Czy w porządku będzie, jeżeli spytam psychoterapeutkę czy może usiąść blizej? Koło mnie? Czy miał Pan taką sytuacje?

Mój partner utrzymuje ciągły kontakt z byłymi partnerkami, dodatkowo ciągle flituje z obcymi kobietami. Ostatnio umówił się na saunę ze swoja byłą partnerką, a z kobietą z którą współpracuje pisze po nocy mówiąc jej, że jest wspaniałą kobietą, że cieszy się że spotkał taką inteligentną osobę, ona z kolei mu odpisuje, że ją inspiruje, wartościuje, motywuje i robi to w niezwykle uroczy sposób. Rani mnie i chociaż go kocham przestałam mu ufać. On uważa, że jestem chorobliwie zazdrosna i powinnam iść na terapię. Ja, że jeśli ma się partnerkę to takie słowa i działania są dla niej zarezerwowane. Stawiam granice ale on nie rozumie, że jego ciągle flirtowanie z kobietami nawet jeżeli do niczego nie prowadzi na razie mnie bardzo boli. Czy jego działania są ok? Czy to ja rzeczywiście jestem chorobliwie zazdrosna i mam problem?

Po co żyć? Wszystko się wali problemy coraz większe sens życia? Brak

Dobry wieczór. Jak poradzić sobie ze śmiercią osoby do której żywiło się kiedyś uczucia. Nie mam możliwości by porozmawiać z kimkolwiek .. jakoś bardzo nie potrafię sobie z tym uczuciem poradzić. Nie umiem zająć myśli czymś innym, cały czas skupiam się nad tym, że już nie będę mówić możliwości by zobaczyć tę osobę

Cześć! Od pewnego czasu czuje się bardzo źle, nie lubię wychodzić z domu w szczególności do dużej liczby osób i tymbardziej takich których nie znam... często ktoś mnie zaprasza żeby gdzieś wyjść ale ja po prostu się boję ze będą mnie oceniać.. nie mogę się przełamać żeby wyjść poza własną strefę komfortu. Nikt nie potrafi tego zrozumieć, każdy mówi że przesadzam, ale ja po prostu boje się oceny innych ludzi

Dzień dobry . Chcialabym zapytać czy jeśli ktoś nie myje rąk po skorzystaniu z toalety ( kał) potem daje komuś pieniądze czy osoba która bierze pieniądze od takiej osoby może się czymś zarazic ?

Dzień dobry, Zdecydowałam się napisać ten wpis  ponieważ mam problem z moim partnerem. Jest on osobą bardzo chorobliwie zazdrosną, kontrolującą i generalnie nerwową. Jego zachowanie przestało mnie już bawić a stało się uporczywe, lekko to nazywając. Mam wrażenie że to jakiegoś rodzaju przemoc werbalna, agresja werbalna. Pomijając zazdrość czy inne zachowania chciałabym tutaj poruszyć temat nerwowości. Chciałabym znać odpowiedź czy zwroty w smsach typu „pośpiesz się!”.. po chwili „no gdzie ty kurw@ jesteś” Lub kiedy zapomniałam czegoś zrobić powiedział „zaraz Cię rozpier#olę na wejściu” dla niego to są normalne zwroty, on nie widzi w tym nic złego, uważa że to nie na poważnie. Ja zaś źle się z tym czuje i dopatruje w tym agresji werbalnej która jest.. męcząca, przykra i boli… czy ktoś  również tak uważa czy może to ja jestem przewrażliwiona że zaczęło mnie to przytłaczać ? Czy podane przeze mnie cytaty to agresja werbalna? Używanie wulgaryzmów w stosunku do drugiej osoby? Ponadto, jakby Państwo/Pan ocenili przekleństwa w kłótni? czy tez sytuacje w której partner siedzi na łóżku z kubkiem herbaty i przytulając go na prawdę przypadkiem herbata się wylała, fakt ciepła .. ale powiedzenie do kogoś „de&ilu” to już chyba nie jest na miejscu. I czy można jakoś to rozwiązać. Taką nerwowość partnera ? Dziękuje ! Z wyrazami szacunku, Agnieszka

Ma Pan jakieś wskazówki jak powiedzieć mamie, że chce się iść do psychologa? (16 lat mam)

Czy kobieta przyzna się do zdrady? Mówi że tego nie robi a dostaje smsy niby od kolegi "podniecasz mnie" spotkajmy się bez zobowiązań. Wiem że często rozmawiają także o tym co dzieje się w naszym związku.

Jestem po dosyć trudnej przeszłości gdzie cały czas zaszywałam się w domu. Teraz po tym wszystkim gdy zostaje w domu na dłużej niż dwa dni dostaje paniki, wszystko wydaje się być wkurzające i irytujące. Co to może być i dlaczego tak jest?

Jak mogę zapomnieć o dziewczynie która mnie zostawiła po 7 miesiącach. Wróciła do byłego męża. Nie radzę sobie z tym, codziennie myślę

dobry wieczór panie Rafale mam pewien problem mianowicie mam 13 lat i czuje że coś jest ze mną nie tak rodzina ma ciągle do mnie problem że wymyślam np głosy czy to że boje się obcych ludzi co do tych glosow jestem w kompletnej rozsypce ciągle mi mówią że udaje ale jak mogę udawać skoro je słyszę??? często w stresowych sytuacjach np pisze sprawdzian i nagle słyszę go mówi że zrobiłam coś źle potem jest ich kilka i nagle nadchodzi natłok w myślach nauka jest niemożliwa a jeszcze rodzina ciągle na mnie krzyczy w takich momentach moją pustkę wypełnia smutek zupełnie taka czarna energia powoli zabijająca mnie od środka na tym nie kończą się moje problemy nie mogę spać czasami nie śpie po 3 dni a jak już zasne to nie na długo bo nawet nie 3 godziny żyje na energetykach i kawie a w szkole nawet jak nie mam siły to i tak muszę być tą zabawną osobą tylko że nie mam już sił boje się ich tych wszystkich twarzy wokół mnie boję się ich jak dadzą mi chwilę ochłonąć od razu idę się wypłakać i walczyć ze sobą żeby nie zrobić czegoś sobie ani komuś innemu ciągle mam wrażenie że ktoś mnie obserwuje dziś o 19 miałam iść wynieść śmieci ale ja prawie nie dałam rady trzęsłam się jak galareta i płakałam na klatce miałam jakiś atak bo wydawało mi się że ktoś mnie złapał za ramie ja nie mogę już tak dłużej funkcjonować moje myśli o smierci i samookaleczaniu nasilają się z resztą same głosy tego chcą nie dawno może miesiąc temu wyszłam z cięcia się ale to nadal dla mnie trudne wydaje mi się że nie jestem już tą samą osobą nie jestem już taka śmieszna ani z wyglądu nie przypominam siebie

