Co jest ze mną nie tak jak do nikogo nic nie czuje

Mam prawie 16 lat. Ojciec 4-5 dni w tygodniu przyłazi do domu wychlany, no i robi awantury, gdy tylko przekroczy próg domu. Jak na razie to codziennie ja jestem pierwsza w domu (od przyszłego tygodnia mam mieć nowy, stały plan lekcji) i wtedy tylko do mnie się przypiernicza; A to chlebak nie zamknięty i chleb schnie A to reklamówka gdzieś w kuchni leży A to mamy kubek z kawy stoi u nich w pokoju A to obiad jest zimny (więc po prostu trzeba podgrzać) A to.. Wszystko mu w ogóle przeszkadza. W większość tych dni zanim ojciec przyjdzie to przed nim przychodzi rodzeństwo. I jak stary przychodzi to i tak się do mnie przyczepia, a to trochę do brata, a to do siostry, a siostra do niego pyskuje zamiast tą chwilę przemilczeć albo wyjść do siebie do pokoju i wtedy jest duża awantura. Często się przyczepia, że pies nie dostał w danym dniu nic do jedzenia i drze się, a nie wie jaka jest prawda, bo w od 8 do 15 jest w pracy. I nie raz pies dostał ode mnie jedzenie, zjadł, był najedzony i wesoły. A ojciec i tak brnie w swoje zdanie. DZISIAJ. Dzisiaj ja byłam pierwsza w domu, potem brat z siostrą. I przyszedł z ok. pół godziny temu ojciec i nie wiem czy chlebak był otwarty czy co, ale się do mnie przypie*dolił, że NIBY był nowy chleb otwarty, a nie był jeszcze zjedzony wcześniejszy i że nadgryziona kromka była w tym woreczku z chlebem. Ja jak przyszłam było z pół chleba otwartego i do tego jeden pusty worek po innym chlebie, więc ten pusty wyrzuciłam i wzięłam kilka kromek z tamtego chleba, który był rozpoczęty i nie było tam żadnej nadgryzionej kromki. Jak rodzeństwo przyszło to NIE WIEM co oni tam w kuchni porobili, nie jestem kamerą i ochroniarzem, żeby stać w kuchni 24h/dobę i patrzeć co, kto robi. No więc nie mam już do niego sił i się nie odzywałam, bo właśnie nie wiem co, kto coś tam zrobił z tym chlebem. A za nim ojciec do mojego pokoju wlazł to brat mi coś w grze pokazywał, więc potem jak ojciec stał i patrzył się na mnie i czekał na odp to powiedziałam do brata chyba "No.." albo "No.. Dalej" I stary poszedł do kuchni i chyba chlebakiem trzaskał i gadał, że " ja se za dużo pozwalam i że mi ukróci pieniądze, a jak matka mi da to i ja i ona dostaniemy wpierdol i że jak się wkurwi to cała trójka wylecimy z domu " (nie wiem czy chodziło mu o mamę mnie i brata czy mamę, mnie i siostrę, czy może ewentualnie o mnie, siostrę i brata). Wcześniej już z raz albo dwa do siostry pierniczył, że ona wyleci z domu jak go będzie dalej wku*wiała. Do mamy też nie raz powiedział, że ją (mamę) wypie*doli z domu, nawet komuś z poza rodziny o tym powiedział. Ale gdy dzisiaj to powiedział do mnie i głównie o mnie takk.. Normalnie nwm. Zabolało po prostu. Ja mam 16 lat czy ja mam se jakoś wyczarować pieniądze, żeby sobie mieszkanie wynająć czy co. Czy pójść pod most. A najlepiej NA most i się zaj3bac. W ogóle pomijając ojca.. Ja mam ogólnie dość życia od paru lat. Nadal mam myśli samobójcze, często myślę o narkotykach. Na takiej aplikacji z licznikiem mam już 9 miesięcy wolności od samookaleczania i wydaje mi się, że to się dzisiaj zmieni, bo przez to wszystko te 9 miechów stało mi się już obojętne. Wracając skrawek dzisiejszego pieprzenia głupot ojca nagrałam aparatem w telefonie. Dzisiaj wieczorem idę po mamę i wtedy jej to puszczę i tyle. Od razu mówię, że z żadnym z tych problemów nie chce iść do żadnego psychologa/pedagoga szkolnego. Mama kiedyś mówiła, że jak ktoś ma jakąś przemoc w domu czy coś to że jakby się powiedziało o tym albo psychologowi albo jakiemuś zaufanemu nauczycielowi to że moglibyśmy (ja i moje rodzeństwo) trafić do domu dziecka.

