Ale depresja ma tez objawy typu brak apetytu, problemy ze snem, chudnięcie czy poczucie winy a u mnie nic takiego nie wystepuje. Obawiam sie, ze gdy pojde do psychiatry to wyjdzie, ze wymyslam i szukam problemów na sile

Tylko co do pytania wcześniejszego to nie miałam z nikim wcześniej tak Czułam się zawsze atrakcyjna kochana i chciana. Z obecnym partnerem też tak było ale po czasie po prostu przestał być taki jakiego go poznałam i wiem że wychodzi jaki jest itp ale zmiana jest diametralna. Nie poznaje już go. Uważa Pan że to problem ze weszła rutyna nuda czy po prostu niedobranie? Owszem jestem winna wielu kłótnia ale ale on chodzi i stałe mnje prowokuje jest bardzo złośliwy a jak pytam czemu odpowiada że lubi mnie wkurzać i to nie słodkie zaczepki a ostre klotnie i cisza przez kilka dni. Każdy z nas ma charakter wybuchowy i wiedzieliśmy że w związku talerze będą latać ale chyba to już przerasta wszystkich. Jak z nim mam porozmawiać abyśmy się zmienili? Gdy próbuję słyszę że mam przestać "pierdolic" Gdy ja pokazywałam mu jak się zmieniam i był etap że naprawdę na nic nie naciskałam starałam się być jak najlepsza on uważał ze on zmienić się nie umie. Jak rozwiązać ten konflikt? Rozstać się czy jednak rozmowa dojść do porozumienia? Czy facet który twierdzi że strasznie kocha faktycznie nie może się zmienić?

Mam wrażenie i podejrzenie że mam depresję. Znajomi widzą zmianę mojego zachowania. Jak mogę dowiedzieć się czy to na pewno to z pewnego źrudła nie idąc na żadną wizytę.

Czy łatwiej jest Panu radzic sobie ze swoimi problemami dzięki temu, ze jest Pan terapeutą i wie jak pomoc innym?

a gdyby rodzice nie byli przeszkodą, to co powinnam zrobic? Isc na terapie?

Szczerze mowiac, potrafiłam przepłakać caly koncert z powodu, ze kiedys sie on skonczy. Gdy w nocy, przy zasypianiu, myslalam sobie, ze kiedys moi bliscy odejda to nie moglam wziąć tchu i moje serce niesamowicie walilo. Balam się myslec o swojej smierci, na pogrzebie mojego znajomego dostalam ataku paniki, totalnie balam sie przemijania. Ale ostatnio jest inaczej, mysle o samobojstwie, planuję je. Gdy mysle, ze cos mi nie wyjdzie, to w mojej glowie pojawia sie mysl typu "i tak niedlugo sie zabijesz" lub pojawia się widok powieszonej mnie przed oczami. Ostatnio obejrzalam nawet poradnik jak zawiazac szubienice. Troche przerażam sama siebie i obawiam sie, ze w przypływie negatywnych emocji moge zrobic sobie coś, czego nie zniosa moi bliscy. Stan przed tym, czyli ten, gdy moglam plakac przez to, ze wszyscy kiedys umrzemy tez byl dla mnie straszny. Nie wiem juz co mam zrobić. Mam 17 lat i nie chce mowic o tym rodzicom

Ponad 3 lata temu zostałam bardzo wykorzystana przez uwczesnego partnera do tej pory nie uporałam się z tym. Od 2.5roku mam stałego partnera z którym obecnie mi się nie układa opowiedziałam mu o wszystkim a ten mimo obecnego od dłuższego czasu kryzysu nie okazał mi wsparcia. Z każdym dni ej jest coraz gorzej i że mną i z nami. Jestem zazdrosna czuje się gorsza przez to co mnie spotkało brudna i niechciana. Osoba która wyrządziła mi krzywdę zamieszkała naprzeciwko mnie związał się z moja była przyjaciółka i urodziło im się dziecko. Widzę ich każdego dnia i nie umiem opanować się czemu mnie tak zskrzywdzil a ja uszczęśliwił. Mój partner tego nie rozumie że to przeszłość która żyje dużo psuje. Nie jestem w stanie czasem normalnie funkcjonować wpadam w jakieś Stany nerwowości złości, krzyku. Mój związek przez to umiera a może już umarł. Obwinia siebie za wszystko ale nie umiem uporać sobie z przeszłością a to nie jedyna rzecz która mnie dręczy bo w wieku młodzieńczym zmarł mi pierwszy chłopak niby głupota ale stało się to wtedy kiedy chciałam go zdystansować a ten zamiast że mną poszedł z kolegami i się zabił skacząc do wody. Żyje tymi sprawami i siedzi to we mnie cała ta złość i na siebie i na to całe życie i na partnera że mnie nie rozumie. Co ja mam zrobić?

