Dramat jak najgorszy koszmar choroba która pcha w kupę świadomość i brak reakcji chyba obrzydzenie do siebie samej MYŚL

Czasem jak jest cisza, szczególnie wieczór to mam taki szum w uszach a bardziej w umyśle (chyba). Pojawiał się i znikał szybko, nigdy się na nim nie skupiałem, nigdy mi nie przeszkadzał. Ale 10 grudnia popełniłem jeden z największych błędów, skupiłem się na nim i zacząłem szukać w internecie. Trafiłem na wypowiedzi ludzi cierpiących na szumy uszne od wielu lat itp. Przestraszyłem się tego, że i u mnie to na zawsze zostanie, rozpłakałem się. Byłem tak głupi, tak tępy. I obecnie odczuwam to przez znaczną część dnia, zasadniczo znika, albo wydaje mi się tak kiedy o tym zapominam, albo np kiedy słucham muzyki, kiedy coś szumi w tle, kiedy z kimś rozmawiam, w kościele, w szkole, pod prysznicem, gdy w coś gram. A najgorzej jest przed i tuż po śnie oraz po prysznicu. Nie wiem na ile to wymysł mojego umysłu a na ile to chroniczne zaburzenie, chce się tego pozbyć i na pewno zmniejsza jakość mojego życia.Też nie wiem czy to rzeczywiście momentami znika czy mi się tak wydaje np mózg cały czas widzi nos ale go usuwa filtrując niepotrzebne informacje. Co z tym zobić? Czy da się to jakoś leczyć? Najbardziej obawiam się tego, że zostanie to na zwasze

