Witam serdecznie ! Jestem osobą chora często bywam u lekarza i czuję jawna dyskryminację z powodu braku szczepienia przeciw covid ,oczywiście nie od wszystkich lekarzy ale w większości czasem bardzo rażąco . Trafiłam na SOR i nawet usłyszałam mimo testy ujemnego że " my się takich boimy " Jak się zachować czując taką segregację ludzi?

Cześć Rafał,dobrze że jest taka strona gdzie anonimowo można napisać i ktoś doradzi co i jak dalej za to Ci bardzo dziękuję... Mam problem,właściwie ja i mój facet,a ojciec mojego 2 letniego synka. Problem polega na tym,że ja nie trzymam kontaktu ze swoją rodziną jak tylko zauważyłam i na własne uszy usłyszałam żebym zerwała ten związek bo on nie ma sensu,że mojej rodzinie mój facet nie przypadł do gustu bo jest nie w ich stylu. W mojej rodzinie od zawsze była patologiczna sytuacja ja wraz z moim rodzeństwem byliśmy w domu dziecka,no dobra mniejsza o to..kiedy chciałam dać mojej mamie spożywającej alkohol wciąż i nadal szansę żeby zbliżyła się trochę do wnuka to niestety nie wyszło bo widać że zainteresowana nie jest bawieniem mojego dziecka albo cokolwiek,mój tato też niestety jakoś skreślił mnie z listy swoich dzieci bo nie chodzę do kościoła i zmieniłam się ponoć jak poznałam mojego faceta 5 lat temu- z tym że próbowałam już wiele razy tłumaczyć iż Wierę w Boga mam,modlę się ale sama dla siebie nie czuję potrzeby chodzenia do kościoła.. zostałam zwyzywana od najgorszych-trudno też się z tym jakoś ciężko ale pogodziłam. Od zawsze miałam tak ze swoją rodziną i zawsze musiałam liczyć tylko na siebie bo nikt nie chciał mi pomóc ani nie miałam też się komu wygadać jak miałam jakiś problem jedynie psychologom w szkole ale zaraz był MOPS a później skonczylo się domem dziecka. Minęło od tamtego momentu kiedy tam trafiliśmy dobre 7 lat ale nadal mam żal do rodziców jednak tego nie chciałam pokazywać i się do nich trochę zbliżyć tak jakby ich potrzebowałam kiedy wchodziłam w dorosłe życie z moim partnerem.. ale nie wyszło i na dzień dzisiejszy jest nadal totalna klapa.. Mojego partnera rodzice jakoś od poczatku kiedy im opowiadałam o swoich rodzicach-szczerze żeby później nie było rozczarowań i liczyłam na choć mały gest z ich strony tak jakby przytulenia,przyjęcia do swojej rodziny to niestety usłyszałam jeden tekst który mnie "zabił"-"Przestań się nad sobą użalać czas iść do przodu,my też nie mieliśmy łatwo niestety" od mamy mojego partnera usłyszałam że przez ten tekst miała na myśli iż ona też nie miała najlepszych kontaktów ze swoim ojcem ale miała matkę swoją i do tej pory ma na którą może liczyć do dziś Niestety nie takich słów się spodziewałam ale zdałam sobie sprawę z tego że ja żyję z moim partnerem a nie z nimi no i dobra dozylismy razem dalej,mamy już jak już wspomniałam dziecko razem,myślę że sprawdzam się dobrze w roli mamy,ale niestety powiem tak... Zmęczylo mnie trochę przymykanie oka na jego rodziców zachowania,jak do nas przyjeżdżają rozwalają wszystkie zabawki kiedy tylko ja sprzątam w domu bo nie pracuje, ale wkurza mnie fakt że jestem ignorowana totalnie przez nich oni robią co chcą mój partner z nimi rozmawiał ze tak nie mogą się zachowywać ale niestety to olali dalej jest to samo, więc on już się nie chce odzywać tylko być potulny jak baranek i słychać co rodzice mają mu do przekazania ...ehh mam dość to jest najgorsze bo nie wiem co robic,szanuje jego rodziców ale czasami się we mnie tak gotuje bo jak widzę że jego mama zadaje mi pytanie ja które ja odpowiadam a ona nie słucha tylko bawi się głośniej z dzieckiem specjalnie żeby mnie przekrzykiwać to się poddaje idę sobie zapalić bo nie daje rady ... Mam wrażenie a właściwie ja nie mam wrażenia ja to wiem że oni nie przyjeżdżają do nas do naszej trójki lecz do naszego syna,już niejednokrotnie się zdradzili tekstem" przywieziecie dziecko?" Albo " wypadałoby wnuka zobaczyć" I tak jak mówię,zbytnio nie mamy trzymać z kims kontaktu bo wszyscy są zapatrzeni ślepo w naszych rodziców babcia dziadek itd. ale myślałam że stworzymy swoją rodzinę naszą trójkę gdzie życie nasze będzie normalne bez stresu,bez wnikania w nasze sprawy ale jednak się myliłam tak nie jest nawet z planowaniem ślubu jaki chielibysmy wziąć jego mama mówi że trza byłoby zaprosić chrzestnych,dziadków itd gdzie my chcemy sami dla siebie wziąć ślub i nawet wesela nie robić. Ale jak zwykle jego rodzice mają coś do powiedzenia moi już nie,bo odkąd mnie zaczęli na swoją stronę sprowadzać względem żebym swojego faceta rzuciła bo to bo tamto to zerwałam kontakt bo i tak nie miałam z tego pożytku tylko więcej stresu ale jego rodzice już mnie przerażają i najgorsze że on rozmawiał nic nie pomogło i dalej robią to samo a nawet gorzej niż kiedyś wszędzie muszą wtykać swój nos tragedia,nie wiem co robić czy w końcu postawić mojego partnera to tego żeby wybierał czy jak to zrobić? Mam dość tej męczarni...