czy to normalne że czuje zażenowanie i robi mi się niedobrze kiedy ktos probuje nawiazac ze mna jakis bardziej intymny kontaknt, nie mowie tu o konkretnej osobie ani o zblizeniu seksualnym, po prostu ktokolwiek jest miły i mnie przytula lub całuje w policzkek lub kiedy ze mną tańczy.. jakakolwiek forma zbliżenia, dotyku, nawet w mojej wyobrazni... nie jestem w stanie sobie wyobrazic sobie takich rzeczy i nie czuc przy tym obrzydzenia

od dawna czuje że potrzebuje konsultacji ze specjalistą, ale boję się że nie będę w stanie powiedzieć tego co czuje co się dzieje i co jest nie tak mam 17 i nie umiem też powiedzieć moim rodzicom że tego potrzebuje, nie dlatego że mi nie zechcą pomóc ale sam fakt otworzenia się i pokazania im swojej emocjonalnej strony mnie odrzuca i nie wiem jak się przełamać, czasami mam też wrażenie że wszystkie problemy sobie wymyślam że to tylko szukanie uwagi i że nic się nie dzieje że musze się ogranąc i tyle ale potem wszystko wraca i uświadamiam sobie że tak nie zachowują się zdrowi ludzie.. nie mam pojęcia co mam ze sobą zrobić i od czego zacząć

Dzień dobry. czy autoterapia mogłaby pomóc osobie z zaburzeniami lękowymi?

jakie jest Pana zdanie na temat samookaleczania się dla zwrocenia na siebie uwagi?

witam, jak można umówić wizytę?

A czy one są szczere ? Mowi Pan je jako psycholog tylko po to żeby poczuli się lepiej czy jako człowiek ?

Od kilku lat prowadzę związek oparty wyłącznie na zaspokojeniu potrzeb seksualnych. Mimo to w tym samym czasie jestem w stałym związku, który trwa już ponad 10 lat.. nigdy nie miałam i nie mam wyrzutów sumienia. Każdy z tych związków jest dla mnie na swój sposób ważny i nie potrafię z żadnego zrezygnować. Pierwszy z nich pokazał mi jak w 100% czerpać przyjemność z seksu. Dużo starszy partner poprzez swoje doświadczenie zaspokaja wszystkie moje potrzeby.. i przy nim jestem otwarta również na nowe doświadczenia. To właśnie z nim, mimo swojego wieku przeżyłam wiele swoich ‚pierwszych uniesień’ - które teraz tak bardzo trzymają mnie w tej relacji. Druga relacja to mój związek, który zbudowałam jako nastolatka i tak trwa do nadal. Kiedyś było pięknie, teraz jest po prostu zwyczajnie. Ta relacja zapewnia mi komfort, bezpieczeństwo i spokój. Natomiast ta relacja nigdy nie zapewniła mi seksu, jaki zapewnia pierwszy związek. Nigdy nie czułam się tak dobrze. Co więcej- na chwile obecną nie czuje w ogóle potrzeby seksu w tej relacji skoro zaspokajam ją w swoim pierwszym związku. Nie mam po prostu ochoty.. mam wrażenie, że trochę się pogubiłam co jest najważniejsze w życiu. Pierwszy związek nigdy nie będzie wyglądał jak normalny, nigdy nie ułożę sobie z Nim życia- gdyż tak jak i ja- On też prowadzi inne życie. Życie, w którym na chwile obecną nie ma szansy na stały związek. Z resztą ja w zasadzie chyba nie chciałabym takiego scenariusza. Jest mi dobrze tak, jak jest teraz. Zaczęłam ostatnio zastanawiać się co jest ze mną nie tak? Jako psychoterapeuta- patrząc zupełnie z boku na tą sytuacje- co mógłby mi Pan doradzić?

