Witam, chciałem zapytać, straciłem prawo jazdy za jazdę pod wpływem alkoholu 2 lata temu. Zabrano mi prawo jazdy na 2 lata, miałem 1,8 promila. Po 2 latach odbywania kary chce się starać o umorzenie kolejnych 2 lat i możliwość jazdy z auto Kockiem. Byłem 2 razy na odwykowej terapii zamkniętej zaraz po zabraniu prawa jazdy. Od tej pory nie pije. Pytanie brzmi czy ujawniać te dokumenty z terapii czy lepiej tego nie robić żeby móc wcześniej odzyskać prawo jazdy?

Jak byłam córce potrzebna to mnie że sobą zabrała Teraz jak są już dzieci duże to babcia już nie potrzeba Nie mam gdzie wrócić Siedem lat jest w tym domu co mieszkałam nie ogrzewane Tym bardziej że unas się paliło Dom mam zalany Nie mam za co go wyremontować Mam 67 lat i córka każe mi.opuscic to jej mieszkanie jak najszybciej Mówi że jej nie obchodzi gdzie ja będę mieszkać Mam swoją emeryturę Pracowałam ,30 lat Nigdy nie piłam alkoholu Obie córki wychowałam sama Z mężem się rozstałam bo był alkoholikiem Co ja mam teraz zrobić Na dzień dzisiejszy to myślę żeby że sobą skończyć JAK z kimś nie porozmawiam to chyba zrobię to co myślę Proszę o. pomoc

Dzien dobry jestem AA uczęszczam na terapie do klubu AA.zastanawiam się czy dodatkowo jest mi potrzebna pomoc psychologa

Jak umówić się na wizytę z psychologiem, jednocześnie nie wchodząc w szczegóły swoich problemów przy rodzicach? Czuję, że naprawdę potrzebuje pomocy specjalisty. Jestem niepełnoletni, chce namówić swoich rodziców na wizytę z psychologiem, ale nie chce przed nimi okazywać takich słabości.

Witam, mam problemy i chciałabym się spotka. Czy wchodzi w grę terapia małżeńska?

Mam problem z wymyślaniem chorób i panicznie boję się o zdrowie, jak sobie pomóc?

Mam pytanie czy wierzyć w sny, senniki i horoskopy?? I czy może na to wpływac nerwica, depresja itp.

Witam wydaje mi się że mam depresję od wielu lat. Jak można to sprawdzić i zaradzić na to. Często mam negatywne myśli i na każde niepowodzenie reaguję myślami samobójczymi i nie potrafię być szczęśliwy sam ze sobą. Mam też natrętne negatywne myśli o swoim ojcu i byłej dziewczynie i nie mogę o nich zapomnieć. Oraz czy nadawałbym się na terapię CBT ponieważ jestem introwertykiem chyba dość lękliwym społecznie?

Mam po prostu dość. Jestem niepełnoletni ,a nie wiem gdzie mogę uzyskać anonimowo pomoc. Boje się rozmowy o tym z rodzicami

Dzień dobry, mam problem, od jakiegoś czasu chodzę smutna,jestem zmęczona nawet wstawaniem z łóżka,źle się czuje i częściej płacze.Od 2 dni zaczynam wbijać sobie paznokcie w rękę.Jestem cały czas zestresowana i spięta.

Witam, pisał Pan żebym porozmawiała z rodzicami o tym, że się samookaleczem, ale bardzo się boje im o tym powiedzieć, i myślę że albo będą mieli to w nosie, albo na krzyczą, że ,, jak to się tnę?! " Itd. Kiedyś im powiedziałam, że mnie brzuch boli praktycznie zawsze po każdym jedzeniu, to oni na krzyczeli, że jak to mnie brzuch boli praktycznie po każdym jedzeniu. I teraz mam taki lęk że boje się o jakich kolwiek problemach im mówić, czy małe, jakieś związane z nauką, czy duże, to nie ma znaczenia. Do szkoły na razie nie chodzę więc psychologowi o tym nie powiem, a jeśli nawet bym chodziła to też bym nie powiedział bo się boję, bo powiedzieli by rodzicom ...

Witam, od 3 lat mam problem i nie bardzo mam jak się z nim uporać. Zaczęło się 3 lata temu jak zaczęłam dostawać niestoaowne wiadomości od teścia (sprawa zakończona zostaliśmy wyrzuceni z domu) do tego doszła śmierć wujka z którym mieszkałam 19 lat. Mój narzeczony potrafi każdego dnia mi 'dopiec' w kwestii wyglądu (niby w żartach). Nie jestem otyłą osoba (jestem mama której w czasie ciąży i pociazy ciało się zmieniło), ale on jakoś tego wg nie bierze pod uwagę. Staram się nie zwracać uwagi na to, ale mimo tego to gdzieś tam w głowie siedzi. Nieraz wypije sobie kieliszek wina, czy odrobinę piwa (nie myślę wtedy o tym co bylo, co mnie rani itd). Moim problemem jest to że nie wiem co mam zrobić żeby jakoś to ogarnąć.

Wieczór dobry, mam 14 lat i ogólnie to samookaleczam się od około 2 lat. Przedwczoraj się pocięłam na ręce w miejscu w którym dobrze widać żyły, chciałam je sobie przeciąć, ale jest bardzo trudno. Chciałabym przestać się samookaleczać, ale to mnie tak uzależniło, że jak coś się dzieje to od razu zaczynam myśleć, że poczekam na noc i się znowu potnę. Nie wiem co mam zrobić żeby przestać. Rodzicom o tym nie chce mówić bo boje się reakcji, że będą krzyczeć, do szkoły na razie nie chodzę, ale i tak w szkole bym nikomu o tym nie powiedziała bo się boje że ktoś to przekaże rodzicom. Są na to jakieś sposoby, żebym mogła sama sobie pomóc? Jakieś gry, której by zastępowały prawdziwą żyletkę ...