czy zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne to zaburzenie psychiczne czy zaburzenie osobowości?

Odkoąd skończyłem dziesięć lat miałem wrażenie że nikogo nie obchodzę i nikt się ze mną nie liczy po pewnym czasie pogodziłem się z tym i postanowiłem iść do wojska żeby w trakcie swojego życia nie zranić nikogo i nie przeszkadzać reszcie społeczeństwa nie odczuwałem konieczności życia oraz przerażała mnie wizja dłuższego życia chciałem żeby ludzie po przez moją służbę mogli się czuć chociaż troszeczkę bezpieczniej po przeżyciach z młodości unikałem kontaktu z osobami których nie znałem nie czułem się komfortowo w ich towarzystwie postanowiłem że nigdy nie będę szukał dziewczyny ponieważ nie chciałem ją ranić gdyby coś mi się stało i ją tym obciążać ale poznałem jedną dziewczynę w której się zakochałem okazało się że jest po przejściach mianowicie jej chłopak popełnił samobójstwo ale nie drążyłem tematu ponieważ widziałem że przez to cierpi dowiedziałem się że ma depresję regularnie jeździ do psychiatry i psychologa cierpi na nad pobudliwość napady agresji lęki społeczne zaburzenie osobowości nie liczy się z zdaniem innych oraz czasami zdążyło się jej wulgarnie zwracać do mnie mimo to pokochałem ją taką jaką jest nie chciała się nigdy spotykać w rzeczywistości tylko pisać smsy po jakimś czasie zerwała ze mną kontakt na dłuższy czas pomyślałem że to by było na tyle i napisałem jej że zrywam z nią odpisała po dwóch dniach i się tłumaczyła ale nie słuchałem później jej wybaczyłem i byliśmy znów razem następnie po może dwóch miesiącach zerwała ze mną ale nie pamiętam co było przyczyną po pewnym czasie chciała żebyśmy znów byli razem zgodziłem się na to ponieważ bardzo ją kochałem zaczęła się ze mną spotykać w rzeczywistości oczywiście po przejściach z młodości miałem dystans do ludzi i nawet do dziewczyny po pewnym czasie zauważyła że mamy dwa zupełne inne charaktery ona imprezowa dziewczyna która lubiła zaszaleć a ja nudny i skryty w sobie mówiłem jej że po dłuższej znajomości mi przejdzie i będę bardziej wyluzowany i temat ucichł po miesiącu znów ze mną zerwała nie utrzymywałem z nią kontaktu po miesiącu znów zapytała czy będziemy razem oczywiście się zgodziłem z pewnym dystansem po tygodniu dwóch zaczęła mniej pisać zwykle pisaliśmy może z 1-2godz a później może przez 2-3min dziennie nie reagowałem na to myślałem że ma może gorszy okres znów wszystko wróciło do normy ale po pewnym czasie zaczęło się znów pogarszać i ograniczyła pisanie ze mną i nie chciała się spotykać pisała mi regularnie że mamy inne charaktery ale nie zerwie ze mną ponieważ nie chce mnie ranić po pewnym czasie wszystko wróciło do normy spotkaliśmy się i zauważyłem że w jej obecności jestem bardziej wyluzowany niż zwykle ale po tygodni znów poprosiła o przerwę pomyślałem że po prostu się jej znudziłem i chce ze mną zerwać ale boi się o mnie ponieważ jej wcześniejszy chłopak popełniła samobójstwo pomyślałem że zrobię pierwszy krok i zapytałem czy kończymy nasz związek nie dostałem odpowiedzi i pomyślałem że to koniec po pewnym czasie przyszło mi do głowy co ja zrobiłem zrywając z nią popełniłem największy błąd ponieważ nie planowała tego i ją skrzywdziłem chciałem znów do niej wrócić ale powiedziała że już za późno i ją zraniłem i nie dostanę następnej szansy chodzę do szkoły średniej mam lekkie problemy z nauką dużo obowiązków domowych i po prostu nie wytrzymuję z tym nie wiem co mam zrobić próbować ją przeprosić czy sobie odpuścić i znów moje życie straci sens

