"Syndrom zaniedbania emocjonalnego" nie jest diagnozą kliniczną, raczej etykietką, którą nakleja się na różne typy problemów emocjonalnych. Różne rodzaje problemów w dzieciństwie mogą pomóc wyjaśniać pewne schematy i skrypty utrzymujące się w dorosłości, ale nie można nimi tłumaczyć konkretnych zachowań. To Pani odpowiada za swoje zachowania i to, jak traktuje siebie i partnera, a nie magiczny "syndrom". Mam wrażenie, że nie pogodziła się Pani z decyzją partnera, że już nie chce być w tym związku, to zawsze wywołuje trudne emocje, ale "dawanie mu czasu" jest oszukiwaniem samej siebie. Próby "zmieniania" innej osoby też są iluzją i ślepą uliczką. To nie "syndrom" rozbija związki, tylko ludzie i ich konkretne zachowania. Może to doświadczenie pomoże Pani lepiej zrozumieć swoje reakcje emocjonalne i potrzeby, nauczyć się bardziej konstruktywnie radzić sobie z nimi i brać większą odpowiedzialność za swoje zachowanie, by móc w przyszłości stworzyć bardziej satysfakcjonujący i dojrzalszy związek, w którym będzie Pani mogła się rozwijać, a nie tylko taki, który będzie dawał iluzję zaspokajania niezaspokojonych kiedyś potrzeb emocjonalnych. Ostatecznie, emocjonalnego głodu w Pani nikt i nic z zewnątrz nie zaspokoi. Nawet jeżeli będzie taki moment, w którym będzie Pani miała takie wrażenie, to zawsze blisko będzie lęk przed tym, że za chwile może Pani to stracić i głód wróci, co może prowadzić do różnych destruktywnych i niszczących zachowań. To, czego Pani szuka, może Pani odnaleźć i umocnić jedynie wewnątrz siebie. Podejrzewam również, że wiele z Pani "starań" miało właśnie taki niszczący i destrukcyjny charakter - dobrze by było to omówić ze swoją terapeutką. Terapia może z całą pewnością pomóc Pani lepiej rozumieć swoje emocje i oswajać je, rozpoznawać różne destrukcyjne myśli i przekonania, które je podtrzymują i nasilają, łagodzić lęk i uspokajać się oraz uczyć się większej kontroli nad swoim zachowaniem, by nawykowo nie powtarzać niekonstruktywnych zachowań. Wewnętrzna zgoda na odejście partnera może być pierwszym ważnym, choć bolesnym krokiem na drodze emocjonalnego dojrzewania. Jak śpiewał Sting: "If you love somebody set them free". Powodzenia!

Pogodzić się to nie znaczy zapomnieć. Przestań starać się zapomnieć, bo to nigdy Ci się nie uda. Zacznij akceptować, że było i wciąż jeszcze wraca w myślach bądź krotkich wspomnieniach.

Proponuję rozważyć wyprowadzkę.

Proponuję poszukać dla siebie terapeuty, by zacząć się uczyć bardziej konstruktywnie radzić ze swoim lękiem.

Myślę, że warto, byś to zrobiła.

Nie staraj się zmieniać ani przypodobać komuś, by Cię pokochał, bo jedynie się rozczarujesz. Warto, byś zaakceptował fakt, że Twój przyjaciel nie chce być Twoim chłopakiem i nie staraj się tego zmieniać, bo stracisz przyjaciela, a nie zyskasz chłopaka. Próbując być kimś innym tylko po to, by ktoś Cię pokochał, sam budujesz w sobie poczucie dezakceptacji wobec samego siebie. Nie zakładaj od razu, że Twoi rodzice są homofobami, skoro to ty sam boisz się rozmawiać z nimi o swojej orientacji.

Tak, może wrócić, wtedy warto udać się do specjalisty. Zawsze możesz omówić z terapeutą te doświadczenia, to może pomóc Ci trochę lepiej zrozumieć to doświadczenie.

Chyba potrzebujesz kogoś, z kim mogłabyś porozmawiać i kto mógłby Ci towarzyszyć w tym trudnym okresie i pomóc przez niego przejść. Myślałaś o kontakcie z psychoterapeutą (-ką)?