Od pazdziernika kolega z pracy zaczol mnie podrywac,na pierwsze spotkanie umowilismy sie w grudniu i od tej pory spotykalismy sie co tydzien,ale od polowy lutego zaczil mnie jskby unikac pomimo iz wszystko bylo ok,w ubieglum tygodniu zapytalsm go dlaczego to robi to stwierdzil ze nie ma czasu i stwierdzil ze to ja niechce sie z nim spotykac ale wygladal jakby mu zalezalo na mnie jak to mowil i potem poszedl zwyczajnie zachowal sie jak tchurz nie rozmawiajac ze mna a gdy wczoramaj zaproponiwala spotkanie powiedziall ze moze innym razem a dzis w pracy nawet mi czesc nie piwiedzial i udaje ze mnie nie zna co o tym myslec czy on tylko chcisl mnie wykorzystsc bo to nie jest normalne

Związki i relacje w więcej osób niż 1 Witam . Pisze z anonima bo mam „problem „ z którym sobie nie radzę . Zastanawiam się , czy jestem normalna Nie ciągnie mnie chyba do normalnych relacji z jedna osoba . Wiem , ze brzmi to okropnie ale mam trochę więcej niż 18 lat i serio zastanawiam się czy jest ze mną , złe czy niektórzy tak maja . Czy jest to normalne ? Tworzyć coś z więcej niż jedna osoba ?

W grudniu 2020 roku skończyłam 18 lat, po drodze zdałam prawo jazdy a od marca również zeszłego roku jestem na nauce zdalnej ze względu na epidemie koronawirusa. Czuję się strasznie samotna. Mam wrażenie, że rodzice całkowicie mnie nie rozumieją. Mam chłopaka, z którym widzę się 3 razy w tygodniu. Raz w tygodniu mam pozwolenie żeby zobaczyć się ze znajomymi, tylko raz. Dziś siedziałam nad książkami od godziny 11 do prawie 19,chciałam wyjść z domu na max 2 godziny i oczywiście nie mogłam, bo nie. Zawsze mogę poleżeć. Boję się zapytać rodziców o cokolwiek, boję się, że będą na mnie krzyczeć. Naprawdę. Czuję się strasznie przybita i samotna. Powiedzieli, że raz w tygodniu na wychodzenie mi wystarczy, bo jest covid i powinnam zrozumieć że nie mogę, tyle razy miałam tłumaczone a ja cały czas ich zdaniem nie rozumiem, bo myślę tylko o sobie a nie o nich. Zanim zbiorę się o coś zapytać, przez pół dnia najpierw się stresuję, boli mnie brzuch aż ostatecznie pytam ale ze łzami w oczach bo się boję krzyku. Mam 18 lat a mam wrażenie że mogę mniej niż dziecko w wieku 10 lat. Nie wiem co robić, czuję się bezsilna. Czuję, że mam narzucane co mam robić a gdy wyrażam własne zdanie spotykam się z krytyką i zawsze jest jedna odpowiedź-nie. Myślałam o rozmowach z psychologiem, ale boję się ich reakcji. Potrzebuję rady.

Dzień dobry Moje pytanie dotyczy seksualnosci dzieci. Jako 8-latka pamiętam, że całowałam się z koleżankami i raz z kolegą intymnie. Do tego dochodziło dotykanie miejsc intymnych. Czy to normalne u dzieci? Nie przypominam sobie żebym w tamtym czasie miała do czynienia z treściami pornograficznymi czy erotycznymi. Skąd mogłam wiedzieć takie rzeczy? Z góry dziękuję za odpowiedź.

Czuje że ostatnio mojej zycie jest sztuczne . Kiedyś czułam szczęście smutek ból i wszystkie uczucia czas nigdy mnie Nie interesował. Nie czuje jakbym żyła jak jest tak jest co się dzieje się stanie umrę trudno. Jakbym w ogóle nie żyła. Lekcja mnie nie interesuje lubię czy nie zjem przez to jest gruba i nie wiem co robić dalej