Ale ja się spytałam Pana, czy to możliwe.

Dzień dobry, stwierdzono u mnie 4 zaburzenia psychiczne (ChAD, nerwice lękową, nerwicę natręctw, fobię społeczną) i zaburzenie osobowości typu Borderline. Moja psychika i świadomość zaburzeń stała się codziennym konikiem i wręcz czymś bardzo ciekawym dla mnie co wreszcie zobaczyłem w samym ''niezdrowym sobie". Poleca Pan jakieś książki, artykuły związane z psychologią, szczególnie z tymi zaburzeniami?

Proszę pana, mam taki problem ze boję się strasznie jeść w szkole, mam wrażenie jakby każdy na mnie patrzył, myślę wtedy że inni myślą, że "taka gruba i jeszcze żre". Jak pozbyć się takiego lęku?

Bardzo się boje odbierać telefon bo boje się usłyszeć że któryś z rodziców nie żyje .Nie mogę sobie poradzić z tym.

Witam. Jest we mnie sporo emocji. Dużo lęku i cierpienia. Jestem sama i bardzo boję się samotności i tego co będzie jak kiedyś zabraknie mojej mamy. Bardzo Ją kocham a swojej rodziny nie mam. Ma 77 lat a ja 53. Ten strach pcha mnie do myśli samobójczych. Co robić?

Witam. Odnośnie pytania dotyczącego raka. Czyli jeśli on nie chce się leczyć nie powinnam naciskać i prosić go o to? Wspomniał coś że został mu rok życia wiem o tym tylko ja, czy jeśli powiem o tym jego dzieciom to źle zrobię? Może wtedy ktoś z nim o tym porozmawia i zmieni zdanie.

Witam .Mam 44 lata jestem mężatką ale nieszczęśliwą mąż może i mnie kocha już sama nie wiem bo czasami patrzy na mnie częściej czasami rzadziej, chce mnie co dzień wystraszyć czymś ,nie chodzi tu o fizyczny strach tylko psychicznie ,wszystko co zaproponuje to neguje i mówi że to się wiąże z czymś strasznym , może on jest czymś wystraszony tak sobie myślę, z reguły jest spokojnym człowiekiem, ja natomiast nie jestem oaza spokoju jestem nerwowa i wybuchowa staram się panować nad tym wśród ludzi ale w domu się czuje swobodnie, chyba że ktoś mnie wyprowadzi z równowagi to się następnemu oberwie, ogólnie czuje smutek i przygnębienie i żal nie wiem czemu było kilka przykrych rzeczy w moim życiu kilka sytuacji i jak sobie o nich rozpamiętuje to płacze, wogole jestem płaczek często płacze na ulicy w autobusie w pracy w domu w sklepie ,coś sobie pomyślę przykrego i płacze głową w dół żeby nikt nie widział myślę że ludzie widzą ale to mi się zdarza tak często że nie kontroluje tego , jak to zatrzymać? Czy to przejdzie ? Czy to się leczy? Jest mi strasznie smutno jest mi strasznie żal ,że czasem myślę że z tego żalu to umrę, a za chwilę mówię sobie nie nie umrę, nie wiem czemu tak mi żal. Co z tym zrobić? Miałam depresję dość długo trwała ale ja wyleczyłam i nie chciałabym aby wrocila ,co zrobić żeby nie wróciła? Smutek słychać w słowach które mówię do ludzi choć mało się odzywam bo boje się od jakiegoś czasu rozmawiać wogole się zamknęłam w sobie i mówię tylko oficjalnie z nikim nie jestem zrzyta, nikomu nie ufam ,nie mogę się otworzyć nie wiem jak to zrobić, wogole czuje się podle nie wiem czemu, serce mnie kłuje i często boli ,jestem zmęczona pewnie dla innych to głupstwo dla mnie to problem, straciłam już dwa lata temu tatę ,nie byłam z nim zżyta ale mnie bardzo lubił, a za niedługo mogę stracić mamę bo już słabiutka. Mam córkę która się słabo uczy i jest słabsza psychicznie i ja się tym bardzo przejmuje. To mnie dołuje. Dość długo nie miałam pracy przez tą depresję nie byłam w stanie .czy z tym da się coś zrobić czy z tym da się żyć czy to się zmieni czy to tak ma być?