I tu są schody...bo musialabym opisać swoje życie od początku.W skrócie mam wrażenie...ze wszystko czego się podejmuje to porażka,przyjaźnie są jednostronne,ja daje zazwyczaj ile mogę z siebie i jest to wykorzystywane.Zwiazki,kolejna porażka każdy facet na jakiego trafiałam(bylo ich kilku w tym 3 poważniejsze zwiazki) bawil się mna,przekrój był taki,że albo bawili się mna bez decyzji,bez planow tylko mydląc mi oczy.Ja dawałam jedna,setna i 150 szanse jak było trzeba,staralam sie pomóc i co i zostawałam sama i z poczuciem wykorzystania.Byli i agresywni i zaborczy i niezdecydowani na nic,chociaz długi czas bawiacy się moimi uczuciami i świetnie się z tym maskujący pod plaszczykiem,troski,wielkich obietnic i niewiadomo czego jeszcze.Wszystko kończyło się jak zwykle na tym,że ja biłam się z myślami ci robie nie tak i że to wyłącznie moja wina.Praca tez odpowiedzialna i męcząca,chociaz daje satysfakcję jako opiekun osób starszych czuje się jako tako potrzebna,chociaz boje się jak zniosę odejście podopiecznego,bo przywiązuje się łatwo do ludzi i ty jest chyba problem,za batdzo chce,za bardzo ufam i za dużo daje.Zabijalam sobie czas w gorsze dni pisząc z ludźmi na forach i 1 serwisie randkowym i to trochę mi pomagało.Byly wyjscia na kawe i zazwyczaj to kończyło znajomość,gdy mowilam że pracuje za granicą...albo fakt,że się szanuje i nie szukam seksu na 1 spotkaniu.Az do jednego człowieka wszystko szło zgodnie z planem...zaprzyjaźniliśmy się najpierw On jest Niemcem,więc przy nim duzo się nauczylam.Opowiedzielismy sobie,czego chcemy i jak to widzimy.Spedzalismy nieraz pół nocy na rozmowie,dzień zaczynaliśmy od tego samego...lub wiadomości na what's app,gdy byliśmy zajęci swoimi obowiązkami.Zaufalam mu i padło o ustronne stwierdzenie no tak...zakochałem się i powinno być super.Jednak nie było tak,problemy zdrowotne(dalej diagnozowane)praca i podopieczny mnie wykończyli psychicznie,powiedzialam mu o tym że chce odreagować i się napic.Powiedzialam mu,że sluchaj Szanowny oboje mamy za sobą przejscia,oboje po porażkach i epizodach depresyjnych i zależy mi na tym,żebyś w razie czego umiał wziac na klatę moje zachowanie gdybym wypiła za dużo,bo w pracy nigdy nie pije tylko czasem na urlopie...no i on zaakceptował ten fakt.No i stało się jedna szklaneczką wina za dużo,choć czulam sie niby dobrze następnego dnia wyszło tak,że uslyszalam że no wiesz bylo nam super itd.ale dlaczego to zrobiłaś?więc ja jak zwykle bylam zupełnie szczera,bo uznalam że skoro on się otworzył ze swoimi obawami nie będę hipokrytka i on na to zasługuje.Spedzilismy kilka super dni w Niemczech,gdyby ktoś patrzył na nas z boku pomyślałby o wow jaka super para.Byly banalne codzienne sytuacje...ale na każdym krokudalo się zauważyć ze,jemu zależy i bardzo się stara.Jak już doszlam do tego poziomu,o czuje się swobodnie i on mimo swoich kompleksów tez,otworzyłam sie wtedy to się stało...ja to schrzaniłam i tak skonczylo się nasze spotkanie...niby daj mi czas potem kontakt został urwany.Ja zaczelam do niego pisać o tym jak się czuje i co do niego czuje,stwierdxil że za dużo pisze i dzwonie...ale uwaga ja nawet nie wiedziałam,ze zepsuł mi się tel.i sam sobie do niego dzwonil 30 razy.Fakt bylam po winie bo znów powtórka,że ktoś mówi coś,daje mi tego jasne dowody i nagle stop.Wyszedl moj brak pewnosci siebie,gdybyśmy pogadali i powiedziałby sluchaj zrobiłaś,źle ale zdarza się co ja bym zrobila na pewno...to najlepiej się odciąć.Zalamalo mnie to,bo to nie była jakaś przypadkowa znajomość,wiem że może tak wyglądać z boku,ale ja nie inwestuje w ludzi tyle czasu i energii ile w niego zainwestowałam jeśli ktoś nie da mi jasnego sygnału,a w pół roku była ich masa.Staram się zapomnieć,ale nie umiem bo nie wszystko jest wyjaśnione...a ja dawno nie bylam z kims tak blisko,nie chodzi o seks tylko o cała sferę uczuciową.Nie było mi łatwo,w ogóle się odważyć po moim ostatnim facecie,który wykorzystał mnie finansowo i jeszcze mnie pobił...zajęło mi 3 lata,żeby stwierdzić dobra Babo próbuj...może będzie inaczej z tym Niemcem.Wiec teraz staram się nawet z nim nie kontaktować,nie osaczac i nie myśleć,ale ostatnio stało się coś co mi uświadomiło...ze no kurde znowu ja rozumiem,znowu ja się tłumaczę i znowu uczucia zostały chyba źle ulokowane.Dobrze mi szło dopoki nie zobaczylam faceta w przychodni,który wyglądał jak on tylko postura trochę inna i te mysli wróciły.Ja chodze,dołuje się tym bardziej,że dowiedzialam się....ze musze szukac innej pracy bo na stałe miejsce nie wracam.Kolejne badania,bo diagnozy cały czas brak i pieniądze tez się kończą.A ja laze jak struta,myślę sobie ze cokolwiek robie to robię to źle...ze wszystko sama sobie psuje i szukam własnej winy i jeszcze przez tego gościa w przychodni,on mi wrocil do głowy i tapnelo mna to niesamowicie.Samej sobie mówię,wez to olej...ale chce mi się dosłownie ryczeć i lapie się na tym,że tak długo jak tego chociazby co między nami z nim nie wyjaśnię to spokoju nie zaznam i tak non stop.Wiem,psychoterapia myślę nad tym,ale nie mam ubezpieczenia w Polsce tylko na czas pracy w Niemczech jako samozatrudniona,a nie stac mnie po wydatkach na badania prywatne i leki na terapię prywatnie.Moja Mama uwaza,że niepotrzebne mi to i za dużo biore sobie na głowę i powinnam to olać,łatwo powiedziec hmmm gorzej zrobić,tylko że Ona moja Mutter gdy próbuję z nia pogadac jakby to bagatelizowala.Jakby to nawet nie był jakiś problem...znajomości sie pourywały i ludzie żyją wlasnym życiem,nawet kurde nie ma z kim pogadać...Porażka goni porażkę,a ja w tym samym punkcie,w którym zwykle zdolowana i pozbawiona wiary w to,że do czegoś sie nadaje.

Czy jeśli nie mam bodźca, który spowodował mój obniżony nastrój, który pojawia się od kilku lat co jakiś czas i jest dość intensywny to czy faktycznie go nie ma? Czy go wypadłam? Czy może to nie jest problem natury psychicznej a po prostu życie? Życie w którym są gorsze i lepsze momenty?

Witam wczoraj pierwszy raz zażyłam snusa. Dzisiaj z rana boli mnie wewnętrzna warga pod którą go schowałam. Czy to normalne? Minie? Czy może moge jakoś zmniejszyć ból?

Jak poradzić sobie z chronicznym zmęczeniem? Czym to może być spowodowane? Czasem potrzebuję zarwać noc na naukę, ale daję radę zwykle tylko do 23 max 24. Jestem zmęczona już o 21-22 a rok temu o tej porze nie chciało mi się spać, ba! Miałam bezsenność! A teraz mam nadmierną senność, o której nie pójdę spać to i tak wstaję zmęczona. Potrafię spać 10 czy 12h i być dalej zmęczoną. Moje oceny się pogorszyły w tym roku i zastanawiam się czy to nie przez tą sytuację. Byłam u lekarza na badaniach i jestem zdrowa więc nie wiem czy to przez stres, czy coś innego.