Panie Rafale, moja mama bardzo dobrze i czesto gotowala i to byl jej sposob okazywania mi milosci (tylko ten; nie bylo cieplych slow, dotyku itp.). Od 30 lat cierpie na wielka nadwage graniczaca z otyloscia - zadna dieta ani terapia nie pomagaja, poniewaz tylko wtedy, kiedy jem, czuje sie kochana. Co zrobic, zeby odwrocic ten trend i stracic na wadze (nie podjadac)?

Mam 13 lat od kliku miesięcy w mojej klasie nikt nie ma do mnie szacunku prawie każdy zaczyna mnie wyzywać i się wyżywać na mnie nie wiem co mam zrobić byłem u wychowawcy pogadałem z mamą lecz to nic dało od niedawna mam myśli samobójcze i samookaleczenie się bo tak się tym bardzo przejmuje co mogę zrobić?

Myślę z miesiąca na miesiąc coraz poważniej i częściej o zabiciu się. Samookaleczam się. Jestem brzydka, gruba, głupia wręcz pie4d0lni#ta, tam jak to ojciec gada. Nienawidzę siebie. Ja nie mam po co żyć. Ojciec mi gada, że przestałabym tyle żreć i wzięłabym się za ćwiczenie. A ja na przynajmniej na wf ćwiczę, nie zawsze, ale się staram. Czasem kilka tygodni pod rząd mam brak stroju, brak stroju i jestem trochę na to obojętna. Nienawidzę ćwiczyć, bo nienawidzę siebie, swojego ciała. Nic nie umiem. Nie jestem sprawna w takich czymś jak sport. To nie jest po prostu moja bajka i tyle. Od kilku miesięcy marzę o wrotkach. Będę mieć na wiosnę. Ale chyba se zdałam sprawę, że w tej chwili już tracę jakiekolwiek chęci na cokolwiek. Chciałam mieć jakieś nowe hobby by się nie samookaleczać, by się naprawdę w końcu nie zabić. A druga rzecz to to że w ubikacji jest mniej miejsca i się wolniej człowiek przebiera i długo się czeka aż ktoś inny też wyjdzie z łazienki. W łazience przebierałam się tylko po wf, ponieważ wtedy ściągam spodnie na wf, że względu na swoje uda i wgl nogi, tylko koszulkę normalnie przebierałam(mając w sumie dwie widoczne blizny na ręce, ale nikt nie zauważył chyba, nie zwracał uwagi po prostu). A teraz jak mam na całej ręce świeże rany, a jutro wf, no to już się nie przebiorę chyba normalnie w szatni, zazwyczaj z dwóch stron i jakby było mało to jeszcze na przeciwko mnie ktos stoi, siedzi się przebiera. Są też osoby, które często nie ćwiczą i siedzą sobie w szatni i palą. Zresztą nie mam ochoty, po prostu psychicznie już nie mam sił, na jakiś głupi wuef. Mama powiedziała, że jedzenia mi nie zabroni, ojciec do niej powiedział, że będzie potem latała po szpitalach, bo przez nadwagę, otyłość są problemy zdrowotne, fakt, ale O WIELE PRĘDZEJ wyląduje w szpitalu po jakiejś próbie samobójczej, przez takie jego gadanie i nie tylko przez to. Albo mam też plan, żeby na kupić sobie butle wód i parę gum i w szkole jak będę głodna to pić wodę po prostu będę, a jeść w cale i wtedy dopiero po niedługim czasie może bym trafiła do szpitala i będzie miał spełnione swoje gadanie. A dodatkowo ostatnio co rano po jedzeniu mam biegunki, więc może i z ODWODNIENIA bym prędzej była w szpitalu niż NIE JEDZENIA. Ale taki plan dopiero od rozpoczęcia ferii bym zastosowała, bo przez ferie bym ani nie jadła, ani nie piła, no chyba że może energetyki, ale postarałabym się ich też najlepiej nie pić. I wtedy po feriach jak do szkoły wrócę to jakiegoś mega głodu odczuwać chyba nie będę i tylko sobie wodę bym Piła. Myślę, by dziś po raz któryś spróbować podciąć żyłę /tętnice. I chcę ćp4ć, ale kolega na razie nie odpisuje od 23 godzin 🙁

Od jakiegoś czasu nie mogę płakać, nie ważne co się stało i jak mi smutno, mam mokre oczy ale żadna łażą nie leci. Czuję taką pustke, nie wiem co się ze mną dzieje. Często myślę aby się zabić, mam częste zmiany nastroju, kiedy coś nie idzie po mojej myśli bardzo się denerwuje, często manipuluje innymi aby coś osiągnąć albo kiedy się nudzę, czasami też specjalnie się krzywdzę, mam bardzo burzliwe relacje z innymi, nie lubie ludzi, nie umiem się z nikim poznawać, Co powinnam zrobić?

Biorę leki, chodzę na terapię. Co dalej? Dlaczego czuję się tak beznadziejnie? Nie mam siły się umyć, nie widzę sensu wstania z łóżka, na niczym mi nie zależy proszę Pana, nie umiem tego zmienić. Mam 24 lata, jestem atrakcyjną kobietą. Nikt by nie pomyślał że ta ładna dziewczyna nie ma siły żeby żyć. W mojej głowie jest tylko jedno: NIE DASZ RADE. Od kiedy miałam 13 lat zaczęłam mówić że pewnego dnia sie zabije. Ten moment już się zbliża.

Czy wymądrzanie się to bierna agresja?