Witam. Mam 52 lata i boję się spać po ciemku. Boję się zjaw, itp . Czy to jest choroba? Trwa to od bardzo dawna. Bardzo proszę o pomoc. Jak jestem sama boję się. A jestem sama i pewnie będę.

Kuzynka się na mnie patrzy co to może być

Mam 52lata i chyba sie wypaliłem. Nic mnie już nie cieszy, wszystko nudzi. Najchętniej nie wstawała bym z kanapy. Zaczęłam trochę popijać. Zycie zawsze odczuwałam jako ciężar i przymus, z wiekiem coraz trudniej zmusić mi się do działania. Często myślę o starości i śmierci, ale jeszcze się boje umierać. Chciałabym się jakoś wziąć w garść ale nie wiem jak. Boje się, ze w końcu mnie z pracy wyleją i zostane bezdomna, tylko to mnie jeszcze trochę do działania motywuje. Jak sobie pomoc?

Witam. Mam problem z tym iż mama od małe mnie biła szarpała aż do dziś potrafi mnie wyszarpać a mam już 25 lat. Obecnie mam schronienie i chłopaka ale chce spotkać się z tatą, ale boję reakcji mamy gdy wruce. Dlatego że powiedziała że nie puści mnie już nigdzie a nie chce stracić z chłopakiem kontakt bo strasznie się kochamy

Witam, Jestem dziewczyną, mam 27 lat. Jakiś czas temu miałam romans z żonatym mężczyzną, lat 42. Od razu przyznał mi się do tego, a następnego dnia do tego, że jest seksoholikiem. Ja wytłumaczyłam mu, że nie mam żadnych głębszych uczuć do zaoferowania w tej chwili i opowiedziałam o kimś innym, kto zamącił mi w głowie i sercu jakiś czas temu. Spotykaliśmy się przez pół roku. Był lockdown, byłam bardzo samotna a on przystojny i prawił wyjątkowe komplementy, pomimo, że jest pomiędzy nami intelektualna przepaść. Nie spotykamy się już, on zakończył, ale utrzymujemy kontakt. Wielokrotnie odkąd się poznaliśmy tłumaczyłam mu, że nie, nie myślę o przyszłości z nim, nie czuję się raniona, jest tak jak mówiłam na początku. Ale rozmowa z nim to jak rozmowa ze ścianą, nic nie dociera. On wciąż sobie roi, że napewno mnie rani, że kobiety nie potrafią oddzielić seksu od marzeń, bo taka ich natura, że na pewno czuję do niego coś więcej. Wielokrotnie przerabiałam z nim ten temat i wciąż nic mu w tej głowie nie zostaje. Rozpoczął terapię i będzie próbował naprawić swoje małżeństwo ze względu na dziecko. Mimo, że z tego co mi się zwierzał, brzmi jakby nie mieli do siebie ani uczuć, ani szacunku czy zaufania. Ale próbują na siłę. Nie dzieliłam się tą opinią z nim i nigdy nie prawiłam mu komplementów, żeby nie podsycać tego myślenia, że się zakochałam. Koleżanka uważa, że może on nieświadomie potrzebuje, żeby ktoś się w nim tak zakochał. A Pan jak uważa? Dlaczego ciągle wmawia mi te swoje teorie? To zwykły brak inteligencji czy coś więcej?

