Chciałabym zasnąć i nigdy się już nie obudzić. Tak ciężko jest się budzić codziennie z myślą że chce się umrzeć nie mogę nic z tym zrobić. Poczucie bezsilności mnie już opanowało nie mam siły na nic. Czuje ogromną pustkę i lęk. Tak się boje. Jedyny moment kiedy jest mi lepiej jest wtedy kiedy się potne. Wtedy cokolwiek czuje. Wtedy głowa lekko odpuszcza i boli coś fizycznie. Mam wrażenie że nie żyje, nie myśle, nie mówię, nic nie czuje oprócz negatywnych rzeczy. Sama siebie nie nawidzę. Może życie po prostu nie jest dla mnie.

Witam? Czy da się nauczyć ufać czy to zawsze musi przyjść naturalnie?

Dzień dobry,znalazłam sie tutaj bo już nie wiem co ze sobą zrobić w temacie który nie pozwala mi zasnąć. Od 3 lat byłam w związku z mężczyzna, z którym nie było łatwo,popadł w alkoholizm i doszło do tego że mnie uderzyl. Mimo to bardzo go kocham.Wiem, że to wszystko wina alkoholu.teraz jest na odwyku i widzę że chce to wszystko naprawic. Ale tyle się wydarzyło,rodzina nie chce o nim słyszeć. Ja też też boję, że nigdy nie zaznam poczucia bezpieczeństwa przy nim. W tym momencie pojawił się mój były, który bardzo chce że mną się spotykać. Wręcz napiera na mnie ,chce sie spotykać non stop,planować. Problem w tym ,że nic do niego nie Czuje. Wiem że jest odpowiednim kandydatem na męża. Ale to tylko tyle. Mam 31 lat i czuje ze musze podjąć jakaś decyzję. Ale to mnie paraliżuje. Moje serce jest przy tym pierwszym a drugi jest szansa ,aby nie być sama i wreszcie stanąć na nogi. Co zrobic w tej sytuacji ?

Dzień dobry, mam problem który dotyczy mojego brata. Codziennie gra na komputerze, praktycznie wcale nie wychodzi się z nikim spotkać. Ma paru kolegów, ale z tego co zauważyłam trzyma pewien dystans i podczas gdy oni się idą spotkać po szkole, on wraca do domu i przykleja się do komputera/telefonu. Ponieważ sama przez kwarantannę odizolowałam się od rówieśników, chcę go zachęcić do częstszego widywania się z kimś bądź po prostu bycia bardziej socjalnym. Jak w subtelny sposób mogę mu pomóc zbliżyć się do ludzi?

Dzień dobry mam podobny problem co pytający niżej lecz myślę że mocniejszy. Płaczę, nie jestem sobie w stanie wyobrazić bycia w innej szkole. Cały czas jestem smutny.Mogę także liczyć na jakąś poradę?

Witam! Jakiś czas temu moje życie składało się z głodówek teraz są one naprzemienne z napadami,głodu,czy to też mogą być zaburzenia odżywiania? W dodatku nie mogę na siebie patrzeć i boję się przytycia.

W jakich miejscach można poznać partnera? I co robić żeby w ogóle poznać kogoś. Nie musi to być na stałe, może być nawet na chwilę byle by teraz nie być samotną