Opowiem o tym od początku ,ale też w miarę ,krótko ,by ciebie nie zamęczać .To tak jakieś dwa lata temu rozstałam się z chłopakiem ,który mnie zdradzał ,wydawało mi się do tej pory ,że "przebolałam" to. Ostatnio ,tz tydzień temu poznałam kogoś ,był moim klientem, moja praca polega na wydzwanianiu do ludzi. Świetnie nam się rozmawiało ,był vibe ,rozmawialiśmy ponad godzinę tak na prawdę o wszystkim i o niczym ,z racji tego ,że dzwonie z zastrzeżonego numeru to on nie miał możliwości oddzwonić. Aaaa ,bo zapomniałam dodać ,że dzwonie do klientów z promocjami , kilka godzin w tygodniu ,by dorobić sobie do studiów. I właśnie rozmawiałam z nim przez służbowy telefon i on w którymś momencie poprosił o numer, powiedziałam ,że nie podam ,bo nie mogę itp , później stanęło na tym ,że zabiorę go na kawę w zamian za to ,że skorzysta z usług ,które oferuje moja firma i rozłączyłam się. Z racji tego ,że miło i kulturalnie się gadało to wzięłam sobie jego numer telefonu i jeszcze tego samego dnia napisałam sms " to jak będzie z tą kawą ;)" i zaczęliśmy gadać , bardzo dużo i pisać i rozmawiać przez telefon ,jakby to była moja bratnia dusza. Wszystko pięknie , ale okazało się ,że on jest ze Szczecina ,a ja z Częstochowy , później okazało się ,że jest między nami 15 lat różnicy ,on jest o tyle starszy , a później okazało się ,że on kogoś ma. Wiedziałam ,że to jest niezobowiązująca znajomość i ,że raczej koleżeńska i jak tylko dowiedziałam się ,że kogoś ma to mu napisałam ,że jeśli będzie to czysto koleżeńskie to możemy kontynuować, bo ja nie lubię niejasności i chce by było ich jak najmniej itp. Natomiast wydaje mi się ,że trochę ze mną flirtował jednak . Dwa dni temu okazało się ,że mam do zrobienia projekt z coachingu na studia i poprosiłam go o pomoc. Zadanie polegało na tym ,by zrobić sesje coachingową obcej osobie , w naszym przypadku nie doszło to do skutku ... I w tym momencie zaczęłam tak jakby tracić taką "pewność" co do tej relacji ... tz on nic nie zrobił tak na prawdę ,ale taki wewnętrzny głos się we mnie odezwał ,który podpowiadał :odpuść , on się tobą bawi ... Prawdę mówiąc napisałam mu SMS ,że powinniśmy dać sobie spokój z tą znajomością , bo to i tak za wiele nie wnosi i ,że się nigdy nie spotkamy pewnie i że też nie mam czasu na tyle by być z kimś ,aż w takim kontakcie, bo rozmawialiśmy ze sobą bez przerwy praktycznie , jak zaczęliśmy po moich zajęciach czyli kolo16 to gadaliśmy do 3 w nocy ... Mówiąc krótko wycofałam się i wraz z napisaniem tego SMSa, zaczęłam żałować ,że to zrobiłam i wydaje mi się ,że popełniłam błąd , bo w sumie do niczego nie doszło i to ja zaczęłam się zachowywać jak dzikus ... Bo poczułam się tak jakbym przestała zasługiwać na flirt itp na takiego typu relacje ... On mi coś odpisał na tego SMS ,że sporo w tym co mówię jest racji i ,że powinniśmy wyluzować trochę , ale że on jak będzie w czestochowie to na pewno zadzwoni ,by się spotkać ... i to się ciągło SMS za SMS ,że dlaczego mam takie podejście do koleżeńskiej relacji i do ludzi ,że czemu tak nagle chce rezygnować i o co chodzi i ,że powinnam zmienić podejście itp... zadzwoniłam do niego ,że chyba zachowuje się tak ,bo mam babcie w szpitalu i wgl rozpłakałam się , bo to osoba ,która mnie wychowywała i dużo dla mnie znaczy ... szczerze wstyd mi ,że mu to powiedziałam i jestem świadoma ,że to trochę niedojrzałe ...ale mam tak ,że jak bardzo źle się w moim życiu dzieje to rezygnuje z ludzi ... chce być sama... i on ,że pewnie potrzebuje wsparcia ,żeby mnie ktoś przytulił ...a ja do niego ,że nie lubię jak mnie ktoś przytula i ,że tak mam po prostu od zawsze , co jest w sumie prawdą ,że nie do końca przepadam jak mnie ktoś wgl dotyka ... i on na to ,że chyba dotykali mnie nieodpowiedni ludzi i ze kiedyś polubię, bo to jest fajne okazywanie sobie uczuć itp... pocieszał mnie mówiac w skrócie ... podziękowałam i przeprosiłam za swoje zachowanie ... i prawdę mówiąc nie wiem co zrobić , by on nie pomyślał o mnie jak o toksycznej gówniarze tak na prawdę ...bo pewnie ma mnie za dzieciaka ...właściwie nie wiem za co on mnie ma i może traktuje to trochę nad wyraz wszystko i on pewnie się ode mnie odsunie , bo ja postawiłam ścianę ....ale czy jeśli ochłonę i z babcią bedzie już ok ....to warto się odezwać ? nie ukrywam ,że babcia na prawdę jest dla mnie ważna i jej choroba dotyka mnie , bo nawet nie mogę jej odwiedzić ...ale nie wiem jak zachować się w tym wszystkim wobec Marcina by było ok ... proszę pomóż mi ... wszyscy mi mówią ,żebym odpuściła sobie kontakt , bo on jest daleko i kogoś ma ... ja sama nie wiem co myśleć ,bo wydawało mi się ,że mam z nim ok kontakt ... i nagle te moje myśli związane z niepewnością i babcia w szpitalu ...ah podpowiedz co mogę zrobić ...byłabym bardzo wdzięczna za pomoc... mam wrażenie ,że sama komplikuje sobie życie i chyba sama sobie "dodaje" i przez to wychodzę na wariatkę ... nie wiem w sumie co myśleć ...proszę pomóż mi...

Witam, mam pewien problem, otóż jestem osobą, która bardzo się wszystkim przejmuje, podczas zajęć na uczelni wstydzę się zabrać głos, nie mówiąc juz o tym, że stresuje się każdymi zajęciami mocno. Mam również problemy z zjednaniem sobie ludzi, każdy uważa mnie za osobę wycofaną, aspołeczną. A ja nie uważam żeby aż tak bardzo było ze mną źle, bo mimo ze wstydzę się zabierać głos na zajęciach, czy nie próbuje na siłe kolegować się ze wszystkimi (chyba tak nie umiem) nie jestem aż takim typem osoby, mimo ze pewnie sprawiam takie wrażenie. Byłabym w stanie zagadac do kogoś obcego, ale podczas zajęć wstydzę się zabierać głosu. Gdy podczas spotkania z przyjaciółmi wypowiadam się na wazny temat plącze mi się język, nie umiem się wysłowić, gadam od rzeczy. Co jest ze mną nie tak?