Dzień dobry, mam pewne pytanie Czy normalnym jest, że w 1 dzień panicznie boje sie śmierci i dostaję ataków paniki z mysla ze kiedys ja i moi bliscy umrzemy, a nazajutrz mnie to srednio obchodzi, a co gorsza mam mocne mysli, wrecz plany samobójcze i bardzo chce sobie zrobic krzywde? tzn domyslam sie, ze nie jest to do konca normalne ale zastanawiam się jak mogę temu zaradzić i czy moze taki stan rzeczy nosi jakas nazwe?

Mam 24 lata i nigdy nie miałam chłopaka, wychodzę z domu ale nie umiem nikogo poznać. Co powinnam zrobić żeby kogoś poznać? Jak się zachowywać? W jakie miejsca chodzić. Inni w moim wieku wybierają i przebierają a ja jestem sama jak ten palec. Czy coś jest ze mną nie tak? Czy jest w ogóle szansa na to żebym kogoś miała?

Interesuje mnie dlaczego partner dopuszcza się wobec mnie przemocy fizycznej z takiego powodu, że krzyczę na niego. Z tego co wiem już teraz to od zawsze jest agresywny słownie. W poprzednim związku często dostawał w twarz i tylko raz oddał. Wiem że rozmawiał o tym z psychologiem i miał duże wyrzuty sumienia. W tym poprzednim związku były bardzo częste awantury. Co się stało że tutaj dopuszcza się dużo gorszej przemocy, szarpania i gorszych jeszcze rzeczy. Mimo iż nie miałam w zwyczaju nigdy kogoś uderzyć w zdenerwowaniu.

Witam. Mam takie pytanie - wiem, że ktoś może (z różnych powodów) chcieć wyrzec się swojego nazwiska, ale zastanawiam się czy istnieje stan psychiczny lub jakiś zespół, przez który dana osoba nie jest w stanie utożsamić się ze swoim dawnym 'Ja', np. po traumie, a jeśli tak to czy ma on jakąś nazwę?

Dzień dobry , Nie wiem dlaczego postanowiłam tutaj napisać ale co mi zależy. Już próbuje wszystkiego. Od sierpnia tego roku jestem w związku. Mam lat 25 . Od września/ października zamieszkaliśmy razem i od tamtej chwili wszystko zaczęło się walić . Częste kłótnie , kłamstwa z mojej strony , nie potrafię się skupić. Zaczynam jedną rzecz a za chwilę robię coś innego, brak chęci na współżycie. Wystarczy podniesiony głos w moją stronę przez bliską osobę a ja już reaguje płaczem. W nowym związku nie potrafię być dla partnera wsparciem, nie reaguje na większość pytań, tak jakby ich nie było. słyszę tylko to co chce usłyszeć. Nie patrzę na jego potrzeby. Mówi mi że mam go w d*** a jeszcze parę miesięcy wcześniej taka nie byłam. Dużo dawałam od siebie. Patrzyłam na potrzeby tej drugiej osoby bardziej niż na swoje. Coś się zmieniło w moim zachowaniu i nie umiem zrozumieć co się rozjechało. Co się zmieniło. Nie wiem już co mam robić.

W mojej rodzinie związki małżeńskie i nie tylko mają pecha, ponieważ zazwyczaj kończą się rozwodem lub ciężkim rozstaniem. Dlatego też boję się wejść w głębszą relację, bo z tyłu głowy mam, że może zakończyć się tak, jak od innych. Co można byłoby zrobić w takiej sytuacji?

Lubisz robić to co robisz?

Dzień dobry, mój mąż średnio co 1,5-2 miesiące robi aferę z jakiegoś blachego powodu, a następnie nie odzywa się tydzień lub dwa, dopiero do sprowokowaniu do rozmowy - kłótni, potafi wrócić do normalnych relacji tłumacza, że wcześniej byłam z bym zła żeby rozmawiać. Wyjaśnienie zawsze są takie same. To moja wina, ale mnie prowokujesz (więc ostanie wina zawsze jest moja). Te ciche dni są dla mnie bardzo ciężkie co wielokrotnie mu mówiłam (mam problem ze snem, ciśnieniem, bólem głowy - generalnie wtedy nie chce mi się nic). Mam wrażenie, że pastwi się nade mną w ten sposób. Co robić, bo już nie daje rady....?

Proszę Pana, proszę o radę. Domyślam się że z takimi problemami spotyka się Pan na codzień, ale potrzebuje jakiejkolwiek rady. Bardzo mocno nie radzę sobie nawet z najmniejszym stresem, wystarczy jakiś jeden problem, a ja załamuje się tak bardzo, że nie dam radę wstać z łóżka, nie dam radę jeść, nie mam siły mówić, stres opanowuje całe moje ciało. Gdy kładę się wieczorem słyszę pełno głosów w mojej głowie, nad którymi nie mogę zapanować, pełno różnych obrazów z całego dnia. Próbuję to opanować, chwilę się uspokajam a zaraz znów pełno głosów, zaczynam drgać jakby ktoś raził mnie prądem. Odczuwam takie cierpienie, że myślę że nie da się już bardziej. Błagam o śmierć bo sama nie mam odwagi. Gdy próbuję wstać to moje ciało odmawia mi posłuszeństwa i upadam na podłogę. Chodzę do terapeuty, przyjmuje też leki i na codzień jest dobrze dopóki nie pojawia się coś stresującego. Prosze niech mi Pan coś doradzi.

Zakochałam się w koledze z pracy mimo że dowiedziałam się że ma dziewczynę... Zawsze jest dla mnie pomocny, na jego widok od razu poprawia mi się humor i pociąga mnie też fizycznie...chyba namieszał mi w głowie ale wiem że jest w związku już z 4 lata i raczej nic z tego nie będzie... Jak się odkochać? Mam wrażenie że jak chłopak poświęci mi trochę uwagi to zaraz zaczynam coś do niego czuć.moja starsza siostra też tak ma bo nigdy nie miałyśmy dobrych relacji z ojcem.

Jak to jest że chłopak poświęci mi trochę uwagi i nagle zaczynam coś do niego czuć...