Cześć, obecnie jesteśmy z dziewczyna prawie 4 lata, dwa lata temu mieliśmy taka sytuacje, ze ona wyjechała pracować w innym mieście na okres wakacyjny, spotkaliśmy się gdy ja miałem urlop, wtedy przyjechałem do niej i mieliśmy razem spędzać czas, jednak było dziwnie i niezbyt miło w swoim towarzystwie, po paru dniach jeden z jej współpracowników przyszedł do mnie z wiadomością iż moja dziewczyna zdradza mnie z jeszcze innym współpracownikiem(odrażającym bardzo i gorszego sortu), wywołało to u mnie furię, ale wtedy jeszcze zachowałem spokój, bo chciałem to jakoś udowodnić, korzystając z okazji przejrzałem na szybko jej telefon, słowa współpracownika się potwierdziły i w ostatni dzień mojego pobytu skonfrontowalem się z nią. I teraz tak, w tamtym momencie była wersja, ze dobrowolnie mnie zdradzała i robiła Krzywe akcje, zerwaliśmy i wróciłem do domu, po paru tygodniach zaczęliśmy pisać, bo nie potrafiłem zrozumiec tego co się stało i chciałem wszystko wyjaśnić, po „szczerej” rozmowie wyszło, ze tamten współpracownik rzekomo wykorzystał ja do aktywności seksualnej(masturbacji), złapał ja za rękę i sam to zrobił.(Dopowiadając, bo to ważne, pisali do siebie bardzo erotycznie, ale w lekko sarkastyczny sposób). Wiec wychodziłoby na to, ze jest niewinna i po prostu została zmuszona do tego, reszcie zarzutów zaprzeczyła, ze nie miała miejsca(kolejne masturbacje, wysyłanie zdjęć, macanki itd.). Wybaczyłem jej, wróciliśmy do siebie i przepracowaliśmy to, mamy teraz półrocznego syna i żyjemy powiedzmy szczęśliwie. Jednak wczoraj szukając czegoś na jej telefonie przypadkowo natrafiłem na skriny rozmów i rozmowy, które sugerowałyby, ze prawdziwa wersja jest taka jaka powiedział mi drugi współpracownik, czyli, ze sama tego chciała, czynności się powtarzały itd., dodatkowo wyszło, ze obmacywala się z kolega ze szkoły, spożywała alkohol i zielsko kiedy się ze mną nie widziała. Mam okropny mętlik w głowie, bo wszystko wróciło i nie wiem co robić, próbować z nią o tym porozmawiac, zapomnieć, przepracować, jeśli rozmowa to jak ją zacząć? Proszę o pomoc, zważając na to, ze mamy dziecko

Ostatnio tu pisałam na temat mojej przyjaciółki i stwierdziłam że nie ma sensu tego ciągnąć oczywiście według niej ja jestem wszystkiemu winna i chce mnie przedstawić każdemu z jak najgorszej strony no ale cóż bywa. I dziękuję za odpowiedź bo podniosła mnie ona na duchu 😀

Czy psycholog powie mamie że się samokaleczam?

Dzień dobry. Czy jest możliwość korzystania z porad psychologicznych całkiem anonimowo? Tak, żeby państwo nigdy sie nie dowiedziało. Czy może psycholog musi zgłaszać każdego pacjenta do NFZ?

Czy coś zaczyna się ze mną dziać? Liczę kalorię każdego jedzenia i obliczam by nie zjeść więcej niż 1000 kcal. Boję się, bo nie wiem co z tym zrobić. Koleżanki w szkole chcą kogoś zawiadomić, bo zaczynają coś podejrzewać

Czy naprawdę można odczuwać empatię gdy ma się nerwicę lękową bo ja odczuwam takie mrowienie na głowie jakby mrówki chodziły po głowie czy to znaczy że odczuwałam emocje drugiego człowieka jej smutek i rozpacz a teraz chcę dla niej jak najlepiej i ją pocieszać.