Czuje, że jest ze mną coś nie tak ale nie dam sobie pomóc nie wiem czemu, mam myśli samobójcze ale z tylu głowy wiem że sobie nic nie zrobię bo mam dla kogo żyć, chce mówić o swoich problemach Ale nie jestem wstanie bo odrazu płacze, stresuje się i mam ogromny ścisk w gardle. Jako małe dziecko przeszłam przez coś czego nie życzę nikomu, do tej pory nie wie o tym absolutnie nikt bo nie jestem wstanie o tym mówić. Miałam jedną próbę samobójczą w wieku 8 lat, była ona spowodowana moją wagą i tym co mi powiedziała tego dnia mama. Trafiłam do szpitala i do niedawna nikt nie wiedział dlaczego tam trafiłam bo nikomu nie powiedziałam że próbowałam zniknąć z tego świata, po prawie 8 latach wydusiłam to z siebie, w zasadzie wydusiłam to za dużo powiedziane, raczej napisałam bo tak mi było łatwiej, więc teraz wiem ja i mój brat że próbowałam zniknąć (piszę zniknąć bo słowo z...ć nie przechodzi mi przez myśl). Często płacze bez powodu, a przynajmniej sobie wmawiam, że bez powodu. Jest powód Ale nie chce o nim ani pisać ani nikomu mówić, boję się że gdybym to zrobiła to za parę godzin by mnie już nie było, a tego naprawdę nie chcę. Często płacze przed snem i nawet nie wiem kiedy zasypiam, z jednej strony płacz mnie uspokaja A z drugiej mam to dość, rano budząc się mam podpuchnięte oczy przez co muszę nakładać makijaż, którego też mam dość bo czuje się w nim jak w masce, która zakrywa prawdziwą mnie. Tak wsumie tylko przy sobie samej jestem sobą. Przy rodzinie jestem zadowolona i szczęśliwa żeby nie myśleli że jest coś nie tak, przy znajomych to samo ale to chyba każdy tak ma, tylko czasami mogę być sobą jak pisze z kimś obcym bądź bratem, ale nie rozmawiam tylko PISZE. Z kimś obcym mam ma myśli osoby, które mnie zupełnie nie znają np. Na stronach typu 6obcy czy coś takiego aby napisać co mi leży na sercu i się wyłączyć. Odnoszę wrazenie że męczę ludzi Ale nie jestem pewna czym bo prawie nic przy nich nie mówię tylko czasami odpowiadam na pytania A tak to siedzę cicho bo boję się odezwać. Mam również bardzo niską samoocenę ze względu na moją wagę, chorobę oraz wygląd spowodowany lekami. Nie potrafię zadbać o własną samoopieke bo mam ochotę pomagać wszystkim wszędzie tylko szkoda że nie wiem jak. Wszyscy mówią że żeby pomagać innym trzeba najpierw pomóc sobie Ale ja się boję pomocy kierowaną w moją stronę. To nie wszystko Ale czuje że i tak jest tego sporo więc więcej nie pisze. Bardzo przepraszam, że jest to tak chaotycznie napisane natomiast pisze te wydarzenia czy odczucia, które przyszły mi na myśli w tej chwili. Wiem że powinnam pójść do psychologa lub porozmawiać o tym z kimś bliskim natomiast nie jestem gotowa A raczej wmawiam sobie że nie jestem, no i nie mam też odwagi by iść do mamy poprosić o zapisanie do psychologa nie chce żeby myślała że jest coś nie tak. W zasadzie w mojej wypowiedzi nie ma żadnego pytania więc nie wiem czy dostanie odpowiedź natomiast czułam że tu mogę to wszystko napisać.

Mam pewne pytanie - otóż od tygodnia nie mam kompletnie apetytu ani ochoty na nic. Mam ogromne problemy z zaśnięciem (między innymi dlatego, że gdy leżę w bezruchu czuję jakbym spadała bądź zapadała się w dół). Ogólnie w wielu sytuacjach czuję jakbym widziała moje zycie przez szybe i zadaje sobie pytania czy ja napewno tu jestem? czy ja napewno aktualnie tu siedze? itp. Wszystko wydaje się dziwne i sztuczne, jakbym nie byla pewna czy ja to ja. Dodatkowo ostatnio się okaleczyłam. Nawet nie wiem dlaczego, tak poprostu. Tydzień temu, w dzień gdy wszystko się zaczęło mialam dosyc stresujaca sytuacje ale to raczej byla sytuacja stresująca max 1/2 dni, myślę, że nie tydzien i nie w takim stopniu. Pozatym nie mysle o niej caly czas, choc dzis gdy o niej pomyslalam na chwilę sie pogorszylo. Dodatkowo nie jem od roku miesa-moze ma to jakis wplyw np jest to anemia badz tym podobne? Czy to raczej podłoże psychiczne? Co powinnam zrobić?

Mam 2 letniego, wymagajacego synka, jednocześnie pracuje zawodowo. Jestem wyczerpana psychicznie i czuję to. Nie umiem poradzić sobie z emocjami, złością. W momencie kiedy synek płacze, jęczy, nie chce zasnąć, ja dostaje takich nerwów że chce mi się płakać, krzyczeć, walić pięścią albo głową w ściane.. nie umiem tego opanować, potem zjadają mnie wyrzuty sumienia.. jak mogę sobie pomóc ?

W tej historii opisałam co zaobserwowałam i czy to zachowanie może na to wskazywać o co zapytam. Prosiałam o pomoc, obiektywne spojrzenie, a nie jasnowidzenie.