Witam, od kilku lat zmagam się z chroniczną samotnością. Wszystkie relacje które mam i zawieram są powierzchowne i nie prowadzą do niczego głębszego. Mam 22 lata, nie byłam nigdy w prawdziwym związku, mam wrażenie, że nie potrafię zbudować relacji z innymi ludźmi. Dodatkowo często poznawanie nowych osób przychodzi mi z trudem, a nawet po poznaniu nowych osób, nigdy nie potrafie zamienić tego w jakaś głębsza lub dłuższą relacje. W artykułach, na forach doradzane jest osobom samotnym aby założyły konto na tinderze lub temu podobnych. Ja mam natomiast ogromny lęk przed publikacją swojego wizerunku na portalu, na mediach społecznościowych nie zamieszczam swoich zdjęć, cenię sobie prywatność. W tym momencie czuję, że jestem w sytuacji bez wyjścia. Nie potrafię zbudować głębszej relacji w normalnym życiu a szukanie związku online jest dla mnie dużym wyzwaniem, które jest po części sprzeczne z moim światopoglądem. Czuję też, że w tych aspektach mocno odstaje od swoich rówieśników. Chciałabym mieć bliską sobie osobę, jest to moje małe marzenie. Boję się też, że na starość zostanę sama. Może ma Pan jakąkolwiek radę, która mogłabym zastosować w mojej sytuacji?

Witam. Zmagam się z niekontrolowanym płaczem. Niemal zawsze płaczę ze śmiechu jak i przykładowo - w trakcie kłótni z chłopakiem czy z rodzicami. Szczególnie w drugim wypadku jest to wyjątkowo uciążliwe, nie potrafię tego powstrzymać czy wyćwiczyć, zdaje się, że to po prostu mój sposób na radzenie sobie z nagromadzonymi, złymi emocjami. Czy istnieje jakaś terapia, jakakolwiek szansa na oduczenie się takiej reakcji? Pozdrawiam.

Mam tak, że często nie potrafię odnaleźć się w nowej sytuacji, ciężko jest zawierać mi nowe znajomości, zdarza się , że nie potrafię się domyślić o co osobie, która do mnie mówi chodzi, na temat nauki i studiów mogę dyskutować godzinami, a zmieni się tylko temat , potrafię zamilknąć na całą rozmowę. Zdarza mi się też, że czuję jakbym wykonywała rzeczy bez świadomości, tj. np na egzaminie na prawo jazdy umysł mi mówił włącz prawy kierunkowskaz , a ja i tak źle to zrobiłam, bo włączyłam lewy i nie wiem dlaczego tak zrobiłam, takie sytuacje też się zdarzały, a to wszystko utrudnia mi życie...

Ile trwa zazwyczaj zdiagnozowanie Borderline, nerwicy lękowej lub fobii społecznej?

Czy w momencie kiedy kilka razy dziennie nachodzą mnie intensywniejsze z dnia na dzień myśli oraz wizje samobójcze (nie planowałam ani nie próbowałam się póki co zabić) i samookaleczam się, ale tak aby się nie zabić, psychiatra skieruje mnie automatycznie do szpitala? (Jestem osobą niepełnoletnią)

Od miesiąca się tnę, ale po prostu nie wiem przez co. Może to mieć jakiś związek z moją koleżanką, która na początku naszej znajomości wyciągnęła mnie z dużej ilości toksycznych przyjaźni, ale później sama się stała nieprzyjemną osobą. Nie mogłam już jej znieść, chciałam powiedzieć, że mi z nią nie dobrze i lepiej będzie zakończyć to, do czasu kiedy przyznała mi, że się tnie. Pokazała mi, nie było to mocne cięcie ale jednak. Boję się teraz, co gdyby coś poważnego sobie zrobiła gdybym odeszła? Wracając, moi rodzice dowiedzieli się, że JA się tne. To było okropne strasznie na mnie krzyczeli a później mama płakała. Teraz jest mi jeszcze gorzej boję się wyjść z pokoju i komukolwiek pokazać się na oczy. To cud, że wyprosiłam niezabranie mi telefonu i pozwolenie na zamknięte drzwi. W trakcie naszej rozmowy mój tata gwarantował zadzwonić do taty mojej tnącej się koleżanki i wszystko mu powiedzieć i o mnie i o niej. Zapisali mnie do psychologa do którego idę 28 po świętach, a ona miała mieć swoją pierwszą wizytę u szkolnego dzisiaj. Nie wiem po co to tu opisałam i jakieś konkretnie odpowiedzi oczekuje ale chcę jakoś też pomóc mamie i nie czuć się przy niej nieswojo...

