyżenie włosów.. nigdy do niczego między mną a moim byłym nie było czułam chęć rozmowy z kimś kto nie znał mojego nowego partnera o nim bo za ciekawie też nie było na początku.. po tym całym czasie kontakt z byłym był tylko poprzez pisanie i to mało kiedy teksty typu "co tam?", Sam się zaręczył my zresztą tak samo. Ostatnio chciałam być szczera z partnerem powiedziałam mu o wszystkim prócz tego że był u nas w domu z tym go okłamałam bo bałam się że pomyśli że z nim spałam i nie myliłam się trzy dni temu powiedziałam prawdę boli go to strasznie mimo moich zapewnień że nic mnie z nim nie łączyło twierdzi że sam fakt że był w domu go boli, że mi nie ufa i był już tekst że chce zakończyć mimo tego że to było jakieś 4 lata temu. Nie potrafię sobie poradzić z tym wszystkim kocham go bardzo, mieliśmy założyć rodzinę mimo moich zapewnień on nadal mi nie wierzy myśli że coś jeszcze ukrywam, gdy powiedziałam że chce to uratować to twierdzi że jego męskie ego mu nie pozwala że dalej będę z byłym utrzymywać kontakt co jest nie prawdą bo sama mu mówiłam żeby sobie znalazł kobietę. Chciałam nawet pojechać na wariograf ale on nie chce. Co mam zrobić żeby go nie stracić, żeby odzyskać jego zaufanie ?

Czy problem z drożnością nosa( zatkana dziurka nosa) przewlekłe mogła być przyczyną problemów koncentracji, następnie drażliwości bezsenności i na końcu derealizacj? Fatalny stan a nie widzę innej przyczyny poza tym że dużo o tym dyskomforcie myślę?

Chodzę do psychologa. Trochę mnie poznał i uważa, że jeden zawód jest dla mnie najlepszy. Spróbowałem i nie czuję, że ta droga jest dla mnie najlepsza. Powiedziałem o pomyśle, który bardzo chcę spróbować i psycholog stwierdził, że po co się męczyć i uczyć czegoś od nowa skoro poznałem już trochę nowego zawodu i mogę dalej się w nim rozwijać. Czy powinienem posłuchać siebie czy psychologa ? (Odpowiedz jest oczywista ale co Pan o tym sądzi?)

Witam jestem mezczyzna mam 25 lat mieszkam z babcia niestety przez przykre doswiadczenia z przeszlosci z nia czuje do niej duza niechcec i ogromny strach bardzo sie jej boje ona kiedys mnie z kims obgadala ze do niczego sie nie nadaje ze tylko na magazyn bo nic nie umiem tamte slowa mnie bardzo zabolaly a bylo to ok 6 lat temu niestety nie mam mozliwosci wyprowadzic sie od niej oczywiscie ta obmowa to nie wszytko mam bardzo wiele przykrcyh wspomnien z nia zwiazanych teraz ona z uwagi ze czuje sie slabo glownie lezy cale dnie i patrzy sie w sciany jej pokoj jest bardzo blisko mojego przez co jak zaczynam cos robic to bardzo sie boje bo wiem ze ona slucha w domu jest cicho a ona tylko lezy i słucha wiele rzeczy chcialbym zrobic czy cos sobie obejrzec czy pouczyc sie ale nie moge strach mnie paralizuje bo skoro nadaje sie tylko na magazyn a ona ciagle lezy i slucha to to jest silniejsze o de mnie nie potrafie poradzic sobie z tym strachem prosze o pomoc bo tak jak pisalem wyprowadzic sie nie moge a to z dnia na dzien sie pogarsza nie jestem w stanie nic zrobic bo wiem ze ona lezy i slucha a to mnie paralizuje i strasznie sie boje.Prosze o poradę bo to sie pogarsza a ja juz nie moge wytrzymac.

Witam moj partner ma syna z poprzedniego Związku...wszystko jest wspaniale tylko w momencie kiedy pojawią się syn . .mój ukochany nie odbiera telefonów nawet przez kilka dni ...dopóki jego mama go nie odbierze...Ja też sama wychowuje córkę ale staram się to wyposrodowac...a u mojego partnera to ni wchodzi w grę....on uważa że matka nie potrafi się zająć synem a on robi to najlepiej....nie mamy czasu dla siebie bo całe nasze życie kręci się wokół jego syna .....weekendy ma zajęte z synem (wszystkie wekendy).ka dla niego wtedy nie istnieje ...zabiera syna do swoich rodziców i tam spędza z nim czas. A ja najlepiej gdybym się nie czepiała i poszła sobie do pracy...