Dzień dobry,mój problem polega na uzależnieniu od benzodiazepin.(Afobam) Ilekroć staram się z tym zerwać wytrzymuje parę dni po czym znowu sięgam po benzo. Nie mogę wytrzymać tego co się dzieje jak nie wezmę. Czy jest mi pan w stanie pomoc,czy terapia jest w stanie mi pomóc.

to znowu ja, ta od "fobii społecznej". Mam 15 lat. Jak powiedzieć rodzicom zeby mnie zapisali do psychiatry? Kompletnie nie wiem jak sie za to zabrac. Zaczeli by sie ze mnie smiac albo strasznie martwić. Nie da sie zapisac samej? Tak zeby oni nie musieli sie mna przejmowac? Przepraszam ze jestem taka uciazliwa i o wszystko pytam, ale totalnie nie wiem jak to zrobic, a boje sie ze jesli sie nie odwaze, to wszystko sie pogorszy, a tego bym chyba nie wytrzymala.

rozumiem, że depot jest na receptę? A istnieje jakieś lekarstwo, które można zastosować na taką psychozę jak ma mama bez recepty? Bardzo dziękuję za pomoc. Cieszę sie, ze istnieją takie osoby, które chcą pomoc i to robią. To dla mnie i mojej rodziny bardzo ważne.

moja mama jest chora na schizofrenie. nie chce się leczyć bo uważa ze wszystko jest z nią w porzadku. uważa ze wszyscy są chorzy tylko ona zdrowa. myje się w ciemności, nie używa żadnych sprzętów moblincyh bo twiedzi ze wszyscy ja śledzą. zadaje pytania typu co ona ma wspólnego z ludźmi albo czy kolory maja sens. byliśmy u psychiatry i żeby ją wyleczyć ona musi się zgodzić na leczenie a ona się nie zgodzi bo myśli ze nie jest chora i twiedzi ze to ona może być psychiatra i dawać ludziom rady. jak zwabić ją do lekarza albo co zrobić aby dać jej leki? jakikolwiek sposób żeby poszła się leczyć bądź nawet jakieś sposoby

Dzień dobry,postanowilam poprosić o poradę tutaj bo w prawdziwym życiu nie miałabym odwagi opowiedziec o tym twarzą twarz . Mam 21 lat , od 2-3 lat mam problem z obniżonym nastrojem ,samoocena ,wiarą w siebie i w dobre intencje ludzi wokół mnie ,od ostatniego roku to wszystko się nasiliło, pomimo braku cięższych niż do tej pory sytuacji w moim życiu . Jestem wiecznie niewyspana ,chociaż zdarza mi się spać po 12 h ,wszystkie wyniki badań są dobre ,bo zaczęłam od konsultacji u lekarza rodzinnego ,często nie mam siły na najzwyklejsze czynności jak umycie włosów ,kiedy już się za to zabieram mam łzy w oczach sama nie wiem czemu po prostu czuje się winna ze większość ludiz ma ochotę zadbać o siebie , zrobić fryzurę, umalowac się i po prostu wyjść na miasto ,a mi umycie włosów sprawia wewnętrzna trudność , w pracy wystarczyło drobne nieporozumienie lub błąd żebym zalała się lzami , cały czas zrazaam do siebie przyjaciol ,zwyczajnie mam wrazenie ze w każdej sytuacji jestem dla nich persona non grata ,nawet jeśli to oni dają inicjatywe. Przez takie myśli bardzo często mam napady histerii podczas których nie mogę zlapac oddechu ,przez to tez zaczelam sie objadac Jestem tym zmęczona do tego stopnia ze czasem lapałam się na myśleniu o własnej śmierci i reakcji bliskich na nią ,potem czułam się winna i znów kolo się zamykało prosze powiedzieć co mogę z tym zrobić ,dokąd się udać .Pozdrawiam