Pd dłuższego czasu mam gorszy nastrój, szybko sie denerwuje i placze z byle powodu, ciagle chodze zmęczona mimo ze spie (zawsze z słuchawkami z muzyka bo inaczej nie zasne). Mam duzo mysli i nie potrafię dobrze funkcjonować w pracy. Te mysli sa zle czuje sie ciagle winna ,przepraszam mojego partnera za glupoty. Nie jestem juz gadula jak kiedys. Ciagle siedze w domu nawet nie rozmawiam z rodzina ani nie utrzymuje kontaktu ze znajomymi. Czy moga to byc objawy depresji?

Mam może dość nietypowe pytanie. Jakiś czas temu rozpoczęłam terapię. Wydawało mi się że wszystko jest w porządku w relacji terapeuta - pacjent. W pewnym momencie nie mogliśmy zgrać terminów aby umówić kolejną sesję więc uzgodniliśmy że te te terapeuta odezwie się z propozycją terminu jednak tego nie zrobił od 3 tygodni. Zastanawiam się czy zrobiłam coś nie tak czy po prostu terapeuta zapomniał w natłoku obowiązków. Nie wiem czy powinnam przypomnieć się terapeucie czy jednak dać spokój i odpuścić. Z góry dziękuję za odpowiedź

Witam. Od tygodnia biorę parogen 1 tabletkę rano i pół tabletki po południu, po czterech dniach mam brać 1 tabletkę rano i 1 tabletkę po południu. Po jakim czasie zaczyna działać lek parogen? Czy jest lepszy od asertinu?

WItam, Mam zdiagnozowaną depresję przez psychiatrę i biorę na to leki od niego.Mam problem z partnerem.Jest bardzo zazdrosny o wszystko.Ide do fizjoterapeuty czy jakiegokolwiek lekarza to jest zazdrosny i posądza mnie z nimi o zdradę i to że on nie wie co się w tych gabinetach tak naprawdę dzieje bo On sobie nie życzy żeby mnie ktokolwiek dotykał.Dwukrotnie poroniłam jedną ciaze w 6 tygodniu a drugą w 13 tygodniu ale partner tego nie rozumie.Po każdej wizycie u lekarza czy fizjoterapeuty musze go przeprosic bo mnie szantażuje ze zostawi.Kochamy sie ale jak tak ma wygladac związek to ja takiego nie chce.Powiedział ze nie moze mi ufać i on ze mną bedzie po lekarzach chodził żeby wiedzieć co się tam dzieje bo poprzednia dziewczyna go zdradziła i jest na wszystko wyczulony.Moja depresja się pogarsza niestety,psychiatra coraz silniejsze leki wypisuje a ja przez szantaż chłopaka mialam nóż w ręce przy nadgarstku- chciałam nie żyć naprawdę ale chłopak się w ostatniej chwili opamietal i zaczal przepraszać.ALe trwało to tylko chwilę bo szantażuje mnie dalej,kazał mi zrezygnować ze studiow-dal warunek On albo studia.A zależy mi na obu.Ja naleze do osób które nie potrafią sie postawić tylko ulegają.Boje się że gdybym go zostawiła to będę do końca życia sama bez partnera/męża.Chce mi się po nowym roku oświadczyć ale nie wiem czy ma sens brnac w to.Co mam zrobic i co Pan o tym myśli? Dziękuje za pomoc

Dzień.dobry ,mam problem i nie wiem jak go ogarnąć.Od 12 lat jestem mężatką, niedawno okazało się że mąż od początku mnie oklamuje, głównie o sprawy finansowe.Narobil dlugow które teraz ledwo spłaca. Do tego cały czas kłamie,kłamie nawet w błahych sprawach. Do tego przestał się do mnie odzywać, nie istnieje dla niego.Jak sprawa dlugow wyszła powiedziałam że jakoś to splacimy ale ma mnie nie kłamać. Okazało się że ciągle coś kłamie.Jego życie toczy się na części domowej której jest tylko gościem i części auta gdzie trzyma wszystkie ważne dokumenty.Nie mam wglądu do niczego ,nie wiem ile zarabia ,na co wydaje pieniądze nic.Jest osoba bardzo fochową, jak mu coś nie pasuje to foch i się nie odzywa .Najgorsze jest to że to nie jest młody chłopak tylko dojrzały mężczyzna....jak do niego mówię to mam wrażenie że mówię do ściany, przetrawi i dalej jest to samo.Tyle razy z nim rozmawiałam żeby tak nie robił ale ciągle, ciągle jest to samo.Przez te 12 lat nawet nie próbował zmienić swojego zachowania.Dla mnie to chyba koniec małżeństwa bo psychicznie tego już nie ogarniam.

Przez ciężkie dzieciństwo i nie przepracowane traumy zauważam w sobie problem społeczny. Jako indywidualna jednostka dobrze się odnajduję w życiu natomiast jeśli chodzi o np. projekt grupowy w szkole lub zwykłe rozmowy w większej grupie to mam z tym spore problemy... Bliscy mimo że to wiedzą to nie są w stanie mi pomóc, nie stać mnie też na psychologa. Przeszkadza mi to w codziennym funkcjonowaniu bo codziennie otaczamy się ludźmi a mam problemy z komunikacją... Co mogłabym zrobić?

