W grudniu zdiagnozowano u mnie zaburzenie osobowości borderline, co stało się dopiero początkiem moich kłopotów. To wspomnienia z tego, co działo się później

Źródło: Tydzień grozy w towarzystwie mojego borderline | VICE | Polska

Zaburzenie z pogranicza, czyli inaczej borderline to jak ciągłe życie na huśtawce, jak życie z emocjami na wierzchu w świecie, który nad wyraz często je rani. Bardzo duża podatność na odrzucenie sprawia, że nawet drobne gesty bliskich osób są często postrzegane jako totalna negacja własnej osoby. Częściej dotyka kobiety, niż mężczyzn. Często rozwija się na gruncie przeżytych traum, wychowania w środowisku negującym potrzeby i emocje, wiązać się też może również z brakiem równowagi biochemicznej w mózgu. Przyczyny mogą być różne, lecz obraz jest uderzająco podobny. Wysoki poziom dysocjacji sprawia, że osoby z zaburzeniami z pogranicza dokonują samookaleczeń lub prób samobójczych. Samookaleczenia są często jednym z najprostszych sposobów poczucia siebie w nadmiarze wszechogarniających emocji. Do tego pojawiają się zaburzenia lękowe lub częste depresje jako efekt życia o olbrzymim stresie. Osoby z zaburzeniami z pogranicza częściej mają problemy używając substancji psychoaktywnych, by łagodzić swoje emocje. Praca nad akceptacją siebie i uczenie się radzenia sobie z emocjami z terapeutą przynosi wymierne efekty i pomaga znaleźć oparcie w sobie, by wieść satysfakcjonujące życie i móc wykorzystać swój potencjał i zdolności. Nie jest to może najprostsza praca, wymaga zaangażowania i odwagi ale daje szanse na konstruktywne życie. Zaburzenie z pogranicza można oswoić.