Moja siostra zaprosiła moją długoletnią przyjaciółkę na nasz wspólny rodzinny urlop, który miałyśmy spędzić w czwórkę z dwiema innymi kuzynkami, nic mi o tym wcześniej nie mówiąc. Gdy mnie o tym poinformowała przeżyłam wielki szok i totalne niezadowolenie, dając jej to do zrozumienia. Poprosiłam ją również, żeby jej grzecznie odmówiła, coś wiarygodnego wymyślając. Nie zareagowała na moją prośbę wcale. Po ok. sześciu godzinach napisała mi WhatsAppem, że moja przyjaciółka właśnie kupiła już bilety na pociąg i że ona jej nie odmówiła. Motywowała to tym, że ja ją bardzo brzydko potraktowałam gdy ona mi powiedziała, że zaprosila moją przyjaciółkę i dlatego ona chciała ratować jeszcze swoje relacje z tą moją przyjaciółką. Odechciało mi się tego urlopu a moja siostra nie rozumie dlaczego, mówi że przesadzam, jak również, że moja przyjaciółka nie jest moją własnością itp itd. Uważam, że to co zrobiła jest wielkim faux-pas i brakiem respektu dla mojej osoby. Na to też mi powiedziała, że na respekt sobie trzeba zasłużyć, co już kompletnie mnie dobiło. Czy takie jej zachowanie ma coś wspólnego z "zasłużeniem sobie" na respekt? Moim zdaniem poinformowanie mnie o zamiarze zaproszenia kogokolwiek nowego, jest podstawą zdrowego, pełnego szacunku podejścia do ludzi i na to nie trzeba sobie jakoś specjalnie zasłużyć. Nie chce się przyznać do jakiejś winy. Ona chciała tylko dobrze, bo moja przyjaciółka ma ciężko itp. itd.. Urlop się zbliża a mi się nie chce tam jechać. Proszę napiszcie co o tym myślicie i co zrobilibyście/zrobiłybyście na moim miejscu Z góry dziękuję Lea

Dzień dobry, od kilku lat palę regularnie marihuanę, od zawsze miałam różne problemy natury psychologicznej, ale od kilku miesięcy podejrzewam u siebie anhedonię. Czy marihuana mogłamieć wpływ na moją psychikę do tego stopnia, że teraz nie odczuwam żadnych uczuć, przyjemności, smutku, nic?

Witam pisałam do Pana że mam problemy z uszami że się czerwone robiły na szczęście są one zdrowe teraz mam problem z moją głową mam czucie jak chodzą po mnie mrówki jakby ktoś był w mojej głowie i myśli za mnie. Czuję jakbym miała empatię czuję tą osobę co zraniłam i chcę dla niej jak najlepiej czy to są moje wymysły czy mam nerwicę. Proszę mi odpowiedzieć.

Czy jesli czlowiek ma natręctwa ze cos zrobil w przeszłości (nie pamięta) i dotyczy to konkretnej rzeczy to jest to potwierdzenie tego, że ta rzecz o którą sie obawia się nie wydarzyła? Moj psycholog tak uważa, że gdyby ta rzecz o którą osoba się obawia miała by miejsce to nie pojawiłyby się natrectwa. Czy tak jest rzeczywiście?

Pomoc w Problemacch codziennych . myslach samobojczych? Problemy z rdzina, wypaleniem zawodowym. I. Tym ze Cię nikt nie rozumie...

Dlaczego jak nie czuję potrzeby wychodzenia z x czy do ludzi to mi mowia ze jestem depresji... ja tylko powiem ze ludzie dokuczają.

Dzień dobry, usłyszałam historię od znajomej, że jej psychoterapeuta w trakcie terapii zrobił coś czego nie powinien (doszło do kontaktu fizycznego, na wcześniejszych wizytach zdarzyło mu się ją przytulić, ale ostatnio podobno ją pocałował). Nie wiem co mam zrobić, koleżanka nie chce przerwać terapii, bo ciężko znaleźć psychoterapeutę, a ja się boje, że on wykorzystuje swoje stanowisko. Powinnam z nim pogadać czy gdzieś to zgłosić? A może nie robić nic?

co zrobic jesli moj chlopak ma mysli samobojcze a ja nie potrafie mu pomoc

Dzień dobry. W nawiązaniu do pytania o Mame. Co będzie dla Niej lepsze ? Ja chce podjąć się opieki nad Mama ale chodzi o Jej dobro. Prosi by nie oddawać Jej nigdzie. Nie potrafię podjąć decyzji. Proszę o pomoc co najlepsze.

Kiedy kłóce się z partnerem, właściwie on krzyczy bo jest nerwowy mam w trakcie tego myśli z autoagresji.

A psychoterapia to właściwie na czym polega ?? Czy to jest taka rozmowa głównie ??

Dzień dobry, Jaki test wykaże zaburzenia seksuologiczne? (czy jest to MMPI -2?) czy może inny? jeśli inny, to jaki?