Dzień dobry, nie wiem już co robić. Córka leczy się na depresję i kilka innych zaburzeń u psychiatry i psychoterapeuty od kilku lat. Próbowała kilkunastu leków od różnych lekarzy i żaden nie działa, była u wielu terapeutów i każdy prędzej czy później rezygnuje i mówi, że nie umie jej pomóc albo ewentualnie że nie chce z nią pracować. Jak już dłużej pochodzi to robi się tylko gorzej... Co z nią zrobić? Była dwa razy w psychiatryku, wychodziła po kilku tygodniach z traumami, lękami i nowymi bliznami. Płacze po nocach i nie może o tym zapomnieć, płacze jak tylko ktoś wspomni o tym, a nawet nie o tym tylko powie np. nazwę ulicy taką jak tamta i już płacze i nie da się jej uspokoić. Chyba straciłam już nadzieję, że uda się jej pomóc. Kilkanaście razy próbowała się zabić, boję się że znowu spróbuje i tym razem jej się uda.

Witam mój problem polega na tym że ja nie pracuję zawodowo na etacie i nawet bym nie chciał mam do tego wstręt ogólnie nie lubię przebywać wśród ludzi itp ale to nie to jest problemem problemem jest to że no niestety są ludzie co tego nie rozumieją nie rozumieją że ktoś może mieć lęki depresję ciężkie przeżycia traumy itp i oceniają innych tylko po tym ile ma gdzie pracuje itp. I teraz co mam zrobić gdy jest osobą która gdy tylko spotkam to mnie pyta czy pracuję a ja bardzo nie chcę ani odpowiadać ani o tym rozmawiać co mam zrobić gdy ta osoba ciągle gdy tylko mnie spotka zadaje mi trudne niewygodne i przykre pytanie na które ja kompletnie nie chcę odpowiadać jak odmówić odpowiedzi takiej osobie by jej nie urazić jest to osoba starsza więc jakąś grzeczność muszę zachować.

Witam,mam pytanie jak powinna sie uczyc osoba ze słabą pamięcią ,niższym potencjałem intelektualnym ,niższym IQ - czyli przeciętna osoba mająca problemy z nauką ale nie wynikające z upośledzenia ani żadnych deficytów intelektualnych ale z mniejszych możliwości intelektualnych danych od natury jak słaba pamięć ,wolniejsze myślenie czyli wolne przetwarzanie informacji , po prostu wiedza za szybko sie ulatnia za krótko utrzymuje się w pamięci by móc ją łączyć ,kojarzyć.Czy w ogóle można podnieść tzw. potencjał intelektualny ?(bo świadomość że cos nauka nie idzie a powinna a innym idzie może byc przyczyną kompleksów i pogarszającego sie samopoczucia) pozdrawiam Andrzej

Czy psychoterapeuta może nie wypuścić do toalety podczas sesji? Ostatnio siedziałam i wstrzymywałam bo się bałam spytać xd

Czy jest to możliwe, że mój psychoterapeuta ma problem z przyjmowaniem komplementów? Często rysuje mi rysunki, aby mi coś przedstawić w prostszy sposób. Powiedział, że jest w tym słaby. Powiedzialam mu, że jego rysunek jest bardzo ładny. Zaczął się śmiać. Nie było to w stylu wyśmiania mnie tylko poprostu śmiech. Podziękował, ale najpierw się zaśmiał. Albo ostatnio mu powiedzialam, że dla mnie jest idealnym terapeutą. Też zaczął się śmiać i powiedział, że wcale nie jest idealnym terapeutą. Powiedzialam, że dla jest idealny. Podziękował, ale ze śmiechem. Ostatnio też powiedzialam mu, że często cytuje jego teksty. Też się śmiał. Zastanawiam się nad reakcją. Czy on mi próbuje coś przesto przekazać? Czy jest tego nieświadomy? Czy wypada mi jako pacjence powiedzieć mu o tym? Czy ja jako pacjentka jestem w stanie go w tym wesprzeć oprócz oczywiście akceptacją i zrozumieniem?