Witam, wie Pan w jaki sposób mogłabym porozmawiać z mamą o chęci pójścia do psychologa? Boję się, że nie weźmie tego na poważnie, bo zawsze bagatelizuje wszystko na temat mojego zdrowia i po prostu jej to nie obchodzi. Nie mamy ze sobą dobrych kontaktów i czuję się niekomfortowo, gdy chociażby znajduję się zbyt blisko. Chciałabym jej w jakiś dyskretny sposób przekazać, że potrzebuję pomocy. Chodzi o to, że jest coraz gorzej i coraz bardziej nie widzę dla siebie nadziei. Nie mam do niczego motywacji, a normalne czynności zmuszają mnie do ogromnego wysiłku, a czasem po prostu odpuszczam, bo nie mam siły (nawet na odpisanie na wiadomość). Ciągle jestem zmęczona, ale mam czasem momenty, w których czuję się pełna energi i jest jej aż za dużo - nie mogę usiedzieć w miejscu, muszę ciągle poruszać nogami albo rękoma i coś zrobić. Nie potrafię zaakceptować siebie i swojego ciała, mam wrażenie, że nikt mnie nie lubi i wszystkim tylko przeszkadzam. Najgorszym w tym wszystkim jest to, że całe moje przygnębienie zmienia się w złość i irytację i coraz więcej rzeczy mnie denerwuje. Nie potrafię się przez to na niczym skupić, nawet na własnych myślach, ponieważ ciągle odpływam do mojego wymarzonego życia - w głowie. Gdy wszystko zaczyna mnie przerastać - jak za głośny telewizor, kłótnia z kimś z rodziny, ciężka atmosfera - nie potrafię zapanować nad emocjami i pękam. Wtedy zamykam się w łazience i po prostu skulam się i płaczę. Mam wtedy ogromną ochotę na zrobienie sobie krzywdy i niestety to robię - samookaleczam się, lecz gdy z całych sił próbuję tego nie zrobić to kończy się na mocnych uderzeniach pięściami w głowę, a gdy nie mogę nigdzie pójść - wbijam mocno paznokcie w swoje dłonie i gryzę wnętrze policzków albo usta aż do krwi. Do tego wszystkiego - nie potrafię być szczęśliwa. Rzeczy, które kiedyś mnie uszczęśliwiały teraz są nijakie. Czasem przerażają mnie moje myśli samobójcze, które tylko się zwiększają. Nie widzę siebie w przyszłości i po prostu zaczynam planować jak mam odebrać sobie życie tak, by nikt nie zdążył mnie uratować. Boje się, że nie ma już dla mnie żadnej nadziei i nigdy nie będę dawną sobą, która nie rozmyślała nad każdą drobną rzeczą i szczerze się uśmiechała. Co mi jest? Czy mogę w jakiś sposób pozbyć się tego ciągłego smutku, pustki i stresu? Jak być szczęśliwym?

Witam,rozstalam.sie z partnerka,bardzo sie klocilysmy,jednak nie to mnie niepokoi,ona ciagle bardzo bronila swojej rodziny,nie chciala ze mna o tym rozmawiac,nawet,jak mowilam dobrze o nich to i tak miala problem. Jej matka ciagle mowila jej,ze ojciec pije,ze sie denerwuje,ojciec znow mowil,ze nie dogaduje sie z mama,potem znow bylo dobrze,i tak w kolo,mu tez klocilysmy sie,wiele spraw bylo nie wyjasnionych,az w koncu ktoregos dnia,byla sprzeczka miedzy nami,rozmawialysmy przez telefon i rozmowa urwala sie w polowie,bo byly nerwy,po paru minutach,ona napisala,ze znow matka dzwonila,ojciec pjany,wiec juz nie wytrzymalam i dosc ostro zareagowalam,ze same mamy problem,a ona rozwiazuje ich problemy,na drugi dzien oznajmila,ze to koniec,bo sie pogubila. Czy ona nie ma problemow z emocjami jezeli chodzi o rodzine?

jeśli lubię widzieć kłócące się moje przyjaciółki i ja sprawiłam początek kłótnia potem wymyślam rórzne kłamstwa tylko po to by je jeszcze bardziej skłócić czy to normalne?

Witam, zastanawiam się czy moge mieć depresje bardzo dużo działo się w moim życiu przykrych rzeczy od pewnego dnia mam jakby ataki płaczu i śmiechu jednocześnie ostatnio to trwało ok.30min nie mogłam tego powstrzymać później samo przeszło tak nagle. Często jest mi przykro nie moge sobie poradzić z emocjami najchętniej bym nie wychodziła z domu. Boje się iść do psychologa, nikomu o tym nie mówiłam boje się ich reakcji dusze to wszystko w sobie. Nie wiem co mam robić.

Witam. Zastanawiam sie czy mogę mieć depresję. Od jakoś pół roku, może dłużej, czuje sie coraz gorzej. Mam wrażenie, że coraz bardziej zamykam się na ludzi i ogólnie na świat. Jestem młodą osobą i powinnam cieszyć sie młodością, a w rzeczywistości nie jestem w stanie przypomnieć sobie kiedy ostatni raz byłam szczęśliwa i czy w ogóle byłam szczęśliwa kiedykolwiek. W ogóle nic nie mogę sobie przypomnieć. Całe dnie spędzam w łóżku, ostatni raz wyszłam z domu i to z konieczności, kilka tygodni temu. Długo czułam się beznadziejna, brzydka, głupia, niekochana itd., a od paru tygodni zupełnie wszystko straciło dla mnie sens. Wciąż czuję się jak coś na marginesie społeczeństwa mówiąc wprost, ale nie cierpię z tego powodu, bo chyba się przyzwyczaiłam. Moja rutyna wygląda tak: szkoła od 8 do 15 (leżąc w łóżku i niezwracając uwagi na to co mówią nauczyciele), sen od 15 do 21 (zdarza mi się wstać o np. 12 w nocy), jedzenie, myślenie i bujanie w obłokach od 21 do 8 rano i tak w kółko. Szkoła przestała mnie już obchodzić i właściwie coraz rzadziej pojawiam się na lekcjach (jak wagaruje to i tak leżę w łóżku i siedzę na telefonie lub śpię do 21) i nic się nie uczę i nie robię zadań, bo nie mam siły. Nie mam też siły by coś posprzątać, umyć się czy wyjść na spacer, a jak się już zmuszę do kąpieli to leżę w wannie przez 3h patrząc w sufit. Mam wyrzuty sumienia, bo całe dnie nic nie robię, ale samo wyjście z łóżka to dla mnie wysiłek. Mam też myśli samobójcze i właściwie chyba byłabym w stanie coś sobie zrobić, gdybym miała na to choć trochę sił. Nie mogę patrzeć na siebie w lustrze, marzę by ta piekielna pętla się w końcu skończyła. Przepraszam, że zawracam Panu głowę i wstydzę się tego, ale boję się napisać do kogokolwiek nie będąc anonimową. Chciałam jednak poprosić kogoś z zewnątrz o radę. Czy to może być depresja? Wiem czym jest depresja mniej więcej, ale jakoś nie dociera do mnie, że mogę to mieć. Mam wrażenie, że jestem po prostu leniwa i przesadzam. Nie potrafię aktualnie normalnie funkcjonować, ale boję się iść do psychologa. Boję się, że powie, że nic mi nie jest i wymyśliłam sobie problem. A z drugiej strony nie dam rady tak dłużej żyć. Samobójstwo mnie już nie przeraża, a wręcz tego pragnę. Moi rodzice by się załamali gdybym to zrobiła, więc wolałabym jakoś wyjść z tego aktualnego stanu, ale tylko ze względu na nich. Jestem zbyt zmęczona by zrobić cokolwiek, ale mam jakąś nadzieję, że psycholog dałby mi trochę siły i chęci do życia. Ale nie wiem czy jest w ogóle sens tam iść i czy dam radę tam iść z własnej woli.