Czy psychologa można traktować jako przyjaciela czy psychoterapia nie jest od tego ??

Mam taki problem, że mając 21 lat, w przeszłości, gdy dojrzewalem, hardzo łatwo się zauroczalem w dziewczynach i mam wrażenie, że przy każdej nowo poznanej dziewczynie, niestety nie podobałem się potemclajmym partnerkom, co też wpłynęło ma mnie negatywnie, zaburzenia depresyjne i zaniżona samoocena - teraz rozumiejąc już samego siebie, swoje emocje Znajdując potmecjalna parkerke odczuwam strach, lek i smutek, bo boję się odrzucenia i patrze pod tym względem dość pesymistyczmie, staje się toksyczny, przez co kobiety w bliższej relacji, mie chcą mieć ze mną do czynienia. Jest jakiś sposób na zaradzenie na tą przypadłość? Dziękuję za odpowiedź i Pozdrawiam!

Dzień dobry, chciałem zapytać jak poradzić sobie z lękami i paranojami po odstawieniu twardych narkotyków i alkoholu? wizyta u psychologa niestety odpada ze względów finansowych.

Witam ! Chce oddać mamę alkoholiczkę do prywatnego domu opieki ponieważ źle mnie traktuje mimo że jest bardzo schorowana przez alkohol uważa że ja krzywdzę bo nie daje alkoholu i zostałam najgorsza ,nie mogę sobie poradzić z jej zachowaniem a wymaga opieki 24 godz na dobę postanowiłam że oddam do domu opieki i zrobiło się larum w rodzinie ,szczególnie ciocia .Jak postąpić żeby dać się wpędzić w poczucie złej córki .,to i tak trudna decyzja ale robiłam co mogłam sama jestem już grubo po 50 i do tego choruje .Czy to jakieś przewinienie czy wielki grzech skoro taka reakcja ? Jak wytłumaczyć cioci że to nie zła wola tylko nie mam siły?

Dowiedziałam się ze moja siostra napisała do tej osoby bo o mnie się martwi jestem zła na nią ale przeszło mi bo nie mam siły na to. Prosiła ją żeby zostawiła mnie w spokoju i wie Pan co posłuchała ucho miałam czerwone wysłałam siostrze a ona jej może to zadziała moze przestanie mnie obgadywać zajmie się sobą a nie mną. Ja czuję że ona też jest chora tylko czyta i myśli co piszę moja siostra ale nic echo.

Czy napisać do niej co czuję ze czuję jej dobre i złe emocje przecież zdrowie jest najważniejsze i spokój bo nie chcę już tak długo żyć czuję że ona też cierpi czuję to.Przeprosiłam ją ale ona mi nie wybaczyła że do niej pisałam teraz każe mnie za to żebym cierpiała. Czy błagać ją żeby dała mi spokój bo od rana uszy mi pulsują i szczypią. Może ona specjalnie to robi ją to bawi a mnie nie.

Ale co jeśli ja oczekuje, zeby ktoś do mnie napisał, rozumiem ,ze to tylko ja musze się odzywać ?? Bo zauważyłem ,ze jednak jak sie odzywam tylko to kontakt zupełnie zanika. eh

Hm no dobrze, daje znać- może Pan to usunąć. Wiem, że pomocna mogłaby być terapia, ale nie wiem jak i niej powiedzieć mamie, bo często twierdzi, że wymyślam problemy