Witam,bardzo dużo oboje z mężem przeszliśmyw życiu. Zawsze w różnych trudnych sytuacjach tłumaczyłam mężowi,jak powinien postapic czy rozumieć bo on zaraz nerwowo i złośliwości podchodził.Trudno nawet opisać jego zachowanie.Nigdy nie potrafi mieć swego zdania ,uczepi się np.mnie w towarzystwie i niby żartem daje glupie uwagi.Ciagle dokucza,wyśmiewa,nigdy nie porozmawia, o nic nie zapyta,mowi tylko to co u niego np. w pracy go denerwuje .Gdy chce się podzielić jakąś informacją z nim to z łaski spojrzy ,ale mowi ,że go to nie obchodzi i rzuca glupie teksty.Natomiast z sąsiadami potrafi rozmawiać godzinami o różnych zdarzeniach a niby jego nic nie obchodzi.Nie potrafił nigdy docenić swoich dzieci ani z nimi porozmawiać zapytać co w szkole,ale wyśmiać,skrytykować zawsze pierwszy.Potrafi bardzo wulgarnie mi dokuczać ,wyśmiewać wyglad,krytykować pracę i wszystko co robię ,dla niego jest do krytyki.Nie chce porozmawiać, wspólnie spędzić czas a gdy jesteśmy po nie milej rozmowie to wtedy dopiero dostaje szału i slów wulgarnych nie chamuje i nie obchodzi go czy mi przykro ,że płaczę.Nigdy nie przeprosił.Dla niego np.zbicie szklanki jakiegoś naczynia jest ważniejsze od tego gdybym się rozcięła czy cokolwiek,robi glupie krzywe miny i zaraz nadaje dalej ,bo ty nie potrafisz uważać nie patrzysz co robisz ,gdy mowie ze każdemu moze się zdarzyć ze to tylko rzecz,ale dla niego to strata i dużo głupich uwag.Ma pretensje ze ja unikam zbliżenia,ale tkwią mi w głowie bardzo wulgarne slowa z jego strony ,szyderstwo ,kpina ,,wysmiewanie i zawsze udaje głupiego,bo ty jesteś psychiczna itp.ze on żartami itp.Ale gdy mowi wywł..a,taka owaka to ja mam uważać za jego żart ? Potrafi ostro nazwać mnie i on nie czuje się winny uważa ,ze to normalne ,to nic takiego.płakalam setki razy przez jego poniżanie,,krytykę.Nigdy nie chce porozmawiać ,zeby rozwiazac problem.Nie potrafi rozsądnie jak mężczyzna usiąść i podyskutować.Dla niego nie liczy się chyba nic ,bo jak to mowi żle Ci to mogę wypie....jemu jest tak dobrze i on się nie zmieni .Gdy powiem mu o czymś w zaufaniu to on to szybko wykorzysta i szydzi ,dokucza.Jestem bardzo umęczona wszystkimi problemami a on tego nie rozumie ,bo dla niego wszystko jest obojętne. I nie zwraca uwagi gdy komus zle ,a wręcz mowi,że np.boli mnie cos ,to jego nie boli ,to jak mnie boleć może ,nigdy jeszcze nie pocieszył ,nigdy nie czuję troski i wsparcia,czulosci .Zawsze uważa ,że on ma rację i koniec i jego kogoś zdanie nie interesuje a juz tymbardziej moje . Staram się robic duzo tak ,aby było dobrze ,ale w jednej chwili zniszczy to.Potrafi być ok tylko gdy sie z nim zgadzam,ale gdy mam odmienne zdanie ,już dostaje szału.Proszę o radę jak do tego podejść,aby maż zrozumial swoje postępowanie?

Może to głupie pytanie ale czy w przypadku gdy mam trudność z głośnym czytaniem na lekcji (czym więcej muszę przeczytać tym bardziej urywa mi się oddech, głos mi się trzęsie i łamie, całe moje ciało zaczyna się trząść, ciężko mi złapać oddech i dalej czytać) (nie są to ataki paniki tylko stres) powinnam iść do psychologa? Czytałam różne opinie i boję się że będzie coraz gorzej ale z drugiej strony nie na każdej lekcji tak mam, dlatego nie wiem co zrobić. Zawsze staram się skupić na oddechu ale w pewnym momencie nie da się tego kontrolować. To tylko stres przez czytanie na lekcji więc zrozumiem jeśli to nie jest wystarczający powód do pójścia do psychologa.

Kiedyś dostałam napadu złości podobno krzyczałam mówiłam przykre rzeczy których normalnie bym nigdy nie wypowiedziała do chłopaka podobno wybiegłam z domu wpadłam w jakiś atak płaczu tylko że pamiętam to wszystko jak przez mgłę jakby ktoś inny sterował mną w tamtym momencie zdarzyło się to kilka razy w przeciągu kilku lat ale mimo to jestem przerażona nie mam pojęcia przez co to i jak to nazwać a gdy "wraca mi świadomość " nie mam pojęcia o co mi chodziło czemu aż tak się zdenerwowałam i czemu robiłam te wszystkie rzeczy i mówiłam tak przykre słowa czuje straszna dezorientację poczucie winy i smutek ,starałam się znaleźć opis podobnego typu ale nigdzie nie mogę znaleźć podobnych objawów zastanawia mnie przez co to jak to się nazywa i jak temu zapobiec w przyszłości strasznie się boje te uczucie było ..nie do opisania nie chce już tak więcej i myślałam że tylko morskie coś się dzieje ale rozmawiałam ze znajomą i miała podobny atak złości w którym czuła się jakby straciła kontrolę nad swoim ciałem nieświadomie krzycząc i wyzywając osobę z którą się pokłóciła

Mój partner nie mowi mi kiedy sie zobaczymy czeka ciągle co zdecyduje corka (18l) natomiast ona nigdy się nie określa, ciągle go szachuje mówiąc że może jutro może w tygodniu może później....nie daje możliwości zorganizowania się a on na to przystaje... dlaczego ? Czasami mam wrażenie że ona manipuluje nim lub matka....nie pozwalając mu na prywatne życie

Chodzę na terapię od jakiegoś czasu, na ostatnim spotkaniu usłyszałam że mam w sobie skrypt samobójcy. Co to znaczy?