Witam, Mój tata jest alkoholikiem, niestety sam zdaje się nie dostrzega tego problemu. Rozmowy, błagania czy „interwencje” rodzinne, nie przynoszą żadnego skutku. Nasza rodzina mocno na tym cierpi. Jednak ostatnio najbardziej martwi mnie jego stan zdrowia, ewidentnie jego narządy wewnętrze odmawiają już współpracy. W jaki sposób z nim rozmawiać? Jak nakłonić go do terapii? Z góry dziękuje za odpowiedź.

Witam. Mam 17 lat i moim problemem jest coś w rodzaju obrzydzenia do papierosów. Moja dziewczyna pali nie nałogowo ale i tak jak o tym pomyślę to czuję smutek, złość, bezsilność. Nie wiem co zrobić bo nie chcę się tak czuć a jak pomyślę o tym że pali to czuję się przez to źle ale wiem że nie mogę jej zmusić do rzucenia palenia lecz też bardzo bym chciał żeby to zrobiła. Nie wiem co mogę zrobić.

Poprosiłam rodziców o psychologa, ponieważ sobie nie radzę, a oni mnie wyśmiali i powiedzieli że mam się uspokoić po czym mnie okrzyczeli.

Dzień Dobry! Jestem nastolatką-osobą niepełnosprawną. Miewam wahania nastroju,przesadne reagowanie na sytuacje, niedawno zauważyłam też ,,ataki paniki'',Nie mam zbyt dużo siły i cały czas się stresuję oraz często odczuwam pustkę. Teraz od kilku lat rehabilituję się metodą,która mi pomaga,ale mimo to miewam wzloty i upadki,a na to też potrzeba sporo siły,czasami boję się,że powróci to co było kiedyś,czyli strach i ból,metody,które mało co pomagały.Boję się o przyszłość,bo mimo iż jestem ambitna i bdb się uczę jestem słabsza. Czy objawy,które mi towarzyszą mogą wskazywać na jakieś zaburzenia? Co robić? Nie lubię rozmawiać o takich rzeczach,bo niezbyt ufam ludziom. Pozdrawiam serdecznie.

Dzień dobry. Napisze tu z czym się mniej więcej zmagam i nie wiem co zrobić. Od paru dobrych lat zmagam się z lękami, stresem i nawet bezsennością. Gdy tylko pomyśle o czymś co by mogło się zdarzyć bierze mnie paniczny lęk, który nie ustaje. Przez ostatni czas nie czuje się też za dobrze. Coraz więcej płacze, lecz staram się to ukrywać przed innymi by oni nie doznali tego co ja. Strasznie boje się krytyki i słów ze strony kogoś innego. Gdy tylko ją dostaje mam ochotę se coś zrobić i popadam w ogromną panikę. Mam przyjaciół, których szczerze uwielbiam. Lecz gdy tylko słyszę, że robię coś źle mam ochotę siebie za to ukarać w jak najgorszy sposób. Nie raz jest to odpuszczenie sobie posiłków przez parę dni, nie raz bywają ćwiczenia do upadłego, a nie raz powoduje mi to bezsenność. Zza dnia czuje się bardzo zmęczona i brakuje mi jakby sensu życia. Zawsze naprawiał to chłopak przy którym miałam wsparcie, lecz on też ma swoje problemy i nie chciałabym zawracać mu głowy swoimi. Nie czuje jakby miłości ani wsparcia z żadnej ze stron rodziny (chciałam tu dodać że parę lat temu zmarł mój tata, który dawała mi duże wsparcie) bardzo boje się utraty bliskiej dla mnie osoby, mimo tego że staram się robić wszystko jak najlepiej i tak nic nie idzie po mojej myśli. Od pewnego czasu przestalam wyznawać uczucia, przez które też coraz częściej jestem wyśmiewana bądź krytykowanam. Czuję wielki ból w środku, którego nie potrafię się pozbyć. Nie dogaduje się z rodzicem jak najlepiej, on raczej sądzi, że jest mi obojętny. Nigdy nie szukałam pomocy, ale tym razem myślałam że po jakąś sięgnę.