Witam, nie mam pojęcia czy to co napiszę ma jakikolwiek sens, ale potrzebuję w tej chwili to z siebie wyrzucić. Zatem jestem beznadziejny. Nienawidzę siebie tak mocno, jak niczego innego. Swojego wyglądu, sposobu mówiena, "charakteru" Nienawidzę tego, że mój gust muzyczny jest beznadziejny, tego, że mój gust kulinarny jest obrzydliwy, tego, że jestem nudną, głupią, tępą i beznadziejnie niepotrzebną osobą Mam dosyć samego siebie. Moja obecność w moim życiu mnie męczy, z całego serca chciałbym być kimkolwiek innym na tym świecie, ponieważ każdy człowiek ma większą wartość niż ja. Moje istnienie po prostu do niczego nie prowadzi, świat nie potrzebuje takich obrzydliwe niepotrzebnych istnień. Moje życie to żart, chociaż na pozór nic mi nie dolega. Mam dach nad głową, jedzenie, czyste ubranie, ale czuję po prostu, że nigdy do tego świata nie pasowałem. Od zawsze mam wrażenie jakbym był tylko obserwatorem i to nie mija się bardzo z prawdą. Moje beznadziejne hobby polega na tym, że lubię pisać beznadziejne teksty oraz rysować beznadziejne obrazki. Mam wrażenie, że żyję po to, żeby tworzyć ciekawsze swiaty i nadawać sens ciekawszym bohaterom niż ja. Nic innego w życiu nie robię. Wychodzę na zewnątrz tylko, kiedy muszę. Nie mam tożsamości, nie jestem jedna z tych nudnych, epizodycznych postaci, którą inni ludzie od czasu do czasu napotykają na swojej życiowej ścieżce, a o której szybko zapomną. Boję się ludzi, sytuacji społecznych. Przeraża mnie zwykła rozmowa. Nie umiem jej nawet prowadzić, ludzie szybko się mną nudzą. Wiem to z doświadczenia, ponieważ nie mam żadnych przyjaciół. Ani jednego przyjaciela, bądź nawet zwykłego znajomego. Nigdy. Nie umiem utrzymywać znajomości, dlatego, że jestem zbyt nudnym przyjacielem. Nie umiem rozmawiać z innymi o rzeczach, które mnie interesują, ponieważ ich zanudzam. Nikogo nie interesuje co mam do powiedzenia, a i tak rzadko faktycznie mam. W szkole podpieram ściany, przerwy spędzam samotnie zaczytany w książce albo wodząc wzrokiem po mediach społecznościowych na telefonie. Jestem nieśmiały i niezręczny. Kiedy mam coś powiedzieć łamie mi się głos i ręce się trzęsą, inni myslą, że jestem nudny i dziwny. Również tak myślę. Nie mam pojęcia jak funkcjonuje przyjaźń. Skad ludzie biorą tematy? Jak to się dzieje, że się sobą nawzajem interesują? A może to tylko złudzenie i kłamstwo. Kiedyś myślałem, że jest na to terapia, albo leki. Ale jestem tak przerażony, że i tak nie potrafiłbym się zapisać do lekarza. Nawet odebranie telefonu jest dla mnie ogromnym wysiłkiem psychicznym, w całym swoim życiu odebrałem może kilka. Poza tym, żeby się leczyć to trzeba na coś chorować. Ja jedyne na co choruje to bycie sobą, można powiedzieć, że cierpię na swoje życie, a na to niestety nie ma lekarstwa. Inni mowią, że tak po prostu musi być, a ja jestem na tyle głupi, że nie potrafię się z tym pogodzić. Boje się przemijania, załamuje mnie wizja nieuchronności wszystkiego. Źle znoszę zmiany, prokastrynuje, nie mam żadnych życiowych ambicji, żadnych celów, a przyszłości nie widzę. Osiągając osiemnaście lat przeżyłem lekki kryzys, gdyż nie sądziłem, że w ogole jej dożyje. To było dla mnie jak abstrakcja, teraz to się pogłębia. Nie potrafię czerpać przyjemności z małych momentów lub rzeczy, ponieważ zawszę myślę, że to za chwilę się skonczy i znowu wrócę do szarej rzeczywistości, a radosne chwile nie mają sensu, bo wspomnienia ich są bolesne. Unikam, ponieważ monotonne życie sprawi, że przynajmniej nie będę cierpiał z powodu nostalgii do dawnych "lepszych czasów" Ciężko znoszę zmiany, jestem infantylny i dziwny. Nie umiem tego opisać, ale już jako dziecko inne dzieci albo się mnie bały, nie rozmawiały, a były też takie, które mi dokuczały. W gimnazjum i podstawówce miałem swoich małych dręczycieli. Wtedy myślałem, że karma do nich wróci... dzisiaj widzę jak zdają matury, wynajmują mieszkania, idą na studia, są szczęśliwi, piękniejsi. Karma to bzdura. Ja jak brzydki byłem tak brzydki jestem, jak cichy byłem, taki pozostałem, mieli racje, że mi dokuczali. W końcu jestem słabą jednostką, znudzoną życiem. Jestem ciągle wyczerpany, trudno mi się zmusić nawet do mojego hobby, ponieważ i tak jestem w nim kiepski. Staram się odnaleźć sens w życiu, ale go nie widzę. Mam czasami po prostu ochotę zatruć się tlenkiem węgla i umrzeć. Uwielbiam spać i nigdy problemów ze snem nie miałem... poza tym, że w dni wolne, na przykład wakacje mój tryb życia zawsze zmienia się na nie spanie do dziewiątej rano, a potem kładzenie się spać i wstawanie o dziewiętnastej wieczorem. Potem strasznie boli mnie głowa, ale tak jest od paru lat. To chyba dla mnie naturalne. Najgorsze we mnie jest chyba to, że jestem przewrażliwiony i emocjonalny. Wszystko biorę do siebie, męczy mnie to, że jestem zależny od opinii ludzi. Ktoś skrytykuje to co noszę lub czego słucham? Mam kiepski gust. Ludzie omijają mnie szerokim łukiem, mój żywot jest monotonny i okraszony ciągłą nienawiścią do siebie. Brzydzę się swojego odbicia i denerwuje mnie, że coś sprawia mi przyjemność, albo, że coś lubię. To z automatu jest słabe, ponieważ ja to lubię, więc nie może być dobre. Nie wiem czy to co pisze ma sens, dużo rzeczy o których myślę i które robię nie ma sensu. Obecnie jedyne co naprawdę sprawia, że nie siedzę załamany 24/7 to moje własne uniwersum którym z nikim się nie dziele, a ktore obsesyjnie tworzę od kilku dobrych lat. Zawsze byłem bardzo zamyślony, a myślenie o takich bezpiecznych rzeczach pomoga mi przetrwać samotność w szkole. To nie wszystko, ale nie mogę napisać biblii całego mojego samopoczucia, ponieważ wiem, że finalnie nikogo to nie obchodzi. Przepraszam za tak długi wywód i za to, że może za bardzo się żalę. Miłego dnia/nocy