Wskazał Pan, że nie podaje się surowych wyników testu inteligencji (np. w skali Cattella), ponieważ większość osób nie potrafi ich prawidłowo zinterpretować. Związku z tym zastanawiam się, dlaczego taki wynik (konkretna wartość ilorazu inteligencji) otrzymałem, kiedy testy inteligencji miałem robione jako dziecko? Również, jeżeli ktoś przystępuje do testów inteligencji organizowanych np. przez stowarzyszenie Mensa, to dostaje informacje zwrotną o konkretnym uzyskanym wyniku. Wynik uzyskany w skali Cattella można łatwo przeliczyć na skale binetowskie, np. IQ=124 w teście Cattella odpowiada IQ=116 w skali binetowskiej i IQ=115 w teście wechslerowskim.

Dzień dobry. Od zawsze byłam osobą bardzo nerwową i wszystkim się stresującą. Od października zeszłego roku zaczęły się u mnie pojawiać natrętne myśli, lęk z atakami paniki, pojawiały się też u mnie objawy psychosomatyczne: zawroty głowy w sytuacjach stresujących albo jak o czymś negatywnym pomyślałam. Zaczęłam zażywać lek ziołowy bez recepty Validol i wszystkie ataki paniki ustały ( biorę go do dziś, ponieważ przyjmuje się go długoterminowo, aby był efekt), rozpoczęłam również psychoterapię w nurcie poznawczo- behawioralnym, która mi pomogła i cały czas czułam się bardzo dobrze psychicznie, nie miałam już zawrotów głowy. Nagle kilka dni temu moje objawy się pogorszyły, zaczęło mi się mocno kręcić w głowie, mam mdłości, zaczęłam wątpić w działanie psychoterapii i zaczynam się zastanawiać czy może coś źle robię. Powiedziałam o tych objawach mojemu psychologowi, a on tylko odparł, że należy wykonać badania, aby wykluczyć inne choroby, gdzie tutaj u mnie ewidentnie widać, że to na tle nerwowym i nie pomógł mi nic na to. Proszę o poradę, dlaczego mimo psychoterapii pojawiły się takie objawy? Jak mogę się ich pozbyć?

Jak się przyznawać do zakończonego romansu, aby jak najmniej zranić partnera? Czy mówić wszytko i o szczegółach?

Czy osoba z chorobą Parkinsona,z zaburzeniami snu ,z halucynacją powinna korzystać z poradni psychiatrycznej?

Witam miałem smutną sytuację a mianowicie okłamałem moją partnerkę w sprawie takiej iż pisałem też z inną kobietą w tym samym czasie co z nią do momentu aż 1 spotkaniu z moją aktualną partnerką. Niestety nie powiedziałem jej tego faktu i dowiedziała się 2 dni temu przeszukując mi telefon, dzisiaj zadała mi pytanie poczym ja odpowiedziałem tak jak poprzednio bo zwyczajnie zapomniałem o tej drugiej bo nic mnie z nią nie łączyło, teraz moja partnerka jest wściekła mimo moich zapewnień że do niczego nie doszło, chyba najbardziej o to że zataiłem ten fakt… Co mogę zrobić w tej sytuacji? Pozdrawiam, dziękuję za odp

Nie kręcę się w kółko. Jakie są moje domysły? Dużo rzeczy jest czarno na białym. Po prostu nie potrafię i totalnie nie wiem jak miałabym o tym z mamą porozmawiać... Może będzie zła albo nie wiem. Nie wiem jak by zareagowała. Nie mogę znaleźć żadnego odpowiedniego, przyzwoitego momentu na rozmowę o czymś takim. Po prostu non stop o coś kłótnia, przy młodszej siostrze, która ma takie zdanie, żebym się zab1la to się rozmawiać o niczym, bo wtrąca swoje dwa grosze: "atencjuszka" "z tatusiem się dogadujesz a z mamą nie to zostań tu w domu" "do psychologa chodzi, bo jest z nią coś nie wiem", to są różne sformułowania, które mówi siostra (przyrodnia btw). To nie jest siostra, żeby bić własną siostrę i mówić "zaj3b się". Pan mnie chyba nie rozumie. Jak sobie wyobrażam, że miałabym o tym z mamą porozmawiać, i sobie wyobrażam, że właśnie zaczęła bym od początku, czyli , że z mojej książeczki zdrowia odkryłam, że to mój ojczym i rodzeństwo -przyrodnie-, to po prostu mnie telepie, opowiadanie o tej całej sytuacji nie przejdzie mi przez gardło. Tak na koniec, mogłabym poprosić o ukrycie/usunięcie moich wcześniejszych wpisów w tym temacie, jeśli to możliwe? Dziękuję. Boję się jak miałabym z nią o tym rozmawiać. A może będzie tak, że powie że "takie jest życie" i po co wtedy by mi była ta rozmowa? Nie otrzymała bym żadnego wsparcia od niej, jeśli coś tego typu by powiedziała.