Nie wiem czy to zazdrość czy co... Ale trochę mnie to zraniło... Mam przyjaciółki, znamy się od paru miesięcy, obserwuję je na wielu portalach społecznościowych, bez wzajemności ale mi to wisi. Dzisiaj poznałyśmy się wszystkie z nową osoba. One od razu spytały się o portale społecznościowe i tą osobę zaobserwowały znając ją dopiero parę godzin. Jakby nie wiem, czuję się odrzucona... Kiedyś znałyśmy jeszcze jedną osobę, też ją obserwowały ale przestały i nawet przestały się do niej odzywać. To jakaś wymiana na lepszy "model"? Czy co? Nie chce być potraktowana w sposób, że przestaną się do mnie odzywać tak o, bo się będą zadawać z nową kolezaneczka. Nikomu tego nie zabraniam, ale jak to wszystko poskładać w całości... Jedna z tych moich przyjaciółek mi nie ufa, nie lubi, ja to widzę. A druga? Druga myślę, że mimo wszystko zostanie ze mną chyba... Stałam sama dzisiaj to mnie zawołała by iść z nią i tą drugą osobą. No wiem że te obserwacje na instagramie to głupie rzeczy i nic z tego nie można stwierdzić ale no nie wiem. Nie chcę zostać sama, boje sie wymiany na "lepszy model", tymbardziej że tej nowo poznanej osobie nie ufam, znałam ją w dzieciństwie i pamiętam wszystko co zrobiła.... Ogólnie jeszcze jedna sprawa bo mam te dwie przyjaciółki jedna mnie lubi druga nie, i właśnie dzisiaj spytałam się czy mogą się przesunąć bym mogła usiąść na ławce, bo połowę ławki zajmował plecak. To ta osoba mówi że nie może przesunąć plecaka. Więc stałam. A gdy tamta nowo poznana osoba coś tam z nimi gadała to nagle ta jedna przyjaciolka mogła zdjąć plecak by tamta nowo poznana osoba usiadła! Raz tą przyjaciółkę co mnie nie lubi potraktowałam źle, ale to przez to że miałam zły dzień. Od tamtej chwili traktuje mnie gorzej? Gdy chcę coś zagadać i się uśmiecham to ona się z takim fałszywym wzrokiem patrzy na mnie i zazwyczaj na każde pytanie odpowiada: tak, nie, nie wiem. Jak to naprawić? Ona jest nieśmiała nie mamy tematu do rozmowy ona nigdy nic nie wie, cały czas siedzi w telefonie, połowy rzeczy jakie gadam nie słyszy (albo udaje?) Poza tym z tą drugą przyjaciółką cały czas coś gada nigdy do mnie nic nie powie sama od siebie. Ja gdy z nimi gadam to mówię do obydwóch a która mi odpowie to odpowie... Pomocyyyy

Dzień dobry. Mam duży problem z pewnością siebie. Nie udzielam się w rozmowach. Boję się nowych znajomości. Nie potrafię bronić swoich przekonań. Za każdym razem gdy rozmowa staje się jakkolwiek niewygodna, wycofuję się z niej. Często przyznaję rację ludziom z którymi się nie zgadam. Gdy ktoś jest w stosunku do mnie agresywny stres przejmuje całe moje ciało. Jakie są najskuteczniejsze metody pracy nad pewnością siebie i pozbyciem się lęków?

Nienawidzę mojej szkoły i tego jak się w niej czuje... W szkole czuje się przytłoczona, zamknięta w sobie, samotna. Nie mam stałych znajomych bo nie potrafię się do ludzi otworzyć. Nie udzielam się w grupowych projektach bo nie mam odwagi, boje się że się wygłupie. Szkoła odbiera mi chęci do życia ale nie mogę przejść na zdalne nauczanie. Nie mam pojęcia co zrobić, nie stać mnie na psychologa.

Czy jest mozliwosc ulozwnia sobie zycia na nowo z facetem jesli boje sie dotyku. Jesli sie go kocha a i tak dotyk sprawia ogromny stres i blokady sie wlanczaja. Jak mozna to przezwyciezyc jesli wie sie dlaczego ale nie chce sie rozmawiac o tym.

Dzień dobry, mam 20 lat i nie wiem czy mój problem to zwykle lenistwo, czy coś na wyższą skalę. Mianowicie miewam problemu z motywacją, zwykłe umycie się (dbam o siebie w minimalnym stopniu, żeby wyglądać dobrze), czy też zrobienie prostych czynności jak posprzątanie domu, wstanie o odpowiedniej porze, a nawet jechanie na zakupy sprawia mi problem. Jechanie do sklepu zajmuje mi kilka dni.. Nauka, zrobienie notatek na studia ciężkie do zrobienia. Często towarzyszy mi przy tym irytacja na samą siebie, bo wiem, że są to rzeczy, które muszę zrobić i czasem chcę, a mimo to ich nie robię.. Nie wiem czy to większy problem, który powinien być skonsultowany ze specjalistą… Wracam z pracy i powinnam zrobić coś jeszcze, posprzątać w domu, a przychodzę i nie robię totalnie nic w tym kierunku… Po czym mówię sobie, że następny dzień będzie inny i wciąż siebie sama okłamuję.

Dzień dobry, jestem 19-letnią dziewczyną. Studiuję i mieszkam z rodzicami. Od pewnego czasu zaczęłam bardziej zwracać uwagę na to, że w pewien sposób boję się swojego taty. Boję się go o cokolwiek zapytać albo przyznać się do błędu i poprosić o pomoc. Boję się jego impulsywnych reakcji. Nigdy nie stosował wobec mnie ani nikogo innego przemocy fizycznej, zawsze zapewniał rodzinie wszystko, czego potrzebowaliśmy. Jednak nigdy nie był w stanie pomóc mi emocjonalnie, a wręcz nie ruszały go moje stany depresyjne w klasie maturalnej. Czuję, że nigdy nie będzie ze mnie dumny. Nie okazuje mi uczuć, rzadko kiedy się przytuli. Moja mama mówi, że to po prostu jego charakter, ale kiedy poczułam, że się go boję, zaczęłam się nad tym bardziej zastanawiać. Ponadto czuję się bardzo niekomfortowo, gdy ktoś zaczyna krzyczeć (szczególnie dorosły mężczyzna). Mimo wszystko bardzo łatwo potrafię zaufać mężczyźnie, jeżeli okaże mi szacunek i będzie chciał pomóc. Nie wiem, co mam z tym faktem zrobić. Mam dach nad głową i oprócz nieprzyjemnych wymian zdań od czasu do czasu wszystko jest w porządku.