Dzień dobry. Mam taką sytuację...mam przyjaciółkę, na której mi bardzo zależy ona mówi że jej też, lecz ja tego nie widzę, bo zawsze ja zaczynam rozmowę jak i na żywo tak i w social mediach, ja jej wszystko kupuję, pożyczam, robię pierwsze kroki, i kiedy jesteśmy sam na sam, to jest w miarę dobrze, ale kiedy jest przy nas ktoś to ona ma mnie w czterech literach (przepraszam)

Chciałabym już przeżyć swój pierwszy raz ale mam jakieś opory przed tym żeby to zrobić. Mało tego nie mam partnera. Mogłabym to zrobić oczywiście obojętnie z kim ale no nie wiem. W każdym razie strasznie boję się że spanikuje, że będzie bolało, że ktoś mnie wyśmieje że jestem jeszcze dziewicą, że będzie leciała krew, jakie to będzie uczucie i tak dalej. Jak mam sobie z tym poradzić no bo mam swoje potrzeby ale nie umiem się ,,zabrać za swój pierwszy raz", który ma się tylko raz w życiu....

Jak pomoc bratu przetrwać i poukładać sobie życie po odejściu jego żony ? Sytuacja jest świeża i nadal ma ciężkie dni , został w mieszkaniu w którym mieszkali razem, aż mi jest tam przykro widząc ze jej nie ma. Jest dobrym człowiekiem, mieli inne priorytety w życiu i po prostu postanowiła odejść. Staramy się z nim spędzać czas , ale wieczorem wraca do siebie i wiem ze przeżywa.

Dzień dobry. Moja córka jest w trakcie rozwodu pierwsza sprawa dopiero sie odbędzie. Zięć jest alkoholikiem i przemocowcem i powiedział córce, że zabierze jej syna, którego tak zmanipulował ze syn bije i wyzywa matke ma 14lat. Zięc poszedł z nim do psycholożki , która wydała nie pochlebną opinie na temat matki dziecka. Nie rozmawiając z nią i wogóle jej nie widząc.Czy miała prawo prowadzić terapię( 4 wizyty) bez obecności córki. Tylko ojcem , który się mści bo wie ze nie ma żadnych dowodów . Dlaczego ta kobieta nie poprosiła całej trójki na terapię. Opinie, którą wydała jest bardzo krzywdząca dla córki co jest nieprawdą.

Dzień dobry mam pytanie czy jak mój chłopak żartuje ze swoim dzieckiem czy ma u siebie nauczycielki które by się nim zajęły i go ugasily na wycieczce szkółek to jest normalne czy takie żarty są na miejscu ?

Witam, Niedawno postanowiłam że chciałabym zacząć terapię. W skrócie, zaburzenia odżywiania i napady złości,. Psycholog wybrany, wizyta umówiona. I nie wiem czy to norma ale po pierwszych 30 min rozmowy Pani Dr zdiagnozowała u mnie depresję i PTSD. Druga wizyta zeszła nam na zabawie rekwizytami, trzecie niby początek emdr, uslyszlam coś o dwubiegunowości i psychopatii, blokadach wewnętrznych itp. Nie wiem, może ona ma rację ale poczułam się jakby od początku przykleiła mi łatkę i poprostu szła wytyczona droga. Czy to jest wogole możliwe zeby zdiagnozować depresję i ptsd po dwóch testach z zadawaniem pytań? Nie trzeba na to więcej czasu? Jestem szczęśliwa matka i żona, nie idealna, ale szczęśliwa. Szukałam pomocy z kilkoma aspektami mojego zycia, z ktorymi sobie srednio radze a czuje się jakbym trafiła kulą w płot. Nie wiem czy dalej w to brnąć...

Brat ma schizofrenię, jeździ po świecie na wycieczki za pieniądze odziedziczone po ojcu bo twierdzi, że mu to pomaga psychicznie. Ale jak ma iść do pracy to twierdzi że nie może bo się źle czuje.

Witam serdecznie. Mam 30 lat. Moi rodzice się rozeszli kiedy miałam 8. Ojciec założył rodzinę. Ma dwie córki. Mając 17 lat pojechałam do niego i poznalam siostry. Jedna miala ponad 3 lata druga kilka miesięcy. Po latach zamieszkali w Polsce w jego rodzinnym domu. Tak się złożyło, ze kilka miejscowości ode mnie. Nie ukrywam ze podpatrywałam dziewczynki na portalach społecznościowych, jak wyglądają, jaak się mają bo nie mam z ojcem i nimi żadnego kontaktu od lat. Ja pracuje w sklepie. Przedwczoraj weszły nastolatki,, obce,, od razu wiedziałam ze nie z mojego miasteczka. I od razu ujrzałam starsza z dwóch sióstr. Dzisiaj znowu przyszła. Niczego nie świadoma bo przecież wchodzi tylko cos kupić. A ja nie wiem co robić. Przecież mamy tego samego ojca. Nosiłam ją na rękach. Jest tak bardzo do mnie podobna. Co mam robić.? Z ojcem nie mam zamiaru wznawiać kontaktu ale to nie daje mi spokoju.. Jak za panować nad tą sytuacją. Ona ma tu przyjaciółkę i pewnie w okresie letnim często tu będzie teraz.