Dzień dobry, mój problem polega na tym że mam problemy ginekologiczne, a mianowicie torbiele jajników boję się, że nie będę mogła mieć przez nie dzieci i założyć rodziny. Chodzę po lekarzach i nic żadnej pomocy, a mi ręce już opadają brakuje mi już siły na to. W dzień jestem przygnębiona, smutna i nie mam siły na nic w nocy godzina 2, a ja oczy na zapałki, spać nie mogę.

Witam Otóż moim problem jest bezsennosc którą pojawiła się nagle ,potrafię nie spasć całą noc mimo brania dość silnych leków nasennych(takich po ktorych wiekszisc osob by padła ,a ja mimo to nie zasypiam)Trwa to już ok 1 m-ca i jestem strasznie tym zmartwiona.Po takiej nie przesłanej nocy muszę iść do pracy gdzie mam kontakt z ludźmi i powinnam być skoncentrowana A przez bezsennosc nie jestem .Byłam u psychiatry zaordynowal mi leki które narazie nie przynoszą ulgi.Bardzo się boję że te braki snu odbija się na mnie w nieobliczalny sposób,Jak widzę łóżko to już się boję że nie będę spać.Dodatkowo męczą mnie napady lęku,czuje się wtedy fatalnie i w zasadzie to czekam na najgorsze.Moje pytanie brzmi czy jest szansa na wyjście z błędnego koła bezsennosc i czy zostanie mi to już do śmierci,Bo narazie nie widzę nadziei dla siebie.

Witam, mamy z mężem jednego syna.Syn ma rodzinę żonę i dwoje dzieci.Przez 3 lata mieszkaliśmy razem w jednym domu-my na dole ,syn z rodziną na górze (wówczas mieli jedno dziecko). Nasze stosunki nie były zbyt dobre,najbardziej nie mogliśmy porozumieć się z synową.Rok temu kupili mieszkanie na kredyt i wyprowadzili się 5 km od nas.W tym czasie nasze stosunki poprawiły się.Wnuczka (4 latka)często do nas przyjeżdża,bo bardzo jest za dziadkiem.Czesto mówi, że chciałaby u nas mieszkać. Teraz syn oświadczył nam, że chcieliby z powrotem z nami zamieszkać,czego my nie chcemy.Jest nam dobrze tak jak jest.Boimy się również, że jak wrócą to nasze relacje znów się pogorszą. Próbowałam to synowi wyjaśnić,ale on nie bardzo to pojmuje. Moje pytanie brzmi jak odmówić stanowczo synowi tak żeby nie poczuł się urażony i odrzucony?

Zmagam sie z bardzo dużym problemem(bynajmniej dla mnie) mam 15 lat i szczerze mam wszystkiego dość. Po prostu nie daje sobie rady. Po pierwsze jestem strasznie zazdrosna nie potrafie zaufać przy czym cierpi moja druga połówka. Ciągle mysle o smierci. Codziennie mam mysli samobojcze. Napisałam listy pożegnalne. Codziennie sni mi sie jak umieram. Prawie nic nie jem, po prostu nie mam ochoty. Mam ochote zadac sobie chociaz minimalna krzywdę z dnia na dzien. Ledwo cos pije. Pojawiają sie u mnie zaburzenia odżywiana. Nie mam co ze soba zrobic naprawde... Chcialabym byc taka jak kiedys, lecz juz tak nie bedzie. Nie chcialam jednak szukac pomocy, ale zauwazylam ze mozna napisac anonimowa wiadomosc.

Czy psycholog szolny w liceum, jak powiesz mu o swoich problemach chodzi m.in o depresję i inne rzeczy np również problemy które na to wpływają np niepotwierdzona ciążą itd i nie wiesz co zrobić ani gdzie się zgłosić to może co w jakiś sposób on pomóc czy nie za bardzo?bo chciałabym o tym porozmawiać z nim może ale boje się, że jak nie mam 18- stu lat to jednak może powiedzieć wszystko wychowawcy, nauczycielom i rodzicom również, a tego bym nie chciała...

witam. mam 17 lat i zastanawiam sie nad wizyta u psychologa. samookaleczam sie od 6 klasy. coraz czesciej mam mysli samobojcze, bardzo czesto zmienia mi sie nastroj i nie mam na nic ochoty. czesto rowniez mam takie mysli, ze chcialabym zeby ktos z mojej rodziny umarl, lecz tak w ogole nie mysle, skad to moze sie brac? co mi moze byc?

Ok, porozmawiam. Dziękuję za pomoc. I przepraszam, że tyle czasu Panu wzięłam.

Po prostu jestem przerażona , że ojciec może umrzeć i nie mogę pozbyć się tego lęku. Przepraszam Pana że zawracam głowę

Jest jeszcze jedna sytuacja Panie Rafale- ojciec od kilku miesięcy kaszle i boli go gardło. Zapytałam go co się dzieje, co mu dolega, a on odpowiedział, że pewnie ma raka płuc albo raka krtani. Prosiłam ojca aby poszedł do lekarza, ale ojciec stwierdził że i tak już umrze i nikt mu nie pomoże. I zostawił mnie z taką informacją która spędza mi sen z powiek, strasznie się o niego martwię, ale on chyba ma to gdzieś że my z mamą tak się boimy o niego. Dodatkowo często śnią mi się wypadające zęby, co według sennika zwiastuje śmierć bliskiej osoby. Jestem przerażona!!!nie mogę się uspokoić, żyję w ciągłym lęku i silnym napięciu. Nie wiem co zrobić w tej wyżej opisanej sytuacji , jak być spokojną?

Nie zostawię mamy samej z ojcem. Nie chcę by ją nadal krzywdził.musze ją wspierać.