Jak wyjść z poważnego uzależnienia w młodym wieku?

Czy psychoza reaktywna może trwać ok. pół roku jeśli pojawiła się pod wpływem dużego stresu gdzie sytuacja stresowa nie została rozwiązana, czy to już innego rodzaju psychoza ?

dobry wieczór mam pytanie dlaczego nie potrafię wziąć się za naukę żadna motywacja na mnie nie działa tuż tuż egazmin a ja ciągle nie potrafię się wziąć choćbym chciał zawsze nie potrafię po prostu do tego wydaje mi się że praktycznie wszyscy w szkole się ze mnie śmieją dlaczego ?

Zastanawiam się czy mój mąż nie ma depresji. Od jakiegoś czasu jego zachowanie znacznie się zmieniło. Wychodzi z domu tylko jak musi. Mamy syna 6 lat. Nie wychodzi z nami nigdzie. Na początku mówił za każdym razem ze się źle czuje teraz się już nie kryje i od razu mówi że mu się nie chce. Czy na spacer czy do kogoś na imprezę, gdziekolwiek . Najpierw zadowolony ze gdzieś idziemy a w dzień wyjazdu czy wyjścia z domu zmienia zdanie. Nie raz postawił mnie w niezręcznie sytuacji i nie raz wystawił do wiatru. Za każdym razem nie chce mu się i jak próbuje go jakoś przekonać to podnosi głos i sie obraża. Druga sprawa to znacznie się zapuścił. Nie dba o siebie. Złapałam go na tym że się zadziej kompie. Doszliśmy ostatnio do wniosku że postaramy się o drugie dziecko. Na początku widziałam entuzjazm. Teraz gniewam się na niego bo cały czas mówi że jest zmęczony. Albo wypije piwo i twierdzi że za dużo wypił. Nawet witaminy nie bierze sam tylko ja mu daje. Mam wrażenie że na niczym mu już nie zależy. To już depresja ? Jak mam mu pomóc. Wysłanie go do lekarza będzie graniczyło z cudem .