Czy w anoreksji bulimicznej zawsze chory wymiotuje po jedzeniu??? Czy może być to po prostu objadanie na przemian z głodówkami???

Spotykamy się w 5, dwie osoby to para, między kolejnymi dwoma zaiskrzyło. Ja jestem sama. Czuje się źle i niekomfortowo, mimo tego że to moja przyjaciółka nie potrafię cieszyć się jej szczęściem. Nie wiem jak poradzić sobie z tym dziwnym uczuciem, najchętniej bym się od nich odcięła. Czy to normalne, że tak czuję? Jak mam się zachowywać?

Co mam zrobić kiedy straciłam sens życia nic mi się nie chcę zaczęłam się ciąć

Co zrobić jeśli bardzo boję się lekcji wf? Moja klasa jest dosyć sportowa szczególnie lubią grać w siatkówkę dlatego gramy praktycznie co lekcje. Ja z kolei nienawidzę siatkówki a bardziej uczuć jakie mi towarzyszą na wf, mianowicie boję się że nie znam zasad i coś wykonam źle bo poziom siatkówki jest u nas dosyć wysoki. Nie czuję się dobrze będąc poniekąd w centrum uwagi bo to jednak gra zespołowa. Grupa wie że tak średnio lubię siatkówkę i że nie jestem w niej najlepsza. Najgorętsze jest jednak to że przez to że nie wychodzi mi ta siatkówka to mam wrażenie jakby patrzyli na mnie przez pryzmat wf że nie umiem grać i wgl bo jakoś nie udzielam sie zbyt aktywnie w klasie. Wydaje mi się że mnie oceniają przez te wfy a ja po prostu źle się na nich czuje przez bycie zauważalnym w czymś co mi nie wychodzi.

Okaleczam się czy powinnam się z skontaktować z psychiatra?

Witam. Mam nie jedno ale mnóstwo pytań, odnośnie relacji, którą utrzymuję z pewnym mężczyzną. Oboje jesteśmy w związkach, on ma do tego dzieci (kwestie moralne chcę nie poruszać). Krótko opisując, poznał mnie po kilkunastu a raczej ponad 20 latach, gdyż zakochaliśmy się w sobie jako dzieci. Mówi że nigdy do żadnej dziewczyny nie poczul to , co do mnie. Szukał mnie ale nie mógł znaleźć. Historia jest bardzo długa, nie jestem w stanie opisać wszystkiego. Ale pewne pytania ciągle mnie dręczą. Nasza sytuacja jest ciężka bo mamy już związki. Żałujemy że się nie spotkaliśmy za mlodych lat. Zresztą od razu mówił że bardzo żałuje, że się poddał w szukaniu. Pasujemy do siebie pod każdym względem. Zakochaliśmy na nowo, jak nastolatki. Trwa to już rok. Na początku pisał że kocha, używał do mnie zwrotów Skarbuniu, myszko, kochana moja. Teraz jest tego znacznie mniej. Też przeżył zmianę pracy i to kilka razy i stresy, podczas których bardzo go wspierałam. Czy to normalne że z czasem mniej używa taki czułych słówek? Np. Od zimy, kiedy miał te zmiany nie mówi że tęskni, kocha, skarbie ale rzadziej powie Słodziaku, robaczku. Kiedy próbowałam raz zapytać co czuje odpowiedział, że co to zmieni, walczy sam ze sobą i swoimi myślami, słowami. Że raczej tak ale to nie pomaga w życiu. Wcześniej raz mi napisał że nie wie co się z nim dzieje ale żona go zaczęła denerwować i myśli że to z mojego powodu w nim się coś zmieniło ale na razie nic nie da się zrobić, zmienić w tej sprawie a do tego on ma dzieci. Wiem że nie chodzi tylko o fizyczne więzi między nami, bo nawet jak zmęczony odpowiada mi i nagrywa się. Szczerze sie zwierza, że nigdy nie czuł się kochany. Matka go tylko urodziła i nic więcej . Mówił że nawet żonie się nie zwierza. Dobry kontakt ma tylko ze mną, ufa mi, lubi.Ogólnie nie mówi o zonie źle, raz napisał że gestapo w domu i musi kończyć, często mówił że żona zaspokaja tylko siebie, on ma problem z erekcja. Jest tego dużo. Ale jak mam brać jego słowa które czasem z niego wypływają? Mówił że chyba że dzieci dorosną to może wtedy nam się uda. A ostatnio powiedział mi że dla niego związek ze mną to zupełnie inny świat. Że tyle czasu musiał czekać na mnie, tyle lat szukania tej właściwej osoby- czy to jest jakaś deklaracja? Mówi że żałuje że wcześniej nie wyjechał z kraju, jak byl młody zaraz po wojsku i chciałby zmienić wiele decyzji. Czy nie jest to dziwne ze mimo iż miał rodzinę to mówi że szukał mnie wszystkie te lata? Czy to znaczy że on myśli o jakiejś zmianie i o nas? Nie zażył nigdy miłości, ciężko mówić mu o uczuciach. Na początku w tej euforii pisał dużo że kocha i chciałby ale na razie nie może nic zmienić. Teraz nie mowi o uczuciach. Teraz widzę, że czas zmienia wiele, związuje się ze mną. Myślę że do pewnych decyzji trzeba dojrzeć i odwagę nabyć. Jak wspierać go w tych wszystkich emocjach i tym że jest nieufny do innych? Jak rozmawiać? Czy mamy szansę na przyszłość?