Musisz zapytać o to sama siebie i sama odpowiedzieć sobie na to pytanie. Bierz pod uwagę, że emocje związane z zakochaniem zakochaniem zawsze mijają.

Jeśli wróciły i wciąż wywołują żywe emocje, to może być znak, że nie przetworzyłaś ich i nie stały się częścią przeszłości, tylko zagrzebałaś głęboko i utrzymywałaś pod powierzchnią tracąc na to wiele energii i przytrzymując je przy sobie. Warto, byś poszukała dla siebie psychoterapeuty, z którym będziesz mogła zacząć je oswajać i uczyć się radzić sobie z nimi w bardziej konstruktywny sposób, który pozwoli im odejść w przeszłość a Ciebie od nich uwolni.

O czym Pani chcialaby wiedziec cos wiecej?

Sytuacja, której Pani doznaje ma znamiona przemocy. Proponuję pomyśleć o spotkaniu z psychologiem lub terapeutą.

Rozmowa zawsze ma sens. Wielokrotnie podejmował Pan próby zmiany, więc rozumiem, że jest to coś, na czym Panu zależy. Warto zastanowić się wspólnie nad tym, jak najlepiej podejść do tego problemu, by jak najlepiej mógł Pan wykorzystać swoje doświadczenia i możliwości, unikając z kolei powtarzania tych samych błędów. Zapraszam do kontaktu i umówienia się na spotkanie, nawet, gdyby to miało być tylko jedno nasze spotkanie. Myślę, że najgorsza rzecz, to stracić nadzieję i przestać próbować, a powtarzanie tych samych schematów i doświadczanie porażek raz za razem może do tego prowadzić.

Jeśli masz podejrzenie depresji, powinnaś udać się z mamą do lekarza psychiatry, który stwierdzi, czy rzeczywiście na nią cierpisz. Depresja to choroba, nie dostaje się jej od telefonów.

Jeśli masz obawy, to powinieneś sam rozważyć, po co właściwie chciałbyś próbować CBD i jakie tak naprawdę masz wobec niego oczekiwania 🙂

Nie jest (to znaczy Twoj stan nie jest, a to, że trudno Ci o tym mówić jest normalne w tym nienormalnym stanie). Powinnaś porozmawiać o tym najpierw z rodzicami, potrzebujesz ich zgody by spotkać się ze specjalistą.

Na tym polega trauma, że doświadczenia traumatyczne nie zostają przetworzone, tylko odszczepione i zdysocjowane, zaś utrzymanie tego stanu wymaga dodatkowej ilości energii mentalnej, co w końcu może doprowadzić do wyczerpania, kryzysu czy rozwoju dodatkowych zaburzeń na tym tle. Objawy zaburzeń lękowych i depresyjnych wymagają konsultacji z lekarzem psychiatrą i bardzo wskazane byłoby podjęcie psychoterapii.

Masz prawo być wściekła i nienawidzenie siebie za to jedynie dodatkowo Cię obciąży. Rozumiem, że chcesz pomóc matce, ale by to było możliwe, musisz zadbać najpierw o siebie, jeśli chcesz mieć na to siłę i się nie wypalić. Inaczej trudno będzie zapewnić Ci jej taką opiekę, jaka byłaby według Ciebie wystarczająca. Ewentualnie pomyśl o dodatkowej pomocy dla siebie przy mamie.

Może po prostu powiedz mu, że chcesz o tym porozmawiać i zaplanujcie na tą rozmowę czas i miejsce.

Wolne terminy są dostępne na stronie, obecnie to 2-3 dniowe wyprzedzenie. Koszt 1h sesji indywidualnej to 130zł i odbywają się w moim gabinecie na Dąbrowskiego 15 lok 22, IIp. w Częstochowie. Spacery w obecnej sytuacji epidemiologicznej odpadają, w gabinecie będziemy mieć z resztą lepsze warunki do rozmowy.