Dzień dobry, Chciała bym się zapytać o kilka rzeczy. Mogę powiedzieć że jestem osobą która dość dużo się stresuje. Ostatnio siostra powiedziała mi że za bardzo się denerwuje. Mój stres przechodzi na kontakty z innymi, bo nie potrafię czasem normalnie do kogoś zagadać by na przykład kogoś poznać. Gdy nie jestem czegoś pewna boję się powiedzieć. Czasem wiem co chce ale boję się to powiedzieć, bo boję się opinii innych. Moje zachowanie mnie denerwuje czasem ale nie umiem go zmienić. Na przykład nie umiem zmienić tego że cały czas muszę się upewnić czy wszystko jest dobrze a żeby wyjaśnić o co mi chodzi dam że gdy wychodzę do szkoły chodźbym nawet nie miała czasu sprawdzam czy plecak jest na pewno zamknięty kilka razy, a gdy wchodzę do atubusu to sprawdzam jeszcze raz, podczas drogi też mi się zdarza, oraz wychodząc z autobusu. Niestety nie umiem tego zmienić, nie umiem a bardzo mnie to denerwuje czasem. Jeszcze wracając do stresu, ostatnio raz bardzo stresowałam się na polskim, bo z kilkoma osobami miałam odpowiadać z lektury i czułam stres w płucach, jakby coś mi nie pozwalało spokojnie oddychać, to był pierwszy taki raz i ostatni jak na razie, ale potem ten ucisk czułam przez najbliższe kilka lekcji. Odpowiedzi ustne są dla mnie wielkim stresem. Czuję że wtedy wszyscy się na mnie patrzą i oceniają. Jazda autobusem też jest okropna gdy jest zbyt dużo ludzi ale muzyka daje mi odcięcie od świata. Ostatnią rzeczą jaką chciałam powiedzieć jest to że ostatnio mam coraz mniej siły na cokolwiek. Raz wiedziałam że muszę coś jeszcze zrobić ale położyłam się i nie miałam siły nawet ręką ruszyć. To zdarzyło się raz ale ogólnie nie mam ostatnio coraz częściej motywacji do czego kolwiek, a czasem mam nadto energii. Kilka razy zdarzyło mi się płakać bez powodu. Niestety nie wiem co zrobić z tymi rzeczami, czy mógł by mi pan coś doradzić?

Witam, żeby cały czas nie przedstawiać moich poprzednich sytuacji, po prostu powiem, że ostatnio pan cieszył się z tego, iż umiem stawiać granice oraz proponował mi Pan powiększanie grona znajomych. Wracając, próbowałam zagadać do osób, lecz odczuwam iż jakieś 50% dziewczyn z klasy poza Ukrainkami mnie nie lubi. Przykładowo: Dzisiaj nie było tych Ukrainek w szkole, więc chciałam Sobie pogadać z innymi (dopowiem też, iż miałam zły dzień - byłam zmęczona i chciało mi się spać, więc dzisiejszego dnia jakoś energią nie pryskałam) więc na wf-ie z jedną dziewczyną pogadałam, fajnie się nam gadało. Potem na przerwie jedna dziewczyna mówi do dwóch innych, że ma być kartkówka na jednej lekcji, ja jako, iż siedziałam obok spytałam się: Jaka kartkówka? Skąd wiesz, że akurat my będziemy mieć? A ona takim trochę aroganckim tonem: "No bo klasa B miała, więc logiczne, że my też będziemy mieć". Potem nie wiedziałam jednej rzeczy, więc na lekcji pytałam się pewnej osoby jak ja mam to zrobić (była to praca w grupie), to ta osoba mówi pod nosem: "Ja z nią nie mogę" I na głos: Ja sama to zrobię, a Ty zrób to. Kolejnej osoby znowu się pytałam pod jaką salą mamy matematykę czy na dole czy górze to ona odpowiedziała: a no na górze chyba. Ale ta osoba nie miała chęci do rozmowy dalszej, więc nic więcej nie mówiłam do niej. Zdaję Sobie sprawę z tego, że nie wszyscy muszą mnie lubić, ale no.. Mój charakter jest bardzo zmienny, wczoraj w poniedziałek gadałam do wszystkich i o wszystkim, dzisiaj natomiast nie miałam zbyt wielkiej energii w dodatku te osoby do których gadałam jakby mnie "odrzucały". Nie mam pojęcia czym to jest spowodowane, nigdy o nikim źle nie mówiłam. Jeszcze jedno pytanie, jak mieć z rana energie na cały dzień? Chodzi o to, że często wieczorami myślę sobie co pogadać jutrzejszego dnia z koleżankami, a gdy jestem już w szkole to bez energii oraz chęci do rozmów.