Moi rodzice sie kłócą o materac tata mówi że go nie wyniesie bo mama go chciała a ona zaś nie chce pościelić łóżka i coś czuję że wieczorem będzie porządna awantura

Podobałam się dla chłopaka mi się on nie podobał i dzieliła nas odległość i stwierdziłam ze w tym wieku to bez sensu.Mam go ciagle na sumieniu i ze sobie coś zrobi.To uczucie nie daje mi spokoju

Byłam z narzeczonym 3 lata, mamy razem dwójkę dzieci, niestety przestaliśmy się dogadywać, były częste kłótnie i doszła do tego przemoc. Odeszłam od niego. Wyjechałam za granice i w krótkim czasie Poznałam nowego partnera. W tym czasie mój były narzeczony starał się to naprawić, ja ze względu na moja depresje bałam się zmian w życiu i bałam się przez to wrócić do niego mimo ze nadal go kochałam i widziałam ze naprawdę się zmienił, zaczął chodzić na terapie aby radzić sobie z agresja. Ja następnie wzięłam ślub mimo ze nie byłam go pewna ani na niego gotowa ale ze względu na presję i moja sytuacje wtedy myślałam ze musze to zrobić. Jednak małżeństwo bardzo szybko się skończyło. Aktualnie jesteśmy w trakcie rozwodu. Mój były partner bardzo mi pomaga i wspiera mnie. Widzę ze mu zależy i mi także nigdy nie przestało. On chciałby spróbować to naprawić, ja czuje ze tez. Tylko zastanawiam się czy po takich przejściach jest możliwe stworzyć ponownie dobry związek?

Obecnie mam 20, prawie 21 lat. Od 6 lat, czasów gimnazjum zmagam się z problemami emocjonalnymi. Zaczęło się od stresu związanego z przyszłością i strachem przed większą ilością ludzi wokół mnie. Doszły do tego poważne bóle głowy oraz drętwienie, hiperwentylacja, ciągle drżenie rąk, strach, niepokój, moja samoocena spadała i obecnie leży. Czuje się beznadziejnie, bardzo wszystko biorę do siebie, często się krytykuję oraz czuję się winna za wszystko co mnie spotyka. Czuję wstyd i zażenowanie swoja osobą. Mam co jeść, co pić, gdzie spać. Nie było zawodu miłosnego, problemów finansowych, śmierci bliskiego która by to spowodowała. Ogólnie mam wrażenie, że beze mnie wszystkim byłoby lepiej. Czuję się zmęczona. W podstawówce, tak w podstawówce [w 5 klasie prawdopodobnie] usłyszałam że wyrosnę na nikogo I nic nigdy nie osiągne i ta osoba miała prawdopodobnie rację. On pewnie już tego nie pamięta, ale ja nie zapomnę. Rodzicom się nie przelewało. Śmiano się ze mnie, że mieszkam w chlewie lub stodole, że jestem biedna i głupia bo często zdarzało mi się dostać ocenę niedostateczną. Ale rodzice się starali abym miała co chciała. Nawet nauczycielka śmiała się z klasą że nie mam Internetu w domu. ,,Nie rozśmieszaj mnie, kto w tych czasach nie ma Internetu?,, Potem w gimnazjum przytyłam przez ciągły stres, dużo jadłam niestety a za plecami słyszałam, że jestem gruba. Miałam przyjaciół, cudownych...i tych toksycznych. Obecnie mam najcudowniejszą przyjaciółkę. Z dwójką tych fałszywych nie mam już kontaktu, ale do dzisiaj przeżywam to wszystko, co mialo miejsce. Rozpad przyjaźni. Ogólnie wiele razy byłam w szpitalu czy zabierana karetką, bardzo bardzo długo codziennie bolała mnie głowa lub brzuch, leciała mi krew z nosa lub dostawałam silniejszych drgawek [nie mam epilepsji ani nic takiego] w końcu też zaczęłam się skarżyć na jakiekolwiek bóle bo ciągle tylko słyszę że mi to zawsze coś jest... Kaleka i nic więcej, czułam sie winna złego samopoczucia. Nadal wolę nie mówić, gdy cos mi jest zeby sie uchronic przed słuchaniem narzekania na mnie. Ciągle mam wrażenie że jestem oceniana, nawet jeśli ktoś na ulicy jedynie na mnie spojrzy. Wolę przebywać w swoim towarzystwie, ciszy, ciemności i spokoju. Najmniejsza uwaga w jakikolwiek sposób dotycząca mnie, nawet jeśli taka o tym co lubię - ostro obniża moje samopoczucie. To wielki skrót tego co czuje, ostatnio nie mam sił na nic. Nawet żeby się wykąpać, ciągle jestem senna, zmęczona i nie mam apetytu... Drapie się do krwi, płaczę. Pewnej nocy ostatnio byłam już pewna tego że chcę popełnić samobójstwo. Najważniejszym bliskim zostawiłam krótką wiadomość ale fakt że jedna z tych osóba akurat nie spała, wręcz mnie powstrzymała. Jakby w afekcie chciałam pójść po golarkę, nóż cokolwiek i to zakończyć ale później zamiast tego dostałam ataku paniki i znowu zraniłam sobie rękę, drapiąc się, jednocześnie rozmawiajac z koleżanką przez aplikacje [Zdiagnozowano u mnie tężyczkę utajoną kilka lat temu] Nie wiem co się ze mną dzieje, tak naprawdę mam chyba zwyczajne życie a zachowuje się jakbym przeżyła tragedię przez co jeszcze mi gorzej, jakim prawem ja narzekam? Czuję się okropnie, mimo że wszystko niby jest okej... nie wiem co mi jest i co robić. Chodziłam krótki czas do psychologa ale zrezygnowałam bo uznałam że nie zasługuję na to aby komuś zajmować miejsce, osobie która bardziej tego potrzebuje... W końcu wszyscy powtarzają ze jestem za młoda na to by mieć dość i być zmęczona i inni w moim wieku góry przenosili... Takie teksty niestety nie pomagają... czuję się jeszcze bardziej beznadziejnie... Czy to może być jakaś choroba? Nie daj Boże depresja? Stany depresyjne? ....