Bycie ze sobą to przede wszystkim wspólne rozwiązywanie problemów, stawianie na swoim za wszelką cenę by podbudować własne ego sprawi, że Wasz związek zakończy się, zanim tak naprawdę zacznie się rozwijać. Warto się zastanowić nad tym, co Pani sama może zrobić, by zrozumieć to, skąd bierze się Pani egoistyczne nastawienie i co może Pani zmienić w swoim zachowaniu. Tymczasem pielęgnujcie Waszą przyjaźń.

Tak nagła i gwałtowna śmierć bliskiej osoby zawsze jest dużym obciążeniem emocjonalnym, zwłaszcza w początkowej fazie żałoby. Niektóre osoby mogą pod takim stresem mylić wyobrażenia z wrażeniami. To jest właśnie czas na przemyślenia i przetworzenie tych emocji. Jeśli ma Pan poczucie, że to tylko "widzenie nocne" i nie sprawia to Panu dodatkowego cierpienia, to nie sądzę, by wymagało to profesjonalnej pomocy na tym etapie. Lepszym pomysłem wydaje mi się porozmawianie z bliskimi osobami o Pana uczuciach, lub napisanie listu do brata, w którym mógłby Pan opisać, za co jest Pan mu wdzięczny i co wartościowego wniósł w Pana życie. To może trochę pomóc zacząć porządkować te wszystkie emocje, których Pan doświadcza (może Pan sam zdecydować, czy taki list chciałby Pan odczytać w bezpiecznym miejscu lub przy grobie brata na głos lub w myślach a następnie spalić).

Absolutnie nie.

Rozumiem, że pisze Pani o pochwicy, to coś co można i trzeba leczyć. Proponuję w pierwszej kolejności porozmawiać o tym z lekarzem ginekologiem.

Zauważać, akceptować i uspokajać się. Proponuję spotkanie z psychologiem lub psychoterapeutą, jeśli potrzebuje Pani w tym pomocy.

Odpowiedziałem. Źle się Pani wydawało, choć ma Pani rację, że te pytania można było napisać kulturalniej.

To trudne pytanie, bo taką pomocą zajmują się przede wszystkim specjaliści (nie egzorcyści). Warto, by ta osoba poszukała dla siebie psychoterapeuty lub seksuologa. Chyba warto zapytać o to, jak pomóc i co już pomaga do tej pory w tym, co Pani robi.

Jeśli wiesz, że to się nie wydarzyło, możesz to potraktować jako fałszywe wspomnienie.

Takie objawy wcale nie muszą występować w depresji, może być zamiast nich na przykład zwiększony apetyt, tyche lub złość. O depresji nie świadczą pojedyncze objawy, tylko ich specyficzna kombinacja. Lekarz na pewno nie powie Ci, że wymyślasz i szukasz problemów na siłę, gdyż dla Ciebie to jest problem i znajomi zauważają zmianę w Twoim funkcjonowaniu. Jeśli obawiasz się lekarza, pójdź najpierw do psychoterapeuty, on przyjży się z Tobą, co się dzieje w Twoim życiu i jeśli zauważy konieczność konsultacji lekarskiej, to Ci o tym powie.

Najważniejsze, czy partner chciałby coś zmienić i co w swoim zachowaniu chciałby zmienić. Jeśli chciałby coś zmienić, ale nie wie jak, to możecie pomyśleć o terapii małżeńskiej, by nauczyć się lepiej sobie radzić, bądź mógłby spróbować terapii własnej. Jeśli nie chce nic zmienić, to wtedy zmienia to postać rzeczy. Myślę, że zamiast starać się "być jak najlepsza" warto uczyć się nie odpowiadać na jego prowokacje i zostawiać go z jego złością, dopóki nie będzie chciał konstruktywnie o tym porozmawiać. Pomyślcie wspólnie o tym, co chcielibyście, by było inaczej w Waszym związku i zwróćcie uwagę na to, w czym oboje się zgadzacie.

Nawet jeśli byś się dowiedział/-a, że to jednak jest depresja, to co zrobisz z samą taką wiedzą? Proponuję spotkać się z lekarzem psychiatrą i porozmawiać o Twoich obawach i spostrzeżeniach.