Witam, pisałam do Pana już o wielu problemach - głównie ze szkoły, o tym, że nie miałam tematu do rozmowy z ludźmi, o tym, że odczuwałam wykorzystywanie mnie przez Ukraińską koleżankę. Bardzo dziękuję za wszystkie rady, szczególnie za radę: "by być przez kogoś wykorzystywanym należy na to sobie pozwolić" - wczoraj ta Ukrainka chciała sobie spisać ode mnie moje zadanie z informatyki nad którym poświęciłam całą lekcje (w dodatku zadanie było na ocenę). Ja powiedziałam, że nie, zrób sobie sama. Poza tym ona kiedyś nie dała mi spisać swojego zadania z historii. Wracając, nasuwa mi się kolejne pytanie. Mamy już prawie 4 miesiąc szkoły, a ja.. nie potrafię sobie znaleźć kogoś w klasie, kto będzie dla mnie tzw. przyjaciółką, na która mogę liczyć i dla której "ja" nie będę tylko "wyborem". Ehhhh... przytoczę dzisiejszą, wczorajszą i ogólną sytuację. Mam te dwie Ukraińskie koleżanki w szkole, które same na początku września podeszły do mnie i się zapoznały ze mną. Od tamtego momentu chodziłam na przerwach z nimi, coś tam czasem zagadałam, czekałam na nie przed klasą jak się lekcja skończyła (ja prawie zawsze wychodzę pierwsza z klasy) gdy coś nie wiedziały starałam się pomóc. Lecz zauważyłam, że jestem dla nich jedynie planem "B", wyborem jak zwał tak zwał. Gdy wczoraj jedna z nich nie przyszła do szkoły, to ta druga strasznie się do mnie "podlizywała" (?) Mówiła: siadaj, siadaj ze mną. Poczekaj na mnie!! I takie tam, nie mam temu nic przeciwko, jeśli ktoś chce żebym z nim usiadła, bądź poczekała to to zrobię, jest to wtedy bardzo miłe ze strony tej osoby, widać, że komuś na mnie zależy. Lecz gdy dzisiaj przyszła ta druga Ukrainka (one kolegują się razem) to ja stanęłam w tzw. "cieniu". Gdy czekałam na nie przed klasą, po prostu sobie obok mnie przeszły, jakby nigdy nic. Gdy coś się pytałam, nawet nie usłyszały, bo były zajęte "rozmową" ze sobą. Na wf-ie ja, one i jeszcze dwie inne dziewczyny nie ćwiczyłyśmy, więc usiadłyśmy na ławce. Usiadłam na końcu ławki z Ukraińskimi dziewczynami, jedna z nich poszła do łazienki, więc se pomyślałam: "może zagadam coś z tą drugą?" Już miałam zaczynać, gdy nagle ta pierwsza Ukrainka woła tą drugą, żeby z nią poszła - beze mnie 😉 Gdy sobie poszły, przesiadłam się na początek ławki do Polskich dziewczyn. Coś tam do siebie pogadałyśmy, a one gdy wróciły z tej łazienki zamiast usiąść koło mnie (nas) bo było dużo wolnego miejsca, usiadły sobie na samym końcu ławki. Potem gdy odprowadzałam je na pociąg, chciałam coś zagadać (rozumiem trochę rosyjski więc wiem, że rozmawiały coś o lekarzu) Więc powiedziałam: (jej imię) i co, byłaś wtedy u lekarza? Ona odpowiedziała, że nie. Więc się spytałam dlaczego, a ta druga Ukrainka mi odpowiedziała, ale tak, że nic nie zrozumiałam, więc się spytałam: Co? Jeszcze raz. One obydwie powiedziały: "Nie ważne". Ja jako, że nie chciałam by ta rozmowa się skończyła, kontynuowałam: Powtórz jeszcze raz, jeszcze raz. Jedna z nich się na mnie wydarła: nie ważne! Więc zamilkłam. Gdy doszliśmy na stację, a pociąg przyjechał przytuliłam każdą z nich i się pożegnałam. Lubię je, ale dzisiaj zauważyłam, że jestem dla nich tylko opcją... Wszyscy mi mówią, że przyjaźń albo po prostu kolegowanie się w 3 osoby nie ma sensu, ja się z tym nie zgadzam, to nie ma znaczenia. W klasie są dziewczyny co w 4 osoby się kolegują. Jakby wiadomo, że najlepszego przyjaciela ma się tylko jednego. Ale... no po prostu odczuwam moją osobę w sytuacji tych Ukrainek jako jedynie opcję. Znam w klasie sporo osób, dzisiaj przykładowo pytałam się takiej jednej dziewczyny kto ma szczęśliwy numerek, kolejnej znowu spytałam się gdzie mamy matematykę i tak dalej. Ale nie potrafię Sobie znaleźć tej jednej, albo nawet paru osób, dla których nie będę jedynie głupim planem B. Co prawda, bardzo też lubię taką koleżankę która zawsze poprawia mi humor, ale ona opuszcza szkołę... Nie mam pojęcia co mam teraz zrobić, kontynuować to co zaczęłam z Ukraińskimi dziewczynami (czyli odprowadzanie je na pociąg, czekanie na nie przed klasą, kupowanie im raz na miesiąc coś słodkiego itp.) czy po prostu znaleźć sobie inne osoby na które będę czekać przed klasą, chodzić z nimi na przerwach i takie tam? A może po prostu Ukraińskie koleżanki miały dzisiaj zły dzień, dlatego tak się zachowały? Przykro mi się zrobiło po dzisiejszym dniu, po tym jak ja staram się, a one nawet tego nie odwzajemniają. Liczę na Pana rady oraz pomoc.

dopisuje do poprzedniego pytania, gdzie pisałam o tym jak się czuje. Nie rozumiem dlaczego tak jest, mam rodzine przyjaciół którzy mnie lubią. Nic się nie dzieje ale jednak coś jest nie tak. Mysle ze niedługo stad odejdę i skończę ze sobą. Przepraszam