Zastanawiam się czy mam depresję w krótkim czasie schudłam dość sporo bo 12 kg nie mam apetytu ciągle jestem zmęczona niespokojna zła i rozdrażniona w środku aż krzyczę i nie mam sił już nawet płakać ..... Śpię po 3 może 4 godz na dobę ....wszystko na około stało mi się obojętne wstaje rano bo muszę i funkcjonuje bo muszę

Co mam robić od dłuższego razu pieką i czerwienią mnie uszy a przemian lewe i prawe. Czy to prawda że lewe czerwone ucho to o nas ktoś mówi dobrze a prawe nas obgaduje i wyzywa. To jest straszne przeżycie nigdy nie miałam tego aż się płakać chce.

Moje pytanie będzie bardzo głupie, ale już nie wiem co robić. Od dwóch lat mam mini-obsesję, przez którą przytyłam już 7 kg w tym czasie i wpadłam w nadwagę. Zaczęło się od tego, że chciałam zrzucić parę kilogramów (waga prawidłowa), ale tony artykułów na temat szkodliwości diet, napadów przy deficycie kalorycznym czy omdleń sprawiły, że zaczęłam się tego szaleńczo bać. Mimo, że źle się czuję w swoim ciele i jedzenie nie sprawia mi przyjemności, to kompulsywnie jem zdrowe jedzenie aż prawie pękam - tylko po to, aby "wypracować" dzienny bilans kaloryczny, bo boję się, że 100 kalorii za mało i na pewno czeka mnie napad/omdlenie/dyskomfort psychiczny. Nigdy nie byłam łasuchem, ale w obawie przed napadami zaczęłam również jeść słodycze, bo przecież trzeba sobie od czasu do czasu pozwalać," bo inaczej będę się źle czuła". Moje badania są OK - poza cholesterolem. Badam się nałogowo... To jest strasznie żałosne i strasznie niemądre. Nie wiem jak sobie pomóc. Nie chcę mieć już nadwagi, ale każdy dzień gdy nie zjem dokładnie tyle kalorii, ile potrzebuję (a najlepiej więcej) powoduje u mnie lęk i dyskomfort.

Dzien dobry. Jakiś czas temu poklocilam się z kolegą z klasy i on teraz cały czas specjalnie, gdy ja jestem w otoczeniu to zagaduje do jednej dziewczyny z klasy i jej tam rozne miłe rzeczy mówi i tak dalej. Prowokuje mnie. Takim zachowaniem nie doprowadzi do naszej zgody. Nie wiem co mam zrobić. Na chcę się pogodzić, on o tym wie i się tak zachowuje..

Witam. Dziś miałam pierwsza rozmowę z psychologiem dziecięcym.. Zapytała mnie czy dziecko bawiło się np w strażaka, lekarza w dom.. Później uzupełniła to pytanie czy np bawił się ze przeskakuje przez lawę. Czy dobrze zrozumiałam to pytanie że chodzi o to czy mój syn odróżnia rzeczywistość od wyobraźni?

dzień dobry. mamy bardzo ogromne problemy w szkole. zaległości, mała frekwencję, brak kilka ocen. jestem w 8 klasie, i rozumiem że to bardzo źle. właśnie to się zaczęło od momentu wojny. ja jestem z Ukrainy, i czuje się teraz bardzo źle, bo moje miasto jest po prostu zniszczone, codziennie martwię się o bliskich osób którzy tam zostali. przez to nie daje radę w niczym. nie mam siły jakoś. A rozumiem że teraz to ja mam ogromne problemy. nie ma mnie też często teraz w szkole, bo nie mam nawet siły iść tam. nie wiem jak z tym poradzić, i jak z tego się wybrać.