Witam, Panie Rafale bardzo dziękuję za odpowiedź, przepraszam, że aż trzy razy pytałam, ale bardzo mi zależało.jestem autorką tej wiadomości o ojcu który często milczy, a jak nie milczy to się kłóci z mamą. Ja też staram się milczeć jeśli ojciec nie chce z nami rozmawiać. Jeśli chodzi o psychoterapię - uczęszczam na nią 5 lat albo i dłużej, pomaga mi to że mam wsparcie i zrozumienie w terapeutce. Oprócz tego leczę się na schizofrenię i tak jak Pan pisał sytuacja w domu za bardzo mi nie pomaga. Ale dzięki Panu wiem już, że rodzice sami muszą się jakoś dogadać . Panu również dziękuję za zrozumienie mojego problemu. Pozdrawiam serdecznie

Od ostatniego czasu straciłam radości życia... nic mnie nie obchodzi, nie numiem porozmawiać z rodzicami, z nikim nie piszę bo praktycznie nie mam znajomych, siedzę w domu i płaczę... Coraz częściej boje sie przyszłości, nowej szkoły do której idę za rok, ze nikogo tam nie znajdę, dalej nie znajdę przyjaciół,. Mam 15 lat i nie wiem co robi, za dnia staram się ukryć moj smutek bo nie umiem o tym mówić np rodzicom, a wieczorem coś pęka i nie umiem sobie poradzić i potrafię płakać całą noc a rano wstać i wszystko ukrywać Naprawdę boje sie daleszego życia...

Czemu jestem zazdrosna o byłego chłopaka który był z tak Maja? (odtwarzam w głowie sytuację z wakacji i zastanawiam ise co by było gdybym pogada z im)

Witam, mam problem codziennie słyszę od mojego partnera ze za dużo na siebie wzięłam ze dziecko mieszkanie trzeba posprzątać obiad zrobić...i tak cały czas fakt faktem jestem zmęczona no ale zostałam że wszystkim sama... Tak naprawdę na teściów liczyć nie mogę bo pracują a po drugie sami jasno nam powiedzieli że jak się chciało dziecka to trzeba sobie teraz radzić samemu tylko ze ja nie potrafię sobie z tym poradzić ze nie pomagają nam a właściwie mi w domu a codziennie jak przyjeżdżają to tylko do dziecka bo to ich ukochany malutki wnuk ( 7msc) mój partner codziennie od 6-20 pracuje więc nie jest w stanie mi w niczym pomoc jedynie w niedzielę tylko jak mu powiem ze chce posprzątać to mówi że chce po tygodniu całym pracy odpoczywac.. Nie mam przyjaciół starcilam kiedy dowiedzieli się że mam małe dziecko zostałam że wszystkim sama i nie mam czasu żeby im poswiecac tyle czasu co kiedyś moja matka alkoholiczką do dziś nie mam z nią kontaktu a jeżeli chodzi o ojca to przyjeżdża raz na tydzień bo też pracuje a potem chce odpocząć.. Każdy mówi że mam manię sprzątania codziennie firanki zmieniam co tydzień.. Tyle że nikt nie potrafi zrozumieć że ja nie potrafię żyć w jednym i tym samym miejscu ja potrzebuje gdzieś pójść chociażby z mężem sam na sam na randkę do kina... Rozmawiałam z teściowa że potrzebuję pomocy bo zostałam sama a ona na to że ona pracuje co drugi dzień i potrzebuje odpoczywac a nie po domach się szwędać i komuś pomagać... Rozmawiałam z partnerem ze ja już nie mam siły że potrzebuję pomocy bo codziennie jestem w domu z małym codziennie sprzątam że gotuję codziennie nie mam czasu dla siebie to odpowiedział że on nie weźmie urlopu bo musi robić nadgodziny żeby nam starczylo na życie... Nie wiem czy jest sens z moimi teściami utrzymywania kontaktu bo mają podejście jak gówniarze w tej całej sytuacji poza tym widać jasno że nie przypadłam im do gustu, co robić? Najchętniej bym urwała z nimi kontakt tylko nie chce z powodu jakiegoś tam mojego zmęczenia odrywać dziecka od dziadków skoro mają dobre relacje...

Boje się lekcji niemieckiego online ta pani mnie przeraża płaczę każdej nocy. A na lekcji prawie się mną nie interesuje ale i tak żyje w stresie cały tydzień. Jutro też mam niemiecki, co robić?

Czy coś ze mną nie tak jeśli mam wymyślonych przyjaciół? Mam 14 lat, mój tata zmarł cztery lata temu, teraz mama ma partnera, siostra mieszka z rodziną a druga siostra znalazła chłopaka i wciąż się kłócimy. Wciąż czuje sie samotna i nie umiem rozmawiać z ludźmi. Pisałam książki ale znudziło mi się to gdy w mojej głowie zaczełam wyobrażam sobie siebie w różnych super wersjach, nie raz się ciełam bo widok płynącej krwi mi pomagał ale przestałam gdy zaczłam żyć w swoim świecie z moimi wynyślonymi przyjaciółmi. W głowie mam dwa światy w których jestem inna a wszyscy uważają mnie za super dziewczynę, mam mnóstwo przyjaciół znam ich imiona i wiem jak wyglądają. Mam tak chyba przez poczucie samotności i wieczne kłótnie w domu, płacze po każdej kłótni z mamą lub siostrą a nawet gdy one same się kłócą, nie znoszę tego! Nie raz siostra powiedziała mi żebym umarła niby potem przepraszała ale wciąż mnie to boli. Ale wtedy znów zaczynam myśleć o drugiej sobie o mądrej, ładnej, zawsze najlepszej dziewczynie która jest najważniejsza dla wszystkich. Zaczynam się martwić bo naczytałam się mnóstwo na ten temat, boję się bo moja urojona ja i zamyśleni przyjaciele nie mogą zniknąć z mojej głowy mimo ciągłych starań, wciąż sobie wyobrażam ich życie i tej drugiej mnie nawet gdy coś robię to o nich myśle. Czy to nornalne?