Jestem dosyć młoda, mam 12 lat, od mniej wiecej października coraz trudniej mi się żyje. W styczniu 2021 zmarł mi pies, listopadzie 2021 prababcia, w lutym tego roku zaczełam podejrzewać moją mamę o zdradzanie taty. Wiem że to dziwne ale nienawidze slyszec jak moi rodzice uprawiaja seks, zawsze gdy ich slysze to wkurzam się i nawet nie chce z nimi rozmawiac, mowilam im duzo razy o tym ale dalej uprawiaja seks głośno jak jestem w domu. Mozliwe ze tak tego nienawidze przez to ze w wakacje 2022 uprawiali przy mnie seks jak spałam z nimi w pokoju na wakacjach. Z każdym miesiącem jest coraz gorzej, jakieś dwa tygodnie temu moi rodzice sie pokłócili, tata sie mnie spytał czy chce zebysmy dalej byli rodziną, nie zdążyłam odpowiedzieć. Dzień po tym gdy spytałam się o co chodzi pomimo iż domyślam się ze chodzi o to ze mama zdradza tate, nie chcieli mi nic wytłumaczyć. Dzień wcześniej się bardzo kłócili a na następny dzień już uprawiali seks. Tata brał jakieś tabletki na uspokojenie i wydaje mi sie ze mama go zmanipulowała czy coś. Nikomu już nie ufam, połowa moich przyjaciół jest toksyczna, w szkole jestem szczęśliwa, wszyscy myślą ze nie mam zadnych problemow i jestem bardzo sczesliwa z zycia, ale jest totalnie na odwrót, gdy wracam do domu jestem tą ponurą i smutną sobą. Często a dokładniej to prawie kazdego wieczoru mam myśli samobójcze. Chcę żyć ale już po prostu nie wytrzymuję, tak bardzo wszystko mnie boli psychicznie. Nikomu nie mogę się zwierzyć bo nikomu nie ufam. Mam jedną przyjaciółkę której mogłabym to wszystko powiedzieć ale boję się że okaze sie toksyczna i wszystkim to rozpowie, pozatym nie chcę jej obciążać, po co ma się martwić moimi problemami skoro one są moje i ona nic nie może z nimi zrobić. Mam po prostu dosyć tego bólu psychicznego. Tęsknię za czasami 2016-2019 gdy byłam beztroskim dzieckiem i kochałam życie. Niestety nigdy one nie wrócą.

Czuje ciogle stres, smutek i leki przed śmiercią pomimo że bardzo jej chce ale boję się że będzie jeszcze gorzej niez jest obecnie. Codziennie płaczę nie, mam ochoty jeść, boję się z kim kolwiek rozmawiać o swoich problemach i boję się komu kolwiek zaufać. Jak mam sobie z tym wszystkim poradzić?