Wiem, ze nie jest Pan psychiatra, ale czy może orientuje się Pan czy leki przeciwdepresyjne najlierw mogą działać a potem przestać?

Co jeśli powiedziałabym o tym terapeutce ze się chyba w niej zauroczylam? Czy mogłoby być tak ze odmówi dalszej terapii?

Czy mam depresje od jakiegos czasu mam klopoty z zasnieciem pojawiaja sie tez leki

Co mam robić bo moja koleżanki samookaleczaja się (jedna chyba przestała) (druga mnie nienawidzi) i chce zeby przestali. Co mam zrobi w takim przypadku?

Czy mam depresje? Nie spie czasami kilka dni z rzedu, ciagle płacze mam myśli samobójcze i sie tne

Czy jeżeli mam 17 lat a lubię dziecięce rzeczy, smoczki itp. glownie pieluchy to może być to zaburzenie? Mam tak bardzo długo. Wiem ZD to dziwne, zaczęło to się w wieku przedszkolnym jakoś i mam tak do teraz. Czuje się wtedy bezpieczna

Zacznę od tego ze mój tata pije, teraz z nim już nie mieszkam ale jak mieszkałam to pamietam ze w wieku 13-15 lat miałam dziwne, przerażajace wręcz myśli. Zanim napisze co dokładnie myślałam to napisze o tym ze mój ojciec znęcał się psychicznie nad moja mama, mną potem tez. Miałam tak strasznie dużo do niego złości i nienawiści, ze czasem miałam mysli ze chciałabym by go zabić, poderżnąć mu gardlo. Wyobrażałam to sobie. Potem miałam wyrzuty sumienia, ze w ogóle o tym pomyślałam, oczywiscie bym tego nie zrobiła, to były tylko mysli które nie do końca chyba były zależne ode mnie. Mialam tez tak podobnie z dziadkiem, ze wyobrazalam sibie ze go podduszam, aby w końcu sie zamknął i przestał pierdolic, gadać na moja mame takie rzeczy i czepiać sie mnie o to jakby to była moja wina ze biorą rozwód. Miałam do niego dużo złości. Ogólnie dużo w tamtym czasie się działo ze mną, pierwsze myśli samobójcze, potem moja mama wyjechała i mnie zostawiła z ojcem i dziadkiem, później rozwód. Czy to moze być usprawidliwenie czy nie?Nigdy o tym nikomu nie powiedziałam. Czy tylko to moze znaczyć ze jestem jakąś psychopatką? Czy powinnam o tym powiedzieć terapeutce?