Witam. Zawsze chodziłę spać późno, nie potrafiłę normalnie jak moja reszta rodziny zasnąć. W tamtym tygodniu chyba 2 razy lub 3 razy było tak że leżałam na łóżku, nie to że chcialo mi się spać po prostu już nie wiedziałam co zrobić .zwyczajnie się kładłę na plecach. Zaczynają mi napływać takie różne straszne myśli że będę miała wypadek ,że samochód na mnie wiedzie.albo że gaz zaraz wybuchnie i się uduszę. (Oczywiście gaz zawsze jest zakręcony na noc i wgl ....nie ważne )i że jak zamknę oczy ułoże sia w takiej pozycji jakiej normalnie zasypiam to zasnę na zawsze.nigdy się nie obudze więcej. Ze nie bede oddychać. W ogóle W czasie tego moje serce szybciej bije, i mam takie drżenie ciała..nie wiem jak to powiedzieć. ..zmuszam siebie do oddychania , czuje ze musze wstać bo nie dam rady więcej leżeć .myślę że jak napije się wody to będzie mi lepiej ale po tym nie jest .przez ten cały czas po prostu czuje strach . bywa tez tak że sprawdzam czy moje serce bije ...od jakiegoś czasu bałam się uźywac suszarki do włosów bo myślę że w trakcie suszenia może mnie prąd zabić. .. (nie ważne że suszarka jest dobrej marki ..ze wcześniej się nie psula wgl ..normalnie działa ) ..sama nie wiem czy ma sens to pisać o suszarce...Chyba dwa miesiące temu uczestniczyłam w wypadku samochodowy ,nie ja prowadziłam . Siedziałam obok kierowcy . Wszytko co sie stalo widzialam .reszta osób które byly w naszym samochodzie żyją. Dopiero do mnie dotarło po tygodniu co się stalo , od razu po tym wypadku nic nie czułam, tylko właśnie dopiero po tygodniu. Bałam się jeździc samochodami . Wgl sniły mi się wypadki samochodowe. ..nawet te przerazajace tiry ...jak jestem na mieście i widzę tira to czuje strach ..różne przerażające mam myśli ...ze wpadam pod tir i wgl .. ...chcę przestać o tym myślęc ale mi się nie udaje i zaczyna mi się robić nie dobrze .a to już wyżej napisałam co się dzieje wtedy . Co to wszytko może oznaczać ??

Witam,czy w dobie koronowirusa jest możliwe by umówić wizytę?Podejrzewam depresję u męża,proszę jeszcze o informację czy na pierwszą wizytę powinien przyjść sam czy powinnam być razem z nim?

Dzień dobry, chciałabym dowiedzieć się co oprócz studiów psychologicznych należy ukończyć aby pracować jako psycholog? Pozdrawiam serdecznie

Na wstępie muszę zaznaczyć, że mam nerwice natręctw. Około 1,5 roku temu zadałam sobie pytanie ,, Czy ja jestem lesbijką?”. To spowodowało u mnie natarczywe pytania mimo, że nie miałam żadnej podstawy do zmartwień. Zawsze podobali mi się chłopacy, ale od tamtej chwili przestał mi się podobać ktokolwiek. Ciągle zadawałam sobie pytania i wyobrażałam różne rzeczy. Wmawiałam sobie, że napewno jestem homoseksualna, ale przecież nigdy nie podobała mi się dziewczyna. Zawsze, gdy widziałam zdjęcie jakiejś to od razu myślałam czy ona mi się może spodobać i myślałam nad tym całymi dniami. Myśli ustąpiły na chwile, aż do pewnej sytuacji. Na spotkaniu ze znajomymi spodobała mi się osoba.Nie wiedziałam jakiej była płci, ponieważ ciężko było to rozpoznać. Wtedy poczułam takie samo uczucie, gdy kiedyś podobał mi się chłopak, bo ta osoba okazała się być dziewczyna. To, jednak nie zniechęciło mnie i chciałam do niej napisać, ale nie zrobiłam tego. Uczucie minęło po jednym dniu i więcej o niej nie pamiętałam. Nie chce być homoseksualna, tylko mieć w przyszłości męża i dzieci. Boje się przez to spotykać z koleżankami, bo martwię się, ze mi się spodobają. Nie zaakceptowałabym nigdy swojej orientacji. Wiem, że może to być też zespół hamleta(HOCD) związany z moja nerwicą, ale i tak moje lęki są nieustające.

Witam, moim problemem jestem ja sama w zwiazku. Jestem z mezem od 21 lat (z czego malzenstwo trwa11, zaczelismy sie spotykac jako 17latkowie). Jets odpowiedzialnym, zabawnym d9brym mezczyzna, ale totalnie nie facetem, ktory zwracalby uwage na moja lobiecosc, nie patrzy z pozadaniem, nie komplementuje, nigdy tego nie bylo, choc zawsze swietnie sie dogadywalismy i wiele razy mu mowilam o tym, ze tego potrzebuje. Seks kiedys byl dobry, ale bez ognia...ja sie nigdy nie czulam pożądana przez niego, mamy 2 dzieci i jest poprawnie. Ale mnie brakuje adoracji, teraz jako swiadoma i dojrzalsza kobieta czuje, jak bardzo mi tego brakuje. Czesto flirtuje z innymi, ktorzy ten ogien maja w oku i potrafia mnie adorowac, budzic we mnie kobiete. Mam potem wyrzuty sumienia, ale nie potrafiez tego zrezygnowac. Nie chce tkwit w takiej sytuacji do konca zycia, ale tez rozmowy z mezem nie daja nic...