Dzień dobry, Chodzę od dłuższego czasu na terapię. Terapeuta wydaje się być do mnie dopasowany lecz ostatnio podczas sesji zdarzyła się niekomfortowa sytuacja a mianowicie miałem potrzebę pójścia do toalety. Zapytałem terapeutę czy mogę skorzystać z ów toalety jednakże ten odmówił stanowczo kiwając głową i stwierdzając że przykro gdyż takie są regulacje covidowe. Ostatecznie musiałem opuścić gabinet i załatwić swoją potrzebę na dworze. Po czym nie wiem sam dlaczego wróciłem kontynuować terapię. Co Pan sądzi o takim zachowaniu terapeuty? Czy jest to dostateczny powód na jej przerwanie? Terapetua wydaje się doświadczony i znający problem. Ponadto wygląda na to że jest zaangażowany w moją sprawę. Jednakże sytuacja ta wywołała niemały dyskomfort. I teraz szczególnie gdy myślę sobie o tym że za każdym razem przed terapią mam się stresować bo zachce mi się do toalety to mam wrażenie że to wpłynie na proces terapeutyczny. Wychodząc z gabinetu czułem się tragicznie. W praktyce czułem się trochę poniżony. Uważam że o takiej ewentualności, że nie można korzystać z toalety. Powinienem zostać powiadomiony na początku. Wystarczyłoby również zwykłe słowo przepraszam...

Dzień dobry z racji iż pisałem już do pana parokrotnie mam pytanie. Czy istnieje możliwość przesłania darowizny?

Czy terapeuta ma obowiązek powiedzieć rodzicowi jeżeli niepełnoletni pacjent ma myśli samobójcze?

Witam co zrobić z nadmiernym i niepotrzebnym stresem. Mam taki problem że stresuje się z irracjonalnych powodów.

Witam. Czy te myśli mogę nazwać myślami samobójczymi czy bardziej rezygnacyjnymi? Czasem myśle ze chce umrzeć, myśle jak to zrobię, wyobrażam to sobie ale zaraz przypominam sobie ze nie chce tego robić bo zranię moją mame. Zazwyczaj nie myśle tez wtedy ze chce to zrobić teraz, tylko za jakis czas, gdy będzie gorzej bądź nic się nie zmieni.

Dzień dobry. Przepraszam że kilka razy pisałam o mojej sytuacji związanej z Mama.. Bardzo potrzebowałam pomocy. Napisałam bo nie radzę sobie z tą sytuacją. Jednak przepraszam....

Witam, mam 23 lata . Mialam traumatyczne dziecinstwo oraz dalsza przeszłość, cierpie na mysli s i depresje od 14 roku z. po smierci taty, ktora trpogłebia sie i trwa do dzis. Mam stwierdzone zaburzenia osobowości Borderline od 17 r.ż., Od 2 lat nie biore lekow i autodestrukcyjnie sie głodzę i nie potafię nad tym zapanować, schudłam od tego czasu ponad 30kg.. jesli cos jem to bardzo mało- nie jest to nawet dwa posilki w ciagu dnia.. Mieszkam obecnie w Holandii, pracuje fizycznie na magazynie.. Dłużej nie dam rady, jestem wyniszczona, mam problemy nerwowo mięśniowe, bóle jelit, codziennie juz boli mnie głowa, moja twarz wygląda jakbym sie zestarzała.. Chodzę do lekarza domowego od roku nie moge doprosic sie o badania - gastroskopia itd.. Ważę 52 kg na 175cm wzrostu.. sprawdziła bmi i według niej nie jest az tak źle. Ja prosiłam ją o pomoc, mówiłam ze boje sie o swoje zdrowie i życie, to poszło juz za daleko, sama nie dam rady, a ze strony lekarza spotykam sie ciagle ze zdaniem, że jest okej - moze nie okej , ale ze nie ma powodu do glebszych obaw .Ja zwariowałam naprawdę. Jak można mi pomoc? Uwazam ze szpital psychiatryczny i powrót do lekow to jedyna szansa. Mowilam też o tym, ale najwidoczniej lekarka odebrala to tak jakbym po prostu nie chciała pracować. Codziennie mam mysli s , co ja mam robic ???? :(( Nie widze dla siebie wyjscia bo to jest autodestrukcja nad ktora nie potafię zapanować. Nie potrafię tak po prostu zaczać jeść.. prosze o odpowiedź i przepraszam ze takie to długie, nie mam komu tego powiedzieć...

Dlaczego ludzie do mnie nie piszą?? Zauważyłem u siebie ze ludzie do mnie nie pisza. A zaznaczam kiedys to ja głównie zaczepiałem ludzi.