Czy to w porządku jakbym dała zrobiony przeze mnie naszyjnik terapeutce? Mam 17 lat i w terapii jestem u niej rok. Tak po prostu, bez żadnego powodu

Dzień dobry, od 8 miesięcy uczęszczałam na indywidualna terapię integracyjna. Na ostatnim spotkaniu postanowiłam pożegnać się z terapeuta, ponieważ miałam pewne wątpliwości dotyczące jego profesjonalizmu. Nasze ostatnie spotkanie przebiegło w dosyć nerwowej atmosferze, a w ostaniej minucie terapii terapeuta poruszył temat, którego nigdy wcześniej,że mną nie poruszał. Terapeuta zasugerował mi kontynouwanie terapii z kobietą, bo według niego mam problem z mężczyznami. Otworzył nowy temat w 49 minucie spotkania, nie dając mi żadnej szansy na dyskusję, a gdy chciałam dopytać dlaczego według niego powinnam iść do kobiety terapeuty i co dokładnie ma na myśli, odpowiedział mi ,że czas już się zakończył. Nie ukrywam,że jest mi bardzo przykro. Przez 8 miesięcy terapii, nigdy nie wspomniał o tym,że powinnam udać się do kobiety terapeutki. Na ostatnim spotkaniu, w ostatniej minucie dał mi taką informację i zostawił mnie z tym samej sobie. Czy płeć terapeuty ma znaczenie i czy terapeuta zachował się wobec mnie okey?. Chcę dodać, że większość moich znajomych to mężczyźni i zawsze czułam się komfortowo wśród mężczyzn.

Witam! Mam16 lat, intensywne myśli i tendencje samobójcze Moje funkcjonowanie znacznie odbiega od normy, jestem po pilnych konsultacjach:psychiatrycznej i psychologicznej,zapytana o to czy chcę skierowanie do szpitala, a znowuż niechętna co do procesów terapeutycznych, próbowałam się przekonać i mi się nie udało,a nie da się na siłę.ZABURZENIA OSOBOWOŚCI I ZABURZENIA ODŻYWIANIA,ma Pan jakieś wskazówki co robić??

Dzień dobry, zostałam zdradzona przez mojego narzeczonego, byliśmy razem 4 i pół roku. Wcześniej ja byłam osoba, która chciała wziąć ślub i założyć rodzine, on nie był gotowy. Bardzo ten romans przeżyłam. Trwało to Ok 2 miesiące. Zdradził mnie z koleżanka z pracy, od razu razem zamieszkali. Postanowiliśmy spróbować naprawić relacje, była to moja intencja.Chłopak bardzo długo nie brał odpowiedzialności za to co zrobił, kłamał, nie przyznawał się do zdrady, kontakt z kochanka zrywał stopniowo, aby jej nie skrzywdzić, po tym wszystkim nie chciał zamieszkać wspólnie, chciał przeczekać az minie mi złość mieszkając u rodziców. Nie mogę zrozumieć jego zachowania w trakcie zdrady i później. Czuje się złe z tym, ze to ja wieloma kłótniami, awanturami, udowadniałam mu, ze to była zdrada, ze mnie oszukuje, ze romans zaczął się kiedy byliśmy razem itp, miałam racje z tym wszystkim. W końcu po ponad pół roku wyznał cala prawdę. Ciagle mam powroty tego co robili i nie mogę uwierzyć , ze jest zdolny do zdrady, nie mogę uwierzyć w to jaka potrafi być osoba. On twierdzi, ze działał nieracjonalnie. Chodzę na psychoterapię, mam stwierdzona depresje spowodowana zdrada. Kłócę się, awanturuje, z partnerem, kilkakrotnie rzuciłam się na niego podczas kłótni i go pobiłam (wiem, ze zrobiłam złe i już takie zachowania nie maja miejsca podczas kłótni). On był w szpitalu w sprawie pobicia i uważa, ze powinnam ponieść konsekwencje swojego zachowania i zgłosić pobicie na policję. Co powinnam zrobić w tej sytuacji? Mam wrażenie, ze on nie widzi, w jaki sposób jego zachowanie na mnie wpływa, skupia się tylko na ukaraniu mnie. Podjęłam decyzje, ze pójdę na policję, ale czuje się złe z jego postawa, tym bardziej, ze jego zachowanie tez mogłabym zgłosić, jako znęcanie się psychiczne o czym informował mnie psychiatra i psycholog (min. Jak po nocy spędzonej z kochanka przyszedł bez mojej wiedzy do mieszkania umyć się, zostawił mi brudne majtki), wiele miesięcy manipulował mną kłamiąc, ze mnie nie zdradza, ze jest u rodziców i myśli o śmierci podczas kiedy bawił się z kochanka. Mówił, ze wszystko jest moja wina. Wmawiał mi miesiącami, ze mnie nie zdradził, a romans zaczął po rozstaniu. Swojej kochance mówił, ze jestem chora psychicznie. Nie zamierzam tego zgłaszać, nie chce żeby miał problemy. Kiedy cokolwiek próbuje mu wyjaśnić on uważa, ze nie chce ponieść konsekwencji swojego zachowania. To nie prawda. Jest mi przykro, ze skupia się na wymierzeniu mi kary ale nie widzi swojego zachowania. Czuje się z tym fatalnie, nigdy wcześniej nie biłam innych. Mój były partner ma do mnie ogromy żal za te zachowania. Nie radzę sobie z ta sytuacja. Jest dla mnie trudny fakt, ze zgłoszenie pobicia na policje przekreśla szanse na dalsza relacje (zeznania przeciwko sobie, wywlekanie brudów itp.) to raczej sprawi, ze się znienawidzimy. Bardzo go kocham mimo tej okrutnej zdrady i kłamstw. Proszę o pomoc.