Dzień dobry, Od 5 miesięcy uczęszczam na psychoterapie w nurcie poznawczo-behawioralnej. Bardzo podoba mi się współpraca z moim terapeutą. Jest bardzo konkretny, szczery, autententyczny no i robi wszystko, aby dostosować się do mnie. Mam jednek dosyć duże wyzwanie (nie lubię słowa problem). Otóż jak rozmawiam z ludźmi, to mam czarno przed oczami. Czasem pojawiają się jakieś różowe światełka. Jak tylko mówię, to mam nie kontrolowany odruch zamykania oczu. Jak tylko się zorientuje, to je otwieram, ale zaraz znowu się zamykają. Mam takie momemty, że ja coś mówię i nie wiem co. Tak jakby na chwile traciła świadomość (?). Wtedy mówię normalnie tylko, że ja nie jestem wtedy pewna czy odpowiadam na pytanie, coś opowiadam, czy gadam, aby gadać. Ciekawe jest to o tyle, że jestem przy tym spokojna i ludzie nie raz mi mówią, że jakbym im nie powoedziala, to by nie wiedzieli. Ten problem pierwszy raz pojawił się w wieku 13 lat. Teraz mam 26 i dalej jest. Mam tak zarówno w kontakcie jeden na jeden jak i w grupie np jak w szkole recytowalam wiersz, byłam przy odpowiedzi itp. Do tej pory mi to nie przeszkadzało jednak przez to mam problem ze zbudowaniem relacji terapeutycznej takiej jaka powinna być. Ufam mu i nawet to, że mu ufam ostatnio mu powiedzialam, co podobno go wzruszyło. Jednak problem jest większy niż mi się wydawało, bo ja totalnie nie znam odpowiedzi na 90% pytań terapeuty. Mam pustkę w głowie, zero myśli, zero podpowiedzi- no nic. Muszę improwizować. Jak już nawet znam odpowiedź, to jest ona płytka nie taka ładna jaką mam w głowie. Jak w domu mam jakąś refleksje i chcialabym to przekazać na sesji terapeutycznej, to pamiętam to aż do momemtu wejścia do gabinetu. A potem jakbym miała amnezje. Albo zapominam o tym, albo zwyczajnie pomijam. A nawet jeśli podejmuję próbę powiedzenia tego, to nie jest to takie jakbym chciala. Jak tylko wychodzę z gabinetu to 2 minuty i wszystko do mnie wraca. Próbowalam spisywać to na kartkę, ale gdy mam w ręce długopis i kartkę, to nagle mam pustke w głowie i wylatuje mi ta myśl. Gdy tylko odłoże te kartkę i długopis, to ona do mnie wraca. Wtedy myśle, że to ten moment, ale gdy chce to zapisać, to sytuacja się powtarza. Co to może być? Jak nad tym pracować? Utrudnia mi to pracę z terapeutą. Czuje przez to, że to nie jest mój poziom zaangażowania, że stać mnie na więcej. To wolne tempo mnie demotywuje, bo ja potrzebuje, aby coś się poruszało na przód nawet pomalutku. Mój terapeuta ratuje sytuacje i dużo mówi, jest cierpliwy i zaangażowany. Dużo wynoszę z naszych spotkań, ale to bardziej korepetycje niż terapia przez te problemy. Próbuje mu o tym powiedzieć od trzech miesięcy i zawsze gdy wchodze do sali, to mamy na tyle ciekawe tematy, że odsuwam to w czasie lub jak mnie pyta, czy chcialabym jeszcze coś powiedzieć, to się wycofuje, a potem wyzywam się od tchórzy. Jak to pokonać? Jak mieć odpowiedzi? Mam wrażenie, że w głebi duszy mam naprawdę głębokie refleksje i że jestem świadoma siebie, ale no nie umiem tego wypowiedzieć. Zniechęca mnie to i mam wrażenie, że marnuje potencjał terapeuty i że przy mnie się nie rozwija. Nie wiem czy to istotne, ale to pierwsza poważna relacja z człowiekiem w moim życiu. W szkole nie mialam znajomych, kolegów. Na podwórku też. Żyłam sama. Rodzice też nie zwracali na mnie uwagi. Jak ja mam z takim czymś budować relacje z terapeutą? Jak mu w końcu o tym powiedzieć? Nie boje się odrzucenia, bo jestem do tego przyzwyczajona. Chce być z nim szczera i otwarta, ale mózg mi to blokuje i to mnie denerwuje Jak funkcjonowač na sesjach?

Chodzi o to, że jakiś czas temu naruszyłam jej granice prywatności dość mocno. Było to kilka miesięcy temu. Wystalkowalam jej instagrama. Najpierw było tylko tak, że po prostu sprawdzałam jej profil czy nie dodała jakiegoś postu. Ma konto prywatne. Jednak któregoś dnia zrobiłam fejkowe konto z jej znajomych na fb i wysłałam zaproszenie. Później ona mnie usunęła z tamtąd bo to konto nie było zbyt autentyczne. Jednak później, po kilku miesiącach zrobiłam nowe, jednak po czasie jak mnie to zaczęło przytłaczać i miałam zbyt duże wyrzuty sumienia to usunęłam to konto jestem strasznie zazdrosna o jej dziecko, kiedyś rozmawiałam z nią o tym, że jestem zazdrosna o pacjentów i jej rodzinę. Czuję się źle z tym i zdaje sobie sprawę że to duże naruszenie pewnych granic. Chciałabym o tym jej powiedzieć, bo czuję, że to bardzo ważne, jednak za bardzo się boję, że nie będzie mnie lubić, albo nawet mnie znienawidzi. Że będzie nie miła. Albo, że nie będzie chciała mieć ze mną terapii, a wtedy prędzej bym się zabiła niż ją zmieniła. Czy może to zrobić?