Dzień dobry ! Jestem załamana. Moja Mama jest chora i bardzo sie boje. Zawsze bylysmy razem ,teraz mama jest w ZoL ( nie chciała pić, jeść,brać leków,,). Jest tam sądownie. Ma do mnie pretensje. Mówi że to moja wina. Ma otępienie naczyniowe po udarach. Boje się co będzie. Mam myśli samobójcze. Ostatnio myslalam by iść do zakonu. Nie mam rodzeństwa. Nie mam swojej rodziny. Nie mam znajomych _ jestem zupełnie sama. Mam 53 lata. Umiera we mnie sens życia. Bardzo chce umrzeć. Nie chce brać przepisanych leków. Nie chce leczyć astmy i innych chorób Miałam sześć lat temu próbę samobójcza. Wiem co zażyć by się zabić. Boje się że Mama umrze i ja umrę z Nią. Co zrobić? Gdzie znaleźć wyjście i sens wszystkiego? Psychoterapia nie pomaga...... Proszę o pomoc.

Dobry wieczór,napisałam ostatnio do Pana 4 sierpnia o 8:27PM. Jeśli pójdę na tę pierwszą wizytę do psychiatry to już w ogóle w przyszłości musiałabym chodzić? Ja chcę tylko, żeby ten lekarz powiedział co mi jest .Dwa miesiące temu byłam u psychologa, ale nie przyszłam głównie rozmawiać o lęku, tylko o moim niskim poczuciu własnej wartości, braku pewności siebie. Powiedziałam tej Pani psycholog, że jestem umówiona do psychiatry i po tej wizycie chciałabym rozmawiać o tym lęku (z Panią psycholog), po prostu robić cos z tym. Nie chce, żeby psychiatra przepisał mi jakieś leki. W ogóle, żadnych leków nie wezmę. Moja mama chodzi do tego psychiatry ,do którego jestem umówiona. I tylko do niego. Ona ma schizofrenię, bierze leki. Po tych lekach jest otyła,dużo śpi, nic jej się nie chce robić i mało rozmawia z ludźmi. Przed kontaktem z dużą grupą ludzi się denerwuje. Nie chcę, żeby tak moje życie wyglądało. Ja mam marzenia, cele, chcę żyć (mam nadzieję, że Pan wie o co mi chodzi). Mam problem z kręgosłupem i muszę się rehabilitować. Ja nie chcę , żeby te leki mi zaszkodziły. Nawet przeciwbólowych nie biorę kiedy mam miesiączkę. Kiedyś brałam, a od pewnego czasu nie, bo pojawiły się u mnie problemy jedzeniem, połykaniem. A te problemy to na pewno są związane z moim lękiem. Teraz jest lepiej jeśli chodzi o jedzenie-czynność.

Jak naprawić związek żeby wszystko wróciło do normy żeby ta chemia co na początku wróciła

Witam mam pytanie które nie dotyczy co prawda żadnej choroby czy problemu psychicznego ale może będzie Pan wiedział. Z góry przepraszam jeśli pytanie jest złe. Ale w każdym razie czy bycie psychiatrą jest trudne oraz jak bardzo ryzykowna jest to praca? Uważam za ciekawe leczenie problemów ludzi które leżą w środku ich głowy. Zastanawiam się czy się dalej nie rozwijać w tym kierunku.

Chodze do pana psychterapeuty wykonuje jego polecenia jak odwrocic lęk. Nic nie pomaga ani cwiczenia ani uwaznosc. On twierdzi ze nawet jak cwicze to musi uplynac triche czasu niczym lęk sie zmniejszy. Czy to prawda jest. Ile czasu moze minac. Az mi sie polepszy.

Co to guzek podsluzowkowy zoladka. 10mm..

Co to znaczy racjonalizowac lęk. Wstyd sie przyznac a lekarz kazal tak robic a ja go niezrozumialam. Tak na prosty jezyk

Psycholog kazala cwiczyc mi uwaznosc w napadzie lęku. Jak mam to dobrze zrobic. Strasznie duzo tego jest w internecie . i bardzo dlugie sa. Jak cwiczyc w napadzie lęku.

Bardzo panu dziekuje za slowa otuchy. Mam nadzieje ze ten osychoteraoeuta u mnie bedzie dobrym psychologiem i mi pomorze.. Jezeli dobrze zrozumialam to mam chodzic taka nijaka z tymi ibjawami zlymi myslami istanem wszystko nie ma sesu i lekiem i starac sie poprostu pozwolic tym wszystkim objawom poprostu byc ze mna. Cokolwiek sie dzieje. I przyjdzie czas ze one beda mniejsze bo przetane sie ich bac.