Czy jak oddałam się chłopaki a po tygodniu ze mną zerwał to znaczy że się mną zabawił i tak naprawdę mnie nie kocha?

Mam 21 lat i nie potrafię sobie od pewnego czasu poradzić z niczym miałem prace która postanowiłem rzucić dla innej w nowej nie koniecznie mi się udało od tamtego momentu nie daje rady nie potrafię się podnieść zamknąłem się w sobie nie śpię do późnych godzin wszystkim się stresuje jedyne wsparcie jakie otrzymuje to mama i moja dziewczyna bardzo starają się mi pomoc tylko ze ja nie potrafię pomoc sobie sam przez długi okres szukałem pracy ale nic mi nie wyszło od jakiś 2 miesiecy już przestałem mieć nadzieje na poprawę zacząłem odczuwać w sobie jakieś dziwnie silne emocje często płacze boje się rozmawiać o problemach z innymi zawsze byłem otwarty a teraz poprostu zamknąłem się w sobie i nie potrafię znaleść w sobie przyczyny tego stanu nie wiem czym on jest od pewnego czasu moje życie skupia się tylko na spaniu i jedzeniu przestałem mieć jakiekolwiek ambicje i cele w życiu czuje jakbym wegetował i to dosłownie nie mam na nic siły chciałbym iść do psychologa ale myśl ze ktoś traci swój czas wyłącznie przez moje pieniądze które mu dam jakoś mnie od tego odpycha wydaje mi się ze to błędne założenie ale nie potrafię sam tego zrozumieć poprostu przeżywam jakieś załamanie….

mam 14 lat i nie wiem kim jestem czuje że jest we mnie kilka osób to jak wahania nastroju ale ciągle jestem kims innym i w innym miejscu ciągle mi się odkleja siedząc w szkole myślę że jestem w domu widzę go a po chwili wracam zdarza mi się mieć omamy nawet często nie jestem w stanie stwierdzić czy to co słyszę jest prawdziwe za to jak widzę np ludzi albo wazon wiem że go nie ma bo znika po sekundzie potwornie mnie to męczy ale nie potrafie sięgnąć po pomoc ani od rodziny ani nauczyciela czy kogoś kto może mi pomóc

Czy jak przedawkuje leki i nie udałoby mi się umrzeć to zabiorą mnie do szpitala psychiatrycznego?

Witam, czasem nie odpisuje na maile mamie mojego partnera, lub robie to z dużym opóźnieniem i czuje później poczucie winy. Nie odpisuje na maile ponieważ boje się, musiałabym napisać prawde, że np. chłopak jest w stosunku do mnie agresywny, wyzywa mnie, obraża, a nie chciałabym jej ranić lub rzucać złego światła na jego osobe, ponieważ jej drugi syn nie odzywa się do niej i do jej ojca od 7 lat. Często pisze o tych synach, że nie wie o co im chodzi, że się nie odzywają, a ja ogólnie wiem jaki jest problem w tej rodzinie, ale nie mogę jej tego powiedzieć. Nie ukrywam, że zachowanie mojego chłopaka źle wpływa na moją psychike, jestem znerwicowaną osobą, mam stresujące życie, nie mogę przez to spać, muszę chodzić do psychiatry po leki nasenne, dodatkowo choruje na przewlekłą borelioze, mam problemy neurologiczne, depresje. Jestem bardzo emocjonalną, wrażliwą i empatyczną osobą, która bardzo się wszystkim przejmuje.