Myślę, że w sporym stopniu tak. Praca terapeuty wymaga świadomości swoich emocji oraz schematów reagowania emocjonalnego czy dbania o równowagę emocjonalną, dlatego ważne są doświadczenia w terapii własnej, w której można je sobie uświadomić. Sama wiedza o tym, jak pomagać innym jest raczej drugorzędna w rozwiązywaniu własnych problemów.

Rodzice nie są przeszkodą, myślę, że nie powinnaś się obawiać tego, jak zareagują - taka informacja będzie dla nich o wiele łatwiejsza do przyjęcia, niż dla Ciebie życie z takimi emocjami. Najpierw możesz porozmawiać o tym z kimś, do kogo masz zaufanie - kimś dorosłym z rodziny, pedagogiem lub psychologiem w szkole albo nauczycielem, do którego masz zaufanie. Następnie warto pomyśleć o tym, by porozmawiać o tym z rodzicami, możesz wtedy powiedzieć, że chciałabyś spotkać się z terapeutą.

A czego właściwie chcesz?

To bardzo ważne, że ma masz przy sobie partnera, któremu możesz zaufać i opowiedzieć o własnych trudnych doświadczeniach z przeszłości. Jednak sposób, w jaki radzisz sobie z nimi sprawia, że przeszłość ta jest obecna w Waszym życiu poprzez to, że reagujesz pod wpływem tych emocji w sposób, który niszczy Waszą obecną relację. To ważne, że jesteś tego świadoma, jednak obwinianie się o to, co się wydarzyło wtedy i co dzieje teraz sprawia, że trudno Ci wziąć odpowiedzialność za własne zachowanie. Oczekujesz od partnera wsparcia, ale nie jesteś w stanie określić w czym, co miało by nim być i co już takiego robisz, by lepiej zacząć radzić sobie z tą sytuacją. To nie przeszłość psuje Wasz związek, tylko twoje zachowania pod wpływem emocji, z którymi nie potrafiłaś do tej pory sobie poradzić. Co sprawia, że jest to takie trudne? Myślę, że psychoterapeuta pomoże Ci to zrozumieć, na pewno ważnym obszarem jest doświadczenie śmierci chłopaka, za które wciąż przeżywasz poczucie winy. Może to również poczucie winy sprawia, że tak trudno Ci uleczyć rany wykorzystania? Poszukaj dla siebie terapeuty, jestem pewien, że jesteś w stanie nauczyć się żyć szczęśliwszym życiem i pozwolić sobie leczyć rany z przeszłości.

A przeszkadza Ci to?

Skoro jesteś niepełnoletnia, to warto zacząć od rozmowy z rodzicami, bo bez ich wiedzy nie możesz skorzystać z pomocy specjalisty, chyba, że chcesz czekać do osiemnastki. Innym wyjściem jest rozmowa z psychologiem szkolnym.

Badań dotyczących autoterapii (self-help) dla osób dorosłych przy zaburzeniach lękowych jest mało i są one raczej słabej jakości. Wciąż psychoterapia jest metodą leczenia z wyboru w zaburzeniach lękowych, zaś autoterapię, jak np. ćwiczenia fizyczne lub treningi relaksacyjne można raczej traktować jako działania dodatkowe.

Uważam, że to destrukcyjny i potencjalnie niebezpieczny sposób, zazwyczaj przykrywa inne problemy emocjonalne i prowadzi do coraz gorszego radzenia sobie. Warto podjąć psychoterapię, zanim będzie gorzej.

Bardzo prosto: proszę sprawdzić dostępne wolne terminy, wybrać najdogodniejszy, wysłać mi wiadomość SMS, ja potwierdzę i jesteśmy umówieni.

Oczywiście, że szczere. Z nieszczerych komplementów nie ma przecież żadnego pożytku.

Zastanowić się nad tym, czego Pani tak naprawdę chce dla siebie.