Dziekuje za odpowiedz. Kolwzance po psychoterapi sie pogorszylo . jak uwierzyc w glowie ze nerwica minie. Chodze i powtarzam sobie bedzie dobrze. Moje mysli sa?zle i nic nie znacza.

Witam nazywam się Mateusz mam 27 lat i mam taki o to problem ... jak jestem gdzieś w otoczeniu ludzmi czuje Niepokój lęk zawroty głowy pocenie sie...dalej czuje zmęczenie bule kręgosłupa ciśnienie w głowie razi mnie światło zamartwianie się brak sił na co kolwiek brak radości czuje się jak by przybity do ziemi albo mam tak że wszystko ogarniam a nagle w głowie takie przyćmienie i wgl nie ogarniam co mam robić głupieje... Co robić

Dzień dobry. Moja mama po trzech udarach ma głębokie otępienie. Sądownie jest skierowana do ZOL. Lekarze tak zdecydowali. Raz chce jeść raz nie. Nie chce brać leków. Czasem nie chce pić dlatego jest już dwa miesiące w Kobierzynie. Zostanie wypisana. Co mam zrobić ? Czy jak mama pójdzie do ZOL powinnam mieć wyrzuty sumienia i poczucie winy? Jestem Jej córka ale boje się że w domu by umarła.

a ja mam pytanie. Dlaczego jak ja poruszam tematy o śmierci to ludzie się boją rozmawiac w sensie mowia o depresji. Czy śmierc tak sie moze kojarzyć ludziom ?

Witam, czasami czuję się dobrze a czasami czuję że jestem do niczego, nikomu nie potrzebny, mało atrakcyjny, miałem problemy alkoholowe byłem na odwyku i jestem po rocznej terapii obecnie nie pije 3 lata, ale cały czas mam problem z zaakceptowaniem siebie, nie potrafię porzelamac się w wielu sprawach życiowych, nie potrafię zagadac do jakiej dziewczyny bo cały czas coś mnie blokuje, myślę że się nie uda, że nie mam szans, miewam lęki, czegoś się boje a nie wiem czego. Chciałem się dowiedzieć czy coś można z tym zrobić

Jest zaburzenie łączące żarłoczność psychiczną z jadłowstrętem (w którym chory nie może na siebie patrzeć)

Jak przestać myśleć o śmierci?

Związałem się niedawno z dziewczyną, która trzy lata temu została wykorzystana seksualnie przez swojego chłopaka, z którym wcześniej się przyjaźniła (próbował zrobić to trzy razy, za ostatnim gdy była pijana - udało mu się). Sytuacji tej nie zgłosiła ani na policji, ani też nie powiedziała o tym rodzicom. Do tej pory nienawidzi za to swojego ciała, ma problemy z wchodzeniem w bliższe, fizyczne relacje, nie potrafi osiągnąć orgazmu podczas seksu, a mimo to nadal przyjaźni się z tym chłopakiem, bo według niej wszystko sobie wyjaśnili, a on się zmienił. Jak powinienem reagować na to jako jej chłopak? Odchodzę od zmysłów kiedy wiem, że ma się z nim spotkać.

Czy alkoholik może przepić swoją emeryturę i żądać od dorosłego dziecka żeby je utrzymywało ? Mówi że to mój obowiązek i pójdzie do sądu po alimenty ?

Mam pewien dylemat... A mianowicie dostałam propozycję wyjazdu z kuzynkami i ich znajomymi nad morze na kilka dni. Ich znajomych widzę co jakiś czas, oni mnie lubią ja ich też tylko problem jest w tym że przez to że nie widzimy się tak często to nie potrafię z nimi tak dłużej pogadać bo po prostu nie wiem o czym, jakieś krótsze rozmowy to nie ma problemu ale na wspólnych wakacjach jednak będę z nimi przez kilka dni i obawiam się że mogę się do nich tak nie otworzyć. Jestem też dosyć spokojniejsza od nich bo ja jestem z miasta a oni że wsi ale na wspólnych imprezach fajnie się pogadujemy. Jestem też osobą która lubi spędzać czas sama ze sobą i właśnie wtedy się rozluźniam, nie jestem przyzwyczajona do spędzania czasu z tyloma ludźmi ale z drugiej strony naprawdę chciałabym jechać, bardziej się do nich otworzyć, mieć fajne wspomnienia i spędzić z nimi wakacje bo zawsze chciałam wybrać się gdzieś ze znajomym. Jedynie obawiam się czy zdołam się do nich otworzyć i mieć tematy do rozmów jednocześnie nie męcząc się tam. Proszę o jakąś poradę, która w jakiś sposób mi pomogła lub sposoby jak się otworzyć bardziej do ludzi i znaleźć wspólny język. Z góry dziękuję i pozdrawiam