Mam 25 lat i nigdy nie miałam partnera. Nawet nie wiem jak się wchodzi w związki. Nie wiem gdzie trzeba iść i co robić żeby kogoś w ogóle poznać. Czy w tym wieku to normalne? Nie znam nikogo kto jest w takiej sytuacji. Inni wybierają i przebierają a ja nawet nie wiem jak zaczyna się związek. Czy jest szansa że jakimś cudem kogoś poznam? Czy jest szansa że kiedyś nauczę się jak się to robi albo że to ktoś inny zwróci na mnie pierwszy uwagę? Dlaczego w ogóle ja tak mam? Może to choroba?

witam, jestem w zwiazku z osoba ktora ma problemy z opanowaniem zlosci. Mam wrazenie ze moj partner ma poukladane w glowie gotowe odpowiedzi i wzory zachowan i kiedy ktos ja odpowiem inaczej niz on sie tego spodziewa, wpada w zlosc. Przyklady zachowan zeby bylo jasniej: bylismy na urodzinach i pwiedzial zebym zrobila selfie z nim, ja powiedzialam ze za chwile , on wpadl w szal, powtarzal moze 20 razy: teraz, chce zdjecie teraz, teraz...mowie do Ciebie zrob zdjecie a ty robisz cos calkiem innego, potem zrobil z tego historie dodajc ze go ignoruje ze wszyscy sa wazni tylko nie on ze go nie slucham itp podnoszac glos kiedy cos mowie on wtraca sie zaczynajac rozmowe o czyms kompletnie innym, jakby byl nieobecny, robi awanture o rzeczy ktore sie nie wydarza, np wiedzial o moim spotkaniu o godz 17.00 ale to spotkanie zostalo przesuniete, chwile przed 5 dzwoni do mnie ja mu mowie ze sie szykuje, nie dal mi dokonczyc, zrobil mi awanture ze sie spoznie ze pewnie nie mam spotkania tylko klamie, nie mialam mozliwosci zeby wyjasnic, za chwie, kiedy robie to co chce, jest czuly i mily. Kiedy mowie mu ze cos mi sie nie podoba w jego zachowaniu, dostaje znow szalu ze go obwiniam ze sie czepiam itp. Boje sie odezwac . Ostatnio moj partner spotkal kolege i rozmawiali o polityce, kolega wysmial jego poglady i moj parner w publicznym miejscu zaczal go popychac i krzyczec, tylko dlatego ze tamten nie zgodzi sie z jego zdaniem. Czy to moze by jakas choroba psychiczna?

Co sie stanie jeśli w szkole zobaczą że ktoś się samookalecza?

Jak radzić sobie samej z myślami i/lub tendencjami samobójczymi? Gdy nie mam możliwości pójścia do poradni psychologicznej, ponieważ mam 16 lat, mówiłam parę razy mamie, ale nie ma efektów, może na za dużo swoich spraw i zapomina? A ja się nie lubię prosić o pomoc, z resztą pomału tracę chęci na pójście do jakiegoś psychologa. Mam w szkole psychologa, ale bardzo się boję do tej pani pójść. I wysyłała ogólną informację, że zanim się przyjdzie na spotkanie do niej, to żeby się umówić na termin poprzez librusa, a ja właśnie nie wiem jak taką wiadomość miałabym skonstruować. No i bardzo się obawiam, tego że jeśli powiem, że ostatnio od tygodnia noszę w plecaku przy sobie 19 tabletek, że mam myśli S, to powie o tym wszystkim rodzicom, może i poinformuje nauczycieli, by mieli sytuację "na oku", a może jeszcze by mnie do psychiatryka wysłała? Najgorzej, jeśli by powiedziała o tym rodzicom, a oni by nadal zlewali całą sytuację i może jeszcze mama zabrała by mi.. -... Aa właśnie.. pewnie w tej sytuacji to pani psycholog na miejscu może wymagała by oddania jej tych tabletek..? A mama przestała by mi dawać kieszonkowe bym ponownie nie zakupiła sobie jakichś tabletek (choć są też bez kosztowne sposoby... Chyba że zamknęła by mnie w domu)

