Nielot w lot ogarnął, że fruwanie w nuggetstanie tylko ułudą może pozostać.

Współuzależnienie……Często dzwonią do mnie osoby, które chcą pomóc swoim uzależnionym bliskim, podejmując próbę umówienia ich na wizytę do terapeuty. Determinacja, z jaką chcą doprowadzić do spotkania z psychologiem powoduje, iż często mam wrażenie, że rodzina nie zważa na emocjonalne koszty, które ponosi i uzależnia swoją równowagę emocjonalną od wyleczenia bliskiego. To nasila spiralę stresu, zaś sam proces podejmowania decyzji o terapii wymaga czasu. Pomagający bardzo szybko zaczyna sam potrzebować pomocy. Problem nałogu dotyka nie tylko tych, którzy sięgają po używki (substancje, czynności, zachowania), ale również ich bezpośrednie otoczenie. Ciekawe jest, że osoby uzależnione niejednokrotnie zdają sobie sprawę ze swojego problemu, ale nie mają wystarczającej motywacji by podjąć walkę o wyjście z nałogu. Natomiast o wiele trudniej przyznać się współuzależnionym do tego , że “mają problem” i również kroczą ślepą uliczką. Jak więc pomagać, by nie zatracić w tym siebie, zachować równowagę psychiczną i emocjonalną? Oto kilka wskazówek:

• nie przejmujesz na swoje barki całkowitej odpowiedzialności za życie osoby uzależnionej
• doceniasz drobne postępy
• znasz swoje ograniczenia
• zgłaszasz się po profesjonalną pomoc
• pomagasz podjąć i zorganizować leczenie
• ratujesz siebie

Warto zapamiętać, że uzależnienie jest chorobą, która dotyka nie tylko osobę uzależnioną, ale również jej najbliższych.

Według statystyk GUS za 2010 rok uzależnione od alkoholu jest 2% populacji czyli około 800 tysięcy Polaków, 2,5 mln to osoby pijące szkodliwie, 1,5 mln to osoby współuzależnione. Od narkotyków uzależnionych jest 100-120 tys. osób, drugie tyle stanowią siecioholicy.

Około jedna trzecia dorosłej ludności na świecie to palacze tytoniu,  każdego dnia z powodu palenia umiera 14000 osób.