Od dłuższego czasu borykam się z problemem, jakim jest nadmierna nieśmiałość. Nawiązywanie nowych znajomości, utrzymywanie ich, po prostu mnie przerasta, a problemem ostatnio stało się nawet zwykłe powiedzenie dzień dobry do kogoś spotkanego na ulicy, np. sąsiada. Właściwie mam różne skrajne stany - są momenty w których jestem całkowicie świadoma, że opinia innych tak naprawdę nie jest aż tak ważna, ale tylko na świadomości się kończy. Kiedy już znajduje się między ludźmi, wszystko wraca i przyznam szczerze, że uważam siebie w takich momentach za bezwartościową. Strasznie mnie to przytłacza, a fakt, że jestem jeszcze w szkolnym wieku utrudnia mi to bardziej, bo to czas na nawiązywanie nowych znajomości. Nie czuję się dobrze w miejscu w jakim jestem i nie wiem co z tym faktem zrobić. Z dnia na dzień jest coraz gorzej, a to, że kwestionuję teraz moją płeć i seksualność wcale nie pomaga. Nie wiem do końca sama kim jestem, co jest przeszkodą w relacjach z innymi. Bardzo prosiłabym o jakąś radę, bo już naprawdę nie wiem co robić i mam coraz większy mętlik w głowie, że to ze mną jest coś nie tak.

Czy to normalne że chce umrzeć chodź mam dla kogo

Zakładajac, że po pewnym czasie byłaby możliwość, żebym umówiła się z Panem na spotkanie w gabinecie, to czy jest Pan w stanie stwierdzić czy posiadam ataki paniki i lęki i umiałby Pan mnie wyciągnąć z tego?

czy można się umówić z Panem na sesję przez telefon ta forma byłaby dla mnie prostsza niż online ?

Spotkanie jest teraz trudne ze względu na panująca sytuacje w odniesieniu do zaleceń epidemiologów. Zadzwonię jutro do Pana i omówimy sesję on line. Serdecznie dziękuję za odpowiedź.

czy aktualnie są możliwe wizyty domowe?

Witam, czy jest pan specjalista od uzależnienia od alkoholu? Jest pan w stanie wyciągnąć z tego nałogu?

A umie pan wymazac przeszlosc bez wglebiania sie w nia

Umialby pan przebic mur by zostac sie do serca i przeszliosci osoby

Co zrobic by zapomniec o orzeszlosci

Myślę, i jest ogólnie przyjęte, co potwierdza wielu terapeutów, że osoba uzależniona, aby z sukcesem rzucić nałóg, powinna w miarę możliwości na czas aż nie będzie umiała się bronić, odizolować się od wszystkiego, co kojarzy mu się z nałogiem. Uważam, że Pana teoria przynosi więcej szkody niż pożytku, ponieważ taka osoba słysząc takie słowa, będzie bezkarnie spotykać się z uzależnionymi kolegami i razem z nimi wciąż zażywać narkotyki, bo jest póki co zbyt słaba, aby się temu oprzeć. Oj, niech Pan uwierzy, ile bym dała aby w odpowiednim momencie ktoś mi zabronił czegoś, co zniszczyło mi życie, a wtedy myślałam że jest dla mnie dobre...

Jakie są szanse, że człowiek z 9-letnim uzależnieniem od marihuany, który nie widzi sensu w terapii, i idzie tam tylko ze względu na ultimatum narzeczonej, wyjdzie z nałogu i do niego już nie wróci?

czy te wszystkie rzeczy powiedziane przez pana pacjentów wpływają na pana samopoczucie?nie w czasie rozmów tylko po pracy