Dzień dobry, Zastanawiam się na pewną kwestia. Mianowicie czy to jest normalne, że mój chłopak nie odzywa się do mnie w trakcie kilkudniowej rozłąki. Tzn. mieszkam obecnie z partnerem i za każdy razem jak wyjeżdża do rodziców nie odzywa się, zazwyczaj ja muszę napisać coś pierwsza. Zastanawiam się czy to ja mam jakiś problem z samotnością czy jednka całkowita cisza z jego strony nie jest niczym dobrymi?

Dzień Dobry Przez długi czas byłam nieświadomie w bardzo toksycznej relacji. Chłopak manipulował mną i zmuszał do wierzenia w to co on (głównie w kwestiach religijnych ale też w sprawach życiowych). Jeśli on w czymś miał racje to po prostu miał. Tłumaczył, że ,,niekiedy to większość ludzi się myli a jedna osoba ma racje". Z czasem zerwaliśmy a ja powiedziałam mu że nie daje tak rady i opowiedziałam mu o swoich uczuciach/odczuciach. Powiedział że mam nie zachowywać się jak typowa baba i przestać za dużo myśleć. Stwierdził że nigdy go nawet nie słuchałam i nic się nie nauczyłam. Zablokowałam go na messengerze i urwałam całkowicie kontakt. Chodzę do psychologa więc pewnie za niedługo na wizycie za miesiąc to wszystko opowiem na terapii. Teraz jednak czuję duży ból że to się tak skończyło i czuję się bardzo upokorzona że spędziłam z nim prawie 2 lata z klapkami na oczach. Czy ma Pan/Pani jakieś porady na chwilę obecną, jak mogę poradzić sobie z tym uczuciem i zacząć żyć sama, już nie uzależniona od niego? Jak mówiłam wizytę u psychologa mam zaplanowaną za miesiąc - nie wiem jednak czy dam radę przetrwać sama do tego czasu...

Czy terapeuta ma obowiązek poinformować rodzica o tym ze pacjent 16 lat czasem nadużywa leków w celu odurzenia?

Czy żeby poradzić sobie w życiu trzeba mieć wsparcie czy można sobie poradzić samodzielnie, bez wsparcia?

Witam mam pytanie czy w psychologi istnieje takie zagadnienia jak nie umiejętności kochania. W wyniku trałmatycznych doświadczeń życiowych.

Chciałabym zasnąć i nigdy się już nie obudzić. Tak ciężko jest się budzić codziennie z myślą że chce się umrzeć nie mogę nic z tym zrobić. Poczucie bezsilności mnie już opanowało nie mam siły na nic. Czuje ogromną pustkę i lęk. Tak się boje. Jedyny moment kiedy jest mi lepiej jest wtedy kiedy się potne. Wtedy cokolwiek czuje. Wtedy głowa lekko odpuszcza i boli coś fizycznie. Mam wrażenie że nie żyje, nie myśle, nie mówię, nic nie czuje oprócz negatywnych rzeczy. Sama siebie nie nawidzę. Może życie po prostu nie jest dla mnie.

Witam? Czy da się nauczyć ufać czy to zawsze musi przyjść naturalnie?

Dzień dobry,znalazłam sie tutaj bo już nie wiem co ze sobą zrobić w temacie który nie pozwala mi zasnąć. Od 3 lat byłam w związku z mężczyzna, z którym nie było łatwo,popadł w alkoholizm i doszło do tego że mnie uderzyl. Mimo to bardzo go kocham.Wiem, że to wszystko wina alkoholu.teraz jest na odwyku i widzę że chce to wszystko naprawic. Ale tyle się wydarzyło,rodzina nie chce o nim słyszeć. Ja też też boję, że nigdy nie zaznam poczucia bezpieczeństwa przy nim. W tym momencie pojawił się mój były, który bardzo chce że mną się spotykać. Wręcz napiera na mnie ,chce sie spotykać non stop,planować. Problem w tym ,że nic do niego nie Czuje. Wiem że jest odpowiednim kandydatem na męża. Ale to tylko tyle. Mam 31 lat i czuje ze musze podjąć jakaś decyzję. Ale to mnie paraliżuje. Moje serce jest przy tym pierwszym a drugi jest szansa ,aby nie być sama i wreszcie stanąć na nogi. Co zrobic w tej sytuacji ?