Dzień dobry, miałam dzisiaj sytuację na lekcji w szkole przez co czuje się nie wartościowym człowiekiem, jest mi strasznie smutno i będę o tym myśleć jeszcze długo. A więc, była to lekcja matematyki: ja mająca w końcu dobry humor po jakiś 2 tygodniach (inna smutna sytuacja z życia) nie robiłam nic zadzwyczajnego, głupiego po prostu byłam pewna siebie jak wyżej napisane pierwszy raz po jakiś 2 tygodniach. Gdy lekcja się zaczęła, pan pytał się całej klasy jakie oceny mieliśmy z ostatniego sprawdzianu. Jako, że większość klasy w tym ja jakieś 5minut po rozpoczęciu lekcji nadal sobie gadamy - szeptem bądź cichym tonem. Ja rozmawiałam wtedy z koleżankami, umawiałyśmy się na wieczorne granie po szkole. Gdy pan wyczytał moje imię i nazwisko oraz zadał pytanie jaką ocenę miałam ze sprawdzianu, odpowiedziałam: "ale co, jakiego sprawdzianu?" (Jako, że gadałam z koleżankami tak po "luzacku" nie potrzebnie dodałam do tego pytania które zadałam nauczycielowi słowa "ale co", ale szybko sie ocknełam i wiedziałam, że do nauczyciela zwraca się z szacunkiem) Nauczyciel jako, że był zdenerwowany gadaniem klasy (bo niektórzy gadali naprawdę głośno) wręcz wydarł się na mnie: JAKIE "ALE CO" JA JESTEM NAUCZYCIELEM I OCZEKUJĘ ŻE BĘDZIE TRAKTOWAĆ SIĘ MNIE Z SZACUNKIEM, JAKĄ DOSTAŁAŚ OCENĘ ZE SPRAWDZIANU? Odpowiedziałam wtedy: Ale jakiego sprawdzianu? My ostatnio pisaliśmy kartkówkę czy sprawdzian? On znowu wysokim tonem, wręcz krzykiem powiedział do mnie: RADZĘ CI SIĘ DOWIEDZIEĆ O RZECZYWISTOŚCI W JAKIEJ ŻYJESZ, JEŚLI KOMUŚ SIĘ NIE PODOBA TO ZAPRASZAM - MOŻECIE SIĘ PRZEPISAĆ DO TECHNIKUM BĄDŹ ZAWODÓWKI (chodzę do liceum). Potem jedna dziewczyna spytała się kiedy może ten sprawdzian poprawić, nauczyciel jej odpowiedział oraz zadał pytanie do mnie: Czy Ty (moje imię) byłaś w zeszłym tygodniu na poprawie? Ja odpowiedziałam, że tak po czym znowu krzycząc spytał: NO TO CZEMU NIE PISAŁAŚ TEGO SPRAWDZIANU? Spytałam się go czy to było dnia tego i tego, po czym on odpowiedział, że tak. Kolejno ja powiedziałam: Aaa to może jednak pisałam ten sprawdzian. On znowu krzycząc na mnie powiedział słowa które mnie mocno uderzyły w serce: "Otwórz oczy i dowiedz się gdzie żyjesz" (czy coś w tym stylu, nie pamiętam już, ale wiem, że te słowa trafiły mnie prosto w serce). Gdy zapisywaliśmy temat, koleżanki siedzące po mojej prawej i lewej stronie nie wiedziały jaki temat, więc im powiedziałam. Po czym nauczyciel do mnie: Ty gaduła zapraszam do tablicy ;). Poszłam rozwiązywać przykład, jako iż chodzę na korepetycje z matematyki coś nie coś potafie i w połowie zrobiłam sama przykład bez pomocy nauczyciela. Gdy skończyłam, nauczyciel do mnie powiedział żebym usiadła, ja pamiętając słowa jakie mi powiedział na samym początku lekcji spytałam się czy mogę zrobić jeszcze jeden przykład (bo wiedziałam, że on myśli, że ja mam "gdzieś" tą matematykę czy coś takiego, dlatego poprosiłam o jeszcze jeden przykład by udowodnić, że tak nie jest). Z oburzeniem się zgodził, dał mi praktycznie o połowę dłuższe zadanie od pierwszego, ale poradziłam sobie, podpowiedział mi parę rzeczy. Gdy skończyłam cały przykład oddałam mu marker, a on do mnie powiedział (również z oburzeniem): No, naucz się tego na jutro. Co ciekawe gdy brał inne osoby do tablicy traktował je normalnie, na jedną dziewczynę tylko też nakrzyczał, bo nie wiedziała ile to 2x3. Nie mam pojęcia o co mu chodziło z tym "szacunkiem" do niego (nauczyciela) gdy z nim gadałam wiedziałam, że rozmawiam z nauczycielem - osobą starszą którą trzeba traktować z szacunkiem. Ja po prostu chciałam dowiedzieć się o jaki sprawdzian chodzi - z czego on był. Ja nie pamiętam, a nawet nie mam obowiązku pamiętać ostatnie tematy na sprawdzianach, tymbardziej, że mam również inne przedmioty. Poza tym parę tygodni temu nie było mnie w szkole, ponieważ zachorowałam. Mówiłam o tej sytuacji mamie, ale ona tylko stwierdziła, że ja pewnie za bardzo za luzie z nim (nauczycielem) gadałam. Ogólnie pewnie nie powinnam się tym przejmować i zadręczać, ale smutno mi z powodu iż w końcu mogłam być sobą, być pewną siebie osobą, oraz szczęśliwą - od dwóch tygodni nie rozmawiałam tak często z koleżankami w szkole, nie potrafiłam się śmiać do wczoraj. Wczoraj jedna osoba sprawiła, że znowu odczuwam radość. Ta sama osoba powiedziała mi jak wracałam od tablicy, żebym się nie przejmowała tym nauczycielem. Ta osoba widzi mój ból, bo sama to przeżywa... Nie chcę znowu przez zaistniałą sytuację na lekcji wracać do "dawnej mnie" - czyli osoby która była w sobie zamknięta i nie potrafiła cieszyć się z życia. Psychologa raczej nie potrzebuje, ale byłoby miło gdyby Pan w jakiś sposób pomógł.

Aby zachować anonimowość pozmieniam imiona. Mam chyba blokadę językową u niektórych ludzi? Gdy jestem z rodziną zawsze mam o czym gadać, nawet gdy rozmawiają o rzeczach których nie rozumiem muszę wtrącić swoje zdanie. Z Patrycją, Michałem, Wiktorem również mamy o czym gadać, nawet gdy nie ma tematu ja zaczynam opisywać otaczające nas rzeczy, przykładowo: jezu myślałam, że to telewizor ktoś wyrzuca przez okno, a to tylko antena telewizyjna. Potem ta osoba/te osoby z którymi jestem rozwijają temat. Albo rozmawiamy o grach bo wszyscy lubimy grać i mamy wspólną ulubioną grę. Ale z Olą i Emilią nie wiem o czym rozmawiać, pojawia mi się blokada. Nie mamy wspólnego zainteresowania, otoczenia wokół też już nie mam jak opisywać, bo skończyły mi się pomysły. Przydałoby się chyba znaleźć wspólne zainteresowanie... Ale nie wiem jak. Logiczne, że po prostu powinnam zadawać się z osobami z którymi mam temat do rozmowy, tylko, że tamte osoby widuję jedynie dwa razy w tygodniu w weekend, bo chodzimy do innych szkół.

Od 10 lat byłam w związku, mój chłopak się rozpił , po pewnym czasie zaczął być agresywny uderzył mnie odeszłam od niego . Poszedł na terapię i teraz chce żebym wróciła do niego . Ciężko mi , ale boje się do niego wrócić nie ufam mu . On jednak nalega żebym dała mu szanse . Czy powinnam ? Nie ufam mu i boje się .

Dzień dobry, mam dość nietypowe pytanie. Mam 18 lat i za każdym razem jak upije sie alkoholem, to przez następny tydzien towarzyszy mi derealizacja i caly czas czuje sie jakbym byl pijany. To jest bardzo nieznośne bo ciężko isc do szkoly lub robic cokolwiek czujac sie w ten sposob. Nie pije nalogowo ani nic z tych rzeczy - raz na miesiac lub nawet nie, na imprezie ze znajomymi i tyle. Moje pytanie jest następujące - dlaczego tak mam? Czy jest jakis sposob aby tego uniknac lub aby derealizacja szybciej schodzila a nie utrzymywala sie tydzien? Jeszcze dodam, że gdy nie pije to nigdy jej nie mam, po niczym innym tez sie nie pojawia. Zawsze po alkoholu

czemu gdy mam wszystko co mi potrzebne do szczescia zdrowie rodzina przyjaciol to pod koniec dnia odczuwam smutek?