Dzień dobry mam takie pytanie, czy możliwe jest to że moja nauczycielka jest moją matką? Oczywiście opowiem od początku wszystko, a wiec tak zaczęło się to tak że przyszła nowa do klasy i najpierw wiadomo poznawaliśmy ją a ona poznawała nas, gdy siedziałam w ławce ona rozmawiała z jakąś tam inną nauczycielką i patrzyła się na mnie ci trochę jak by skądś mnie znała, potem po paru tygodniach zauważyłam że wszyscy się na mnie patrzą i gadają coś o mnie i że moja nauczycielka jakoś gdy na mnie patrzyła jak by czegoś żałowała i było jej nwm smutno lub chciała mi coś powiedzieć i tak dalej na przerwach patrzyła na mnie i uśmiechała się chwaliła raczej i coś pokazywała i jakaś jedna pani że ooo jaka słodka a ta nauczycielka się uśmiechnęła i w ogóle i kiedyś się do niej przytuliłam i poczułam że nie jest dla mnie obca że jest dla mnie kimś innym niż nauczycielką i jej bicie serca uspokajało mnie i w ogóle ona inaczej mnie traktowała niż innych.

Od jakiegoś czasu mam różne myśli w głowie i ciągle się stresuje i ciągle się nerwuje bo źle się przez to czuję i myślałam że coś mi jest, bo miałam kołatanie serca ale byłam u lekarza i powiedział że to przez nerwy i stres i żebym się uspokoiła ale ja nie mogę się uspokoić nie mogę tych myśli wyrzucić z głowy i dodaję sobie nowych myśli i nie wiem jak sobie z tym poradzić.

Dzień dobry. Mam 28 lat i jestem mamą trójki dzieci , męża Mam od 9 lat. Na początku było dobrze zajmował się trochę pierwszym synem , ale od 2 lat prawie mi nie pomaga zaczął pić co wieczór po 3 lub 4 piwa mówiąc że to przeze mnie, wieczorami jeździ gdzieś okłamując mnie ze idzie na papierosa a potem wraca w środku nocy lub nad ranem bo woli spać w aucie... Rozmowy i prośby nie pomagają za wszystko się obraża i wychodzi z domu. Nie mam w nim oparcia już nie wiem co robić...

bardzo źle się z sb czuję robię sb krzywdę i potrzebuje pomocy nie moge juz byc sama nie dam rady jak mam poprosić mame o pomoc?

Mam 43lat jak powiedzieć matce że noszę damskom bieliznę i pociongajom mnie mężczyżni

Dzień dobry.sytuacja wygląda tak że 5lat temu straciłem prawo jazdy przez alkohol.Teraz nie pije już dokładnie od 10.01.2021 nic nawet zero procentowych jak to mówią.Bylem miesiąc temu na badaniach żeby odzyskać uprawnienia ale powiedziano mi że muszę mieć zaświadczenie o rocznej abstynencji a następne badanie mam w styczniu.kto może mi pomóc.Dziekuje Z poważaniem Ja....

Czy to okej, że moja psycholog wie o moich intensywnych myslach samobojczych, o tym ze sie samookaleczam, ale nie robi z tym nic? Nie kontaktowała się nawet z moją mamą, nie nalegam ale trochę mnie to zdziwiło. Oprocz tego wie tez o np. moim apatycznym samopoczuciu, o tym ze nie potrafie wstac z lozka, nie spie po nocach, mam problem z apetytem, jestem drazliwa, kazda czynnosc jest trudna. Nie wspominała nigdy nic o tym, ze przydalby mi sie psychiatra. A mysle, ze przydalby sie, boje sie ze nie wytrzymam i sie zabije. To tez jej mowilam. Nie zapisze sie sama do psychiatry, bo jestem niepelnoletnia, wsparcia u mamy nie mam. Powinnam czekać? Zmienić psychologa, czy zasugerować wizyte u psychiatry, leki?