Dzień dobry, mam problem który dotyczy mojego brata. Codziennie gra na komputerze, praktycznie wcale nie wychodzi się z nikim spotkać. Ma paru kolegów, ale z tego co zauważyłam trzyma pewien dystans i podczas gdy oni się idą spotkać po szkole, on wraca do domu i przykleja się do komputera/telefonu. Ponieważ sama przez kwarantannę odizolowałam się od rówieśników, chcę go zachęcić do częstszego widywania się z kimś bądź po prostu bycia bardziej socjalnym. Jak w subtelny sposób mogę mu pomóc zbliżyć się do ludzi?

Dzień dobry mam podobny problem co pytający niżej lecz myślę że mocniejszy. Płaczę, nie jestem sobie w stanie wyobrazić bycia w innej szkole. Cały czas jestem smutny.Mogę także liczyć na jakąś poradę?

Witam! Jakiś czas temu moje życie składało się z głodówek teraz są one naprzemienne z napadami,głodu,czy to też mogą być zaburzenia odżywiania? W dodatku nie mogę na siebie patrzeć i boję się przytycia.

W jakich miejscach można poznać partnera? I co robić żeby w ogóle poznać kogoś. Nie musi to być na stałe, może być nawet na chwilę byle by teraz nie być samotną

Cześć, obecnie jesteśmy z dziewczyna prawie 4 lata, dwa lata temu mieliśmy taka sytuacje, ze ona wyjechała pracować w innym mieście na okres wakacyjny, spotkaliśmy się gdy ja miałem urlop, wtedy przyjechałem do niej i mieliśmy razem spędzać czas, jednak było dziwnie i niezbyt miło w swoim towarzystwie, po paru dniach jeden z jej współpracowników przyszedł do mnie z wiadomością iż moja dziewczyna zdradza mnie z jeszcze innym współpracownikiem(odrażającym bardzo i gorszego sortu), wywołało to u mnie furię, ale wtedy jeszcze zachowałem spokój, bo chciałem to jakoś udowodnić, korzystając z okazji przejrzałem na szybko jej telefon, słowa współpracownika się potwierdziły i w ostatni dzień mojego pobytu skonfrontowalem się z nią. I teraz tak, w tamtym momencie była wersja, ze dobrowolnie mnie zdradzała i robiła Krzywe akcje, zerwaliśmy i wróciłem do domu, po paru tygodniach zaczęliśmy pisać, bo nie potrafiłem zrozumiec tego co się stało i chciałem wszystko wyjaśnić, po „szczerej” rozmowie wyszło, ze tamten współpracownik rzekomo wykorzystał ja do aktywności seksualnej(masturbacji), złapał ja za rękę i sam to zrobił.(Dopowiadając, bo to ważne, pisali do siebie bardzo erotycznie, ale w lekko sarkastyczny sposób). Wiec wychodziłoby na to, ze jest niewinna i po prostu została zmuszona do tego, reszcie zarzutów zaprzeczyła, ze nie miała miejsca(kolejne masturbacje, wysyłanie zdjęć, macanki itd.). Wybaczyłem jej, wróciliśmy do siebie i przepracowaliśmy to, mamy teraz półrocznego syna i żyjemy powiedzmy szczęśliwie. Jednak wczoraj szukając czegoś na jej telefonie przypadkowo natrafiłem na skriny rozmów i rozmowy, które sugerowałyby, ze prawdziwa wersja jest taka jaka powiedział mi drugi współpracownik, czyli, ze sama tego chciała, czynności się powtarzały itd., dodatkowo wyszło, ze obmacywala się z kolega ze szkoły, spożywała alkohol i zielsko kiedy się ze mną nie widziała. Mam okropny mętlik w głowie, bo wszystko wróciło i nie wiem co robić, próbować z nią o tym porozmawiac, zapomnieć, przepracować, jeśli rozmowa to jak ją zacząć? Proszę o pomoc, zważając na to, ze mamy dziecko