Witam. Od jakiegoś czasu mój mąż zaczął jeździć na imprezy sam.Ja jestem z charakteru domatorką i ogólnie nie wychodziliśmy na imprezy. Ma wielu znajomych i często są jakieś okazje do wyjścia. Zaznaczę, że są tam zarówno kobiety jak i mężczyźni. Głównie są to puby,domówka znajomi z pracy. Uważam, że jest to niedojrzałe i w związku to nie jest ok. Jest mi bardzo przykro z tego powodu, jestem zła na Niego i ciągle się o to kłócimy.

na czym polega właściwie rozmowa z psychologiem ?

Jestem w dłuższym i pierwszym związku i pojawiają się u mnie silne fascynacje i zauroczenia w innych mężczyznach. W związku mamy lepsze i gorsze momenty. Wiem, że kocham mojego partnera ale bardzo mnie niepokoją moje myśli, fantazje oraz uczucia. Czuję się z tym źle jeśli fascynacje i zauroczenia trwają czasem tak długo. Czy to normalne? Dziękuję za odpowiedź

Staramy się o dziecko biorę luteinę co miesiąc w 16 dniu cyklu przed 10 dni i potem do dwóch dni powinnam dostać okres a nadal go nie mam mija 10 dzien test nadal negatywny czy w 16 dniu cyklu ponowić branie luteiny przez 10 dni czy co zrobić

Jak odbudować siebie ? Jak pokonać strach ? Jak przywitać nowy dzień ? Jak pożegnać stary oswojony odchodzący dzień?

Jestem mamą 11-latki ona nie chciała chodzić do szkoły chodziłam z nią do psychologa ona przywiązywałam się szybko do tej osoby które potem odchodziły teraz mam problem bo muszę ją mocno namawiać do pójścia do nowego psychologa. Niedługo ferie zimowe i mam nadzieję że ją namówię i pójdziemy do psychologa żeby porozmawiała z nim żeby jej pomógł. Boję się że szkoła napisze pismo do Sądu i mi ją zabierze ona jest dla mnie wszystkim bardzo ją Kocham. Codziennie jestem w nerwach i modlę się do Boga żeby mojej córce nikt krzywdy nie zrobił. Mówię jej często że ona jest dla mnie najważniejsza i żeby się nie bała była odważna i że chodzenie do szkoły to jej obowiązek.Mamy asystenta rodziny który nam pomaga w tych chwilach. Co mam robić żeby tak się nie stało Proszę mi pomóc.

Oszukali mnie mężczyźni. Jestem po przepracowaniu swoich trauma, ale po fakcie. Jestem już starsza, samotna, straciłam prawie wszystko. Nawet nie mam z kim napić się kawy... Uświadomiłam sobie za późno błędy i nie daje rady. Patrze na byłych partnerów, którzy byli toksami przy mnie, a życie im promienieje, kochają swoje partnerki, śluby w tle... Czuję się od kilku tygodni coraz gorzej. Jako gorsza, brzydsza, słabsza,biedniejsza itd. Niestety nie dali mi rodzice dobrego startu i jak widzę partnerki ex partnerów mające wszystko , jest mi ciężko.

nie wiem czy takie pytanie jest dobre do psychologa, ale mnie zawsze ciekawi co jest po śmierci..czy kazdy tak myśli ??

W jaki sposób kondycja zdrowia psychicznego wpływa pozytywnie i negatywnie na rozwój i wychowanie człowieka

Spotykam się z pewną kobietą mamy wspólne tamaty, dogadujemy się jak nikt inny, ale wczoraj się dowiedziałem, że zmaga się z chorobą dwubiegunową od pewnego czasu. Chodzi do specjalisty. Przeczytalem w internecie, że partnerzy związani z takimi osobami często są zdradzani przez niekontrolowane emocje w fazach manii. Czy wszytkie osoby z dwubiegunowością mają to samo i myślą podobnie?? O co ja mam ją zapytać?? Nie wiem co mam robić, zależy mi na niej.

Dlaczego ludzie nie lubia mówić o smierci taki temat tabu ??

Witam. Czy psycholog na NFZ może zaprzestać pracy ze mną.Chodze do psychologa są aa 10 miesięcy a muszę chodzić przez rok żeby odzyskać prawo jazdy ponieważ moja mama zgłosiła mnie na leczenie i zatrzymano mi prawo jazdy.Nie piję alkoholu od początku leczenia.Ostatnio powiedziałem pani psycholog że nie chodził bym na terapię gdyby nie prawo jazdy.Pani psycholog zakończyła że mną terapię informując mnie SMS.