Dzien dobry, moj brat jest alkoholikiem od kilkunastu lat. Moja mama bardzo na tym cierpi psychicznie i chcialabym jej jakos pomoc. Czy moze pan doradzic jaka terapia bylaby jej odpowiednia? Jesli chodzi o brata to on na obecna chwile odmawia leczenia ale chcialaybym zeby moja mama mogla troche nauczyc sie radzic z ta sytuacja. Dziekuje

maz odszedł 2 miesiące temu.najpierw mieszkał sam A teraz od miesiąca mieszka z osobą o którą podejrzewałam go od dawna.nie chce mi wprost tego powiedzieć, ale ja mam swoje źródło informacji.nie chce rozwodu.miesza mi ta sytuacja w glowie.sa dzieci 2 i 4 lata przychodzi do nich bo mówi że zostawił mnie A nie je...i niby chce dla nich dobrze, ale go nie ma więc jak ma być dobrze

Jak miałam do niego ważną sprawą to on tylko powiedziałam "ciiii" telewizor był ważniejszy. Tak było wiele razy. Płakać mi się w tamtych momentach chciało. A po za tym to jest sadysta i pedofil. Nienawidzę go

Proszę pana kiedy miałam 15 chodziłam do pani psycholog,(dużo z nią rozmaiałam na temat mojego zdrowia).i ta pani psycholog powiedziała mu (mojemu ojcowi) że ja muszę iść do pewnego szpitala. On miał to w dupie.

Proszę pana z tym człowiekiem nie da się rozmawiać . Kiedy ja mówię do nie spokojnie to on zaczyna się szybko denerwować . Nie uważam że

Od jakiegoś czasu nie mam ochoty wychodzić z domu,mogę całe dnie spędzić w łóżku oglądając seriale. Od 2 miesiący nie chodzę na zajęcia na studiach, próbowałem kilka razy, ale nie potrafię przebywać z tymi ludźmi.. Brakuje mi wsparcia od rodziców, mają mnie najzwyczajniej gdzieś.. Muszę sobie sam dawać radę. W pracy zakładam maskę, udaje, że wszystko jest okej.. Choć ostatnio nie dałem rady. Stałem, patrzyłem się na ludzi i najzwyczajniej w świecie się popłakałem. Nic mi w życiu nie wychodzi. A zaczęło się tak dziać, gdy straciłem najważniejszego człowieka w moim życiu. Od tego czasu próbuje się pozbierać, ale nie wiem jak.. Walczę sam ze sobą, próbuje się naprawić ale nie potrafię. Wszystko mi się wali, za co bym się nie wziął to nic mi nie wychodzi. Czasem miałem chore myśli i sam nie wiem co mogę zrobić żeby było lepiej.. Uciekam w alkohol żeby zapomnieć o tych wszystkich wydarzeniach.. Ale nie chce już pić, nie mogę.. I sam już nie wiem, co zrobić.

Witam, Chciałabym się poradzić bo już nie wiem co robić. Adopotwwałam pieska 3 miesiace temu malutki, zwinny kundelek. Byl kochany, milutki i grzeczny, az do czasu kiedy przyjechał do mnie. Pierwszy miesiąc był spokojny miałam za zadanie tylko nauczyć go załatwiania się na dworze. Ale już po drugim miesiącu TRAGEDIA jak by ktos mi dał innego psa. Gryzie i niszczy wszytsko jest nadpobudliwy ( wychodze z nim 4 razy dziennie) wredny i głośny. Nie mam już siły mam same problemy Prze niego. Dodam, że ma zabawki jakie chce sznury, piłki, zabawki do ktorych chowa się smakołyki. Proszę mi pomoc niedlugo zmieniam miejsce zamieszkania i boję się, że będę miała jeszcze większe problemy:(

Jak Pan się czuł kiedy po raz pierwszy zajmował się Pan swoją pracą?

Witam . Czy orientacja seksualna może się zmieniać?

Po obejrzeniu pewnego filmiku na you tube zadałam kiedyś właścicielowi tego filmiku takie pytanie , (niestety nie uzyskałam odpowiedzi), chodzi o to że piszę Pan z pewnego kobietą. Postanowiliście się spotkać. zobaczyliście się pierwszy raz ,panu ta kobieta z wyglądu się nie spodobała. Co Pan by do niej powiedział? Jak by się Pan zachował?

Czy osoby które nie mają jakichś chorób psychicznych itp w wieku 40 i więcej mogą się samookaleczać?

W jakim czasie Pan tutaj przychodzi odpowiadać na te wszystkie pytania?

Witam. Moje pytanie jest takie , miał Pan kiedyś problem z autoagresją?