Czy różnica wieku 10 lat to sporo ? Ja mam 19 lat i jestem dosyć dojrzała(pracuje ale mieszkam z rodzicami, jestem wyluzowana), on ma 29 lat(mieszka sam, pracuje i jest po rozstaniu 2 miesiace temu). Ale.. znamy się pół roku i dobrze się rozumiemy, mamy wspólne tematy, lubimy swoję towarzystwo. Mieszkamy 150km od siebie ale on przyjeżdża 2 razy w tygodniu. Czy wiek i odległośc może być przeszkoda do zbudowania związku?

Mam taki problem, że każdy uważa, że ja wymyślam swoje problemy. Przykład z przed chwili: mam teraz wf i przed wf'em powiedziałam pani, że się dzisiaj źle czuję, to powiedziała, że ja wymyślam. Bardzo rzadko ćwiczę i miałam braki stroju, teraz tylko jedynki, pomimo, że i tak cały czas ten strój noszę. Mam koszulkę z krótkim rękawkiem, getry czarne. A ogólnie największym problem, przez który nie ćwiczę jest koszulka, bo: mam krótki rękawek, a ja jestem dziewczyną i mam włoski na rękach, których się po prostu bardzo wstydzę. Tak jakby jest też drugi powód, ale on na razie nie jest aktualny, a mianowicie to to, że się samookaleczam i z ręką/rękami całymi w świeżych ranach bym nie chciała ćwiczyć, to chyba normalne. Ogółem blizny dla mnie są problemem. A żadnych świeżych ran na razie nie mam od 3 miesięcy, ale i tak dzisiaj mam zamiar to zrobić, bo tego potrzebuje po 3 miesiącach. Ogólnie pomyślę nad jakąś koszulką sportową z długim rękawkiem 🙂 i myślę, że będzie dobrze. Ogólnie po prostu chciałam się komuś wygadać i nie wiem co mam zrobić w takiej sytuacji, że wszystkie znajome mi osoby uważają, że wymyślam swoje problemy, a przez takie gadanie mnie jeszcze bardziej ciągnie do samookaleczenia (pomińmy już myśli i plany samobójcze).

Dzień Dobry. Za niedługo kończę pierwszą klasę technikum hotelarskiego. Cały czas mam jednak wątpliwości co do tego czy jest to dobry kierunek dla mnie. Ogólnie częściej zajmuję się innymi rzeczami i mam dużo pasji. Miałam iść do innej szkoły na grafika komputerowego razem z moją koleżanką, a tak na hotelarstwie jestem sama. Niby mam tu znajomych ale czuję że to nie to samo. Szkoła ogólnie też wydaję się zbyt "nudna" dla mnie. Jestem raczej kreatywną osobą, robię wiele rzeczy na raz a tutaj jest tylko turystyka i gastronomia. W szkole przeważa ilość dziewczyn i przez to też jest inaczej. Nie potrafię określić w której szkole byłoby mi lepiej a czas ciągle leci. Nawet nie wiem czy teraz jest jeszcze możliwość przepisania się. Strasznie się tym stresuję - inni uspokajają mnie że to nie wybór szkoły średniej jest najważniejszy, a wybór studii. Zazwyczaj mi to pomaga i zapominam o tym że mogłam iść gdzie indziej ale po czasie te same wątpliwości uderzają z jeszcze większą siłą a ja nie chciałabym zmarnować swoich najlepszych lat życia. Nie mam pojęcia co robić.

Jak czekałam na wizytę w poczekalni przy rejestracji, przede mną był pacjent, slyszalam co mowi terapeutka w gabinecie, pacjent staral się mowic ciszej

Co by Pan zrobił jeśli by się umówiła jakąś osoba do Pana i przyszła ale odrazu powiedziała że nie ma jak Panu zapłacić za rozmowę co by Pan zrobił wyprosił ja czy jednak nie przyjol od tej osoby zapłaty za rozmowę

Czy depresja to choroba? Kiedy coś nazywamy chorobą a kiedy zaburzeniem psychicznym? Pozdrawiam