Jestem z partnerem ,który jest w trakcie rozwodu ma dziecko. Ja od wielu lat pragnę dziecka jak mam z nim porozmawiać że chce dziecko. Boje się że powie że nie chce . Przez to że nie wiem jak z nim o tym porozmawiać, wybucham bez powodu .

Żona chciała rozwodu, po 1 zajęciach na terapii, doszła do wniosku że jesteśmy w innych punktach związku i że teraz zdecydowanie chce rozwodu. Przeprowadziła się do drugiego pokoju dalej normalnie zagaduje lecz z pełnym brakiem intymności i kontaktu fizycznego. Bardzo źle się z tym czuje. Myślę że dalej ja kocham i nie jest to tylko uzaleznienie. Jest to dla mnie strasznie wyniszczające. Jak ogarnąć taką sytuację?

Dziękujemy za pomoc!

nie wiem jak to opisać ale czuje sie nie w rzeczywistości idąc zastanawiam sie czy wszystko wokół mnie istnieje czasami sie boje ze jem coś czego tak naprawdę niema i ludzie sie na mnie dziwnie patrzą śpie wystarczająco nawet za dużo i doświadczam tego od jakoś października oprócz tego jest multum rzeczy ale ta jest najgorsza niewiem czy ja sama jestem prawdziwa

Witam ,co robić by w trakcie nauki nie przychodziły nagle do głowy inne myśli nie związane z tym co sie ucze, a które to myśli dekoncentrują i utrudniają zapamiętywanie i myślenie o temacie który muszę zapamieętać pozdrawiam

Co psycholog/psychoterapeuta zapisuje podczas sesji?

Wesołych świąt i dziękuje za Pana działalność

Mamy z zona trojke dzieci (4, 7, i 9 lat). Srednie dziecko ma diagnoze spektrum autyzmu i adhd. Jest kochane, jak pozostala dwojka, cala trojke z zona mocno kochamy i sie bardzo staramy utrzymac rodzine, stworzyc fajny dom. Niestety strasznie ciezko sie z nim zyje. Ciagle "grochem o sciane", jest potwornie absorbujace, nie rozumie roznych rzeczy w sytuacjach miedzyludzkich, jest bardzo nadpobudliwe. Szczerze mowiac jestesmy z zona wykonczeni, wpadlismy w nalog alkoholowy bo po tak ciezkim dniu jak tu nie obalic butli wina, mamy coraz mniej cierpliwosci, itd. Czasem to mam ochote sie nawet zabic i inne mysli autodestrukcyjne, tak jest ciezko. Co mamy robic? Nie mam sily i czasu w tym wszystkim (wymagajaca praca i dzieci, plus terapia średniego) chodzic jeszcze po jakichs terapiach dla siebie..

Jestem w stałym związku od 8 lat. Jest to mój pierwszy partner w życiu. Od dwóch lat mamy kryzysy, który ostatnio się zakończył i nasz związek jest naprawdę dobry (nauczyliśmy się rozwijać nasze problemy, jest dużo czułości i wsparcia) W ciągu dwóch lat w kryzysie dwa razy się zauroczyłam. O czym może to świadczyć? Zauroczenia trwały kilka miesięcy z czego drugi był dosyć poważny i doszło do zdrady bez s*ksu. Relacje są zakończone. Bardzo tego żałuje i ale zrozumiałam czego mi brakowało w stałym związku i udało mi się naprawić nasze błędy w komunikacji. Czy powinnam się przyznać do zdrady?

Miałam Cię prosić o pomoc, bo ta strona wyskoczyła jako pierwsza, kiedy wpisałam, że nie umiem sobie pomóc, czuję, że dotykam dna, a nie mam pieniędzy na terapię. I wiedzę w Twoich odpowiedziach, że często odsyłasz ludzi do terapeutów. Wiesz, jak wiele osób mających problemy nie ma pieniędzy na terapię? Ja mam dzieci, tylko One trzymają mnie przy życiu. Ale sama siebie próbuję znajdować plusy na Ich życie beże mnie. Nie mam siły.

Czy zwierzęta mogą mieć depresję?

Mój mąż zaprzyjaźnił się bardzo mocno z moim psychiatra więc zrezygnowałam z terapii powodując tym samym powrod choroby czy to jest normalne? Czy tak można? Nie wiem co powinnam zrobić

Czy jeśli powiem mojej psychoterapeutce, że nie mówię jej o wszystkim. To może powiedzieć o tym mojej mamie? Dodam że miewam myśli samobójcze i zachowania autodestrukcyjne (ona o tym wie). Ale ostatnio trochę straciłam do niej zaufanie po tym jak powiedziała mojej mamie o samookaleczaniu. Już z nią o tym rozmawiałam i mam to wyjaśnione. Dlatego pytam, czy jeśli w mojej sytuacji powiem jej o tym, że nie mówię wszystkiego, to poinformuję o tym moją mamę??

Mój przyjaciel uzależnił się ode mnie. Jak mam się zachowywać aby on czuł się dobrze i nie niszczył sobie głowy naszą relacją?