Mam pytanie. Czy to jest coś złego, że nie odzywam się z nikim w szkole na przerwach? Jestem pierwszy rok w szkole średniej, z początku zagadywałam do ludzi. Lecz od tygodnia zauważyłam, że ludzie zaczeli być przeciwko mnie i zakończyli znajomość, ja również z niektórymi zrobiłam to samo, ale ze względu iż przy takich osobach źle się czułam. Niech pan nie zrozumie mnie źle nie jestem jakaś "asocjalna" ani żadnym introwerykiem. Jeśli czegoś nie wiem to popytam dzieci z mojej klasy. Jeśli ktoś zagada to odpowiem. Ale jak wyżej wspomniałam od tygodnia po prostu z nikim nie prowadzę jakiejś dłuższej rozmowy na przerwach, czasem może coś zagadam. Spędzam ten wolny czas (czyli na przerwach) szczęśliwie. Tworzę Sobie grafiki na telefonie, uczę się hiszpańskiego (to moje pasje) oraz słucham muzyki, przeglądam socialmedia. Czuję się z tym dobrze. W klasie też jest jeden chłopak który zachowuję się tak samo jak ja. Jestem ogółem ekstrawertykiem, więc po szkole spotykam się chętnie ze znajomymi, piszę do nich itd. Dlatego moje pytanie brzmi; czy to co robie, czyli nie gadam za bardzo z dziećmi na przerwach to coś złego? Pytam, bo moja mama po powrocie ze szkoły spytała się czy z kimś gadałam. Ja odpiedziałam, że nie. Na co ona nakrzyczała na mnie coś w stylu: "to ja nie wiem czemu ty nie gadasz jak dawniej ci sie coś odwidziało z tym gadaniem czy co?!". Jeszcze tylko dopomnę, że w szkole najbliższy kontakt mam z takimi 2 dziewczynami, więc się z nimi witam, podajemy sobie zadania domowe i takie tam. Jakiś wspólnych zainteresowań raczej narazie nie mamy, bądź jeszcze nie znalazłyśmy. Lubię je, ale one na przerwach idą palić - ja tego nie robię, więc właśnie tak jak na samym początku opisałam, spędzam przerwy głównie na telefonie. Jeszcze dodatkowe parę zdań odnioślę sytuacji. Jest też taka dziewczyna która nie ma z kim spędzać przerw, czasem spędzała ze mną, ale po czasie się obraziła nie wiadomo o co. Chciałabym Sobie znaleźć w szkole jakąś osobę z którą spędzałabym przerwy i nie musiała się marwić, że będę siedzieć sama w ławce, bądź nie mieć z kim współpracować przy jakiś projektach. Ale na to chyba potrzeba czasu.. A może w 36 osobowej klasie nie znajdę nikogo? Nie wiem, to już nie mi oceniać, proszę odpowiedzieć czy taki sposób w jaki spędzam czas w szkole to normalne czy coś dziwnego. Pozdrawiam.

Jak się zabić

chodzę na terapie, jednak nie potrafię rozmawiać na ten temat z terapeutką, a czuje że jest to chyba największe obciążenie w moim życiu. Jak byłem dzieckiem można powiedzieć, że czułem się odrzucony przez ojca, w wieku coś około 11-13 lat zacząłem czuć do niego pociąg seksualny. Nie potrafię sobie z tym poradzić, jest to jedna z rzeczy która blokuje mnie przed pójściem do przodu. Nie mam pojęcia jakie procesy za tym stoją, co muszę przepracować w moim życiu i jak zaakceptować to, co się stało.

Dobry wieczór. Aż wstyd mi o tym pisać. Jestem kobietą po 50 tce. Poznałam kogoś a raczej to taksówkarz z którym czasem jeździłam. Miły, uprzejmy. Chciał się umawiać. Zawsze płaciłam więcej za kurs. Zaczepiał, prawił komplementy, czarował. Wypytywał a o sobie nic nie mówił. W końcu powiedział że jest po rozwodzie. I chcę się spotykać. Zamikł jednak więc wysłałam Mu miłego smsa oddzwonił i mieliśmy się spotkać. Miał zadzwonić ale nie zadzwonił. Czy powinnam ja znów coś robić? Bardzo mnie zranił bo się w Nim zakochałam . Nie zrobiłam nic złego. Proszę o radę czy mam coś zrobić ? Czy też może to był żart i wyjdę na taką co się narzuca?

Witam. Od 2 tygodni mamy z córka w kwietniu skończy 8 lat zaczęła kraść rzeczy kolegów z klasy tłumaczenia nic nie dają była już u szkolnego psychologa. Prawdopodobnie będziemy mieli wizyty w poradni psychologicznej pedagogicznej. Co robić w takiej sytuacji nigdy nie miało nic takiego miejsca?.

Ostatnio mam wrażenie że jest mnie dwie tak jakby jedna część mojego ciała to ja ale nie do końca mogę to nazwać osobowoscią często przed lustrem stoje a ona coś do mnie mówi od kilku dni nie mogę wręcz przestać bić się pięsciami po twarzy z nadzieją że ona zniknie

Ile się mogą utrzymywać skutki uboczne marihuany?

jak odpowiadać na pytania typu zazdroszcę Ci wolnego ? Czy to jest ironia ??