Przede wszystkim należy skontaktować się z lekarzem psychiatrą, on oceni, czy jest możliwe odstawienie w warunkach ambulatoryjnych, czy trzeba będzie skorzystać z detoksykacji w warunkach szpitalnych. Następnie skieruje na detoks lub ewentualnie rozpisze plan schodzenia z benzodiazepin, które zastępuje się tymczasowo benzodiazepinami o długim okresie półtrwania. Istotne jest, że zmniejszając dawki można się zatrzymać na danej dawce, ale nigdy nie wracamy do poprzedniej, wyższej dawki. Warto schodzenie z benzodiazepin połączyć z psychoterapią / terapią motywacyjną - w ośrodku, lub ambulatoryjnie. Proszę nie próbować odstawiać benzodiazepin na własną rękę. Warto połączyć to z terapią uzależnień, pomoże to o wiele lepiej poradzić sobie z rozchwianymi emocjami w pierwszym etapie i zwiększy konstruktywne sposoby radzenia sobie później.

Najlepiej prosto, jasno i po polsku. Rodzice sobie poradzą, wystarczy, że Ty się wszystkim zamartwiasz. Masz rację, że im dłużej będziesz zwlekała, tym bedzie trudniej. Więc powiedz im o tym jeszcze dzisiaj.

Nie, wszystkie leki antypsychotyczne są na receptę. Życzę Wam wszystkiego dobrego, zadbajcie o siebie, bo tylko wtedy będziecie mogli lepiej pomóc mamie.

Obawiam się, że podstępy tylko spowodują, że będzie jeszcze bardziej podejrzliwa i wywołają jeszcze większy opór do leczenia. Niestety, tu nie ma dobrej rady. Dobrym pomysłem byłoby zadbanie o siebie i poszukanie terapeuty, bo życie z osobą chorą psychicznie, zwłaszcza nie leczącą się może być bardzo obciążające. W przypadku, gdyby mama nie była zdolna kierować swoim postępowaniem lub stanowiła zagrożenie dla siebie, istnieje możliwość ubezwłasnowolnienia jej i skierowania na leczenie bez jej zgody, jednak musi Pani zdawać sobie sprawę z konsekwencji takich kroków. W przypadku ostrej psychozy, gdy mama będzie pobudzona, będzie miała zaburzony kontakt z rzeczywistością lub miała omamy (np słyszała głosy) należy niezwłocznie dzwonić po pogotowie.

Tak długo trwający obniżony nastrój wymaga konsultacji u lekarza psychiatry, gdyż to, o czym Pani pisze wskazuje na objawy depresji. Nie warto z tym czekać. Warto również poszukać dla siebie terapeuty, który pomoże Pani wrócić uporać się z tym. Psychoterapia znacząco zwiększa skuteczność leczenia lekami przeciwdepresyjnymi.

Zaburzenia lękowe których Pani doświadcza z dużym prawdopodobieństwem są wynikiem zespołu stresu pourazowego po wypadku. Zalecam konsultację z lekarzem psychiatrą, który oceni, czy nie jest właściwe włączenie antydepresantów i kontakt z psychoterapeutą, który pomoże Pani ustabilizować stan emocjonalny i odreagować traumatyczne wspomnienia. Nie warto z tym czekać, gdyż stan ten może się przedłużać i coraz bardziej wpływać negatywnie na Pani funkcjonowanie.

Tak jest to możliwe. Mąż może przyjść sam, proszę by skontaktował się ze mną i umówię się z nim n konkretny termin.

Na chwilę obecną, by rozpocząć pracę jako psycholog wystarczy ukończenie studiów magisterskich, za wyjątkiem innych obszarów regulowanych przez ustawy (np psychologia transportu). Niemniej jednak studia psychologiczne nie przygotowują w wystarczającym stopniu do praktycznego wykonywania zawodu, więc warto kierować się w wyborze pierwszej pracy możliwościami dalszego rozwoju zawodowego, co jest wymogiem zgodnie z Kodeksem Etycznym Psychologa. W pracy klinicznej najczęściej wybieranymi drogami rozwoju zawodowego po studiach są szkolenia w psychoterapii, psychoterapii uzależnień i specjalizacja w psychologii klinicznej. Polecam dołączyć do grupy Porozumienie Psychologów, gdzie można uzyskać wiele cennych informacji na temat naszego zawodu.