Chce umrzeć tylko nigdy mi się nie udawały pruby samobójcze czemu zawsze muszę przeżyć. Teraz jestem dorosła mam swoje zycie synka myślę często o tym ale jedynie przy życiu trzyma mnie mój synek. Jestem sama rozstalam się z partnerem bo pił i nie umiem z nim już normalnie rozmawiać. Jestem sama mam czasem dość płaczę po nocach by mój synek nie widział ze wymiekam na co dzień staram się uśmiechać pomagać innym ale sama o pomoc nie umiem poprosić męczy mnie przeszłość zyc nie potrafię z nią. Chciałabym zapomnieć chodź się nie udaje. Jeśli zaczynam o tym gadać blokuję się denerwuje brzuch mnie boli strasznie i uciekam. Czemu tak jest.

jak pozbyć sie emocji

kilka dobrych lat temu ( 5kl. podstawówki) byłam molestowana seksualnie, wykorzystywana, po kryjomu robione były mi nieprzyzwoite, półnagie zdjęcia (gdy się przebieralam), widziała to dyrekcja i nauczyciele, od każdego z nich usłyszałam że się nie szanuje i wszytsko jest moją winą, a nawet wychowawczyni nazwała mnie Dz.... Po tej sytuacji nie mogę nabrać do nikogo zaufania, do rodziców, znajomych a mimo 6 lat nie radzę sobie z tym sama.

jak powiedziec psychiatrze o myslach samobojczych

Gdzie mogę popłakać ale tak żeby nikt nie zauważył

Dzień dobry, lub dobry wieczór W skrócie jest ze mną źle ale nie wiem jak poprosić o pomoc albo chociaż zasegurować że jej potrzebuję, bo nie powiem tak wprost. Od stycznia 2021 r (lub trochę wcześniej) zaczęłam się samookaleczać. Chciałam to zrobić już dawno ale się bałam, na początku były małe ledwo widoczne ryski, potem małe rany bez krwi gojące się po jednym dniu, potem zaczęła lecieć krew i teraz robię to coraz mocniej i boję się że się niechcący zabiję przecinając żyły. Ja chce żyć ale chce też pomocy. Blizny zakrywam pod bluzą, ponieważ chodzę do szkoły (nawet na w-fie ją mam bo mówię że mi zimno). Nie mogę czekać na pomoc bo boję że z napływu emocji coś poważnego sobie zrobię, już miałam kilka prób. Naprawdę proszę o pomoc, nie wiem gdzie indziej mogę się spytać. Z góry dziękuję i życzę miłego dnia lub wieczoru.

czy moge uciec z domu (dokladnie za granice) w wieku 16 lat? chodzi mi o to ze za granica mieszka ktos bardzo mi bliski (nie rodzina) a odnosnie rodziny to bardzo zle mnie traktuja stad na mysl przyszla mi ucieczka. do 18 roku zycia przetrwac i potwm juz z gorki. prosze o rady i prosze mi nie pisac ze mam nie uciekac bo nie mam innego wyboru

Witam.Moja córka leczy się z powodu depresji. Zauważyłam,że ograniczyła kontakty z rodziną,również ze mną czyli matką. Czy psycholog w rozmowie z pacjentem sugeruje ograniczenie kontaktów z rodziną?czy to jest rodzaj terapii? Jest mi przykro,zawsze byłyśmy blisko. Kontakt ze swoim synem i mężem ma bardzo dobry.

Dzien dobry chciałem zapytać czy pomaga Pan ludziom mającym problem z alkoholem ?

Mój szef jest bardzo wybuchowy, przy najmniejszym błędzie krzyczy na mnie na cały głos, jak to się pomyliłam. Nie potrafi to po mnie splynąć, zaczynam płakać, nie mogę się opanować i nie mogę złapać tchu- papierowa torba pomaga, pół dnia łzy lecą "same" i nie mogę przestać. Jak sobie poradzić, żeby aż tak nie reagować?

Czy jeśli niepełnoletnia osoba poinformuje np. pedagoga szkolnego szkoły do której chodzi o tym że się samookaleczała to czy zostaną poinformowani opiekunowie?

Mam problem z bliskimi relacjami i określaniem swoich uczuć. Kiedy kogoś bardzo lubię ( wręcz kocham ) pojawia się u mnie bardzo szybko znudzenie tą osoba. Mimo że wiem jak jest dla mnie ważna i ze moje pozytywne uczucia są zgodne ze mną nie jestem w stanie pozbyć się tych negatywnych uczuć. Pojawia się uczucie podobne do nienawiści i ciągłe zirytowanie cała ta osobą. Dzieje się tak u mnie z każda bliska relacja od koleżeństwa po związki. zreszta nie tylko w relacjach. Bardzo szybko potrafię zmienić zdanie i wpadam ze skrajności w skrajność. Nie określam żadnych swoich uczuć boje się je nazywać bo wiem ze pojawi się epizod w którym moje myślenie kompletnie się zmieni. Ale pozytywne uczuci wracają tak samo jak te negatywne. Całe moje życie to emocjonalna sinusoida. Boje się swoich własnych decyzji mimo ze gdzieś w środku wiem co jest właściwe nie potrafię się zdecydować. potrafię denerwować się bardzo szybko i wpadać w histerie o błachostki. nie kontroluje swoich emocji i one zawsze biorą górę. Jednocześnie to lubię i nienawidzę. jestem niesamowicie niezdecydowana. Boje się ze to uczucie niestabilności będzie trwało całe moje życie. Błagam o pomoc, nie mam pojęcia jak to zmienić.

mam problem z agresją i uczuciami , gdy poznaje nowa osobe ktora mi sie spodoba , ta osoba robi sobie nadzieje itp ,po paru dniach nic nie czuje , przez co zazwyczaj ranie te osoby a później sie krytykuje i obwiniam , mam tez nie ciekawą relacje z jedzeniem , głodze sie albo zazwyczaj ostatni posiłek jem o 21 a nastepny dopiero o 19 różnie to bywa , gdy sie wazę mam nadzieje ze dużo schudłem i bardzo boje sie na nia wejść , z kim powinienem najbardziej sie skontaktować ?

Jak powiedzieć mamie że źle się czujesz i ci niedobrze

Dzien dobry, poroniłam już 4 razy ostatni raz we wtorek, miałam zabieg i leżałam w szpitalu. Mój partner zawsze jak leze w szpitalu lub czego mnie zabieg jest czuły i mówi że kocha lecz po kilku dniach jeżeli jest jakieś spięcie między nami mowi bez żadnego zająknięcia żebym spier.. lub ze jestem chora psychicznie albo popier... Obiecywał mi wielokrotnie ze juz nie będzie do mnie wołał tych wulgaryzmów ze spróbujemy rozmawiać normalnie ale to było kolejne kłamstwo. Czuję się wtedy taka pusta, płacze godzinami. On nawet wie o tym ponieważ siedzę godzinami w pokoju po tym wszystkim I nie radzę sobie z tym a on w tym czasie siedzi na fb albo słucha piosenek. Mamy trójkę dzieci oprócz tego i tak samo wola za nimi bardzo brzydko, przeklina szczególnie obrywa starsza córka, gdy go upomnę on się obraża i nie widzi winy w sobie lecz gorzej przezywa dziecko i mówi że to przez nią się pokucil ze mną. Myslalm ze jak się naobiecywal a przeżyłam straszna tragedie to już tak zostanie będzie miły i nigdy mnie nie zwyzywa, bede mogła na nim polegać. Nie zachowuje się dorosle tylko jak nastolatek. Ja jestem wykaczona psychicznie I nie radzę sobie z tym wszystkim. Proszę o radę, pomoc. Dziekuje

Co zrobić jak mówisz chłopakowi żeby nie jechał do koleżanki bo nie chcesz żeby miał z nią kontakt a on i tak pojedzie

Dzień dobry . Od początku roku bardzo przywiązałam się do wychowawczyni córki.połączyla nas wspólna sprawa w szkole,wychowawczyni też mnie lubi ..po jakim czasie dotarło do mnie że chce trochę głębszych relacji tzn .przyjazni.zrozumialam że to nie możliwe.Napisalam do niej że powinnam trzymać dystans od niej że jest tylko wychowawczynią mojej córki nie żadna koleżanką ani przyjaciółka.Czy naprawdę powinnam to wszystko zakończyć?

co zrobic gdy nie ma sie perspektyw na przyszlosc?

Podczas tych wakacji poznałem pewną koleżankę. Bardzo się z nią zżyłem a nawet byliśmy w związku ale to było pod wpływem alkoholu. Niedawno pojechała do swojego domu bo przyjechała na wakacje do babci. Gdy pojechała czułem się okropnie. Byłem i nadal jestem rozbity na miliony kawałeczków. Bardzo za nią tęsknię i nie umiem sobie z tym poradzić.

Ponad rok temu straciłam dziecko w 5miesiacu ciąży staram się funkcjonować zająć tym co jest teraz,praca domem ale wraca to do mnie jak boomerang nie potrafię zapomnieć o swojej córeczce... Ciągle boli jakby to było dziś czy już zawsze tak będzie??

Czy to normalne że mój partner płaci alimenty na dzieci i dodatkowo co miesiąc kupuje ciuchy daje połowę za leki albo płaci za prywatne przedszkole